Gisteren keek ik naar de Oranje Leeuwinnen. De dames speelden tegen Engeland, dat gecoacht wordt door Sarina Wiegman. Ze was eerder zeer succesvol als coach van de Leeuwinnen.
Ik was extra benieuwd naar de wedstrijd, omdat ik ook het clubvoetbal van beide landen volg. Niet alleen het verschil in spel en vooral tempo is erg groot. Ook voor wat betreft de coaching. Dat bleek gisteren overduidelijk. Wiegman leerde de Oranje coach Mark Parsons een gevoelig lesje. Zijn strategie was in de tweede helft nauwelijks te volgen, net zoals zijn wissels. Oranje speelde slordig, rommelig (mij hoor je het woord kutballen niet zeggen, want vind ik lullig), met veel fouten en zelfs blunders. De Engelse dames speelden zoals ik ze geregeld in de competitie zie spelen : in een hoog tempo en met veel lange ballen. De verdediging, met name de rechter flank, van Oranje had daar vaak geen goed antwoord op. Met gevolg 5 tegentreffers. Engeland heeft verdiend gewonnen. Het verschil was groot. Van de Leeuwinnen bleef alleen de Leeu over. Er is nog tijd om de boel recht te trekken. Of voor een andere coach.... Ik ben niet zo onder de indruk van Parsons.