Een paar keer ben ik onheus bejegend. Vanwege mijn 'hoge' functie en dito inkomen. Iemand zei zelfs dat ik een egoïst was, omdat ik volgens hem niet aan anderen dacht. Anderen, die het minder goed hadden dan ik/wij. Het is nogal gemakkelijk om dergelijke uitspraken te doen zonder mij verder vragen te stellen. Ik voelde me ook niet geroepen mezelf te verdedigen.
Een van hen was op dat moment werkloos. Meneer wilde per se een managementfunctie. Tja, er zijn er meer, die heel graag direct van school directeur willen worden, met een hoog inkomen en rondrijden in een Mercedes. Dat laatste doen taxichauffeurs trouwens ook. Bepaalde verdienen fors bij met illegale praktijken.
Op mijn vraag welke managementboeken en/of cursussen hij gelezen respectievelijk gevolgd heeft sinds hij werkloos was (ik bedoel : je hebt dan erg veel vrije tijd, nietwaar?), zei hij : 'Geen'. Ik geef toe, een gemene vraag van mijn kant. Maar zijn antwoord gaf wel aan dat zijn ambities beperkt bleven tot vooral hebberigheid.
Een ander gaf zijn ouders de schuld (natuurlijk!), toen ik hem zei dat hij ook zover zou kunnen komen. Zijn ouders hadden hem naar een 'verkeerde' school gestuurd. Meneer was de 30 al gepasseerd en woonde zelfstandig. Ik vroeg hem : "Dus je hebt nadien toch maar die school van jouw keuze gedaan?" Nee, dus. Kijk, je kunt wel weer naar je ouders wijzen, maar doe dat dan ook wanneer het de goede dingen in je leventje betreft. Geef ze daarvan ook de schuld, dat klinkt dan wat eerlijker.
Tja, eerlijker. Nog eerlijker zou het zijn de hand in eigen boezem te steken en te zeggen : "Ondanks alle mogelijkheden die ik heb, ben ik liever bij de pakken gaan neerzitten om mijn afgunst de vrije hand te geven." Zelf heb ik veel aan mijn ouders te danken. Daarbij denk ik enkel aan het goede. De rest heb ik zoveel mogelijk zelf aangepakt. Daar ben ik ook trots op.