Het is natuurlijk even een triest moment toen we beseften afscheid te moeten nemen van ons rijdend huisje. Maar, we hebben er zes jaar veel plezier van gehad. Jammer van de corona, maar toch. Zoals gezegd stond na het besluit een nieuwe uitdaging te wachten : de verkoop.
Ik mag wel met enige trots zeggen, dat die binnen een week gelukt is. Het was even vooraf rekenen. Puzzelen met de dagwaarde plus de herstelkosten van het laswerk. Gisteren hebben we de bus leeggehaald. Jeetje, wat lagen er veel spullen in dat huisje op wielen! Maar vooral dankzij Son was de boel ook weer zo opgeruimd. Natuurlijk met het nodige sorteerwerk : wat blijft en wat kan weg? Wat het laatste betreft : weggooien of weggeven of verkopen.
Vanmiddag was het de overdracht. Het fijne was, dat het overschrijven van het kenteken en de betaling in dezelfde winkel konden gebeuren. Zo konden we de regie houden over de hele transactie. Als het om grote bedragen gaat, heb ik liever, dat de biljetten direct afgestort en dus gecontroleerd op echtheid) kunnen worden of dat ik het rekeningsaldo kan controleren.
We hebben vanmiddag dus de periode met de bus afgesloten. Ik ben tevreden met de afwikkeling al is het wel met een wat tweeslachtig gevoel. Toch beschouw ik het afscheid als een welkom en start van een nieuwe fase. Het blijft wel bij kamperen, maar dan anders.