Toen wij in mei 1964 het huis aan de Splinterlaan in Leiderdorp betrokken raakten we al snel bevriend. Mijn moeder kreeg een nauwe band met zijn moeder, die we tante Loek noemden. Max heeft drie zusters en een broer, die we allen kennen. Het gezin is begin jaren 50 vanuit het voormalig Nederlands Indië in Leiderdorp neergestreken. En wel in de Pinksterbloem, waar Sonja een paar jaar later is geboren. Later verhuisde Max naar de Dijkgravenlaan.
In 'the wild sixties' maakten we gezamenlijk (met mijn broer Joop) kennis met de popmuziek. We bezochten de Ulo in de Van Geerstraat en later de HBS in Leiden. Met Max heb ik ook in De Vette Os gewerkt in Katwijk aan Zee.
Ik mag wel zeggen dat ik wat zenuwachtig was, toen we in Harderwijk aankwamen.
Trees ontving ons zeer hartelijk. Ze is nog net zo spontaan als vroeger. En dan was er natuurlijk Max en zijn lieve vrouw Zoila! Ik vond het zelf een emotioneel weerzien. Maar binnen een uur was het alsof die periode van 30 jaar van gescheiden leven er nooit geweest was. Het was allemaal zo vertrouwd. Een vreemde gewaarwording.
Misschien komt het ook, omdat we veel dezelfde herinneringen delen. Ook met Trees. Alsof we gewoon familie van elkaar zijn. Ik moest wel even lachen toen ze tegen mij zeiden, dat mijn geheugen zo bijzonder goed is. Dat hoor ik wel meer.
Zo herinner ik me nog de dag, waarop mamma in paniek vertelde dat tante Loek op de fiets onwel was geworden. Al die jaren heb ik me afgevraagd, waarom ik op die doordeweekse dag op de Splinterlaan 117 was en niet op mijn werk op het computercentrum van het ASB uitzendbureau. De dag dat tante Loek onwel werd, bleek een Hemelvaartsdag te zijn geweest. Helaas overleed ze een week later.
Toen Max het had over een schilderij van John Lennon, vertelde ik hem dat Joop die van hem had gekregen of gekocht. Max wist dat niet meer en had zich al een tijd lang afgevraagd wat er met dat doek was gebeurd. En zo waren er meer verhalen uit het verleden, die over en weer werden aangevuld of tot o ja reacties leidden. Trees vroeg ons te blijven eten. Het was zo gezellig en het eten smaakte uitstekend. De uren vlogen voorbij. De dag bleek veel te kort, maar het was inmiddels al bijna 11 uur 's avonds. Tijd om afscheid te nemen. Het was een heel bijzondere dag geworden. Zo bijzonder zelfs, dat ik er in bed nog lang aan teruggedacht heb. Normaal val ik binnen 5 minuten in slaap. Dus.... Als we dan toch in die sfeer verkeren :