Verplicht op bezoek?

Leuk : op bezoek bij tante Carla

Van meet af aan hebben we ons voorgenomen, dat we alleen op bezoek gaan als we het leuk vinden. En dus niet omdat het moet. Er was een tijd dat bepaalde collega's zuchtend zeiden : "Vanavond moet ik op visite vanwege een verjaardag." Gezellig hoor. Daar doen wij dus niet aan.
Andersom geldt dat we een zelfde houding van onze familie, kennissen en vrienden verwachten. Niets moet. We staan niet te turven na elk bezoekje. Het is ons slechts één keer overkomen dat we niet welkom waren. Er was al bezoek. Nee, dat waren natuurlijk geen Indische mensen die ons de entree weigerden. Daar mag iedereen aanschuiven. Vooraf aangekondigd of niet.
Hoewel ik hele geregeld mijn broers bezocht, zijn hun bezoeken aan ons op één hand te tellen. Dat heb ik nooit erg gevonden. Ik zag en sprak ze geregeld en dat was voor mij voldoende. De een is ook meer een op-visite-gaan-mens dan de ander. Maakt allemaal niet uit.
Toch zijn er mensen die turven. Dus als ze bezoek hebben gekregen van ome Arie, gaan ze een volgende keer naar ome Arie voor een tegenbezoek. Louter om het aantal bezoekjes tussen hen en ome Arie in evenwicht te houden. Er zijn ook mensen (dezelfde?) die dat doen met cadeautjes. Ze proberen de waarde ervan te achterhalen, zodat ze een cadeau van gelijke waarde of liever minder (!) kunnen teruggeven. Brrr!
Er zijn ook mensen die vinden dat als we in de buurt zijn wij hen moeten bezoeken. Het opvallende is dan dat wanneer zij in onze buurt zijn, zij zelf die verplichting niet hebben.  Maakt mij / ons ook niet uit, zolang je maar niet klaagt over elkaar. Leven en laten leven.
Op bezoek gaan doe ik / doen wij omdat ik / wij het leuk vind/en. Van degene die ik een bezoek breng verwacht ik niet, dat ze mij een tegenbezoek brengen. Daar zijn ze net als wij vrij in. Dat geeft over en weer rust en neemt het gevoel van een verplicht bezoek weg. Op bezoek gaan is erg leuk, net als bezoek krijgen.