In de regel ben ik niet zo snel bang. Toch kan ik me nog een aantal situaties herinneren, die mij enige angst inboezemden. Mijn eerste angst was groot te worden; een volwassen mens te worden. Ik verwachtte, dat ik als volwassene erg moeilijke dingen moest doen en vervelende moest ondergaan en veel zorgen zou krijgen. Misschien omdat ik een na-oorlogskind ben, dat onbewust iets meegekregen heeft van al die zwoegende grote mensen om mij heen. Zoals het niet hebben van een dubbeltje voor een gasmeter of te weinig geld om de week of maand door te komen. De pesterijen speelden daarin ook een rol. De pestkoppen zouden immers ook groot worden.
Een ander moment deed zich voor tijdens mijn militaire dienst. Ik besefte toen pas wat een oorlog zou kunnen inhouden. En dat de kans op overleven erg klein zou zijn. Niet alleen vanwege de armtierige bewapening en verouderde strategieën, maar vooral ook de mogelijke inzet van nucleaire wapens. Ik heb daar zelfs aan gedacht toen ik 45 jaar werd : "Zo, mij zullen ze niet meer oproepen", dacht ik toen. Tja, zo'n 25 jaar later dus. Zo diep zat die angst blijkbaar.
Later, na de geboorte van onze eerste zoon, overkwam mij weer een vorm van angst. De vraag of ik hem wel zou kunnen onderhouden en hoe ik hem, als vader, zou moeten opvoeden. Ik had zelf daar geen goede voorbeelden van meegekregen.
In veel andere gevallen reageerde ik tamelijk laconiek. Ik kende geen angst voor ontslag of zo. "Gewoon een andere werkgever zoeken", dacht ik dan. Wat dat betreft had ik best veel vertrouwen in mezelf. Misschien omdat ik een self made man ben. De 'zoek dat maar zelf uit' opvoedingsmethode had dus ook voordelen
Toen ik erachter kwam dat ik een paar woekerpolissen had, kneep ik hem weer. Ik moest geregeld terugdenken aan de geldzorgen van mijn moeder. Maar die angst was maar voor even. Het was een kwestie van de tering naar de nering zetten. Net zoals mijn moeder dat toen ook deed. En we zijn er stuk voor stuk goed doorheen gekomen.