Tijdens het bekijken van een samenvatting van een voetbalwedstrijd zag ik de naam van een bedrijf voorbijkomen hollen, waar ik een tijdje gewerkt heb. Van die periode herinner ik me niet zoveel. Maar mijn dagboekje en cv wel. Ik kwam bij dat bedrijf terecht, omdat het bedrijf waarvoor ik werkte, KSI, opgekocht werd door Centric. Zo teruglezend was het alles behalve een leuke tijd. Niet alleen zakelijk, ook privé. Zakelijk omdat Centric het bedrijf KSI begon leeg te maken en het personeel te ontslaan. Vaak op een nare manier. Ik zag steeds minder KSI collega's en wist, dat ook ik op de wip zat. Privé ging het ook niet goed, omdat ik in die periode de gevolgen van mijn mantelzorgwerk begon te ondervinden. Tegen alle verwachtingen in kreeg ik toch een aparte behandeling van mijn nieuwe directeur. Dat kwam omdat hij zelf een soortgelijke ervaring had opgedaan. En misschien ook, omdat ik ook daar mijn werk naar behoren deed. Al vrij snel na de overname ging ik namelijk ongevraagd over op de werkmethodes van Centric. Ik had links en rechts geïnformeerd naar de werkwijze van de directeur-eigenaar, dus wist ik wat er komen ging. If you can't beat them, join them.
Omdat ik mijn dagboekje tot dan in telegramstijl bijhield (mijn geheugen was immers bijna onfeilbaar), ben ik dat uit gewoonte in die periode ook blijven doen. Jammer, want veel zinnen zeggen mij niets meer. Ik was in 1998 al voor 60% arbeidsongeschikt verklaard, maar ben altijd gewoon blijven werken. Ik was binnen mijn vakgebied wel ander werk gaan doen. Geen grote projecten meer, maar groepen specialisten (consultants, projectmanagers en informatie-analisten) begeleiden. Terugkijkend had ik direct na de overname van werkgever moeten veranderen. Maar ja, ik leefde toen blijkbaar in een soort roes. Omdat het alsmaar slechter met mijn gezondheid ging, kreeg ik uiteindelijk het medisch advies die zeer onrustige werkomgeving te verlaten : you better start swimming or you'll sink like a stone :
