Opa ging naar buiten om een omafiets klaar te maken voor verkoop. Natuurlijk kwam de kleine Emma mij helpen. Zoals gebruikelijk bij dat grut, vroeg ze mij tien keer wat ik aan het doen was. Een zelfde aantal keren reikte ze me wat aan, wat ik op dat moment net niet nodig had. Haar timing is ook nog van slag. Dus opa werd telkens gestoord terwijl ie net met iets bezig was wat zijn aandacht vergde. Maar ja, Emma wil graag helpen dus zei opa telkens : "Dank je wel, lieve Emma." Opa dacht maar zo : "Nog even volhouden en ik kan Emma echt aan het werk zetten."
Toen we vanmorgen buiten aan de koffie zaten, drong het opeens tot mij door dat het nogal lang geleden is dat ik op de motor gereden heb. Voornamelijk vanwege de verbouwing aan de camper en de daarop volgende vakantie. Druk, druk, druk dus. En anders was sprake van te warm of te nat weer. Ja, ik ben na al die jaren fanatiek motorrijden een bijna mooi weer rijder geworden (zei hij met schaamrood op de kaken). Het arme beest staat al tijden in z'n pyjama onder het afdak te wachten op mijn kont, voeten en handen. Ik kreeg zelfs even de negatieve gedachte van verkoop. Huh? Verkoop? Ach ja, ik heb ook weleens negatieve gedachten. Soms zelfs heel negatief.Vooruit kijkend hoop ik op mijn 70 ste toch nog ritjes te kunnen maken. Het feit dat ie nog steeds zo lang stilstaat heeft natuurlijk ook te maken met mijn blessure. Ik kan niet lang zitten en/of staan. Die lichaamsfuncties gaan met horten en stoten. Vanmorgen ben ik maar begonnen met het bijladen van de accu. Die bleek nogal leeg. Als dat gebeurd is laat ik hem een tijdje stationair draaien. Om langzaam weer wakker te worden. De genezing van de afgescheurde spier verloopt erg traag. Dat gaat nog wel een tijd duren. Wat dat betreft kruipt de tijd vooruit. Heel anders dan wanneer alles naar wens verloopt. Dan vliegt de tijd.