Veel mensen weten niet, dat je vanwege een depressie in een heel andere wereld terechtkomt. Ik vond het een lege wereld. Er was in mijn beleving niets. Het enige wat mij bijstaat uit de periode, is wat voor werk ik toen deed. Misschien komt dat omdat ik het bijna dagelijks deed, gedurende een langere periode en me tijdens dat werk wat beter voelde. Vandaar dat ik het dan enkel heb over post en/of folders bezorgen en zwerfvuil opruimen. Elke dag grote drempels nemen om te herstellen en mezelf terug te vinden.
Gelukkig heb ik in de periode ook foto's gemaakt. Voor mij zijn ze allemaal fragmenten, losse stukjes. Zelfs die van vakanties. Net een gatenkaas. Op sommige foto's zie ik er niet uit. Alsof ik in geen dagen geslapen heb. Of dat ik net uit mijn bed ben gerold, terwijl het tijdstip anders aangeeft. Vreemd hoor, om ze nu zo te zien.
Ik heb de fotomappen van die jaren bij de hand. Ze staan op een externe schijf, die gekoppeld is aan mijn laptop. Waarvoor ik ze zo voor het grijpen heb, weet ik niet precies. Misschien omdat ik me nogal hulpeloos of buitengesloten voel, wanneer er iets besproken wordt waar ik me niets van kan herinneren. Daar word ik nog steeds nogal rusteloos van, totdat ik via een of meer foto's me een beeld kan vormen van toen. Soms doen die situaties me denken aan de herinneringen, die met name mijn moeder over mij had als kind. Daarvan wist ik toen ook niets, ondanks dat ze leuk waren.