Tijdens sollicitatiegesprekken keek ik niet enkel naar opleiding en ervaring. Ik vroeg mezelf vaak af hoe gretig de sollicitant was. Hoe graag wilde hij het werk doen? Sommigen kwamen helemaal niet toe aan dat gesprekspunt. Die bleven op de arbeidsvoorwaarden hangen. Over het werk zelf repten zij met geen woord.
Als het werk wel ter sprake kwam zeiden velen, dat ze dat werk graag wilden doen. Sommigen reageerden wat minder zeker. Die wilden het wel proberen. Dus die vielen bij mij buiten de sollicitatieboot. Ik heb niet zoveel met dat 'proberen'. Een broer van mij zei ooit : "Van proberen komen kindjes", Haha!
Ik vind dat werkwoord proberen in veel geval een teken van onzekerheid en/of zwakte uitstralen. Ik ga proberen de Mount Everest te beklimmen, klinkt als : "Ik ben alleen een paar keer thuis op de tafel geklommen (toen we last van muizen hadden), maar ach ik zie wel waar het schip strandt." Tja, proberen zet jezelf soms te kijk. Dat proberen kan ook bedoeld zijn om anderen te misleiden. Maar het resultaat valt altijd andersom uit.
Soms zeg ik het nog weleens : "Proberen? Doen!" Tegen sommige ouderen bijvoorbeeld, bij wie de fut er bijna uit is. Dat 'proberen' klinkt zo gelaten, zo van 'ik geloof er zelf niet in', op voorhand tot mislukken gedoemd. Of is het we-gaan-proberen-te-winnen virus van ons nationale voetbalelftal echt besmettelijk? Ik hoor het steeds vaker om me heen. Het klinkt behoorlijk lamlendig. Dan denk ik : "Houd eens op met dat proberen en ga eens wat doen!" Maar ja, dan hoor ik ze toch weer antwoorden : "Oké Willem, ik zal het proberen." Zucht. Natuurlijk probeer ik zelf ook weleens wat. Uit nood.