Men wil het anders

De verkiezingsuitslag in Italië geeft ook aan, dat steeds meer mensen in Europa af willen van de gevestigde politieke orde. De laatste verzet zich met hand en tand, maar dreigt steeds meer het onderspit te gaan delven. Ik had verwacht dat de oude partijen een go-with-the-flow houding zouden aannemen, maar blijkbaar zijn die ouderwetse autoritaire knarren dermate vastgeroest in hun eigen opvattingen, dat verandering niet mogelijk is. Men heeft zichzelf geïndoctrineerd als enige betweter en is wars van luisteren en veranderingen en dat wordt hun ondergang. Het is immers niet meer de sterkste die overleeft, maar degene met het grootste aanpassingsvermogen.
Onderwerpen als de EU, immigratie en soevereiniteit komen steeds meer in de kritische belangstelling te staan.
Er zijn oude partijen, die schoorvoetend terugkomen op bepaalde besluiten. Zoals D66, de VVD en het CDA. Maar iedereen weet dat er weer verkiezingen voor de deur staan. Men probeert op die wijze het stemvee (zo ervaren veel stemgerechtigden hun relatie met de politici) weer aan hun zijde te krijgen. Het zijn meestal de gewoontestemmers die hun partij blindelings blijven volgen. Na de verkiezingen gaan ze toch weer hun eigen gang.
Ik heb een stemwijzer ingevuld. Tot mijn verbazing kreeg ik niet die vragen voorgeschoteld, die ik verwacht had. Blijkbaar leven ook bij de Stemwijzer heel andere onderwerpen, dan die ik belangrijk vind : van afschaffing hondenbelasting tot arme kindjes in Afrika. Laten we eerst maar in eigen land en gemeente beginnen. De armoede, zorg en veiligheid staan bij mij voorop. Pas als we goed voor ons zelf zorgen, kunnen we voor anderen gaan zorgen.