Hulpverlening?

Ja, ik moet toch even weer wat kwijt. Van tijd tot tijd sta ik versteld van de manier waarop tegenwoordig de hulpverlening plaatsvindt. Het begint al met het opbellen van de hulporganisatie. Neem nou eens Coloriet, hier in Dronten. Daar krijg je een ware Kenau aan de lijn. Ze zegt nog net niet : "Wat mot je joh?!" Wat een toonzetting heeft dat mens. Je krijgt de neiging direct weer op te hangen. Dan maar in stilte lijden. Daarna begint de ellende, alsof je eigen situatie niet erg genoeg is.
Zie je het al voor je? Lig je als hulpbehoevend oudere krimpend van de pijn op de grond, vraagt de telefonist eerst : "Wat is uw naam?" Huh?! Dan komt de volgende ergernis. Hij blijkt de naam niet te kennen of te vinden in zijn systeem. En dus besta je dus niet?
Een normaal iemand zou denken, dat het telefoonnummer waarmee gebeld wordt de sleutel is om al die informatie op te halen. Nee dus. De oude hulpbehoevende moet wel helder genoeg zijn om onzinnige en vooral onnodige vragen te beantwoorden. Dus komt de volgende vraag : "Wat is uw sectornummer?" Huh?! Sectornummer? Zijn ze helemaal van de pot gerukt! Wat een idioterie! Hadden ze dan vanwege de moderne tijd een gps coördinaten moeten opvragen? Nee! Vraag eerst even wat iemand mankeert, oetepetoet! Misschien is het een noodgeval. O ja, er is ook nog zo'n speciale ketting met een noodknop. Laat ik het daar maar niet over hebben. Evenmin over bepaalde apotheken, waar arrogant personeel werkt. Wat een slechte hulpverlening is er toch! De oorzaak? Er was een tijd waarin het werk voorop stond. Tegenwoordig zijn het de euro's.