Als kind had ik al problemen met onrecht en onnodig hard optreden in geval van een overtreding. Ik had vaak het gevoel dat normaal menselijk gedrag (zoals fouten maken) hardvochtig gestraft werd. Komt bij dat ik als kind weinig levenservaring had opgedaan. Of wel : "Wist ik veel?"
Er kwam een periode waarin ik me als jonge tiener (in gedachte) verweerde met : "Dat mag u mij ook gewoon zeggen in plaats van mij te slaan of aan mijn oren te trekken." Maar ja, slaan en dergelijke was de gewoonte in die tijd. Wie niet luisteren wil, moest maar letterlijk voelen.
Ook op oudere leeftijd deden situaties van onnodig hard optreden zich voor. Ik heb er altijd moeite meegehad. Laatst hoorde ik een leidinggevende aan zijn superieur namen van zijn eigen medewerkers noemen, die volgens hem fouten hadden gemaakt. Hij reageerde erg boos. Hij vergat even zijn functie. Hij had zelf nagelaten hun werk te controleren, maar dreigde de feitelijke schuldigen met ontslag. Zo'n houding vind ik min.
Zelf heb ik nooit naar medewerkers gewezen als er een fout gemaakt was. Daar was ik als leidinggevende immers verantwoordelijk voor. Aan de medewerker zelf kon ik zien in hoeverre hij zelf baalde van zijn fout. Als dat het geval was, ging ik er met hem of haar niet eens over in gesprek. Fouten maken hoort erbij. Ik wilde alleen dat men ervan zou leren. Een van de visies die ik tijdens mijn introducties ventileerde.