zondag 11 maart 2018

Van die dingen dus

Iemand zou vanmorgen een stoel komen ophalen bij ons. Maar mevrouw kwam niet opdagen, dus even een berichtje gestuurd. Haar reactie : "Sorry, vergeten. Verkoop hem maar aan iemand anders..." Tja, zo gaat dat tegenwoordig. Lekker makkelijk dus. Of men wil graag iets groots overnemen, maar dan moeten we hem wel komen brengen. Gratis. Ja, doei!
Iets anders. Wat mij opviel in het buitenland is dat er nogal wat mensen zijn, die blijkbaar een hekel hebben aan Duitsers of de Duitse taal. Ik kreeg een paar keer te horen, dat we beter eerst in een andere taal een gesprekje konden beginnen dan in het Duits. Dat was in Denemarken. Of ik moest duidelijk laten blijken dat ik uit Nederland afkomstig ben. Maar dan nog : het Duits is een taboe. Hetzelfde gaat op voor de landen in oost Europa. Zelfs bij jongere mensen, zeg maar van de derde generatie, leeft die instelling. Nee, het Engels heeft daar de voorkeur.
In Duitsland zelf vindt men het prachtig wanneer ik Duits spreek. Helemaal wanneer ze merken, dat ik uit Nederland kom. Misschien omdat men dan beseft dat ik geen vluchteling of zo ben in hun land. Haha!
Gisteren dus lekker bezig geweest met dat deurtje. Ik vond de combinatie van de klemmen en bijbehorende schroefjes om het gaaspaneel vast te zetten, niet bepaald van goede kwaliteit. De klemmen zijn blijkbaar in fabricagehal 1 gemaakt en de schroefjes in hal 14. De schroefjes vielen namelijk niet mooi glad weg in de klemmen. De voorgeboorde gaten waren niet dusdanig gemaakt, dat de koppen van de schroeven er mooi vlak in weg vielen. Lelijk hoor, die opstaande koppen. Inderdaad, die ga ik alsnog mooi weg laten vallen. Deze kniesoor kan daar niet zo goed tegen. Dat geldt ook voor die ordinaire spijkers en/of schroeven, die men nota bene in mooi hardhout durft te slaan en/of te draaien. Na enige tijd zie ik de roestsporen over het hout lopen. Wat een prutsers!