Maar goed, vandaag hebben Bas en ik elkaar weer in levende lijve ontmoet. Het is een zeer gezellige, leuke dag geworden. Niet alleen tussen hem en mij, maar tussen ons alle vier klikte het direct. Natuurlijk werden schoolherinneringen opgehaald. Opvallend was dat hij van het docentenkorps hetzelfde beeld had als ik. Tot dan had ik niet eerder daarover met iemand uit die tijd kunnen spreken. Ik vroeg me soms af of dat beeld correct was of niet. Afgaande op de ervaringen van Bas had ik dus een 10. Haha! Bij bepaalde leraren voelde ik me nooit op mijn gemak. Alsof ze aan het jagen waren. Onze boekhoudleraar was een brok chagrijn. En dus waren de vakken die hij gaf 'waardeloos', een ware straf. Ik hield me telkens weer voor dat ik daar voor mezelf zat en niet voor hem. Erg hè?
We hadden ook een docent die duidelijk liet blijken, dat hij alles was en jij niets. Brrr! Tja, het lerarenkorps van toen had ook zo zijn frustraties.
Net als ik wist ook Bas niet wat hij na zijn eindexamen moest gaan doen. Voor mij bracht de dienstplicht de oplossing. Ik had zo nog anderhalf jaar de tijd om na te denken. Hij kreeg hulp van zijn vader. Bas kwam in de financiële wereld terecht en ik dus in de automatisering.
Gezelligheid kent geen tijd. De laatste vloog dus voorbij. We waren pas na zessen weer thuis, waar Fenna ons opwachtte.