Onlangs sprak ik een vriend van zoon Ben. Als tiener kwam ie geregeld bij ons thuis op bezoek. In die periode dachten sommigen dat het tweetal broers waren. Tijdens het gesprek kwam naar voren, dat hij heel erg fijne herinneringen heeft aan ons gezin en de sfeer in huis. Hij kwam ook geregeld zomaar op bezoek, terwijl Ben niet thuis was. Dan ging hij ontspannen op de bank zitten om te praten of iets te lezen.
Ook de vakanties vond ie bijzonder. Hij doelde op het feit dat we de caravan en later de Toyota bus beschikbaar hadden gesteld aan paar jongeren (waaronder onze twee oudsten), die vakantie wilden vieren in de kop van Friesland. Een kwestie van vertrouwen. En opvoeden natuurlijk.
Later kregen we wel meer van dat soort bezoekjes van vrienden. In Lelystad ook. Dan kwam iemand bij ons om, zoals hij toelichtte, 'even tot rust te komen'. Ze waren kind aan huis. Ze wisten waar de snacks en etenswaren lagen en bedienden zichzelf. Het gebeurde een keer dat een van de ouders onverwacht ook op bezoek kwam. Ze schrok van de manier waarop haar zoon zichzelf in de keuken van wat eten voorzag. Ze riep geschrokken : "Hé, we gaan hier toch niet zomaar in kasten neuzen en eten weghalen?!" Ja dus, want dat was / is dus bij ons gewoon. Doen alsof je thuis bent.
We zijn nooit thuisgekomen in een enorme bende of dat de afwas stond te wachten. So far, so good.