Een hechte band verbroken

Op een zeer warme dag als vandaag, merk ik dat ik moeite heb met de ademhaling. Onwillekeurig moest ik aan mijn broer Joop denken. Hij overleed op zo'n zeer warme juli-dag in 2006. Ik herinner me nog dat ik een jaar of wat later een oudere vrouw sprak, die pas weduwe was geworden. Ik kende haar nauwelijks. Ik sprak haar man soms in het voorbijgaan. Die was recent overleden. Toen ik haar zag condoleerde ik haar met het verlies. Al pratend begon ze haar hart te luchten. Ze zei tijdens dat gesprek, dat ze het fijn vond dat ik haar verdriet begreep. Ze had maar een half woord nodig, lichtte ze toe. Ik vertelde haar toen waar dat meevoelen en begrijpen vandaan komt. Ik had immers zelf dierbaren verloren.

Mensen met dezelfde levenservaringen begrijpen elkaar beter. Dat heb ik de afgelopen 20 jaar ook gemerkt. Ik heb nog steeds moeite anderen uit te leggen wat de dood van mijn beide broers voor mij heeft betekend en nog steeds betekent. Een therapeut vond het allemaal logisch. Hij verklaarde mijn veranderde gedrag op een meer wetenschappelijke manier. Als kind zijn de eerste jaren erg belangrijk. De periode dat mamma's Drie Musketiers samen in één bed sliepen en later als tieners op één kamer in stapelbedden hebben voor een hechte band gezorgd. Tel daarbij op de gedeelde interesses en alles wat we samen deden en lieten en het beeld is compleet. Ik heb niet alleen mijn beide broers verloren, maar ook een deel van mezelf. Een ander deel is erg veranderd. Ik bind me liever niet (meer) aan anderen. Tenminste, niet zo hecht meer als voorheen. Uit angst ook hen te verliezen of vanwege een mogelijke terugval? Hoe groter de binding, des te groter het verdriet na het verlies. Ik moet meer moeite doen om iets leuk te vinden. Het is niet fair ten opzichte van de anderen, de levenden om mij heen. Ik weet het. Voor hen moest ik doorgaan. En voor mezelf. En mijn beide broers. Het klinkt erg eenvoudig, maar in de praktijk..... Ik had graag samen met mijn broer Joop onder de motorkap van de camper gekeken. En met mijn andere broer, Ruud, de elektriciteit van de camper in orde willen maken. In beide gevallen zou intussen een cd draaien met muziek die we deelden. Mijn rugzak is geleegd, maar de herinneringen en het gemis blijven.