Vertrouwen is de basis van veel relaties. Een aantal keren kreeg ik de vraag of ik de jongelui vertrouwde, toen men hoorde dat ze met onze camper op vakantie waren. Zonder vertrouwen hadden we de wagen niet uitgeleend. Zo simpel is dat. Mike is al vaker met de bus weggeweest, zij het hier in de omgeving. Hij was zo slim om voor het vertrek zijn collega-chauffeurs eerst met de wagen een stukje te laten rijden en wat bijzondere manoeuvres te laten uitvoeren. Kijk, zo'n aanpak schept ook vertrouwen. Zo heb ik hem ook kennis laten maken met de bus. Op een industrieterrein.
Mike is geen wildebras en denkt over het algemeen wel na. Het motto "zeg mij wie uw vrienden zijn, en ik zeg u wie u bent" kan je ook omdraaien. Soort zoekt soort, zegt men ook weleens.
Voor zaken doen is de basis ook vertrouwen. Het mag dan een zakelijke relatie zijn, maar uiteindelijk gaat het om mensen. Zelfs als ik via het www wat wil aanschaffen. Ook in de omgang met Fenna is sprake van vertrouwen. Dat beest voelt heel snel aan of dat gevoel er is. Ga maar eens met angst in je lijf met een hond op stap. Ik zie er genoeg zo lopen. Zonder vertrouwen.
Natuurlijk kan het vertrouwen beschaamd worden. Maar dat heeft dan consequenties voor een volgende gelegenheid.
Hij staat weer voor de deur. Gisteravond is Mike met zijn vrienden weer thuisgekomen. Ze hebben een zeer leuke vakantie gehad en zo'n 2.500 km gereden. De wagen zag er ook goed uit en heeft geen problemen gegeven. De noodoplossing voor de vergrendeling van de motorkap werkte naar tevredenheid. De bestuurders moesten wel wennen aan de rijtechniek met zo'n volle bak. Het hoge gewicht heeft invloed op rijgedrag met name het remvermogen. Natuurlijk ook tijdens het klimmen en dalen. Ze hebben onderweg ook in flinke hoosbuien gereden. Kortom, de jongelui zijn weer wat rijervaring rijker.
De vijf vrienden werden gelijk opgehaald door de ouders. Dus was het even flink druk. Vanmorgen hebben we de wagen verder leeggemaakt en wat opgeruimd. We hadden veel spullen van onszelf voor hun vakantie eruit gehaald. Die moeten nog weer terug in de bak.
Daarna nog een wasbeurt en dan is ie weer klaar voor de volgende trip.
Voor de stier. De stier moet uit zelfverdediging een laffe dierenbeul doden. Een hoorn dwars door de kop van de dierenbeul. Als voor elke stier die de dood vindt door vermaak ook een stierenvechter omkomt, is die vorm van dierenmishandeling snel afgelopen. Hoop ik. Viva el torro!
Ps. De link schijnt te vaak gebruikt te zijn. Dus dan maar een kort filmpje voor wie hart heeft voor dieren :
Een varkensfokker in Erichem heeft in één klap 20.000 varkens vermoord. Zo zie ik het. Wie zo'n enorm aantal varkens in één gebouw houdt, is bezig met een ongekende vorm van dierenmishandeling. Het gebouw kende maar één uitgang! Onbegrijpelijk dat inspectiediensten zoiets goedkeuren. De mentaliteit van dergelijke fokkers doen mij denken, aan die van de bewakers van concentratiekampen. Ja, zo zie ik dat. Wat een hufters! Van brandbeveiliging was dus ook geen enkel sprake. Er is ook asbest vrijgekomen. Ook iets wat ik onbegrijpelijk vind. Hallo, het is al 2017! Die misdadige varkensfokker moet zwaar gestraft worden.
Vandaag hebben wij het kleine dakvenster een facelift gegeven. Sonja had bij een bouwmarkt een mooiere oplossing gezien dan de huidige voor het verduisteren en de hor. De laatste was een selfmade zak-model.
Net als in de camper voor het dakluik is het een lijst waarin ingebouwd een verduisteringsgordijn en een hor. De kunststof lijst paste wat maatvoering betrof, keurig op de houten lijst van het dakraam. We hebben hem samen in elkaar gezet en vervolgens op de lijst van het dakvenster afgetekend. Om de boel gelijk goed te krijgen, heb ik vanwege het millimeterwerk de schuifmaat gebruikt en niet de vaak wat grovere rolmaat. Zo kregen we de montagepunten van de klemmetjes, die de lijst op het hout moeten bevestigen, op de millimeter nauwkeurig afgetekend. Daarna was het een kwestie van schroeven en vervolgens de lijst op de houten lijst vastklemmen. Een leuk klusje met een fraai resultaat! Staat wel wat chique voor ons doen. Haha!
Een ander klusje betrof de drie wieldoppen van de camper. Ik ben er een verloren ergens in Hongarije. Nu ik dat zo schrijf, bedenk ik opeens : ik had ons adres aan de binnenkant moeten noteren. Ha! Niet om dat ding terug te krijgen, maar meer vanwege een mogelijke reactie. Maar goed, ik heb er nog drie. Ik heb ze schoongemaakt. En toch zien ze er niet zo fraai uit. Die plastic schijven zijn nogal slecht gespoten. De lak hecht niet overal goed op de kunststof en is gaan bladderen en bubbelen. En dat alles krijg je erbij voor zo'n 120 euro! Oké, ik vond een site waar de set was afgeprijsd tot ruim 76 euro, exclusief verzending. Een zo'n dop kost normaal 30 euro! Kassa! Ik ga die drie doppen maar verkopen. Ze lijken mij handig om als reserve in te zetten. Of om mooie te vervangen en voorlopig te bewaren.
Zoals eerder bericht heb ik de velgen gelakt. De kleine doppen ook, maar die staan nog in de primer. Ze moeten nog zilver gespoten worden.
Niet alleen in ons land, in heel Europa en ook op het Amerikaanse vasteland is de integratie van moslims mislukt. De liefde moet van twee kanten komen, maar moslims verzetten zich in stilte en / of met veel heisa tot aan aanslagen toe. Een van de weinige Europese leider, de Hongaar Orban, heeft dat gezien en is daarmee aan de slag gegaan. Orban wil geen culturele zelfmoord, zoals veel andere landen die blijkbaar wel voorstaan. Elk nuchter iemand weet dat de Koran geen ander geloof duldt en zelf vernietigd moet worden. Vergelijk het maar met de mentaliteit van het christendom ten tijde van de ontdekkingsreizen en kruisvaarten : bekeren of je kop eraf! De huidige islam bevindt zich ook in die fase.
De staat Israël toont aan, dat een westerse cultuur niet bij een Arabische past. En andersom, zou je denken. Maar helaas stoppen velen liever hun kop in het zand. Aan de kust van Libië stappen veel jongeren in rubberboten om over te steken naar het Europese vasteland. Men verwacht nog zo'n 7 miljoen, die de oversteek willen maken. Ze worden daarbij geholpen door westerse hulporganisaties. Een vorm van culturele euthanasie. Die hulpverleners gedragen zich oost-Indisch doof, wanneer met opgeheven vuisten met een luid geschreeuw "Allahu Akbar, we gaan Europa veroveren!" de jongelui in de boten vertrekken. Merkel c.s. hebben de deuren opengezet. Een enkeling die zijn gezonde verstand gebruikt, houdt hem gesloten. En wat die rubberboten betreft : die komen uit China en niet uit de EU. Dombo's!
Er zijn honden die dag in dag uit in een bench vertoeven. Volgens de eigenaren is dat beter voor het dier. Anders breekt het de boel af als het alleen thuis is. Of 's nachts. Maar zo'n bench is niet voor de hond, maar volgens mij voor zijn baas. Want de bench geeft de baas wat innerlijke rust vanwege zijn gebrek aan vertrouwen.
Om die reden willen veel honden niet zwemmen; de baas is bang. De hond wordt onrustig van het geaarzel van zijn baas en concludeert dat de situatie onbetrouwbaar is. Ik zeg dus willen, want elke hond kan zwemmen. Als ie wil. Mijn moeder zei : "Jij hebt niets te willen!" Die uitspraak heb ik goed onthouden. Niet alleen honden ook kinderen verzetten zich soms. Maar jammer genoeg voor hen heb ik dus iets van mijn moeder geleerd : ze hebben niets te willen. Althans, op die leeftijd niet.
Helaas luisteren veel baasjes naar de wil van hun hond. Zo vertelde iemand, wiens hond ook niet wil zwemmen, mij dat hij zelf te water gaat maar zijn hond niet. Slimme hond dus. Meneer heeft de hond aan de riem en gaat het water in. Zodra de riem strak komt te staan, blijft meneer stilstaan. Net als zijn hond. Met dit verschil : de hond wil dat, maar zijn baasje niet. Het baasje omdat hij het zielig vindt voor zijn hond. Dus wint de hond. Hij heeft zijn baas het water ingestuurd. Haha! Ja, ook onder de hondenbezitters bevinden zich veel NIVEA mensen. Ze gaan voor zo'n beest denken.
met hulp
Al onze honden hebben geleerd te zwemmen. De een wat gemakkelijker dan de ander. Fenna was een echte schijter. Nu vindt ze zwemmen heel leuk. Ze duikt zelfs van een hoge oever, waar we haar dan weer uit het water moeten hijsen. Telkens weer. Totdat ik het eng ga vinden. Maar dat gebeurt niet.
Iemand (hij zal niet de enige zijn) vroeg zich af wanneer en door wie Amerika eens op het matje geroepen zal worden, vanwege de vele oorlogen en slachtoffers die door dat land gemaakt zijn. Op die vraag reageert een Amerikaanse quasi verontwaardigd met de opmerking, dat haar land zijn (voor)ouders verlost zouden hebben van de nazi's. Dus moest de ondankbare vragensteller zijn mond maar houden over haar land. Haha! Wat een kortzichtig nationalisme, zeg.
Ik vind de reactie van die Amerikaanse een typische dooddoener. Het komt er volgens haar op neer dat wanneer je een oorlog wint, je als bevrijde de verlosser eeuwig dankbaar moet zijn en dat het de verlosser een vrijbrief geeft om vervolgens overal op de wereld oorlogen te mogen starten. Typische reactie van iemand die ook nog onwetend is, want het waren niet de Amerikanen, maar vooral de Russen die de nazi's verslagen hebben. Natuurlijk hebben de Amerikanen ook hun aandeel gehad, maar ze werden gesteund door militairen uit veel andere landen. Maar zoals vaker loopt Amerika voorop als het om het strijken met de eer gaat. Het aandeel van de Geallieerden was wat Europa betreft minder groot, dan dat van de Sovjets. Eerlijk is eerlijk.
Aan de andere kant : wat zou het Amerika zijn zonder al die oorlogen? Zo goed als niets, want het land heeft de wereld verder niets te bieden. Zelfs niet the American Dream.
Het valt mij op dat het telkens weer Amerikanen of pro Amerika mensen zijn, die de dooddoener rond de bevrijding hanteren. Van de andere landen die ons land ook bevrijd hebben (o.a. Polen, Canadezen, Fransen enz.) hoor je die dooddoener nauwelijks. Zelfs niet van de Russen.
Ahum, mijn spellingscontrole programma kent het woord transgender niet. Het stelt transzender voor. Een woord dat ik op mijn beurt niet ken.
Om transgenders niet te discrimineren overweegt de stad Amsterdam (wie anders?) om al dat 'Dames en Heren' gedoe aan te passen. Op CS Amsterdam mag dan niet meer Dames en Heren klinken door de toeters die de zoveelste vertraging doorgeven en zullen briefhoofden en alle andere zaken waar de twee groepen als aanhef genoemd worden aangepast worden. Dus zal het Beste mensen worden. Maar vind iedereen zich eigenlijk wel een mens? Wat te doen met al die mensen met hun valse honden gedrag? Of de hufters? Zijn politici eigenlijk mensen of zwijnen?
Een transgender kan in de huidige aanhef toch zelf kiezen lijkt me. Hij of zij of er tussenin voelt zich bij het een wel of niet aangesproken toch? Trouwens, hoe zit het met de tegenwoordige watjes? Die zijn toch geen echte mannen meer? Of vallen die verwijfde types ook onder transgenders?
Ach, misschien zijn we allemaal transgender. Ik hoor steeds meer stelletjes zeggen : "Wij zijn zwanger." Haha! Wat een onzin, een vent kan toch niet zwanger zijn? Tenzij hem dat door zijn partner is aangepraat. Ik zeg : "Hé slappe zak, je bent niet zwanger je hoort een vent te zijn." Nog even en de wij-zijn-zwanger mannen gaan met een kussen onder hun hemd naar werk. Omdat wij zwanger zijn en iedereen dat moet weten. Al zou ik niet weten waarom. Dus al die (aankomende) vaders die beweren dat ze zwanger zijn, zijn blijkbaar transgender of slappe hap. Of beide. Ze zullen straks ook ongesteld zijn.
grapje van een ex-militair
Ach ja, wij mannen moeten ons veel meer verzetten tegen al die link(s)e onzin. Vechten als leeuwen, moeten wij. Zo voel ik me steeds meer, als een leeuw. Hoe noemen ze zo'n iemand die deels een mens deels een leeuw is? Moet daar ook niet iets voor verzonnen worden? En al die vieze mensen, die zich als varkens gedragen? Er is nog veel te doen. Laten we beginnen met het in zee duwen van Amsterdam anders krijgt de stad ook nog een Transgender Parade en een Zwangere Vaders tour.
Trump wil juist af van transgenders. Althans in het Amerikaanse leger. Logisch, want als de sergeant tegen de manschappen schreeuwt : "Pik in het zand!!", dan moet iedereen met z'n pik in het zand. Ik bedoel, je kunt toch niet twee of drie verschillende commando's geven voor een en dezelfde opdracht, omdat iemand zich misschien gepasseerd voelt. Of moet je als soldaat huilend reageren met : "Sorry sergeant. Ik heb nog geen pik!"? De kwaliteit van het sperma is ook slecht geworden. Voorheen werd het spul goed onderhouden zodra je in militaire dienst kwam. Daar werd het geregeld opgeschud door een flinke trap tegen de ballen. Goed voor de kwaliteit, zei men. Maar ook dat mag ook niet meer. Een positieve bijkomstigheid misschien : minder watjes? Worden lidwoorden ook aangepakt? De tijd zal het leren.
In het nieuws hoorde ik van een groepje plofkrakers in een dikke Audi. In combinatie met de Utrechtse wijk Kanaleneiland, weet ik weer genoeg. Het gaat niet om Nederlanders, maar halve Nederlanders of halve Marokkanen of beter halve k*tmarokkanen, of wel criminelen. Rutte was onlangs wel zo flink om Nederlanders in de UK te waarschuwen, dat ze hun Nederlandse nationaliteit zouden verliezen indien zij de Britse zouden aanvragen. Logisch, want gehoorzame, plichtsgetrouwe, werkende burgers zijn een gemakkelijker prooi voor Rutte c.s. Het Marokkaanse tuig en andere halve en niet Nederlanders durft meneer niet aan te pakken.
Het is toch vrij eenvoudig : Heeft u of kiest u voor een andere nationaliteit, dan verliest u de Nederlandse. Simpel, maar voor Rutte c.s. niet aan de orde. Althans op selectieve basis niet. Ik zou zijn werkwijze ook discriminatie kunnen noemen. Ongelijke behandeling. Maar ja, lafaard Rutte volgt gedwee de EU, die ruziet met de Britten. Rutte heeft liever corrupte Oekraïners dan betrouwbare Nederlanders.
Het toppunt van domheid is wel corrupte regeringen geld geven om hun eigen corruptie te bestrijden. Dat gelooft niemand toch? Tenzij je zelf ook corrupt bent.
Vandaag maak ik kapucijners! Het is lang geleden dat ik die bruine rakkertjes gegeten heb. Te lang, als je het mij vraagt. Ik begin met het uitbakken van wat gerookte spekreepjes. Ik doe daar gelijk twee fijn gesneden teentjes knoflook en wat trassi bij. Intussen snijd ik een middendoor gesneden grote ui in stukken. En een bosuitje. De gewone doe ik erbij zodra het spek bijna uitgebakken is. Korter gebakken vind ik het spek minder lekker. Mijn moeder bakte het spek niet apart. Het werd min of meer meegekookt. Dat spek glibberde altijd door mijn mond mijn keeltje in als we bijvoorbeeld bami aten. Brrr! Gelukkig had ik altijd een zakdoekje in mijn zeer diepe broekzak en een paar katten uit de buurt die mij heel aardig vonden. Mijn pa vond dat zachte spek (reepjes van een speklap gesneden) heerlijk. En je weet : er komt alleen eten op tafel dat pa lekker vindt.
Ik zou de kapucijners ook nog kunnen voorzien van wat verse paprika, maar ik heb me dit keer beperkt tot de poederversie. Als laatste kieper ik het blik kapucijners (ook wel velderwten genoemd) leeg in de pan, gevolgd door de gesneden bosui en een bouillonblokje. De laatste vergruis ik, zodat het snel verdeeld en opgenomen wordt. Het geheel breng ik scheppend en roerend even aan de kook.
Ik eet de kapucijners met gekookte aardappeltjes, wat piccalilly en.... een gehaktballetje. Mijn pa kon lekkere gehaktballen maken. Ik heb een keer gevraagd hoe hij dat doet. Het ging volgens hem niet zo zeer over het kruiden van het gemalen vlees, maar meer over de braadwijze. Voor het kruiden gebruikte hij gewoon zo'n kant en klaar zakje met gehaktkruiden en een ei.
Pa legde de ballen in een droge koekenpan met een deksel erop. Ik heb verzuimd te vragen naar de functie van dat deksel. Was dat om dat wij anders met onze tengels aan die ballen zouden zitten of vanwege het gespetter? Op een laag vuur werden die ballen vervolgens in hun eigen vet gebakken tot de buitenkant donkerbruin en krokant was. De kunst is om niet alleen de buitenkant mooi bruin en krokant te krijgen, maar ook de bal van binnen gaar en sappig te laten zijn. Ik kan dat inmiddels wel, maar de beet en de smaak zijn toch anders.
Vanmorgen kwam het er van. Fenna heeft dat loslopende k*tkeffertje even de les gelezen. Op z'n honds natuurlijk. Dat kleine beest wordt 's morgen de deur uitgezet door de aso eigenaren, die te beroerd zijn om het op een fatsoenlijke manier uit te laten. Hij moet zichzelf dus uitlaten. Zodra iemand passeert gaat het er grommend en keffend op af. Ook naar aangelijnde honden, zoals Fenna, valt eht k*tkeffertje uit. Voorheen corrigeerde ik Fenna, zodat ze het hondje niet zou aanvallen. Of beter : zichzelf zou verdedigen. Maar vanmorgen had ik daar totaal geen zin in. Toen dat mormel weer aankwam stormen, liet ik de riem vieren. Fenna werd zichtbaar boos, greep het mormel bij z'n nekvel en kwakte het op de grond. Je begrijpt, het beestje gilde als een mager varken. Toch bleef het zich verzetten. Maar de Friezin zette ook door.
Vanuit mijn ooghoeken had ik iemand voor het raam zien verschijnen. Die zal wel gezien hebben, dat ik de aangelijnde Fenna dit keer haar gang liet gaan en dat het hondje op de grond lag te spartelen. Opeens ging de voordeur open en kwam iemand naar buiten. Ik wandelde met Fenna verder terwijl ik op de achtergrond een vrouwenstem dat hondje hoorde roepen.
Ik maak me geen zorgen over eventuele gevolgen, want er wordt in de buurt erg veel geklaagd over dat nare hondje en het gedrag van zijn dito baasjes.
Oké, het heeft wat lang geduurd om de eerste 500 km op de teller van de Hanway te krijgen. Daar staan wel wat kilometers op de fiets tegenover. Ik mag wel zeggen : wegens gezondheidsredenen duurde het opbouwen van die 500 nogal lang. Een half jaar dus. Vanmorgen, onderweg naar Lelystad, draaide de teller op 500. Tijd voor de eerste servicebeurt.
Ik heb slechts drie opmerkingen voor de monteur : a. ik wil Castrol olie in het blokje; b. de versnelling gaat lastig in de neutraalstand en c. niet aan de afstelling van de carburateur komen! Vooral van dat laatste hebben ze niet zoveel verstand. Vandaag zijn we dus naar Lelystad gereden. De snor van Sonja liep als een zonnetje. De koude start ging fenomenaal! Onder het rijden geen blauwe rook en ook geen benzinegeur uit de uitlaat. En bij warme motor blijft het blokje mooi stationair draaien. Hoera! We zijn benieuwd naar het verbruik. Het blokje zoop als een Juncker of, als je die EU-persoon niet kent, als Bonnie St Claire.
saaie wegen in Flevoland
Het blokje maakt nu ook een gezonder geluid. Niet meer alsof het bijna verzoop / stikte. Ook de snor van Sonja is toe aan een eerste beurt. Met slechts één heel duidelijke instructie : blijf met je handen af van de afstelling van de carburateur!
De situatie herinnert mij aan de tijd dat ik in lease auto's reed met een LPG installatie. Van het afstellen van de gasinstallatie hadden toen ook veel garages geen kaas gegeten. Dus maakte ik een briefje dat ik voor de beurt op de verdamper plakte. Dat heeft toen wel geholpen.
Zo, ik heb vandaag maar eens de bezem gehaald door onze computeruitrusting. We hebben een HP desktop met printer, speakers en een paar externe schijven. Ja, lekker ouderwets, maar heel erg functioneel.
Daarnaast hebben we een laptop, die ik meeneem als we op stap gaan met de camper. Dat oude Siemens / Fujitsu ding heb ik ooit een keer zelf een upgrade gegeven met meer geheugen en XP vervangen door de installatie van Windows 7.
Niet alleen de leeftijd van de apparatuur, maar ook het feit dat we veel dubbel hebben of zelfs drie- of viervoudig hebben geleid tot een drastische ingreep. De vakantie-laptop moet ik een dag voor vertrek 'even' laten bijwerken. Hij ligt voor de rest van de tijd ergens in de slaapkamer stof te happen. Zonde. We hebben ook nog een oud tablet en natuurlijk zo'n smartphone.
Op de smartphone na doen we alles weg. Daarvoor in de plaats komt een krachtige laptop, zowel voor dagelijks gebruik als vervanger van de desktop als voor vakanties. Het zal veel aan ruimte en gebruiksgemak gaan schelen. Vandaag hebben we het laptop gekocht. Hij wordt morgen afgeleverd. Dan ga ik de relevante informatie en programmatuur migreren van oud naar nieuw.
Hoewel het EK zich in ons landje afspeelt, is er weinig van te merken op de tv. Zodra er sporten zijn waar vrouwen zich mee bezig houden, laat de tv het afweten. Zelfs als er sprake is van een wereldprestatie. Misschien is dat de wraak van de mannenwereld op de alsmaar toenemende invloed van vrouwen? Dat zou best kunnen, want zelfs in het vrouwenvoetbal heersen (bemoeizuchtige) mannen.
Het is wel even wennen, dat vrouwenvoetbal. De dames worden natuurlijk gehinderd door hun anders zijn. Maar dat neemt niet weg, dat ik soms leuke wedstrijden zie. Niet enkel van ons nationale elftal, ook van andere landen. Maar wat ik het aantrekkelijkste vind, is dat die jonge vrouwen zich zo gewoon gedragen. Als er iemand geblesseerd op het veld ligt, is ze ook echt geblesseerd! Geen aanstellerij zoals bij de mannen. Ook geen constant geloer naar het grote scherm om te kijken of je haar nog wel goed zit. Terwijl je dat juist van een vrouw wel zou verwachten. En ook geen kinderachtig gedrag na een overtreding. Gewoon accepteren en doorgaan. Bloed? Even een verbandje erop en doorspelen. Prachtig! Net echte mannen.
Ik heb er al eerder over geschreven. Over de manier waarop men jongens opvoedt. Ik doel dan met name op de moeders en onderwijzeressen. Veel vaders hebben nauwelijks iets in de opvoedingsmelk te brokkelen. Die zijn er enkel voor de euro's. En de lastige klussen.
De situatie is zo zorgelijk, dat SIRE er een reclamespot van gemaakt heeft.
Het verschijnsel is al vele decennia aan de gang. Het begon al in de vorige eeuw, met name in de jaren 60-70, toen het feminisme opkwam. Op veel fronten is het resultaat merkbaar. Het leger kan nauwelijks nog echte jongemannen vinden. En als ze er zijn, worden ze mentaal en fysiek afgekeurd. Watjesvolk dus. Het opvallende is dat hetzelfde watjesvolk nu protesteert tegen het Sire spotje. Een gevolg van gebrek aan incasseringsvermogen.
Veel jongemannen zijn verwijfd geraakt door hun opvoeding. Zelfs in de sport is dat terug te zien : zo lang je haar maar goed zit en bij het minste geringste liggen jammeren op het veld. Ik had nooit gedacht dat er een reclamespot zou verschijnen waarin beweerd wordt, dat mannen met Nivea op hun toet stoere houthakkers worden. Ik zie ook zogenaamde (politieke)leiders met een watjes imago. Ja, leiders! O, wat erg allemaal.
Mannen die nooit een 'neen!' te horen hebben gekregen en die geen verantwoordelijkheid willen nemen voor hun daden. Mannen die make up dragen, fel gekleurde schoenen en een handtas. De degeneratie heeft ertoe geleid, dat we hier zelfs een vrouw als minister van Defensie hebben gekregen. Met alle gevolgen van dien voor ons leger. Het feminisme is killing.
Ik begrijp best wel dat veel mannen geen trek hebben in een baan in het onderwijs. Daar hangen veel te veel vrouwen rond, die net als thuis heel graag de baas spelen en liever bemoederen dan opvoeden. Een vorm van zelfbevrediging dus. Hun manier van opvoeden is veelal gebaseerd op medelijden en angst. En als er eindelijk enkel mannen verantwoordelijk zijn voor de opvoeding, zijn het homo's! Tja, zo krijgen we dus nooit mannen van stavast. Krijgt mijn pa toch gelijk.
Toen Fenna mij vanmiddag uitliet, hoorde ik plotsklaps sirenes loeien. Niet van één politiewagen maar van meer en de brandweer. Ik keek leergierig om me heen en zag rook uit een tuin komen. Ik dacht eerst aan een vuurtje in de tuin en legde geen verband tussen beide verschijnselen.
Toen we dichterbij waren geraakt, rook en zag ik dat het geen gewoon vuurtje was. Het was een woningbrand!
Dichterbij gekomen, de woning (een van twee onder een kap) bevindt zich op onze thuisroute, zag ik een brandweerwagen en een paar politieauto's staan. De brandweerlieden rolden een kleine zwarte slang uit, zoals die bij kleinere branden wordt ingezet. Inmiddels stroomden meer mensen toe.
Afgaande op de afwezigheid van een ambulance, ga ik er vanuit dat er zich geen persoonlijke ongelukken hebben voorgedaan. Neemt niet weg dat het een nare gebeurtenis is.
Oké, iedereen vergeet soms wat. Zelfs ik! Haha! Zonder gekheid : toen wij besloten de fietsen mee te nemen op vakantie hebben we eerst de regelgeving van het betreffende land doorgenomen. Er zijn landen waar een helmplicht is voor fietsers en/of snorfietsers en waar de te volgen rijbanen anders is geregeld. Tegenwoordig met de e-bikes erbij zal elk land ook wel weer afzonderlijk de regelgeving vastgelegd hebben. Leve de EU!
Nu las ik over een stel dat een flinke bekeuring heeft gekregen, omdat het zich niet aan de voorschriften voor snor- en e-fietsen van dat EU-land heeft gehouden. Natuurlijk is het stel woest op de verbalisanten, zoals het tegenwoordig gewoon is om vooral niet zelf verantwoordelijk te willen zijn voor je eigen daden. De beide gemotoriseerde tweewielers zijn trouwens in beslag genomen.
Ik las ook over een jonge vrouw of tiener, die ergens in het Aziatische buitenland een ernstig ongeluk heeft gehad op een scooter. Dom, dom, dom. Ik heb wel meer Europese waaghalzen gezien, die daar een tweewieler huren om zich vervolgens met ware doodsverachting en een westerse verkeersmentaliteit in het Aziatische verkeer(d) te storten. Waar zit het verstand?
Ik ben een paar keer in de Roemeense stad Arad geweest. Meegereden in een taxi en later in auto's. Ik heb het verkeer in die stad van zeer dichtbij ondergaan. Ja, ondergaan, want de ritten waren ware lijdenswegen. De wegen daar zitten vol kraters, wat een constant slingeren van auto's tot gevolg heeft. Roemenen zijn op zich zeer aardige mensen, totdat ze in een auto stappen. Met die ervaringen op zak, heb ik toen besloten nooit en te nimmer met een eigen motorvoertuig in zo'n stad te gaan rijden. Het scheelt veel aan schade aan ons voertuig, imago en vooral lijf.
Afgelopen week heb ik via het zeer handige www bij Car-Secure een mechanisme gekocht, waarmee ik de motorkap met een druk op de knop kan ontgrendelen. Het apparaatje werkt op basis van een krachtige elektromagneet. Die wordt geactiveerd als de 12 volt spanning met een drukknop aangesloten wordt. De stalen cilinder wordt met kracht naar achteren getrokken. Aan de cilinder zit een kabeltje bevestigd. Dat wordt aan de vergrendeling van de motorkap vastgemaakt. Het 'motortje' zelf wordt op het chassis gemonteerd, al dan niet met behulp van bijgeleverde beugeltjes. Zoals eerder gezegd ben ik van plan ook een nood-ontgrendeling te maken. Voor het geval dat het elektrisch ontgrendelmechanisme het begeeft. Totdat de bus terug is van vakantie, kan ik een en ander alvast voorbereiden. Droogzwemmen dus.
Ik ga een leuk plekje bedenken voor de drukknop en op welke wijze ik de bekabeling zal doen. Dat plekje voor de drukknop moet droog blijven, onzichtbaar zijn en toch ook weer gemakkelijk bereikbaar. Een leuke uitdaging. Tom Poes, verzin een list!
Tijdens sollicitatiegesprekken keek ik niet enkel naar opleiding en ervaring. Ik vroeg mezelf vaak af hoe gretig de sollicitant was. Hoe graag wilde hij het werk doen? Sommigen kwamen helemaal niet toe aan dat gesprekspunt. Die bleven op de arbeidsvoorwaarden hangen. Over het werk zelf repten zij met geen woord.
Als het werk wel ter sprake kwam zeiden velen, dat ze dat werk graag wilden doen. Sommigen reageerden wat minder zeker. Die wilden het wel proberen. Dus die vielen bij mij buiten de sollicitatieboot. Ik heb niet zoveel met dat 'proberen'. Een broer van mij zei ooit : "Van proberen komen kindjes", Haha!
Ik vind dat werkwoord proberen in veel geval een teken van onzekerheid en/of zwakte uitstralen. Ik ga proberen de Mount Everest te beklimmen, klinkt als : "Ik ben alleen een paar keer thuis op de tafel geklommen (toen we last van muizen hadden), maar ach ik zie wel waar het schip strandt." Tja, proberen zet jezelf soms te kijk. Dat proberen kan ook bedoeld zijn om anderen te misleiden. Maar het resultaat valt altijd andersom uit.
Soms zeg ik het nog weleens : "Proberen? Doen!" Tegen sommige ouderen bijvoorbeeld, bij wie de fut er bijna uit is. Dat 'proberen' klinkt zo gelaten, zo van 'ik geloof er zelf niet in', op voorhand tot mislukken gedoemd. Of is het we-gaan-proberen-te-winnen virus van ons nationale voetbalelftal echt besmettelijk? Ik hoor het steeds vaker om me heen. Het klinkt behoorlijk lamlendig. Dan denk ik : "Houd eens op met dat proberen en ga eens wat doen!" Maar ja, dan hoor ik ze toch weer antwoorden : "Oké Willem, ik zal het proberen." Zucht. Natuurlijk probeer ik zelf ook weleens wat. Uit nood.
Nou, niet per se. Daarom klus ik liever in een outfit van Zeeman dan een van C&A of een boetiek. Iets tweedehands kopen omdat het goedkoper is, hoeft ook niet per se een miskoop te zijn. Vaak is het een kwestie van goed opletten en het gezond verstand gebruiken. Het is niet erg andermans ellende te kopen, zolang je dat maar van tevoren weet. Ik herinner me nog dat wij een keer een mooie, doch volgepropte camper bekeken en in gesprek raakten met de eigenaresse. Op de vraag waar wij naar op zoek waren (het ging op dat moment over de kosten), antwoordde ik dat we zo'n 10.000 euro wilden uitgeven aan een camper. We werden ter plekke uitgelachen. De mevrouw van de dure Pössl zei wat uit de hoogte : "Daar koop je helemaal niets voor. Deze gebruikte kostte ons 35.000 euro." Haar reactie maakte onze zoektocht tot een nog grotere uitdaging.
Om een discussie uit de weg te gaan, vertelde ik haar maar niet over de vele problemen die ik heb gelezen. Problemen met dure campers van 20 tot 50 duizend euro. Ja, zelfs met nieuwe.
We hebben bijna twee jaar gezocht naar onze bus. We reden toen nog rond met een caravan. Ik overwoog eerst een bestelbusje zelf om te toveren tot kampeerbus. Maar ik zwichtte voor de poespas erom heen. Met de huidige stand van zaken wat mijn kennis en ervaring betreft, zou ik het wel aan durven. Er zijn veel bussen in de verkoop. De prijzen vallen mij mee. Uiteindelijk leverde de zoektocht na zo'n twee jaar een kampeerbus op. Voor 7/10 van het beoogde budget een mooie bus (ondanks zijn 22 jaar) met weinig kilometers en een 2.5 dieselmotor. We vernamen een stukje van de voorgeschiedenis, die o.a. vertelde over weinig km's per jaar en een binnenslaper met een NAP gecontroleerde km stand. De rest van het verhaal is bekend. Een deel van het geld ging naar de techniek (zeer uitgebreide servicebeurt, nieuwe onderdelen enz.) en een deel naar het (Ikea) interieur. Ik heb gedurende een jaar alle uitgaven gedetailleerd bijgehouden. De opbrengst van verkochte (onder)delen is hierin niet opgenomen. We zijn al met al net iets over het budget gegaan (saldo na een jaar, exclusief APK). Deels vanwege een goede uitlaat die toch op een lasnaad afbrak en omdat ik per se goede (lees nieuwe) remmen en banden op de wagen wilde hebben dit jaar vanwege een verre reis. De oude konden ermee door volgens de garage, maar toch maar vervangen.
Wij vinden dat we voor 10.000 euro een leuke, betrouwbare kampeerbus hebben gekocht. We hebben veel zelf gedaan, wat minder kosten betekent. Goedkoop was wat de bus betreft beslist geen duurkoop.
Vanmorgen wachtten mij twee karweitjes : ramen zemen en een coniferenhaagje snoeien. Het eerste 'zomaar', het tweede op verzoek.
Als ik met Fenna op stap ga passeer ik een woning, waar een alleenstaande vrouw woont. Wij kennen haar goed; ze komt geregeld een kopje koffie drinken en wij bij haar. Dus weet ik dat ze niet op een trapje, laat staan op een ladder durft te gaan staan. Sinds die wetenschap zeem ik bij haar de ramen. Ze vindt dat fijn, maar ook weer niet. Ze schaamt zich dat een ander dat klusje doet. Oké, ik ben wat donker en zij is blond / blank. Dat kan natuurlijk tot negatieve conclusies leiden. Gelukkig woont
Sylvana hier niet in de buurt, dus over slavernij horen we niets. En ook niet over het feit dat blanke mensen bruine koffie drinken of negerinnen ik bedoel chocolademelk. Ik vind dat mens zo'n navel starende huilebalk. Brrr!
Als Fenna en ik voorbij wandelen controleer ik haar vensters. Met een korte blik hoor. Ik ga niet met een witte handschoen met een vinger over het glas en/of kozijn.
Omdat het geregend had, ging ik eerst die ramen doen. Intussen kon de coniferenhaag wat drogen in de zon, die volop scheen.
De bewoonster had mij gezien en kwam lachend naar buiten. Ze bood me koffie aan, maar die had ik net op. En van te veel koffie word ik klaarwakker. Dat is in dit land geen goede zaak. Haha!
Na de ramen ben ik met een heggenschaar en verlengsnoer naar de volgende klus gegaan. De coniferen zijn ruim 3 meter hoog. Ik heb ze, staande op een hoge huishoudtrap, zowel van boven als aan de zijkanten flink teruggesnoeid. Mevrouw was er blij mee. Toen we het snoeiafval gingen opruimen, bleek haar gft-kliko vol maden te zitten. Ze schaamde zich er voor. Ik gaf haar het advies de klep open te zetten, zodra er vogels in de tuin waren. Zo heb ik een keer een bak duurzaam (zo noemt men dat tegenwoordig, wat een onzin) laten reinigen. Een stukje symptoombestrijding, dat wel. Beter is het om vis en vlees restanten in een krantje te wikkelen. Althans, dat is het advies dat we bij die gft-kliko kregen.
Vanmorgen heb ik dus weer twee mensen blij gemaakt. Nee, drie. Ik vergat mezelf.
Zoals gezegd is het kabeltje dat de motorkap ontgrendelt gebroken. Ik heb een tijdelijke oplossing gemaakt, zodat Mike c.s. met vakantie konden. Aan de andere kant : de mannen zijn niet bepaald technisch. Toen ik hen wat uitleg wilde geven over de bus, haakten ze bijna allemaal af. Een van hen schopte tegen een band en vroeg : "Dit heet toch een wiel?" Grapje natuurlijk, om de plotselinge stilte te doorbreken. Toch heb ik geprobeerd in Jip en Janneke taal hen wat bij te brengen. Bij het woord 'krikpunt' haakten ze allemaal af. Niet een van hen kwam zelfs op de gedachte, dat het misschien een adresje op de Wallen zou kunnen zijn. Haha! Wat een nette gasten!
Ik heb toen maar besloten de voorlichting te vervangen door ons telefoonnummer en dat van de ANWB.
In eerste instantie overwoog ik op zoek te gaan naar een nieuw kabeltje voor de ontgrendeling van de motorkap. Maar nadat ik wat afstand had genomen van het probleem, zag ik nog een uitdaging. De laatste heeft te maken met een stukje beveiliging. In de huidige situatie is het zo, dat zodra iemand in de cabine is, hij/zij de motorkap kan ontgrendelen. Een kwestie van aan een hendel trekken. Die situatie biedt onverlaten ongekende mogelijkheden om er met de bus vandoor te gaan. Dus ga ik de motorkap gelijk maar beveiligen tegen inbraak c.q. ongeoorloofd openen.
De kapotte kabel wordt niet vervangen. Ik heb een elektromotortje op het oog, dat met een druk op een knop de kap elektrisch kan ontgrendelen. Het stukje elektriek heeft namelijk een trekmechanisme, dat ik met het originele trekoog van de vergrendeling kan verbinden. Door de drukknop op een bijzonder (lees : lastig vindbaar) plekje te plaatsen, is de motorkap niet zonder meer te openen. Ik heb al eerder gezien, dat het heel erg lastig is om van onder de bus bij de vergrendeling te komen. Maar een back-up systeem vind ik noodzakelijk. Stel de elektriek doet het niet meer? Dan is een extra hulpje handig.
Dit soort maatregelen wekken bij mij niet de illusie, dat de bus niet meer gestolen zou kunnen worden. Ach, ik probeer enkel het onrechtmatig toe-eigenen van de bus te vertragen. Dat gaat met een metalen bus gemakkelijker dan zo'n kunststoffen camper. Inbraak / diefstal voorkomen is bijna ondoenlijk. Zelfs als ik dagelijks in de bus zou slapen, is er nog geen garantie dat de bus niet gejat wordt. 't Is nu eenmaal een rare wereld. Goed sluitwerk, startonderbreking en alarmering bij inbraak lijkt mij de oplossing. Nog mooier : de wagen kunnen volgen met behulp van een (goed verborgen) tracker. Maar ja, er zijn ook tracker-killers op de markt.
Onlangs sprak ik een vriend van zoon Ben. Als tiener kwam ie geregeld bij ons thuis op bezoek. In die periode dachten sommigen dat het tweetal broers waren. Tijdens het gesprek kwam naar voren, dat hij heel erg fijne herinneringen heeft aan ons gezin en de sfeer in huis. Hij kwam ook geregeld zomaar op bezoek, terwijl Ben niet thuis was. Dan ging hij ontspannen op de bank zitten om te praten of iets te lezen.
Ook de vakanties vond ie bijzonder. Hij doelde op het feit dat we de caravan en later de Toyota bus beschikbaar hadden gesteld aan paar jongeren (waaronder onze twee oudsten), die vakantie wilden vieren in de kop van Friesland. Een kwestie van vertrouwen. En opvoeden natuurlijk.
Later kregen we wel meer van dat soort bezoekjes van vrienden. In Lelystad ook. Dan kwam iemand bij ons om, zoals hij toelichtte, 'even tot rust te komen'. Ze waren kind aan huis. Ze wisten waar de snacks en etenswaren lagen en bedienden zichzelf. Het gebeurde een keer dat een van de ouders onverwacht ook op bezoek kwam. Ze schrok van de manier waarop haar zoon zichzelf in de keuken van wat eten voorzag. Ze riep geschrokken : "Hé, we gaan hier toch niet zomaar in kasten neuzen en eten weghalen?!" Ja dus, want dat was / is dus bij ons gewoon. Doen alsof je thuis bent.
We zijn nooit thuisgekomen in een enorme bende of dat de afwas stond te wachten. So far, so good.
Gisteravond waren we naar een feestje. We gingen op de BTC en de Hanway. Sonja nam Jill achterop. Ze vindt het schitterend om met oma mee te rijden. Nadat we de beide tweewielers voor de feesttent hadden geparkeerd, feliciteerden we de jubilarissen en andere familieleden en kennissen. Toen ik met een kopje thee even uit de drukte naar buiten liep, stond een paar mannelijke gasten zich te vergapen aan de Hanway.
Toen ze begrepen dat de tweewieler van mij was, werd ik met allerlei vragen bestookt.
"Hoe hard rijdt ie?" (met gemak 55 km/uur)
"Het is wel een apart model. Is ie niet wat klein voor een motorfiets?" Het is een bromfiets
"O ja? Nou, dat had ik dus niet gedacht. Leuk ding! Hoeveel cc?" (er staat duidelijk RAW50 op het zijschild, maar toch : 50 cc als antwoord)
"Hanway, nooit van gehoord. Uit Engeland of zo? Hij lijkt op een Engels motor." Nee, uit China. Er ligt toch geen plas olie onder? (lachen)
"Ziet er mooi uit. Heb je hem al lang? " Dank je. Maar je moet na aanschaf niet onder de tank en het buddy kijken. De bedrading leek wel spaghetti. Ik heb hem nu een half jaar.
"Haha! Er staat nog geen 500 km op de teller! Klopt, ik heb hem voor de lol.
"Met dit weer kan je er ook mee naar werk." Ik ben met pensioen.
"Meen je dat nou?" Ja, al bijna vierenhalf jaar. "O, dat zou je niet zeggen" Nee, maar ik doe het toch.
Later, toen ik weer vertrok en de motor gestart had :
"Wat een lekkere roffel! Wat kost zo'n ding?" Hij was in de aanbieding voor nog geen 1.200 euro. Tot ziens, mannen!
De SGP is op tournee in Amerika om daar hun stemgeluid te laten horen tegen euthanasie. Aan de andere kant van de oceaan roept de SGP zelfs dat ertsen hier in ons land mensen doden. Dat zal voor de meeste Amerikanen ongeloofwaardig zijn, want dat doen daar in het verre Amerika enkel criminelen, cops, militairen en gewone burgers.
Het is echter interessant dat we in de westerse wereld wel dieren uit hun lijden willen verlossen, maar geen mensen. Dat laatste stuit op bezwaren van gelovigen, die naar de Bijbel wijzen. Het boek dat ooit door een aantal machtswellustelingen is samengesteld op basis van gevonden documenten en eigen (waan)ideeën. Er zijn ook artsen die bezwaar maken. Maar een overlijden na een fout van hun kant is geen enkel punt. Dan geven ze liever niet thuis. Over dodende artsen gesproken.
Ik herinner me nog de vraag van mijn broer over euthanasie. Hij bevond zich al een eind op de uitzichtloze lijdensweg naar een zekere dood, veroorzaakt door darmkanker. Mijn broer vroeg mij op bedrukte toon naar mijn mening over euthanasie. Ik antwoordde toen dat pijn lijden niet noodzakelijk is en dat er ook zoiets is als kwaliteit van het leven. Hij leek tevreden met mijn antwoord. Maar toen ging moeizaam zijn hand omhoog en wijzend met zijn wijsvinger vroeg hij : "Maar wat vindt Hij ervan?"
Toen hoorde ik mezelf antwoorden : "Hij is een God van liefde, niet van pijn." Ik voelde me op dat moment net de pop van een buikspreker. Alsof ik niet zelf sprak. En mijn broer? Hij bleek heel erg gerustgesteld te zijn. Bijna blij.
Aan de SGP zou mijn broer dus niets gehad hebben. Evenmin aan de dominee. Die wilde in dat laatste uur weer niet langskomen. Zelfs niet als mens. Ik ben zelf niet bang voor de dood, maar als de dood voor het sterven. Gelukkig zit er geen SGP'er dan naast me. Hoop ik. Toch?
Nee, we gaan niet met vakantie. Zo, dat weten de inbrekers dan ook weer. We zijn al in juni geweest. In de nazomer gaan we weer. En tot die tijd een dag of wat of een lang weekend op stap met de camper. We zijn weer terug waar we ooit mee begonnen zijn : vakantie in het laagseizoen. De 'tegenstanders' beweren, dat het personeel in het voorseizoen nog niet z'n draai heeft gevonden en in het naseizoen bekaf en chagrijnig is. Kortom, in het laagseizoen ben je slecht af. Gelukkig zijn onze ervaringen positief.
Er zijn leeftijdgenoten, die zich liever niet tussen al die grijs behaarde hoofden willen zien. Hun argument : "Ik voel me daar nog te jong voor." Tja, ik voel me ook nog jong. Maar jij hebt net als ik een grijze kop. Dus.... Ik heb gehoord dat een grijze kop tussen veel niet-grijze een verlopen tiener genoemd wordt. Of een oudje op de vlucht voor de realiteit. Haha! Het is maar net hoe je zoiets bekijkt. Ik richt me liever op mezelf.
Het hoogseizoen geeft me ook de gelegenheid de camper weer na te zien. Er moet een kabel vervangen worden en ik overweeg de distributieriem ook te vernieuwen. Als dat gebeurd is, dan is na de aanschaf aan alle punten op het gebied van technisch onderhoud voldaan. De riem zou pas in september 2018 vervangen hoeven te worden (na 5 jaar). De onduidelijke service-geschiedenis en het dito gebruik voor de aanschaf spelen hierin een belangrijke rol. Ik benader dat soort onderhoudspunten niet enkel op basis van tijd (veroudering), maar ook op gebruik. Vandaar.
Uiteraard stappen we ook op onze tweewielers. Zowel zonder als met hulpmotor. En zowel zonder als met hondenkar. Want 'die Fenna ist auch dabei'.
En tot slot : er staat nog steeds een reisje naar de West op de lijst. Gelukkig hebben wij het hele jaar door vakantie.
In eerste instantie ontkende minister Henning de deplorabele toestand van de uitrusting van de commandotroepen. De hielen likkende hoge pieten van het elitekorps trouwens ook. Maar sinds gisteren is de minister wat bijgedraaid. Ze geeft toe dat er nogal wat mankeert aan de uitrusting. Maar volgens de blondine levert dat geen gevaar op voor de mannen. Nogal naïef van de minister om dat te concluderen. Het gaat immers niet om een stel knopen aan het gevechtstenue, maar o.a. om de bewapening. Van de hielen likkende commandanten hoort men nu niets. Die hebben het naast het geslijm te druk met naar beneden trappen en matennaaien. Ik neem aan dat Hennis en haar commandanten nu op zoek gaan naar het lek binnen het korps. Dat is immers vele malen erger dan een slechte uitrusting.
Vandaag is de laatste schooldag hier in de polder. Her en der staan caravans, vouwwagens en aanhangers al te wachten op een vertrek naar elders. En iedereen maar roepen : "Niet zeggen dat je niet thuis bent, hoor! Anders komen de inbrekers." Ach we houden onszelf graag voor de gek. Dus zal ook vandaag, op de laatste dag van de Vierdaagse, weer een groot aantal afvallers van het eerste uur vrolijk en quasi fit in sportieve kledij tussen al die geoefende wandelaars over de finishlijn lopen, alsof ze alle vier dagen daarmee hebben voltooid. Zo klinkt het (zacht). Het liefst ook nog met een bos gladiolen op de foto als ze de finish passeren. Om zichzelf toch weer voor de gek te kunnen houden ('ik heb de V daagse gelopen), zodat ze er weer een jaar tegen kunnen. Ze hebben vast niet in de gaten waarom het publiek zo uitbundig lacht.
Sprekend over voor de gek houden : Gedurende mijn loopbaan kwam ik in de detachering mensen tegen met opgeblazen cv's. Dat was in de detachering heel gewoon. Wist de klant veel? Nee, die wist net zoveel als de specialist die hij inhuurde. Alleen met wat verschil : het uurloon en de arbeidsvoorwaarden. Zelf kreeg ik in de jaren 70 op een keer een dag voor mijn eerste werkdag bij een klant een boek in handen gedrukt. Men had mij namelijk als Credit-WSM specialist verhuurd. Ik moest alleen nog zelf erachter zien te komen, wat mijn specialisme inhield. Gelukkig had ik dat boek en stond de vakantie voor de deur. Tijdens die vakantie heb ik zitten studeren.
Een paar keer ben ik onheus bejegend. Vanwege mijn 'hoge' functie en dito inkomen. Iemand zei zelfs dat ik een egoïst was, omdat ik volgens hem niet aan anderen dacht. Anderen, die het minder goed hadden dan ik/wij. Het is nogal gemakkelijk om dergelijke uitspraken te doen zonder mij verder vragen te stellen. Ik voelde me ook niet geroepen mezelf te verdedigen.
Een van hen was op dat moment werkloos. Meneer wilde per se een managementfunctie. Tja, er zijn er meer, die heel graag direct van school directeur willen worden, met een hoog inkomen en rondrijden in een Mercedes. Dat laatste doen taxichauffeurs trouwens ook. Bepaalde verdienen fors bij met illegale praktijken.
Op mijn vraag welke managementboeken en/of cursussen hij gelezen respectievelijk gevolgd heeft sinds hij werkloos was (ik bedoel : je hebt dan erg veel vrije tijd, nietwaar?), zei hij : 'Geen'. Ik geef toe, een gemene vraag van mijn kant. Maar zijn antwoord gaf wel aan dat zijn ambities beperkt bleven tot vooral hebberigheid.
Een ander gaf zijn ouders de schuld (natuurlijk!), toen ik hem zei dat hij ook zover zou kunnen komen. Zijn ouders hadden hem naar een 'verkeerde' school gestuurd. Meneer was de 30 al gepasseerd en woonde zelfstandig. Ik vroeg hem : "Dus je hebt nadien toch maar die school van jouw keuze gedaan?" Nee, dus. Kijk, je kunt wel weer naar je ouders wijzen, maar doe dat dan ook wanneer het de goede dingen in je leventje betreft. Geef ze daarvan ook de schuld, dat klinkt dan wat eerlijker.
Tja, eerlijker. Nog eerlijker zou het zijn de hand in eigen boezem te steken en te zeggen : "Ondanks alle mogelijkheden die ik heb, ben ik liever bij de pakken gaan neerzitten om mijn afgunst de vrije hand te geven." Zelf heb ik veel aan mijn ouders te danken. Daarbij denk ik enkel aan het goede. De rest heb ik zoveel mogelijk zelf aangepakt. Daar ben ik ook trots op.
In tegenstelling tot mijn superzuinige Hanway, is Sonja's snorscooter een flinke zuipschuit! De scooter startte van aankoop af aan al slecht en het 4 takt blokje bleef niet stationair draaien. Ik vind het ook opvallend, dat ze bij de instructie het advies kreeg tijdens het starten flink gas te geven.
Tijdens de ritten rijdt zij voorop, vanwege de snelheidsbeperking. Ik kachel daar dan achteraan op mijn snellere Hanway. Vanuit die positie viel mij ook al een paar zaken op. Ten eerste ruik ik een benzinegeur als hoofdbestanddeel van de uitlaatgassen. Zodra ze snelheid mindert door het gas terug te draaien, zie ik een blauwe walm uit de uitlaat komen. Zodra ze stilstaat slaat het blokje af en is daarna erg moeilijk te starten. Het blokje krijgt hoorbaar te veel benzine. Ja, dat kan ik horen met mijn nog goede oor. Haha! Al met al krijg ik de indruk, dat het mengsel te rijk is afgesteld. Of wel : weinig lucht en veel benzine.
Ze is er al een keer voor terug geweest bij de scooterboer. Afgaande op Sonja's verslag na het bezoek ging ik ernstig twijfelen aan 's mans deskundigheid. Heeft meneer wel een opleiding tot bromfietsmonteur gevolgd of niet? Sinds dat bezoek draait het blokje in stationaire stand zoals gezegd erg veel toeren. Je kunt er zo mee wegrijden. Starten verloopt nog steeds erg moeizaam en het blokje slaat dus af zodra je stilstaat.
Als quasi-deskundige heb ik aardig wat keren een carburateur afgesteld. Het verhaal begint met het leren begrijpen van de werking van zo'n kleine gasfabriek. Vanaf de vlotterbak, sproeier bezetting en stand van de gasschuifnaald tot aan de lucht- en stationaire schroef toe. Bij mijn motorfiets ook nog de stand van de kleppen en de ontsteking erbij betrokken. Bij de motoren en in dit geval nieuwe scooter en brommer ga ik er vanuit, dat de fabriek de juiste naalden in de juiste standen en sproeiers heeft gemonteerd en dat de klepjes en ontsteking goed staan. De snor zuigt geen valse lucht aan; de in- en uitgaande aansluitingen zijn goed vastgezet. Het lastigste vind ik het beoordelen van de elektrische choke. Ik ging er maar vanuit, dat het apparaatje goed werkt. Aannames zijn overigens de zwakste punten in een analyse.
Minder gelukkig ben ik met de cdi, die de begrenzing regelt. Het aantal toeren wordt weliswaar geblokkeerd (de scoot mag niet harder dan 25 km/uur), maar het gashendel kan je nog vrijelijk opendraaien. Met het risico dat je de boel verzuipt. Doe mij maar een fysieke begrenzing op het gashendel of de gasschuif.
BTC gasfabriekje
De bougie is in elk geval niet mooi Sylvana-bruin. 't Is meer een Zwarte Pi(e)t. Ergo, te veel benzine. Of te weinig lucht. Net hoe je het bekijkt. Neutraal gezegd : een verkeerd mengsel. De luchtschroef, die vaak 1,25 tot 1,50 slag uitgedraaid is, was bijna dichtgedraaid! Tja, daar gaan we dus al de verkeerde verbrandingsweg op.
Ik heb eerste de luchtschroef ergens tussen die beide waarden opengedraaid. Op gevoel. Totdat bij stationair draaiende motor de verdraaiing van de luchtschroef geen gevolgen meer had voor het toerental. Dus die stond wat mij betreft goed. Daarna ben ik het hoge toerental naar beneden gaan schroeven, door de stelschroef er in dit geval uit te draaien. Het blokje draaide veel rustiger, het klonk gezonder (wat heet) en ....... een koude start (later) kon zonder gas geven gebeuren!
Sonja is daarna de tank gaan volgooien. Ze vertelde na terugkeer dat het blokje bij warme motor niet meer afslaat en het starten probleemloos en vlot verliep. Samen met de genoteerde km-stand gaan we het brandstofverbruik controleren. Want ik vertrouw het nog niet helemaal.
Op Urk voel ik me op mijn gemak. Dat was gisteren ook weer het geval. Vraag me niet waarom. Hoewel, ik heb er vaak over nagedacht. Misschien komt het door het geloof. Het geloof verandert mensen. Ten goede, maar ook ten kwade. Op Urk, waar veel gelovigen wonen, heeft het geloof de inwoners ten goede veranderd. Dat kwade ben ik daar niet tegengekomen.
een bruin visje in een bootje....
De sfeer op Urk is een heel andere dan die in Almere, waar ook mijn werkterrein was. Ik zal niet zeggen dat Almere mij heidens overkwam. Dat zou te ver gaan. Ik hou het maar op goddeloos. Haha. Pardon. Zonder God kan een mens ook aardig zijn. Op bestuurlijk en (interim)directie niveau was het wel heidens. Maar wat de directe collega's betreft zeker niet. Aardige goddelozen. Ik geef toe, Almere en Amsterdam zijn voor mij een soort Sodom en Gomorra. Vergeleken met Urk en de sfeer in menige kerk. Niet in alle, want in Regensburg kan je beter niet in een kerk(koor) zingen.
Op Urk voelde ik me al snel als een visje in het schone water. Een wat vreemd, vredig gevoel krijg ik daar. Telkens weer. Alsof iemand een zachte, warme deken om mij heen slaat. Alsof ik na een lange vermoeide, kille reis weer thuiskom. Een gevoel dat mij ook telkens weer overvalt als ik een kerk betreed.
Vanmorgen zijn we samen naar Urk gereden. Beide op onze gemotoriseerde tweewielers, de snorscooter en de bromfiets. Het zou een warme dag worden, dus besloten we langs het Ketelmeer richting de Ketelbrug te rijden. We voelden aan de temperatuur, dat we steeds dichter bij het Ketelmeer kwamen. Eenmaal bij het water aangekomen werd de trip nog leuker vanwege de koelere wind. Het fietspad loopt daar pal langs de kustlijn. Voor ons zagen we dat de Ketelbrug openging. De A6 vulde zich snel met stilstaand verkeer. Een vreemd gezicht om al dat werkverkeer te zien staan wachten voor een recreant in een zeilbootje met hoge mast op het water.
Dat gedoe met die bruggen is in Flevoland al jaren een discussie tussen de Provincie (eigenaar van de bruggen) en de gemeenten. Veel bruggen gaan tijdens de spitsuren gewoon open. Iemand met gezond verstand zou binnen een minuut een slim besluit genomen hebben. Maar hier gaat het over ambtenaren onderling. Nou, dan weet je het wel. Gelukkig gaan die niet over het weer, want de tocht langs het water was heerlijk verkoelend. Toen we bij de brug arriveerden, kon het verkeer weer doorrijden en wij dus ook. Via de brug en de Abtsweg reden we linksaf de Domineesweg (N352) op richting Urk. Onderweg kwamen we 'passeerstroken' tegen. Dat zijn voorzieningen langs de weg, waar langzaam verkeer, zoals trekkers, even naar rechts kunnen uitwijken, zodat het achterop komend verkeer kan inhalen. Een slimme oplossing. Een bord geeft aan dat die manoeuvre enkel tussen bepaalde tijdstippen 's morgens en in de namiddag uitgevoerd hoeft te worden. Je raadt het al : gedurende de spits. Helaas voor het overige verkeer dat daar later voorbijkomt, want het was al bijna 15 minuten over 10. Dus bleven twee tegemoetkomende trekkers gewoon op de weg rijden, gevolgd door een sliert auto's en vrachtwagens.
Langs dezelfde weg is men bezig met het aanleggen van kabels. Langs het fietspad. De werklui zijn soms nogal gemakkelijk. Ze blokkeerden een paar keer geheel onnodig het fietspad. Het fietsverkeer werd gedwongen een stukje over de rijbaan te rijden, waar 80 km/uur is toegestaan. Tegemoetkomend tweewielerverkeer reed dan tegen het verkeer op de rijweg in. Zoals een moeder met drie kinderen, die allen op een eigen fiets reden. Levensgevaarlijk!
Gedurende de hele weg reden we zo'n 25 á 30 km/uur. Sonja's snorscooter gaf de snelheid aan. Vandaar dat mijn Hanway zo zuinig is. Haha!
Op Urk (nee, niet in Urk!) was het bij de haven aardig druk. Er stond een flinke rij campers (dure camperplaatsen daar op Urk!) en de parkeervakken voor personenwagens waren alle ook zo goed als bezet. Met veel auto's met Duitse kentekens. Wij parkeerden de tweewielers in de schaduw van een groot pand. Daarna zijn we een wandeling door de straatjes van het pittoreske vissersdorp gaan maken. In die nauwe straatjes was het merkbaar warmer. Zelfs af en toe benauwd. Gelukkig zagen we een fraai terrasje, dat uitzicht bood op het water. Daar genoten we in de schaduw van een grote parasol van een kop koffie en het uitzicht. Later hebben we een kleine lunch gebruikt. Natuurlijk stond gebakken vis op het menu!
Vanwege het verwachte onweer, zijn we na de lunch weer richting huis gereden. We wilden onderweg nog bepaalde winkels bezoeken, maar op Urk houdt men nog steeds de middagrust in ere. Dus besloten we onze terugreis voort te zetten. We kwamen droog weer thuis.
Onrecht, groot of klein, ik kan er niet goed tegen. Er komt iets in mij in opstand, zodra ik onrecht bespeur. Ik weet niet waar dat gevoel vandaan komt. Misschien uit mijn jeugd? Of het nu op hoog of laag niveau is, van onrecht word ik boos.
Onlangs zag ik Rutte met een uitgestreken gezicht bij het MH17 monument staan. Zogenaamd met medeleven. Rutte heeft de slachtoffers en nabestaanden groot onrecht aangedaan. Wie het gezond verstand gebruikt (en dat zijn er helaas niet zoveel) gelooft niet, dat men binnen een paar dagen na de ramp weet wie het gedaan heeft. Zonder enig onderzoek. De ramp was een politiek kolfje naar de hand van de EU en Rutte c.s. om Rusland te grazen te nemen. Samen met zijn corrupte vriendjes doet hij de slachtoffers en nabestaanden groot onrecht aan. Ook op lager niveau heb ik moeite met onrecht. Zoals de zorg voor met name ouderen en zieken. Daar is geen geld voor, beweert men. Aan de andere kant verdwijnen miljarden naar andere landen en vreemdelingen. Onverkoopbaar en vooral onrechtvaardig. Dat is net als wanneer ik tegen mijn kinderen gezegd zou hebben dat er geen geld is voor een doktersbezoek en ik een paar dagen later een nieuwe motorfiets koop.
Dat gevoel van onrecht kreeg ik ook toen veroorzakers van ongevallen met dodelijke afloop een taakstrafje opgelegd kregen. Alsof de slachtoffers en hun nabestaanden er niet toe doen. Vooral het feit dat het gebruik van alcohol of drugs als verzachtende omstandigheden worden aangevoerd. In mijn beleving zou dat moeten leiden tot zwaardere straffen.
Onrecht is ook wanneer geld van hulporganisaties verdwijnen in zakken van directeuren en/of anderen. Onrecht is ook langs deuren bedelen om ernstige ziekten te kunnen bestrijden. Voedselbanken vallen bij mij ook onder onrecht.
Ik heb ook situatie meegemaakt, waarin men naar mij wees als de zondebok. Terwijl dat helemaal niet het geval was. Ik ben er zelfs een paar keer voor gestraft. Toch doet dat me minder, dan wanneer onrecht anderen overkomt. Gek hè? Misschien omdat ik en iemand daar boven de waarheid weten. Ik heb ook niet de moeite genomen mezelf te verdedigen. Soms deed ik een poging, maar ik stopte zodra er tegengesputterd werd. Ik ga geen zinloze discussies aan.
Nu de vakanties begonnen zijn dan wel voor de deur staan, neemt het aantal vragen op fora van eigenaren van campers toe. Veel vragen over de voorbereidingen. Maar ook opvallend veel vragen van vakantiegangers die bewust in overtreding zijn / gaan. Ze spelen daarbij niet alleen met hun eigen veiligheid, maar ook met die van anderen.
Wij Nederlanders hebben toch al de neiging grensoverschrijdend te leven. We houden ons niet zozeer aan de maximum toegestane snelheden, maar rijden liever 10 of 20 km /uur sneller. Over ons fietsgedrag zwijg ik maar.
Camperaars hebben ook zo hun eigenaardigheden. Variërend van 'alles moet gratis' tot het opzettelijk vervuilen van het milieu.
Er zijn opvallend veel campers die ver over het toegestane gewicht zitten. Soms met meer dan 300 kilo. Maar ach, als ik dan zie wat men allemaal meeneemt. Er zijn wagens waarvan de achterkant slingert onder het rijden. Ook campers met onveilige gasinstallaties en zelfs met zeer weinig profiel op de banden! Bij al die mankementen rijst bij de overtreder alleen de vraag : hoe hoog is een bekeuring in dat land als ik gepakt /gecontroleerd wordt?
Men gaat geheel voorbij aan de risico's voor de overige inzittenden en/of medeweggebruikers of camping(plaats)gasten. Ga goed voorbereid op pad en neem geen onnodige risico's. En vooral : denk niet alleen aan jezelf.
Een eindje verderop is een tweetal monteurs bezig met het plaatsen van zonnepanelen op een dak. Voor mij altijd een interessante klus om naar te kijken. Wat mij dit keer direct opviel was, dat beide mannen geen veiligheidsmaatregelen hadden getroffen. In eerdere gevallen die ik gezien heb, werden eerst veiligheidsmaatregelen genomen. Men spande kabels over het dak waaraan de monteurs met hun harnas vastgekoppeld werden. Nu dus niet. Terwijl ik stond te kijken viel de jongste bijna toen hij een rookgasafvoer moest aanpakken van zijn collega.
Vreemd dat de ander daarin meegaat. Meestal is er iemand toch wat bij zijn verstand. Waarschuwen? Dat doe ik niet meer. Het heeft geen zin om daar iets van te zeggen. Het is tegenwoordig enkel 'bemoei je er niet mee' en als het ze echt niet zint "rot op!" Dus mij hoor je niet ach en wee roepen als zo'n eigenwijs iemand naar beneden valt. Dat was immers zijn (zeer onverstandige) keus.
Op een forum las ik een kort berichtje, dat meldde : "A.u.b. geen gezeur meer over de voorzieningen op onze camping. Dat gezeur zijn we inmiddels meer dan zat. Met de groeten van de eigenaar / gastheer."
Ik weet niet hoe lang die camping het nog volhoudt. Toen ik pas met werken begon, leerde ik dat (per saldo) zeurende klanten niet bestaan. Klanten die op- en/of aanmerkingen hebben, zijn klanten die met jou als ondernemer meedenken. Soms zijn klanten teleurgesteld of zelfs boos. Maar los daarvan gaat het om datgene wat de klant te vertellen heeft. De inhoud dus en niet de toonzetting. Zolang er maar niet gescholden wordt. De eigenaar / gastheer van bovenstaand berichtje ziet die klachten als gezeur. Het zijn dus geen tips of vragen van klanten die meedenken en die mogelijk tot verbeteringen en meer tevreden klanten zouden kunnen leiden.
Als in de doucheruimtes op campings haakjes ontbreken om de kleding op te hangen, moet ik daarover geen vragen stellen. Als ik dat toch doe ben ik een zeurpiet. Er zijn ook douches met speciale muntautomaten. Die munten zijn geregeld op. Blijkbaar leggen campinggasten een voorraadje aan. Maar je moet daar geen vragen over stellen, zoals of meneer misschien wat meer van die munten wil kopen. Je mag geen zeurpiet zijn. Bij de autowasstraat waar ik soms kom, accepteren de automaten zowel speciale als euromunten. Er hangt ook een automaat waar ik met eurobiljetten of mijn bankpas speciale munten kan kopen of geld kan wisselen. Kijk, dat is efficiënter : altijd prijs! Daar is over nagedacht. Straks gaan ze wasautomaten gebruiken, waar ik alleen mijn bankpas voor nodig heb. Scheelt weer een apparaat en gedoe.
Al eerder vertelde ik over het gratis Wifi. Ik kan ook iets gratis aanbieden, waar je toch niets aan hebt. Haha! Want in veel gevallen is dat gratis Wifi helemaal geen Wifi. Maar daar mag ik als betalende klant niet over 'zeuren', hè? Of is dat slechte Wifi een lokmiddel om bij de receptie rond te hangen in de hoop dat je daar wat koopt? In elk geval niet klagen over Wifi. Nee, dan betaal ik liever voor echte Wifi. En anders een Wifi signaalversterker kopen. Kost ook aardig wat.
Aan de andere kant is het voor mij allemaal heel eenvoudig. Op campings waar men vindt dat klanten zeuren, kan ik beter wegblijven. Vrolijke vakantie!
Ken je ook mensen, die zo reageren? Ik bedoel dan mensen, die merkbaar geen weet hebben van bepaalde zaken. Als ik hen dan antwoord, corrigeer of aanvul, zeggen ze steevast : "Ja, dat weet ik!" Zelfs wanneer ik ze antwoord gegeven heb op nota bene een vraag van henzelf. Dan denk ik (ik vraag het niet meer, ik vind het nogal vermoeiend) : "Waarom vraag je het dan?"
Zijn het mensen die zich qua kennis beter willen voordoen, dan ze werkelijk zijn? Of schamen zij zich voor hun onwetendheid? Of is het hun manier om iets te leren?
Ik ben een keer met iemand meegereden, die niet de weg wist naar het reisdoel. In die tijd was er geen tom en/of internet. Hij was/is ook zo'n 'ja, dat weet ik' mens. Als ik de rijrichting aangaf met 'hier links' of 'hier rechts', reageerde hij telkens met "Ja, dat weet ik." Toen ik besloot mijn mond te houden, vroeg ie bij de eerstvolgende kruising paniekerig : "Rechtdoor, links of rechts?!" Tja, dan ben ik een eikel, want toen zei ik : "Tot nu toe heb ik begrepen, dat je het allemaal best wel weet. Of niet?" Hij gaf toe, dat hij niet voor dom aangezien wilde worden. Ik heb hem toen uitgelegd, dat hij door zo'n reactie dat juist onderstreepte.
Ze zullen wel weer bij bosjes uitvallen, de ongeoefende lopers. De quasi stoere mensen die de schijn willen ophouden dat ze zo sportief zijn, maar op de eerste dag al uitvallen. Zo'n Vierdaagse loop je het hele jaar en niet enkel in de maand Juli. Sommige uitvallers doen voorkomen, alsof ze het hele jaar getraind hebben en het nu 'opeens' tegenzit. Grootdoenerij dus. Ten koste van andere, wel geoefende lopers, die uitgeloot of vanwege het maximum aantal lopers geweigerd zijn.
In militaire dienst liepen we bijna elke week 40 kilometer. Voor de 4 daagse kwamen daar 20 bij. Zo hebben we vier weken elke week vier dagen gelopen. Daarna werden vrijwilligers aangewezen om naar Nijmegen te gaan. Zo ging dat. Oefenen dus.
Toen ik op volleybal kwam, ben ik mijn sprongkracht gaan trainen. Mijn lieve mamma werd er soms gek van. Dag in dag uit springen vanuit stilstand. Recht omhoog. In eerste instantie bedoeld voor het blokken. Ik was/ ben niet zo groot van stuk dus werd ik spelverdeler. Ik smashte dus niet, maar blokte wel. Tenminste zo deed ik het vaak in de eerste set voorkomen. Zodra de tegenstander dacht : 'die gozer smasht toch niet', smashte ik dus wel. Haha! Ik mag wel zeggen, dat ik vrij hoog boven het net uitkwam. Vaak tot ieders verbazing. Nu niet meer. Nu begin ik al moeite te krijgen om onder het net door te lopen. Haha! Na mijn diensttijd kreeg ik last van mijn knie. In Schoonhoven heb ik me laten ompraten om met het tweede team te trainen. Maar die knie bleef opspelen. Dus werd het recreatievolleybal. Toen ik richting mijn 40 ste jaar ging, begonnen mijn schouders tegen te spartelen. Dus blokken, smashen en serveren was ook over.
Ik kan natuurlijk zeggen : "Kom, ik ga proberen om met het eerste van Dronten te spelen." Maar dan houd ik mensen voor de gek. Vooral mezelf.
Ik lig en staar in een fel wit licht. Dan zegt een vrouwenstem : "Doet u maar de kin op de borst en uw mond open".
Vanmiddag moest ik weer bij de mondhygiëniste zijn, vanwege mijn driemaandelijkse tandsteenbeurt. Dit keer ben ik op de bromfiets gegaan, want de camper is ergens in het oosten van Frankrijk. Mijn Turkse mondhygiënist zit in Lelystad. Ik had voor de rit van zo'n 17 km een uur uitgetrokken. Niet dat de Hanway zo sloom is, maar ik heb de neiging om onderweg soms foto's te gaan staan maken. Vandaar. Ik had ook gezien, dat ik moest tanken. Er ging 3,5 liter benzine in. Zoveel heb ik verbruikt om 257 km te rijden. En dat voor slechts 5,25 euro. Ruim 1:70!! Een lekker zuinige 4 takt blokje dus. Al ligt het ook aan mijn rijstijl.
Van Dronten naar Lelystad rijden is een straf. Vanwege de lijnrechte, saaie wegen en het vlakke landschap. Maar zittend op de tweewieler met de wind in mijn toet, maakt veel goed. Onderweg heb ik weer foto's gemaakt. Langs het water. Het enige leuke deel op die route duurt nog geen 500 meter. Toen ik in Lelystad aankwam werd ik wat de fietsborden betreft weer aan mijn lot overgelaten. Gelukkig ken ik de stad aardig en weet ik mijn weg wel te vinden. Maar voor vreemden is het dan een doolhof. Ik reed via de Griend naar de Geldersedreef. Vandaar ben ik richting de Botter gereden. Tussen en naast het overige verkeer. Ze mogen daar maximaal 50 km / uur, dus het verschil in snelheid is minimaal. Tenzij er hard gereden wordt. En dat deed dus iedereen daar. Ik zag dat de verbindingsweg tussen de wijken Tjalk en Botter geheel opnieuw ingericht en geasfalteerd is. De weg ziet er mooi uit. De mondhygiëniste vond dat ik keurig op tijd was. Dat klopte, ik was er stipt 4 uur. Maar ze doelde op mijn gebit. Het tandsteen viel erg mee. Mijn mond viel niet open van verbazing, want hij stond al open. Het liefst zou ik tijdens de behandeling een gesprekje met haar willen aanknopen. Maar dat gaat dus niet. Dus lig ik ontspannend op het einde te wachten. Na de tandvleescontrole, de gebitsreiniging en het polijsten, sta ik met een nieuwe afspraak weer buiten. Hoera! Ik mag weer op de Hanway.
Met de opkomst van de supermarkten, verdwenen de buurtwinkels. Met de opkomst van de industrie in de arme landen nam de import van goederen toe. O,o, wat goedkoop allemaal!
Veel bedrijven zijn ten onder gegaan door de moordende concurrentie van goedkopere producten uit het buitenland. Bepaalde takken zijn compleet uitgestorven. En dat allemaal omdat het goedkoper moest. Aan de andere kant beklaagt men zich vervolgens, dat het alsmaar lastiger wordt om werk te vinden. Eigen schuld.
De armere landen varen er wel bij. Daar groeien de welvaart en de arbeidsmarkt. Dat is dan toch weer positief. Is het een betere vorm van ontwikkelingshulp? Ik vind van wel. Aan ons de uitdaging om nieuwe banen te creëren.
De avond voor het vertrek, brak het kabeltje waarmee de motorkap ontgrendeld wordt. Gelukkig gebeurde dat nadat het slot ontgrendeld was. Dat scheelde weer extra gepriegel. Ik zei tegen Mike, dat het beter nu dan tijdens hun vakantie kan gebeuren.
Ik vond het altijd al een wat iel kabeltje. Geen gevlochten versie, maar een metalen draadje. Telkens als ik de motorkap ontgrendelde, kreeg ik een unheimisch gevoel over dat kabeltje. Alsof het elk moment kon knappen. Het bleek dus een iel ijzer- of staaldraadje te zijn.
Ik hoopte dat binnenkabeltje eenvoudig te kunnen vervangen door een van een fietsrem. Maar dat lukte niet. Ik kreeg het oude niet uit de binnenkabel verwijderd. Als noodoplossing heb ik met een compleet kabeltje van de fietsrem een nieuwe ontgrendeling gemaakt. Een creatieve oplossing, dus. De nieuwe voelt veel meer solide aan, dan de oude. Ik kon de oplossing niet aan de originele knop in de cabine monteren. Maar dat komt later wel weer. Zodra de wagen teruggekeerd is, laat / ga ik de oorspronkelijke kabel vervangen door een origineel. De motorkap van de camper kan weer geopend en gesloten worden. Daar ging het om.
De studenten zijn gisteren op hun eerste bestemming in Frankrijk gearriveerd. Zo te zien hebben ze het er naar de zin. Mike was erg tevreden over de prestaties van de Ducato. Over de Franse wegen was ie minder te spreken. Hij vindt ze ronduit slecht.
Meneer Erdogan komt mij erg bloeddorstig over. Als ik hem hoor tekeer gaan tegen zijn tegenstanders, dan schrik ik me wezenloos. Alsof het allemaal Armeniërs betreft. Erg hoor. Vooral omdat velen beweren dat het land tot het westen behoort en zelfs bij de EU.
Het feit dat daar veel onschuldigen in gevangenissen vastzitten (waaronder veel journalisten) en gemarteld worden, maakt voor de corrupte alcoholist J-C Juncker c.s. niets uit. Zelfs voor de corrupte Rutte c.s. niet. Ja, Rutte is ook corrupt. Soort zoekt immers soort? Dat is tijdens zijn regeerperiode meermalen gebleken. Overigens zijn veel politici corrupt. Niet alleen VVD'ers (logisch want dat zijn de mensen van het geld), ook opvallend veel PvdA mensen en zelfs SGP en SP figuren. Iedereen is op zijn of haar manier corrupt.
Toch vindt ik Erdogan erger. Hij is niet alleen op zijn manier corrupt, maar ook nog bloeddorstig.
Erger dan Balkenende c.s. ten opzichte van Pim Fortuyn? Nee, want Erdogan komt er rond vooruit.
