Het weer vandaag

gaat ie los of gaat ie vast?

Het waait weliswaar erg hard, maar de temperatuur is alles behalve onaangenaam. Af en toe breekt de zon door de bewolking, die nauwelijks een regendrupje loslaat. De temperatuur schommelt rond de 22 Celsius. Vanmiddag hebben we een stukje gewandeld in het prachtige natuurgebied. Volgens een bord

mocht Fenna daar wel loslopen. Het bord was groen van kleur en week af van de overige, die roodbruin zijn en een andere, aangelijnde hond hebben. Al zou je de afbeelding ook anders kunnen uitleggen. Maar dat horen we dan eventueel wel van oom agent of een boswachter.
We hadden de werpstok en tennisbal meegenomen, dus Fenna heeft flink gerend. Soms was ze uit beeld. Dan lag ze ergens in de berm te hijgen. Gelukkig zwaaide ze dan met haar staart. De witte pluim was duidelijk zichtbaar. Na terugkeer dook ze even de Weser in. Ze ligt nu in de bus voor pampus.

Tegelterreur?

Wie niet met de linkse stroom meegaat is een terrorist. Ze noemen zichzelf graag activist. De journalistiek doet daar gretig aan mee, getuige de vele artikelen waarin zaken gekoppeld worden aan terreur. De journalistiek zelf is voor mij al jaren een terreurgroep, betaald door hun redacties. Wie tegels in zijn of haar tuin heeft is tegenwoordig ook al een terrorist. Een tegelterrorist. Over de uitbreiding van ons wegennet waar ook deze linkse journalisten en redactieleden graag gebruik van maken, wordt niets geschreven in de geest van terreur. Evenmin over de terreur van de waterbeheerders, die er nog steeds niet in slagen ons landje ook ten tijde van droge periodes van voldoende (drink)water te blijven voorzien. De

uitbreiding van landings- en startbanen is ook geen terreur. Ook over de terreur van de architecten die woningen nog steeds niet laten profiteren van het regenwater, lees ik nagenoeg niets. Je weet wel, hemelwater dat via een pijp in het riool verdwijnt en dus niet in de grond en niet als alternatief voor onzinnig drinkwaterverbruik ingezet wordt.
Nee, de media-terreur valt liever de gewone man/vrouw aan. Zij mogen mij pas een tegelterrorist noemen als ik die tegels bij dat soort journalisten door de ramen gooi. Ik noem mezelf dan vrijheidsstrijder.

Zijn Aziaten wreed?

Toen ik daarover een stukje las, moest ik vreemd genoeg aan sateh denken. Aan het snijden van het vlees en vooral het rijgen van de blokjes aan een bamboestokje. Dat doe ik met een bepaald gevoel. Een wat unheimisch gefühl, waar iets van wreedheid in zit. Ik denk dan o.a. aan de wreedheden van de Japanners, de Cambodjanen (Rode Khmer)  en de Vietnamezen tijdens de oorlogen en onderdrukkingen. Niet zozeer aan het eten van honden en/of katten. Wij eten runderen terwijl die beesten voor anderen heilig zijn.
Mensen kunnen in het algemeen erg wreed zijn. Niet alleen Aziaten. Menige oorlog en misdaad bewijst dat. Er zijn zelfs politieke partijen die wreed zijn vanwege hun onmenselijk beleid, waarin geen ruimte is voor de oudere, zwakke en/of armlastige. Als bepaalde mensen hun zin niet krijgen of per se iets willen en ze laten zich gaan. Dan komt het beest in die mensen naar boven. We zijn veredelde dieren met een denkvermogen dat niet altijd op de juiste manier ingezet wordt.

Beste Fan-tilator

Het is al langere tijd stil. Ik hoop dat het goed met je gaat. Ik mis je verhalen. Het kan ook zijn dat je (nog) problemen met het internet of de apparatuur. Daar houd ik het maar op. Het ga je goed!

Groeten,

Willem

Samenhang

Met gekrijs vloog een meeuw achter de wouw aan. De laatste had zichtbaar iets in z'n klauwen geklemd. De meeuw kreeg vrij snel bijval van andere meeuwen. Van achter de ontbijttafel zagen wij de wouw naar de grond duiken, gevolgd door de meeuwen. Buiten ons gezichtsveld, de camping is omgeven door struiken en bomen, hield het gekrijs aan in het stuk weiland dat aan de camping grenst.
Dan zien we de wouw opeens weer vliegen. Zonder prooi. Die heeft ie waarschijnlijk moeten achterlaten. Niet eerder zagen we dat meeuwen zich als een groep tegen een 'vijand' keerden. Ik moest gelijk denken aan de politiek. Als het in het land slecht gaat, wordt de aandacht van het ontevreden volk verlegd. Dusdanig, dat een gemeenschappelijke 'vijand' ontstaat. Het volk zit dan weer op een lijn met zijn leider(s).

Ideeën opdoen

toilet op wielen

Overal waar ik kom geef ik mijn ogen goed de kost. Er gaat geen dag voorbij of ik zie ergens een leuke, creatieve oplossing. Ook hier op de camping. Zoals de keet op wielen naast ons.
Tijdens een loopje over de camping zag ik meer leuke dingen. Men heeft hier ook toercaravans staan op een vaste plek. Zo'n plek, oorspronkelijk bedoeld voor stacaravans, kent aansluitingen voor het riool, elektriciteit en water. Om toch een eigen 'badkamer' te hebben, heeft men hem op wielen gezet. Een klein huisjes op het onderstel van een aanhangwagen of zo. Compleet met aansluitingen op het riool, water en licht. Sommige zijn enkel een toilet. In het dorp zag ik in een tuin zo'n wc-hokje staan. Compleet met een uitgezaagd hartje in de deur. Niet in gebruik als toilet, maar door de bewoonster als 'rookruimte' ingezet!

winddoek met steenmotief

Veel toercaravans, die als een stacaravan gebruikt worden lijken op chalets. Men heeft er een compleet huisje omheen of tegenaan gebouwd. Iets wat we al heel veel in Duitsland zijn tegengekomen.

Roeren in HTML

Soms ben ik weer terug in de tijd. O ja? Soms? Haha! Dan ben ik weer even programmeur. In HTML, een taaltje waar ik zelf nooit enige opleiding voor gekregen heb. Maar als ik de wijze van coderen zie en de instructies, dan begrijp er al veel van. Het is net als rijden in een andere auto. Soms gebeurt het dat mijn berichtje wat nukken vertoont in de opmaak. Ik ga dan aan de HTML kant kijken wat de oorzaak is.

Ooit ben ik begonnen met programmeren in machinetaal. Zo heette dat. Zo'n taal was Assembler. Die behoefte slechte een kleine vertaalslag naar het uiteindelijke laagste niveau van de machine. Dat was in 1971 (vorige eeuw!) voor een Burroughs B500. Dat beest had zowaar bijna 20 KB geheugen!
Ik deed wel vaker een stapje naar een lager niveau. Als projectmanager, adviseur en/of informatie-analist vond ik het wel erg handig dat ik onderaan begonnen was. Mij hielden die IT'ers niet voor de gek. Ik hen wel. Door te doen alsof ik nooit geprogrammeerd of ontworpen had. Als er problemen waren stond ik ook niet voorop om het voor hen op te lossen. Nee, dan keek ik zwijgzaam toe en controleerde ik wat ze uitspookten. Soms, als het te lang duurde of beter : wanneer de klant (eindgebruiker) haast had, gaf ik tussen neus en lippen door een hint. Gedurende al die jaren heb ik slechts één keer meegemaakt, dat een medewerker tegen mij zei : "Volgens mij weet jij alles, maar houd je je mond dicht." Ik antwoordde hem niet. Ik knipoogde alleen en hield weer mijn mond dicht. Om te voorkomen dat ik in een wandelende vraagbaak zou veranderen. Van voorzeggen wordt immers niemand wijzer. Zelf op- en uitzoeken is de beste leermeester.

Bloemrijke omgeving

De camping bevindt zich in een beschermd natuurgebied. Overal staan borden, die de bezoekers eraan moeten herinneren. Honden mogen bijna nergens loslopen. Zoals eerder gezegd zien en horen we hier veel vogels. Ook vreemde ( met campers), maar ook roofvogels, waarvan we de wouw dagelijks zien zweven en jagen. Naast de camping is pas het hooi nog gekeerd en later in rollen verpakt en opgehaald. Gedurende die periode was de wouw veel te zien. Op de grond waren het de reigers die jaagden.
Er is hier ook een breed scala aan bloemen en planten. Langs de weg die we gisteren volgden naar het dorp, groeide erg veel kamille. Maar ook klaprozen en andere, bij naam mij niet bekende, bloemen in allerlei kleuren. Ook op de camping groeit en bloeit veel. Ook brandnetels. Niet de soort met de witte bloempjes. De braamstruik zien we hier ook erg veel. Ik heb wat foto's gemaakt voor de liefhebbers onder mijn lezers.
Het weer is nog steeds zonnig. Soms gaat het even wat harder waaien en vallen er een paar druppels. Voor de rest is het, mede dankzij de wind, goed uit te houden in de zon. Blijkbaar niet voor Fenna, want zij is onder de bus
gekropen. Koele actie!
Sonja is op haar elektrische ezel boodschappen gaan doen. Zij liever dan ik. Ik moet flink trappen en ik sta (zit) liever in de schaduw.

Een zonnige start

In de bus was het vanmorgen koel. Maar toen ik de schuifdeur openduwde en naar buiten stapte, leek het alsof ik in een sauna terechtkwam. De bustent was namelijk gesloten en de zon scheen volop door de ramen aan de voorzijde. Ik heb direct de wanden eruit geritst. Vanaf dat moment was het zeer aangenaam. Er staat een aardig windje en het is wat bewolkt, maar af en toe zonder de zon is ook fijn. Verandering van zonnespijs doet zonnestraaltjes eten.
Tijdens de ochtendwandeling met Fenna zag ik de haas weer. We zagen hem eerder hier naast het kampeerveld. Er zijn hier erg veel konijnen. Zo'n haas valt gelijk op. Net een reus onder de dwergen. De haas had ons eerst niet in de gaten, ondanks zijn enorme oren. Maar opeens stond ie doodstil, met de beide 'lepels' fier omhoog. Naarmate wij dichterbij kwamen, zag ik hem heel langzaam de oren neerklappen. Net een Grumman Tracker die zich klaarmaakt voor een vlucht. Tegelijkertijd zakte ie langzaam weg in het gras. Totdat ik enkel een donker bolletje zag. Toen ik als kind uit het raam keen over het weide polderlandschap van Leiderdorp, zag ik ook geregeld hazen in het weiland. Soms keek ik door de verrekijker van pa naar die beesten. Ik vond het toen erg spannend hen zo te zien zonder dat ze mij zagen. Maar deze haas had ons in de gaten en verstopte zich. Er staan ook koeien op dat stuk land. Het kan dus ook zijn dat een hen er als een haas vandoor gegaan is. Of eh...?
Het kampeerterrein wordt alsmaar leger. De gasten gaan er niet als hazen vandoor. Het contact met Duitsers verloopt dit keer moeizaam. Ze zoeken elkaar op. Voor wat betreft de Corona maatregelen hebben we hier geen last van eigenwijze mensen. Ook niet in het sanitairgebouw.

Ik verveel me

Het was een van de vele opmerkingen, die ik tijdens mijn werkzaamheden en later hoorde. Als kind hoefde ik dat niet te zeggen, want dan had mijn moeder altijd wel weer een leuk huishoudelijk werkje voor mij. Haha. Ik heb me als tiener en op latere leeftijd  nauwelijks verveelt. Mijn hulpvaardige instelling droeg daar ook aan bij. Overal is altijd wel iets te doen. Een kwestie van opletten, kijken en luisteren. En vooral initiatief tonen. Veel mensen die zich vervelen tonen nauwelijks initiatief. Niet op werk en ook niet thuis. Vaak komen ze teleurgesteld van hun vakanties terug met de mededeling : "het regende" of "het weer werkte niet mee." Nee, jij werkte niet mee. Jij ging bij de pakken neerzitten en had geen plan B of C of... vul maar in. Soms reageerde ik met : "Tja vakantie moet je verdienen." Dat vond men een rotopmerking. Maar ja, om iets te verdienen moet je ervoor werken, doen, initiatieven tonen. Zo niet, dan krijg je iets. En een gekregen  gegeven paard...
Ik heb altijd genoten van situaties, waarin ik zelf invulling kon geven aan mijn werkzaamheden. Daarom vond ik het belangrijk te weten wat er op de afdeling gebeuren moest en de relatie met de rest van het bedrijf. En zie : er is altijd wat te doen. Een boodschap die wij met succes ook aan onze kids hebben overgebracht. Niet lummelen en achteraf zeuren, maar doen.

Drakenburg

Het was vanmorgen aardig fris vergeleken met voorgaande dagen. Tegen de middag steeg de temperatuur weer wat. Vanmiddag hebben we met Fenna een wandeling gemaakt. We zijn naar het naburige dorpje Drakenburg gelopen. Natuurlijk zagen we daar leuke huizen met de bekende vakwerk bouwstijl.  Op een van de huizen stond een datum uit de 17e eeuw. Daar in Drakenburg beken we van buiten het kasteellandgoed met een fraaie poort, die in renaissancestijl gebouwd is. Wij mochten wel naar binnen (er bevindt zich daar een museum), maar Fenna niet. Dus slaakte deze cultuurbarbaar een zucht van opluchting. Onderweg had Fenna trouwens wat achter haar tennisbal aan gerend. Ze is wat aangekomen en dat is onze schuld. Ze heeft de afgelopen periode te weinig lichaamsbeweging gekregen, terwijl haar voeding hetzelfde gebleven is.
Op het dak van een van de gebouwen bevond zich een ooievaarsnest. We zagen er ook een baby jong in. Die vogels schijnen af en toe ook aan zichzelf te denken als het om gezinsuitbreiding gaat. Ik hoorde geen geklepper. Sonja en Fenna misschien wel. Vaak moeten die twee lachen als ik zeg : "Wat is het hier toch heerlijk stil." Nadat we weer op de camping waren teruggekeerd, heeft Fenna weer even gezwommen. Om wat af te koelen. Eenmaal weer bij de kampeerbus aangekomen is ze gaan slapen. En wij? Wij gingen aan de thee.

Naar huis

Afgelopen vrijdag stroomde de camping vol. Maar nu, zondagmiddag, is het weer een stuk leger. De meesten zijn weer naar huis. De camping is een onderdeel van een watersportvereniging. In het weekend is het hier een soort botenoptocht. Dan komen er gasten met trailers achter de auto met daarop een boot. De een met een rubberboot, veel anderen met een speedboat. Een gewone speedboat of een enorme speedboat met twee dikke buitenboordmotoren. Al naar gelang de grootte en/of de prijs van de trekkende auto. De liefhebbers gaan een dagje varen op de Weser. Ze maken gebruik van een trailerplaats hier aan de

Weser. Voor niet-leden kost het gebruik €5,-. Sommigen gingen nog dezelfde dag weer weg.
Nu begrijpen we waarom er zoveel plekken gereserveerd waren.
Vanmorgen kwam een bijzondere caravan het terrein oprijden. Hij had veel weg van een keet op wielen. Het bouwsel is aan de buitenkant afgewerkt met met metalen (damwand?) profielen. Het dak is van zink. Het geheel ziet er best leuk uit. Al denk ik wel dat het aardig wat wind zal vangen als ie achter de auto getrokken wordt.

Achter de wolken

Ik was nog klein. Geregeld kroop ik tegenover ons huis aan de Resedastraat onder het prikkeldraad door het weiland van boer Braat in. Daar plukte ik paardenbloemen en madeliefjes voor mijn moeder. En anders zocht ik daar naar insecten, die ik over mijn handjes liet kruipen. Soms deed ik er een in een glazen potje met wat groen en keek uren naar het beestje. Mamma keek geregeld door het raam naar buiten. Ze moest een keer behoorlijk lachen toen ik, kruipend en sluipend door het gras probeerde musjes te vangen.
En als dat alles achterweg bleef, lag ik op mijn rug naar de wolken te staren. Ik zag daarin de meest mooie en vreemde dingen en/of dieren. Het gebeurde een keer dat ik daar op mijn rug lag te staren en ik opeens een bijzondere lichtval zag. Grote stralen van achter een grote wolk, die naar beneden schenen. Ik schrok er zelfs van en dacht : "Zou daar God soms zijn?" Later begreep ik dat ik in de war was geraakt vanwege bepaalde Bijbelse plaatjes, waarin in een soortgelijke weergave over God werd gesproken. Het was een kwestie van achter de wolken schijnt de zon. Maar daar kwam ik als kind later pas achter. Ik moest daar weer aan terugdenken, toen gisteravond de zon achter grote wolken scheen. Die situatie resulteerde in prachtige stralen. Achter de wolken schijnt de zon.

Nattigheid

Het zag er gisteravond een paar keer dreigend uit. Donkere wolken en een toenemende wind. Het bleef bij een paar spatjes. Vanwege de weersverwachting hebben we toch maar de beide delen aan de voorzijde van de bustent geritst. Dat bleek vanmorgen een goede zet te zijn geweest. Rond 9.00 uur zag ik aan de horizon donkere wolken. Afgaande op de windrichting verwachtte ik dat het regenpakket deze kant op zou komen. En dat bleek het geval. Nog geen drie kwartier later begon het te regenen. Terwijl wij aan het ontbijt zaten, keken we toe hoe de mensen met de campers druk bezig waren met het indraaien van de luifels, het opruimen van de spullen om vervolgens in hun camper te gaan zitten. Tja, dan is zo'n bustent toch wel heel erg plezierig. Vooral nu de temperatuur flink gedaald is. Van echt veel regen was geen sprake. De grond is hier uitgedroogd en vertoont veel scheuren en barsten.

Heerlijke Vietnamese bami

Vanavond was het zover. We konden (eindelijk) aan de Vietnamese bami van mevrouw Hieu's Imbiss in Nienburg am Weser. Hoewel we geen wok in de wagen hebben is (we proberen altijd wat in stijl te blijven) is het opbakken van de bami in een koekenpan zeer goed gelukt.
In de bami zat o.a. Chinese kool, ui en taugé. Gezien de wat donkere kleur van de mie en de smaak was waarschijnlijk ook ketjap gebruikt. Ik zag ook schilfers van rode peper. Over het portie had ze gebraden stukjes kipfilet gestrooid. In principe kon ik kiezen tussen gebraden kip, geroosterde kip of eend.
In de koelkast stond een potje met augurken en een flesje met pittige Thaise saus. Een saus die verdacht veel lijkt op de bekende Vietnamese loempia saus, maar wat pittiger is. Het vervelende van die Vietnamese bami van mevr. Hieu was de smaak; we bleven ervan eten. Haha! Heerlijk en toch ook weer anders dan de Nederlandse Vietnamees hem maakt. Die vind ik zelf nogal flauw van smaak. Voor morgen wacht nog een portie. Vroeg naar bed dus.

In het Engels

Vanwege wat netwerkperikelen vroeg Sonja mij de code even te lezen, zoals die naast het sanitairgebouw aan de muur hangt. Ik had namelijk gemeld, dat ik even naar het toilet zou gaan. Gewapend met een pen en stukje papier ben ik op pad gegaan. Toen ik de code aan het opschrijven was, kwam er een vrouw op 2 meter afstand naast mij staan en zei : "Ein Bild machen mit Handy." Ze deed alsof ze een smartphone in haar handen had en een foto maakte. Voordat ik kon antwoorden zei ze in het Engels :  "You must take picture." Ze herhaalde het woord picture een paar keer, alsof ik haar niet begrepen had. Ik antwoordde in het Engels dat ik geen telefoon of fototoestel bij me had. Toen ik haar in het Nederlands bedankte, zei ze plots : "O, kom je ook uit Nederland?"
Leuk, wanneer mensen zo reageren naar mij. Al kan ik het me in het buitenland goed voorstellen. In mijn eigen land, Nederland dus, is het me ook een paar keer overkomen dat ik in het Engels werd aangesproken. Ik weet nog wel dat ik een keer in plat Leids reageerde. Dat was lachen.

Ons bent zunig

Het is ons van huis uit bijgebracht : zuinigheid. We zijn opgevoed met de flessenlikker en flessenmelk. Mijn moeder was ook zuinig. Niet met haar liefde en helemaal niet met de trassi en knoflook. Haha!
In veel situaties komt die herinnering over zuinigheid weer naar boven. Bijvoorbeeld wanneer mensen datgene wat ze besteld hebben, niet opdrinken of -eten. Of voedsel weggooien. De zuinigheid komt ook om de hoek kijken als we inkopen doen. Laatst las ik een reactie van iemand op de komst van een Lidle vestiging. Hij schreef nogal min over het kopen bij zaken als Aldi, Lidle, Kruidvat, Action, Zeeman enz. Hij zal vast zwemmen in het geld, geen benul hebben dat er mensen zijn die met minder moeten rondkomen en de waarde van het geld niet kennen.
Voor de lunch heb ik een paar Duitse gehaktballen gegrild. Voor op brood. Ik heb ze (de ballen en de broodjes) doormidden gesneden en op de gloeiende plaat gelegd. De ballen en broodjes waren afkomstig uit een Duitse supermarkt, Penny. Nou, ze smaakten ons uitstekend. Goedkoop en lekker ook al was het geen luxe bakker en geen Keurslager. Ons bent zunig.

Naar mijn vriendin

Vanmorgen was de lucht hier blauw en dus prikte de ochtendzon al aardig op mijn grijze hoofd. Dat was van korte duur, want de lucht betrok, de wind stak op en er dreef bewolking over de camping. Het bleef beperkt tot wat gespetter. Inmiddels is de zon er weer. Een aantal gasten is vanmorgen weer vertrokken. Deels omdat ze op doorreis zijn, deels omdat hun uitstapje erop zit.
Toen we besloten weer Duitsland in te trekken, vroeg Sonja mij of ik weer naar mijn vriendin toe ging. Ik moest even nadenken. Niet omdat ik rijen vrouwen in mijn gedachte voorbij zag komen, maar wie of wat ze precies bedoelde. Het betrof dus de Vietnamese die in Nienburg vanuit een zeer luxe wagen lekkere bami gerechten verkoopt. Vorig jaar hadden we haar verrast met een souvenir, een setje klompjes. Ze vond het schitterend : klanten die haar zoiets gaven.
Ik heb dit keer een verjaardagskalender van Holland (nee, niet van Nederland!) gekocht. Vanmorgen vroeg Sonja of ik naar mijn vriendin wilde gaan om wat lekkers te halen voor het weekend. Vorig jaar kwamen we erachter, dat een portie bami net te weinig was voor ons tweetjes. De Duitsers eten hier per persoon een portie op. Dat lukt ons dus niet. Toen kregen we bij wijze van uitzondering anderhalf portie aangeboden.
Om 2 dagen niet te hoeven koken besloot ik dus drie porties te kopen á €5,50. Met de kalender in de zijtas ben ik op Sonja's elektrische ezel Stella gesprongen en langs de Weser naar Nienburg gefietst. Dwars door de natuur. Wat denk je? Stuit ik halverwege op een berg afval in de vorm van wit piepschuim! Ja, daar kan ik nou boos over worden. Wat een milieu-hufter(s).
In Nienburg aangekomen bleek de Imbiss wagen geopend te zijn. Gelukkig maar, anders had ik daar moeten wachten. Toen ik met de fiets aankwam lopen, werd ik direct herkend en enthousiast begroet. Zonder knuffels want dat mag niet, hè. Wij zijn nu eenmaal geen Rutte en/of Macron. Trouwens, om een jaloerse Vietnamees met een kapmes zit ik ook niet verlegen. Na wat bijpraten, ik deed haar ook de groeten van Sonja, bestelde ik 3 porties bami en een portie (kleine) loempia's. Ik gebruikte het woord loempia en dus niet Frühlingsrolle. De Vietnamese vond dat leuk. Ze vroeg of ik er soms pittige saus bij wilde. Ik keek haar met wat gefronste wenkbrauwen wat vragend aan. Opeens moest ze lachen, maakte een wegwerp gebaar met haar hand en zei : 'Die heb je natuurlijk al thuis!" Toen ik betaald had zei ik dat ik weer een souvenir voor haar had. Het leek eerst niet tot haar door te dringen. Maar toen ze de kalender zag reageerde ze merkbaar wat verlegen. Ze wilde de bladen bekijken, maar het cellofaan zat er nog om. Ze riep verrast : "Hij is helemaal nieuw!" Ik dacht : "Ja, hè hè. Ik weet niet wat je normaal gesproken krijgt van je vent, maar deze is inderdaad nieuw." Ik zei : "Aber doch!"
Ze bleef vol bewondering naar haar cadeautje kijken. De klanten waren even uit beeld. Totdat ze zag of rook dat iemand een sigaret opstak. Ze keek opeens Aziatisch boos en zei resoluut : "Bitte hier nicht rauchen. Dort (ze wees naar een plek verderop) rauchen bitte!". De roker slenterde weg. Ze zei een paar keer : "Dank je wel." Ik nam afscheid ook namens Sonja en zei : "Misschien tot over een jaar!"
Ik deed het tasje met de Duits-Aziatische inhoud in de fietsmand en zocht de Weser weer op. Met de wind in de rug bracht Sonja's elektrische ezel mij zeer snel weer terug op de camping.

Nare D66 ideeën

De politieke partij D66 barst van de nare ideeën. Waaronder mensonwaardige. Ik moet er niet aandenken, dat een dergelijke partij de boventoon zou gaan voeren. Beginnend hier in Dronten. D66 wil wel dat gastarbeiders hier het vuile werk voor weinig voor ons opknappen, maar ze mogen niet in beeld komen als het gaat om gezichtsbepaling.  Die mensen bepalen mede het beeld van Dronten. D66 wil die werkende mensen ook letterlijk in het stof doen bijten. D66 laat soms erg veel minachting zien, wat de mede mens betreft. D66 staat voor ordinaire etnische discriminatie en, jawel, moderne slavernij. Kortom neo-kolonialistische mentaliteit. De manier waarop het Polendorp draait is al schokkend voor deze tijd. Het doet me denken aan de manier waarop Slowaken op het Werkeiland de barakken aan het renoveren waren. Die zijn tegen zeer lage kosten voor (veel te) hoge prijzen verkocht. Dat was ook een vorm van moderne slavernij; gastarbeiders als verdienmodel. Van de € 5 per uur werd geacht dat ze ook hun huisvesting zouden betalen.
Ik zou niet willen dat een partij als D(emonen)66 gezichtsbepalend zou worden voor Dronten.

Elkaar aanspreken

De gemeente Amsterdam wil dat blanke mensen elkaar aanspreken in geval van racisme en/of discriminatie. Dat lijkt een halfbakken, bijna discriminerend initiatief. Niet blanken zijn dus vrijgesteld.
Helaas is mijn ervaring, dat je bijna niets meer tegen iemand mag zeggen. Het is tegenwoordig zelfs zo, dat een groet al te veel gezegd is. Bij het minste geringste krijg je een scheldpartij naar je hoofd geslingerd.
Een ander obstakel vormt de definities van racisme en discriminatie. Toen die mevrouw zei, dat ze liever niet naast een zwarte wilde zitten, is dat nogal duidelijk. Minder duidelijk was het bij sollicitaties en/of intake gesprekken, toen ik werd afgewezen. Als naar mijn rijbewijs gevraagd wordt, ervaar ik dat niet als racisme of discriminatie. Ook al worden anderen daar niet naar gevraagd. Ik ben niet zo wantrouwig en/of negatief. Maar er zijn anderen met een heel andere insteek. En wat doen we aan de humor? Stoppen we maar met lachen, vanwege discriminatie?
Laten we maar eerst leren naar elkaar te luisteren, te incasseren en onze verantwoordelijkheid te nemen. Pas dan kunnen we allemaal elkaar aanspreken op allerlei zaken. Niet alleen op racisme en/of discriminatie.

In de wonderpan

Het is vrijdag en de gasten stromen hier binnen. Het begint aardig vol te worden. De meesten komen hier om het weekend met onweer door te brengen.
Mijn moeder had een wonderpan. Een pan waarin ze cakes bakte. Het was een aluminium pan met in het deksel een kijkgat van mica (dacht ik). Met een breinaald controleerde ze of de cake al gaar was. De garde en de beslagkom waren een prooi voor de kinderen. Mijn moeder was een echte keukenkoningin. Nee geen prinses, daar zijn er heel veel van. Daar stak mijn moeders kookkunsten ver bovenuit.
Zelf beschikken wij over een moderne versie van die pan. In deze pan, een Omnia, zit geen loervenster. Hij heeft een rood deksel met een knop. We bakken er broodjes in af en gebruiken hem om hard geworden broodjes weer ovenvers te maken. Bepaalde broodjes de wij kopen worden binnen een dag keihard, andere blijven zacht. We bakken geen cakes in onze wonderpan. Dus tot nu toe is de naam vanwege ons gebruik nogal overdreven. Volgens de handleiding kan je veel meer met de pan. Zo staat er een aantal recepten in vermeld, zoals Rijst en kipschotel, Quiche met Zweedse Roquefort en ham, Varkenshaas gevuld met bacon en kaas en Tijmbrood. Het zijn stuk voor stuk eenpansgerechten. Dus dan zullen er nog veel meer gerechten in klaargemaakt kunnen worden.

Alvast oefenen

Gisteren, n.a.v. de aanwezigheid van ouderen hier (dus niet het glaasje wijn - denk ik), begon ik liedjes van vroeger op te sommen. Ik zong daarbij de regels, die ik me nog kon herinneren. Het waren liedjes van de kleuterschool, zoals De boom die wordt hoe langer hoe dikker, Klap eens in je handjes, In Holland staat een huis, In Den Haag daar woont een graaf, Zakdoekje leggen, Kom mee naar buiten allemaal (vanwege de zoektocht naar de wielewaal) en Moriaantje zo zwart als roet. Maar het laatste liedje zal inmiddels ook al op de zwarte lijst gezet zijn. Zegt Sonja opeens : "Dat soort liedjes zingen ze ook in de Regenboog." Dat is een zorginstelling, waar Sonja als vrijwilliger helpt.
Opeens schoot het mij te binnen, dat ik nog helemaal geen voorzorgsmaatregelen had genomen voor een eventuele opname in zo'n tehuis. Ik vind het namelijk prettig op zaken voorbereid te zijn.
Dus kwamen de liedjes uit de jaren 50 ook voorbij. Van de Selvera's, de Fouryo's, Dorus, Willie Alberti, Zangeres zonder Naam, Eddie Christiani enz. Ik mag met enige trots zeggen, dat ik er nog aardig wat ken. Dus voor dat onderdeel van het toelatingsexamen zal ik zeker slagen. Niet omdat ik kinds ben geworden, maar vanwege mijn geheugen. Eenmaal toegelaten kan ik natuurlijk Engelstalige liedjes van The Stones, Beatles, Byrds enz, gaan zingen. Wat dat betreft ben ik dan net als menig TBS'er : doen alsof, de kluit belazeren. Ik voorzie slechts één groot probleem : Bingo! en Klaverjassen. Vanwege mijn slecht gehoor en dito geheugen zal ik daarvoor zakken als een baksteen. Komt bij dat ik weinig op heb met autoritair gezag. En ik stel soms lastige vragen. Maar misschien schuiven ze die zaken onder dementie en word ik alsnog toegelaten. Op een andere, gesloten afdeling. Dat overkwam alle ouderen toen het virus verscheen. Ze kwamen opeens in een gesloten inrichting terecht. Nu ik dit alles zo bedenk, stel ik mijn opname maar voorlopig uit.

Nog meer gasten

Het was in eerste instantie vrij rustig hier op de camping. Ik bedoel : weinig gasten. Gisteravond kwamen er meer campers, waaronder een tweetal bussen. Dus we zijn niet meer de enige bus. Wel de goedkoopste. De andere schat ik op 40 á 50 duizend euro per stuk. In een van de campers zat een jonge vrouw achter het stuur. Ze manoeuvreerde een trailer op z'n plaats. Een lastig klusje, want ze kon de trailer (zonder boot) niet zien. Maar ik vond haar doorzettingsvermogen mooi om te zien. En dat onder toezicht van andere gasten.
Wij zijn niet zo van de alcohol. Maar als we met vakantie zijn, dan willen we nog wel een glaasje wijn of zo drinken. Het vreemde is dat ik vooraf eerst even de afstand van mijn stoel tot het bed bekijk. Ik word namelijk slaperig van alcohol. Dat geldt niet voor de meneer schuin tegenover ons. Zijn vrouw verliet opgedirkt in de auto de camping. Meneer ging aan de fles. Geen kleine, maar grote. Binnen anderhalf uur  had ie moeite met lopen. Hij had steun van de caravan nodig. Toen zijn vrouw weer terug was, klonk boze taal. Mevrouw lust ook wel wat borrels en was blijkbaar boos omdat het bier op was. Ze hebben elkaar dus wel in de alcohol gevonden. Wij beperkten ons tot een glaasje. Dat was voor ons al meer dan genoeg, want we kregen de slappe lach vanwege een bijzondere gast.
Tegenover ons is namelijk een meneer komen staan met een caravan. Je zou denken dat ie uit Plopsaland of het Kabouterbos ontsnapt is. Hij is kort van stuk, droeg zeer fleurige kleding en had erg lang grijs haar. We misten zijn puntmuts. Ik zei tegen Sonja : "Je zou hem zo aan het water willen zetten met een hengeltje." Ik kan dit rustig schrijven want er bestaat weliswaar zoiets als KLM, maar niet in de zin van Kabouter Lives Matter.
Er kwam ook een homo stel met een camper. Het duo was al op leeftijd. Een van hen had het bekende bejaarden-loopje. Ze waren min of meer hetzelfde gekleed. Beide mannen droegen lange witte sokken in hun sandalen en hadden hun korte broek tot onder de oksels getrokken. Prachtig!
Vanmorgen had meneer de bierdrinker een flinke kater. Hij was duidelijk chagrijnig en groette niemand. Hij droeg een grote zonnebril. Hij zal wel de hele dag hoofdpijn hebben. Wij hebben weer heerlijk geslapen. Geen last van een kater. Gelukkig maar, want Fenna heeft daar niets mee.

Een oude MP3 speler

Het mag dan weliswaar zonnig en warm zijn, er staat wel een aardige bries. Dus het is gewoon HEERLIJK! Ik puzzel wat, lees wat verhaaltjes en struin door de bus. In de asbak vond ik een MP3 speler. Voor mij een nostalgisch stukje elektronica. Het apparaatje dateert uit de tijd, dat ik aan het opkrabbelen was uit een diep dal. Ik kreeg in die periode van Sonja een draaitafel, waarmee ik nummers va oude singles en lp's kon digitaliseren in MP3 bestandjes. De speler heb ik gekocht om mezelf af te leiden en te motiveren voor mijn werk buiten. Als postbode en folderbezorger en niet te vergeten het opruimen van zwerfvuil. Het apparaatje zag er na zoveel jaren niet uit. Het was dof, plakte vanwege het vuil en waarschijnlijk vanwege mijn handen en vingers. Net alsof ie al die tijd boven een frituurpan gehangen heeft.
Met een vochtig doekje en wat druppels afwasmiddel ben ik het gaan ontvetten. Eerst het kapje, om het effect te zien. Het doffe plakkerige kapje werd zowaar glimmend en glad! Dus was de rest van het apparaatje aan de beurt. Het was weer zo'n typisch klusje voor mij. Een ander had het dingetje misschien weggegooid, maar ik maak het schoon voor hergebruik.
Al met al lukte het om de speler helemaal glimmend en glad te krijgen. Ik heb er een batterijtje in gedaan en toen, met de headset op mijn hoofd, op de Play toets gedrukt. Oeps, toen ik de tonen van het eerste nummer hoorde liep ik opeens weer in Lelystad Haven! Dat niet alleen, maar ook met het gevoel van toen. O, wat erg was het toen. Ik deed subiet mijn headset af. Ik moest even bijkomen van de schrik. Maar het is nu NU en Hier en gelukkig vele malen beter dan toen. Dus heb ik de headset weer op mijn hoofd gedaan. Luisterend naar de nummers begon ik ze met het verstrijken van de tijd weer mooi te vinden. Zoals ze voor 2001 klonken. Ik ben blij dat ik de MP3 speler nog heb. Zo klein als hij is heeft hij heeft mij door een donkere tunnel gesleept. Het is toch allemaal bijna weer goed gekomen. Mede dankzij dat apparaatje. En gossie, wat staan er mooie nummers op. Hier een van de vele nummers :

Duitse wolf is genadeloos

Hier in de omgeving hebben (Rodewalder-) wolven een kudde paarden aangevallen. Een voorval, waarvan op voorhand door 'deskundigen' werd beweerd dat het uitgesloten was. Louter omdat paarden grotere dieren zijn. Te groot om als prooi voor de wolf beschouwd te worden, zo stelde men.
De troep wolven is door een beschermende omheining gebroken en hebben vervolgens een veulen verscheurd. Het andere paard is tijdens de vlucht omgekomen. Een derde paard is zwaar gewond geraakt. Men vreest voor zijn leven. De rest van de kudde is na op de vlucht geslagen te zijn, weer onder controle. Men zegt dat de wolven inmiddels weten hoe zij de omheining kunnen nemen. Deze kennis wordt doorgegeven aan de jongere generaties. De hippische sportliefhebbers eisen maatregelen tegen de wolven. Er wordt al langere tijd jacht gemaakt op de soort. Maar zonder succes. De kosten van het bejagen belopen inmiddels rond de € 100.000. De Rodewalder wolf is een project / probeersel van de deelstaat Nedersaksen. Natuurlijk zijn er voorstanders van de wolf. Sommigen van hen gaan zover, dat ze de jacht vergelijken met die op de Joden. Ook in Duitsland neemt de kennis van zijn eigen geschiedenis af. De verantwoordelijke ambtenaar heeft ook doodsbedreigingen ontvangen.

Super modern

Er staat hier een aantal luxe campers. Een ervan is dermate luxe, dat de wagen met een druk op de knop automatisch mooi vlak gaat staan. De andere moeten nog gebruik maken van blokken, net zoals de onze. De grote bus tegenover ons is een huis op wielen. Wel erg luxe, maar niet bepaald kamperen in de zin van uit je comfortzone stappen en toch genieten. Zelf ben ik meer gecharmeerd van de campers met een uitstraling van een grove terreinwagen. In het algemeen ben ik geen autofreak. Zo'n vervoersmiddel is voor mij ook een functioneel iets. Hij moet rijden en mij/ons van A naar B brengen. En weer terug. Al die luxe techniek heeft ook zo z'n problemen. Zeker als het spul uit een land als Italië komt. Daar heeft men van elektronica weinig kaas gegeten. Dat is meer de spaghetti-style.

Toen niet, nu wel

Ten tijde van de jarenlange dierenmishandeling in de Oostvaardersplassen (OVP), werd door de 'deskundigen' ten stelligste ontkend, al zouden de dieren daar schaduw nodig hebben. Volgens hen hadden ze ook geen groen nodig. Ze aten boomschors en takken.

Deze heeft geen schaduw nodig

We zijn inmiddels een paar jaar verder en wat lees ik? Nu stelt men dat dieren in het algemeen bij warm, zonnig weer zelf de schaduw opzoeken. Haha! Dat laatste weten de meeste mensen wel, maar dat feit paste niet in het beleid van Staatsbosbeheer en het ministerie op basis waarvan zij in de OVP met dieren omgaan. Misschien hebben ze te lang naar de kunstkoe gekeken bij het ziekenhuis.
Ook deze week zie ik hier in de buurt vee (koeien en paarden), dat de schaduw opzoekt. Een natuurlijk verschijnsel.

Kort ritje

uche, uche uche.

We hebben na het avondeten de boel afgebroken en ingeladen. Vervolgens zo'n 50 meter gereden en de hele mikmak weer opgetuigd. Beter zo, dan bij een echte verhuizing.
Op onze nieuwe stek werd mij gevraagd of ik soms in Stolzenau heb gewoond. Meneer vond mijn naam bekend voorkomen. Hij zag mijn familienaam op het reserveringsbordje staan. Hij heeft daar heel lang gewoond en gewerkt als militair. Meneer is na zijn pensionering niet meer teruggegaan naar Nederland, maar in Duitsland blijven wonen. Vanwege zijn militair verleden is ie met zijn vrouw in de camper naar Stolzenau gereden. Daar heeft het stel wat herinneringen opgehaald. Vergeleken met hier was het daar erg druk op de camping. Ook daar moest je reserveren.
Men is hier gebonden aan een max. aantal gasten wat men mag ontvangen. Voorheen kon je hier zo het terrein oprijden en een plekje uitzoeken. Nu moet alles geregistreerd worden. Dus vandaar de vraag aan ons : "Wie bent u eigenlijk?" We moesten een paar plekken verkassen. En nee, dat was niet omdat ik bruin ben. Dat was omdat wij niet gereserveerd hadden.

Op z'n Duits

Na een heerlijke nachtrust werd ik wakker met gezang van vogels. Ik had een wat vreemde droom over twee familieleden. Mijn vader kwam langs om mij een hug te geven. En ik ging op ziekenbezoek bij iemand in het ziekenhuis. Vreemd.
Toen Fenna en ik gingen wandelen, stond er een zachte wind en de zon scheen volop. Tijdens het ontbijt voor de bustent vlogen geregeld ganzen over. Het is interessant te zien dat bij zo'n vlucht altijd weer een laatkomer te zien is. Luid kwakend op afstand van de groep. Net mensen. Misschien was dat beest ook te langdurig bezig met haar make up.
Na het ontbijt besloten wij op de fiets te stappen. We wilden nog wat boodschappen doen, voordat het echt te warm wordt de komende dagen.

We zijn langs de rivier de Weser naar Nienburg gefietst. Onderweg heeft Fenna nog gezwommen. Hier, in Duitsland winkelt men met mondkapjes op. Maar toch zag ik ook mensen zonder kapje winkelen. In de winkels hield niet iedereen zich aan de voorschriften. Toen Sonja wilde pinnen, moest ze eerst haar ID kaart tonen. De vrouw achter de kassa vertrouwde haar Rabo bankpas niet. Op straat zagen we ook veel mensen met mondkapjes.
Gebleken is dat op deze camping / cp veel plekken gereserveerd zijn. De beheerder kwam langs om te vragen of wij voor het komend weekend de bus willen verplaatsen naar een andere plek. Voor ons geen enkel probleem.

Johan Derksen

Wat een overdreven gedoe zeg. Na zoveel uitzendingen weten de schreeuwers nog steeds niet wat voor een programma VI is en de mensen daar aan tafel. Daar zit een aantal mensen wat slap te kletsen over voetbal en andere zaken. En soms met een serieuze toon. Net zoals in menige voetbalkantine of cafés na de wedstrijd. Ik weet nog dat ik een keer iemand hoorde zeggen dat onze manager een eikel was. Als ik zo'n opmerking uit z'n verband zou trekken, dan komt het heel anders over. Tegenover de duizenden grappen over blanken nu een over een zwarte. En dan breekt hier gelijk de pleuris uit. Wat een huichelarij.
Mij is een keer gevraagd of ik met een spiegeltje uit een boom gelokt was. Daar kon ik heel heftig reageren als ik zo geweest zou zijn. Maar het was grappig bedoeld, dus zei ik : "Nee kaaskop, het waren kralen!"
Ik blijf een fan van Johan. Niet alleen omdat hij ook een fan is van o.a. Cuby and the Blizzards en Mickey Newbury. Maar ook vanwege zijn rechts voor zijn raap uitspraken en HUMOR!

Op weg

Rond een uur of tien vertrokken we met de kampeerbus uit Dronten. Ik had de koelkast al de avond ervoor aangesloten, zodat de etenswaren vanmorgen van koud naar koud overgebracht konden worden. Voor het vertrek heb ik de koelkast aangesloten op de omvormer.
We zijn via Meppel en Emmen gereden en vervolgens Duitsland in. De bedoeling was om via Meppen en Fürstenau naar de B214 te rijden, om vandaar verder oostwaarts te gaan. Maar natuurlijk was er een Umleitung, met gevolg dat we via Lingen omgeleid werden.
Onderweg hebben we op een schaduwrijke parkeerplaats de lunch gedaan. Daarna werden we een paar keer opgehouden door werkzaamheden aan de weg. Die waren voorzien van verkeerslichten. Met lange rijen als gevolg. Neemt niet weg dat we toch redelijk naar verwachting in Drakenburg aankwamen. Helaas wachtte ons daar nog een verrassing : Umleitung. Maar wel een, die niet aangaf hoe we bij de camping konden komen. Dus sprak ik een meneer aan, die op de fiets zijn hond uitliet. Niet om te vragen waarom hij in die warmte dat arme beest liet lopen, maar naar de weg naar de camping. Wat denk je? Meneer vond het zo lastig uitleggen, dat hij voorstelde met zijn eigen auto ons voor te gaan! Wat zijn er toch mooie mensen op de wereld. Ik weet niet precies hoe we gereden zijn, maar het was wel door een natuurgebied met geregeld borden die aangaven dat het gesloten is voor gemotoriseerd verkeer. Aldus geraakten we wij de camping. Ik bedankt meneer uitbundig en hij mocht 2 paar klompjes uit ons zakje met souvenirs grabbelen. Nou, dat vond meneer op zijn beurt heel bijzonder.
We zochten een plekje op en zijn maar eerst aan de thee begonnen. Lekker in de schaduw, onder een parasol. De koelkast was nog steenkoud van binnen. Die heb ik maar direct op de 230V aangesloten.
Daarna mocht Fenna haar eerste duik in de Weser nemen. Ze heeft zich opvallend rustig gedragen onderweg. Ze bleef zelfs rustig bij Sonja liggen, toen ik bij een benzinestation (Diesel € 1,08 / liter!) koffie ging halen. Misschien was ze nog onder de indruk van haar knokpartij met de Jack Russel vanmorgen.

Ochtendgevecht

"Komen jullie nog?"

Nou mensen, het begon vanmorgen vroeg dus lekker. Op weg naar huis worden Fenna (aangelijnd) en ik pardoes verrast door een hondje dat direct tegen Fenna opspringt. Natuurlijk beet Fenna van zich af, maar de Jack Russel hield vol. Ik zag niemand in de buurt, hoewel het hondje mij zeer bekend voorkwam. Het begon me daar te janken en te kermen terwijl het met Fenna bezig was. Dan zie ik opeens een man en een meisje gehaast door een doorgang aankomen. En ja hoor, dan herken ik de man. Het is weer dezelfde meneer. De meneer die ik al eens eerder verzocht heb zijn hondje aangelijnd te houden. De meneer die daags erna toch weer met een niet aangelijnde Jack Russel liep. Hij heeft het beestje niet onder appel. Erger, vaak kan hij zijn hondje niet eens zien. Zijn hondje komt telkens stoer op Fenna af en ik heb de eerste keren het beest weggejaagd om een confrontatie te voorkomen. Dit keer gaf Fenna hem met permissie er van langs. Zelfs toen we weer doorliepen bleef het hondje bij zijn baasje janken. Jammer dat het hondje moet boeten voor het aso gedrag van zijn baasje. Maar het is niet anders. Ik heb geen zin om telkens weer over hetzelfde te moeten beginnen. Meneer beloofd beterschap, maar die belofte is ie weer niet nagekomen.
Fenna voelde natuurlijk dat we weg zouden gaan. Ze ging alvast in de bus zitten, want je weet maar nooit met die gekke mensen.

Met de wegenkaart

Overzicht, dat wil ik hebben. Ik wil ook graag mijn geografische kennis wat opfrissen of bijhouden. Om een reisroute vooraf enigszins in mijn grijze hoofd te krijgen, gebruik ik nog steeds die ouderwetse wegenkaarten. Voor het algemeen beeld van de route. Welke wegen en plaatsen ik kan tegenkomen. Kan, want het kan ook zo zijn dat we afwijken van de voorgenomen routes. Maar dan werp ik weer een blik op de kaart. Zo'n kaartje op een schermpje van een telefoon vind ik irritant; ik zie veel te weinig. En als ik een groter beeld wil zien, zie ik in feite niets, want veel informatie verdwijnt dan.
Zo'n tomtom of app is meer voor het rijden in actuele details. Zelf gebruik ik zo'n routeplanner het meest als ik bijna op mijn bestemming ben. Om de exacte locatie te vinden. Met mijn geografische kennis en de richtingsborden kom ik al bijna op mijn bestemming. Voorheen gebruikte ik de Stratengids. Ik richtte me vooral op de bijzondere / opvallende punten zoals kerken, horeca enz. om de juiste straat te vinden.
Dankzij mijn werk in de detachering ben ik in ons land in veel plaatsen geweest. Dat scheelt ook. In het buitenland vergt het meer van mijn aandacht.

Alsnog excuses?

Op het internet las ik deze ludieke tekst :

"....Noorwegen, Zweden, Denemarken en IJsland bieden hun excuses aan bij de Europese Unie voor de invasies van de Vikingen in de 9de en 10de eeuw. Herstelbetalingen voor de aangerichte schade zal plaats vinden middels kortingcoupons van Ikea..."

Ach ja, hoe ver wil men in de geschiedenis teruggaan? Moeten voormalige bezetters als Frankrijk, Spanje en Italië ook hun excuses gaan aanbieden? Gaan we het stokbrood en de pizza ne-geren (ik schrijf het maar zo, anders wordt het weer verkeerd uitgelegd). En leggen we Spanje een stierenverbod op? En dan zijn er nog de Moren.
Ach we lachen er maar om. Het coronavirus is op z'n retour. Net als alle gekte en paniek eromheen.

Oh, sorry hoor!

Het was weer zover. Sta ik rustig bij de kassa conform de corona-instructies te wachten, gaat mevrouw achter mij ook haar producten op de band leggen. Hierbij hijgt ze (dame met een enorm postuur) letterlijk in mijn nek. Ik draai me om en vraag vriendelijk : "Mevrouw, zoudt u anderhalve meter afstand willen houden?" Ik wijs daarbij op de streep op de grond. Ze kijkt me nogal geërgerd aan en roept quasi beledigd : "O sorry hoor! Ik ben ook maar een mens en een mens kan zich vergissen." Ik kreeg al direct de kriebels van de dikke tante en dacht : "O gut, daar heb je er weer zo een. Nee, je bent geen mens, buitenaards wezen." Ik antwoordde dat na zo'n 3 maanden het voor de meeste mensen een tweede natuur geworden was, maar voor haar blijkbaar niet. Ze zei niets en deed een stap achteruit. Ze bleef boos kijken en plantte haar handen in haar zij. Net een klein kind dat haar zin niet heeft gekregen. De medewerker achter de kassa glimlachte en knipoogde naar mij. Ik weet dat hij van andere kunnen is, maar ging er maar vanuit dat het vanwege mijn terechtwijzing was. Ze zal thuis ongetwijfeld klagen over die bruine zeiksnor in de supermarkt.
Ik snap trouwens niet dat supermarkten nog steeds open mogen zijn. Volgens mij is dat de plek waar het virus het meest vrij spel heeft.

Voorbereidingen

Vanmorgen heb ik de huishoudaccu aan de lader gekoppeld. Die batterij moet straks de koelkast onderweg van stroom voorzien. Dat gebeurt via een (sinus)omvormer, die van 12V de spanning omschakelt naar 230V. Eenmaal op een bestemming aangekomen, gaat de koelkast op de paalstroom en wordt de hh-accu weer bijgeladen. Zo doen wij dat. De hh-accu staat op zichzelf en maakt geen deel uit van het totale energiesysteem. Een kwestie van risicospreiding.
Ik heb ook de stofzuiger door de bus gehaald, zodat we schone start maken. De techniek verdient ook aandacht. Dat betekent dat ik het oliepeil van de motor controleer. Hoewel het olieverbruik erg laag is, heb ik een reserveflacon in de bus liggen om eventueel bij te vullen. Voor lange ritten gooi ik een flacon dieseladditief in de tank leeg. Dan wordt het hele brandstofsysteem al rijdend goed gereinigd (zegt men). Baat het niet, het schaadt ook niet. Volgens mij baat het wel.
De olie in de versnellingsbak is ververst en een extra hoeveelheid erbij gedaan vanwege de 5e versnelling.
Uiteraard is ook de standaard lading gecontroleerd. De bagage (kleding enz.) zit in drie verschillende bakken. Die passen alle drie keurig onder het reeds opgemaakt bed. Die bakken gaan er pas vlak voor vertrek in, net als de inhoud van de koelkast. Natuurlijk zijn ook Fenna's spullen aan boord. Tom blijft thuis. Hij gaat Mike gezelschap houden.

Goed geschoten

Afgelopen week heeft een politieagent een man met een mes uitgeschakeld. Hij schoot het gevaarlijke sujet in zijn been. Mooi. Zoiets verwacht ik van een politieoptreden in dergelijke situaties. Pardoes doodschieten is nergens voor nodig, er zijn andere opties om iemand te stoppen. Om die reden ben ik dan ook van mening dat een vluchtende verdachte in de rug of zelfs het achterhoofd schieten, een ordinaire moord is. Net als het in een wurggreep / nekklem houden van een verdachte. Zeker als er sprake is van aanwezigheid van meer agenten.
Een politieagent is aangehouden vanwege diens gedrag. Hij wordt verdacht van 'lekken' tegen betaling, een veel voorkomend probleem bij het korps. Zijn vader, ook politieman, werd ooit door een RAF terrorist doodgeschoten. Niet bepaald een eerbetoon aan zijn vader.

Over J.P. Coen

Opnieuw gespoten

Dus niet overnieuw, want dat is een contaminatie. Daar kan ik niet mee spuiten. Ik heb de beide deksels van de motorkap opnieuw gespoten. De eerste laag ging bladderen. Dus heb ik de deksels kaal geschuurd en ontvet. Daarna met een primer behandeld en die goed laten drogen. Vervolgens weer gereinigd voordat ik ze op kleur ging spuiten. Ze zijn nu weer mooi rood, officieel rosso brillante / code 172F, maar de vraag is voor hoe lang?
Hoe dan ook ik heb nogmaals mijn best gedaan. Het kan zijn dat het kunststof materiaal niet echt goed combineert met de beide lakken. Hoewel ze specifiek voor kunststoffen geschikt zouden zijn.

Vaderdag 2020

Een goed begin is het halve werk. Dus was ik vanmorgen weer vroeg uit de veren en stond om 7 uur(!) in de wasstraat. Oké, het is zondag maar dit keer Vaderdag. Deze keer besloot eens een keer niet voor Onze, maar voor deze vader te kiezen. Haha.

Ik was trouwens niet de enige (en dus helemaal niet de enigste) in de wasstraat. Voordat ik weer vertrok waren twee andere kerels bijgekomen. Morgen heb ik het te druk om de bus te wassen en daarna gaan we eindelijk weer eens op stap. Vandaar.

Weer thuis keek ik naar de samenvattingen van de Premier League van de BBC. Alle clubs hadden op hun shirt voluit de tekst BLM staan. Bij elke samenvatting en tussendoor werd de tekst nadrukkelijk in beeld gebracht. Wat denk je wat ik bij Brighton - Arsenal zie aan het eind van de wedstrijd? Een zwarte speler van Arsenal die opeens een blanke tegenstander bij de keel grijpt. De schermutseling werd razendsnel uit het beeld verwijderd en in de nabespreking werd er met geen woord over gerept. Ik zou als blanke die donkere speler toch even op de tekst op zijn shirt gewezen hebben. Wat denk je wat er gebeurd zou zijn als die blanke dat bij die donkere gedaan zou hebben? Juist!

In een andere samenvatting deed de VAR niet mee aan BLM. Een blanke speler torpedeerde voluit met gestrekt been zijn donkere tegenstander net boven de enkel. In de herhaling heel duidelijk en erg naar om te zien, omdat de enkel knakte. Maar de VAR besliste vreemd genoeg : geen rode kaart. Een voorkeursbehandeling? De donkere speler moest zich laten vervangen. Voetbal is emotie, denk ik maar.

Vandaag gaan wij verder met de voorbereidingen van onze komende, zij het korte vakantie. Vanwege Sonja's medicatie kunnen we hooguit anderhalve week op pad.

Wat is discriminatie en/of slavernij?

Ik las dat het gezin van Kick Out Zwarte Piet-voorman Jerry Afriyie bedreigd is. Het geduld van Sinterklaas en zijn Pieten is dus op.
Dat Oranje niet meer in het programma VI voor de camera's willen komen begrijp ik best wel. Voetballers zijn van nature al erg kleinzerig. Bij het minste geringste liggen ze kermend op de grond. Dus zo'n grap (!) van Johan Derksen komt helemaal als een mokerslag bij hen aan. Vooral bij de gekleurde spelers. De blanken durven hun rug niet te rechten. Die protesteren niet als Akwasi mensen die als zwarte piet optreden in het gezicht wil trappen. Da's niks vergeleken met een grap. Hopelijk gaan de Oranje voetballers de vrijgekomen tijd spenderen aan wat training op het gebied van incasseren en humor. Over grappen gesproken.
Als ik met mijn kleurtje een grapje maak tegen een andere bruine of zwarte, dan is het een grapje. Blanken voelen zich dan ongemakkelijk.
Als ik een grapje maak over / tegen een blanke, dan is het ook een grapje.
Als een blanke een grapje maakt tegen/over mij, dan blijft het voor mij eveneens een grapje.
Als een blanke een grapje maakt tegen/over een andere bruine of zwarte, dan is het..... discriminatie.
Andersom blijft het een grapje.
Als ik een zwarte of bruine vraag de deur achter hem te sluiten, dan is het discriminatie en.... slavernij.
Als een blanke dezelfde vraag stelt is dat ook discriminatie en slavernij.
Als een blanke of ik staande gehouden wordt voor een check op het rij- en/of kentekenbewijs, dan heet het controle.
Als een zwarte of andere bruine dit overkomt, heet het profileren.

Als ik dit alles zo overdenk, dan denk ik dat er iets bij die andere gekleurden niet goed zit. Alsof er een trauma in hun genen zit. Overgeleverd door hun verre voorouders? Komt bij dat men deze generatie verantwoordelijk wil stellen voor de daden van hun verre voorouders. Gelukkig zijn wij met de jongere Duitse generaties anders omgegaan. We zijn immers geen navelstaarders, doen niet aan zelfmedelijden, weten van aanpakken en lachen om zwartgallige humor.

Nordstream 2

Da's leuk! Zit ik naar het voetbal te kijken, zie ik opeens Russische reclame. Tijdens de wedstrijd Schalke 04 tegen Wolfsburg (Weghorst was weer goed op dreef), zag ik allerlei reclame-uitingen van Nordstream 2. Dat betreft de aardgaspijp, die van Rusland naar Duitsland loopt. Schalke wordt al jaren gesponsord door Gazprom, een Russische aardgasbedrijf. Hopelijk gaat ook ons land over op Russisch aardgas. Dat zou miljarden euro's besparen. Dan hoeven we niet over te stappen op het nog wazige en zeer dure warmtepompsysteem.
Wolfsburg won trouwens de wedstrijd, mede door 2 doelpunten van Wout Weghorst. Toen ie nog bij AZ speelde had ie minstens 7 kansen nodig om een doelpunt te maken. Sinds hij in Duitsland speelt, is dat drastisch veranderd.

APK viel mee

De bus is weer voor een jaar goedgekeurd. Er mankeerde dit keer wel een en ander aan. De beide wiellagers van de voorwielen en het dimlicht moesten afgesteld worden. Een lampje van de kentekenverlichting deed het niet. Ik had vooraf de verlichting gecontroleerd en toen deed ie het wel. Een dag voordat ik de bus wegbracht voor de keuring, heb ik alle verlichting gecontroleerd. Ik rij daarvoor speciaal tot voor een glazen pui van een leegstaand kantoor. Zo kan ik van achter het stuur zowel de verlichting voor als die van achter (na de bus omgedraaid te hebben) controleren.
Er was toch wat laswerk. In de beide spatborden (voorzijde) heeft men een stukje geroest plaatwerk vervangen. De plekken zaten op exact dezelfde plek, boven in het spatscherm. Ook aan een dorpel (rechts achter) is een hoekje gelast. De kosten voor de hele grap, APK inclusief genoemde reparaties, vielen mij desondanks reuze mee. We kunnen weer.