In de ICT was ik al vroeg oud verklaard. Dat gebeurde rond mijn 35 ste jaar. Een rare en vooral nare gewaarwording. Ik merkte dat men medewerkers dan te duur vond. Een domheid van het bedrijf zelf, want zij bepaalde de hoogte van mijn salaris.
Opeens stroomden jongelui het arbeidsproces binnen. Niet als vakantiewerker, maar als 'tijdelijke kracht'. Een bijbaantje. Veel bedrijven roken weer het geld van goedkope krachten. De Nederlandse Polen dus. Vaste medewerkers moesten het veld ruimen. Jongelui, meestal scholieren, die goedkoper en gemakkelijker te manipuleren zijn namen hun plaats in. Ik heb als aanwezige klant nare situaties meegemaakt en aangehoord bij verschillende bedrijven. Wie de 18 jaar nadert, nadert zijn ontslag. Het zijn er slechts enkelen die op die leeftijd nog een contract krijgen. Leeftijdsdiscriminatie is helemaal in bij vooral mkb'ers.
Natuurlijk wordt dat driftig ontkend. Veel jongeren houden het liever voor zichzelf, want de angst regeert. Ze zijn net in het arbeidsproces gestapt en zijn vaak niet op de hoogte van hun (juridische) mogelijkheden. Ze kennen voornamelijk plichten.
Stel je de volgende situatie eens voor. Een scholier van 16 jaar werkt in een horecabedrijf. Door een ongeluk ligt hij thuis met een hersenschudding en een hoofdwond. Als hij zich keurig op tijd telefonisch ziek meldt, antwoordt zijn bedrijfsleider boos : "Interesseert me niets! Je moet komen. Neem maar een aspirine!" Gevolgd door een ingesprektoon. Tijdens een spontaan bezoek hoorden en zagen wij dezelfde bedrijfsleider grof tekeer gaan tegen de jonge werknemers. Geheel onnodig en ook nog eens in bijzijn van klanten.
Toen ik daar mijn ongenoegen over uitsprak zei de betreffende bedrijfsleider : "U weet dat jongeren nu eenmaal liever niet willen werken, dus..." Ook daar gold, dat wie 18 werd geen contract meer kreeg. Met als motivatie : "Je wordt te duur. Er zijn nu eenmaal goedkopere krachten." Slecht voorbeeld doet ook volgen.