Verkeersregels 24/7 geldig?

Vanmiddag werd ik ingehaald door een personenwagen. De vrouw reed over doorgetrokken strepen, via het verdrijvingsvlak over een voorsorteervak voor tegenliggers mij voorbij. Het was rustig op de weg en dat zette me aan het denken. Ze was weliswaar in overtreding, maar daar had niemand last van.
Ik heb me altijd al afgevraagd waarom ik 's avonds laat en in het weekend met een gangetje van 30 km/uur een school moet passeren. Of midden in de nacht op een doodstille kruising moet wachten tot het rode licht eindelijk eens op groen springt. Zo zijn er meer voorbeelden op te noemen van verkeersregels waarvan ik het nut op dat moment niet inzie. Vergelijk het maar met de verkeersborden, die men na de werkzaamheden aan de weg vergeet te verwijderen. Natuurlijk zijn er legio regels die in mijn ogen wel 24 uur per dag en 7 dagen in de week moeten gelden.

Killing cops

Aan het doodschieten van weerloze burgers in Amerika komt geen einde. Zelfs de 'zwarte' Obama kan daar geen verandering in aanbrengen. Als die cops mogen blijven schieten, wordt het dan onderhand geen tijd om een aantal onschuldige blanke Amerikanen te grazen te nemen? Door zwarte agenten natuurlijk. Dan is de smerige zaak niet alleen in evenwicht, maar zullen ook meer blanken gaan protesteren. Misschien dat dat helpt. Op wereldniveau speelt Amerika een soortgelijke rol als politieagent : moordend en niets en niemand ontziend. In eigen land spelen eigen burgers blijkbaar ook een ondergeschikte rol in het agressieve, schietgrage optreden van in dit geval de binnenlandse overheid. De binnenlandse teller staat op dit moment op meer dan 800 dodelijke slachtoffers door politiegeweld. Het jachtseizoen voor de killing cops is nog niet voorbij. De Amerikaanse politie wordt getraind vanuit de grondgedachte : If it moves, kill it. En dat is dagelijks te merken.
Het minst aantal slachtoffers betreft de etnische groep van Aziaten. Daarna komen de blanken. Het hoogste aantal slachtoffers maakt deel uit van de oorspronkelijke bewoners, de indianen, de natives. Daarna volgt de zwarte bevolking. De cijfers geven keihard aan, dat racisme in Amerika volop woekert. En dat met nota bene en zwarte president aan het hoofd.

Jehova's in de wijk

Geregeld zie ik ze hier lopen. Of staand overleg plegen; Jehova's. Keurig gekleed, (akten)tasjes onder de arm en schrijvend. Hier hebben ze vaste adresje. Bij ons krijgen ze geen voet meer tussen de deur. Een kwestie van even heel duidelijk zijn, dat hun bezoek niet gewenst is. Vriendelijk, doch dringend.
In Leiderdorp kwamen ze ook aan de deur. Met de Wachttoren. Als men dat blad aannam, kwamen ze een volgende keer terug om het terug te vragen. En als men de Wachttoren had weggegooid, moest je voor het quasi gratis aangeboden blad alsnog betalen.
Een van hen kende ik persoonlijk. Hij zat samen met mij in militaire dienst. Na onze diensttijd stond ie opeens voor de deur. Met een Wachttoren in zijn hand. Bart was bekeerd. Hij vertelde dat hij al zijn bezittingen had moeten verkopen en het geld had moeten afstaan aan de Jehova organisatie. Bart was ook iemand, die vrij gemakkelijk te beïnvloeden was. Ik heb hem in Zuidlaren leren kennen als een aardige jongen. Vaak te aardig.
Ik heb ooit een gezin leren kennen, dat ook tot die geloofsgroep behoorde. Soms hoorde ik hoe het thuis eraan toe ging. Daar kwam  de groep zieltjeswinners bijeen voor overleg. Dat overleg beperkte zich tot roddel en achterklap over de mensen waar men een voet tussen de deur had gezet. De kinderen uit dat gezin waren gewoon van Jehova en elke andere god los. Van hen weet ik dat de een crimineel was. de andere beperkte zijn verkeringsperiode tot het zwanger maken van zijn vriendin. Daarna ging ie er vandoor en opzoek naar een nieuw slachtoffer. De jongste hing er wat bij. Binnen de vier muren van dat huis gebeurde nog meer zaken, die God verboden heeft. Maar Jehova blijkbaar goedvond.
Er was ook een tijd waarin Jehova's kinderen op anderen afstuurden. In de hoop dat degene die opendeed ervoor zou bezwijken. Net zoals veel migranten dat nu doen. Want je gaat zo'n kind toch niet wegsturen? Ik dus wel. Toch heb ik liever een Jehova die zijn geloof uitdraagt dan menige moslim.

Chaos in Syrië

Zoals ik al eerder voorspelde gaat het hele gedoe in Syrië louter om een machtsstrijd tussen president Assad met grote vriend Rusland en Amerika met een paar suffe bondgenoten. Amerika wil Assad pootje lichten, zodat ook in Syrië net als in Irak, Egypte en Libië de pleuris zal uitbreken met miljoenen burgerslachtoffers. En dat allemaal onder het mom van 'democratie'. Rusland ziet dat liever niet gebeuren en steunt Assad als voorheen. Zoals gebruikelijk volgen de Amerikanen hun bekende achterbakse strategie : anderen het vuile werk laten opknappen om vervolgens diezelfde anderen weg te bombarderen. Dus mogen andere extremistische groepering wel en IS niet tegen Assad vechten. En dan al het gemanipuleerde nieuws erom heen. Maar ja, al is d eleugen nog zo snel. Het bombardement op een Syrisch konvooi, was dus geen bombardement, maar een aanval met (jawel) Amerikaanse (Hellfire) wapens. Helaas wordt dus ook het nieuws uit Syrië voortdurend gemanipuleerd en domweg als waarheid aangenomen.
Er worden in dat land ook ziekenhuizen gebombardeerd. Heel erg natuurlijk. Gemakshalve vertelt men niet dat vanuit of vanaf die ziekenhuizen terroristen hun vijanden beschieten. Een oude strategie die misbruik maakt van de Geneefse conventie. De strategie toont aan, dat voor oorlogvoering geen regels bestaan. De Amerikanen vinden alles best, zolang het Syrische leger van Assad maar te grazen wordt genomen. Dat daar burgers bij omkomen is dan de schuld van anderen.
Over de bombardementen van Amerika en/of zijn bondgenoten op ziekenhuizen en dergelijke horen we niet veel meer. In de media zijn die afgedaan met : "Oeps een foutje. Sorry! Maar als anderen dat doen, dan zien we beelden van gewonde of dode kindjes.
Het zou zomaar kunnen dat het IS verhaal net als Al Qaida een Amerikaans bedenksel is om de eigen buitenlandse politiek te kunnen uitvoeren. Net als het hele 9/11 gebeuren. Dat heeft Amerika louter aan zichzelf te wijten. Wie wind zaait, zal storm oogsten. Met dank aan de familie Bush en hun rijke vrienden uit de familie van  Bin Laden.
Ik zie het Amerikaans gedrag als een moderne versie van de Kruistochten. Iedereen moet aan de pseudo-vrijheid die democratie heet en anders gaat je kop eraf. Het lijkt een virus. Iedereen moet vrij zijn. Dus gaan veel vrijwilligers in andere landen vechten. En sterven. Wat een wereld. Of gaat het toch gewoon om de olie?

Verplicht op bezoek?

Leuk : op bezoek bij tante Carla

Van meet af aan hebben we ons voorgenomen, dat we alleen op bezoek gaan als we het leuk vinden. En dus niet omdat het moet. Er was een tijd dat bepaalde collega's zuchtend zeiden : "Vanavond moet ik op visite vanwege een verjaardag." Gezellig hoor. Daar doen wij dus niet aan.
Andersom geldt dat we een zelfde houding van onze familie, kennissen en vrienden verwachten. Niets moet. We staan niet te turven na elk bezoekje. Het is ons slechts één keer overkomen dat we niet welkom waren. Er was al bezoek. Nee, dat waren natuurlijk geen Indische mensen die ons de entree weigerden. Daar mag iedereen aanschuiven. Vooraf aangekondigd of niet.
Hoewel ik hele geregeld mijn broers bezocht, zijn hun bezoeken aan ons op één hand te tellen. Dat heb ik nooit erg gevonden. Ik zag en sprak ze geregeld en dat was voor mij voldoende. De een is ook meer een op-visite-gaan-mens dan de ander. Maakt allemaal niet uit.
Toch zijn er mensen die turven. Dus als ze bezoek hebben gekregen van ome Arie, gaan ze een volgende keer naar ome Arie voor een tegenbezoek. Louter om het aantal bezoekjes tussen hen en ome Arie in evenwicht te houden. Er zijn ook mensen (dezelfde?) die dat doen met cadeautjes. Ze proberen de waarde ervan te achterhalen, zodat ze een cadeau van gelijke waarde of liever minder (!) kunnen teruggeven. Brrr!
Er zijn ook mensen die vinden dat als we in de buurt zijn wij hen moeten bezoeken. Het opvallende is dan dat wanneer zij in onze buurt zijn, zij zelf die verplichting niet hebben.  Maakt mij / ons ook niet uit, zolang je maar niet klaagt over elkaar. Leven en laten leven.
Op bezoek gaan doe ik / doen wij omdat ik / wij het leuk vind/en. Van degene die ik een bezoek breng verwacht ik niet, dat ze mij een tegenbezoek brengen. Daar zijn ze net als wij vrij in. Dat geeft over en weer rust en neemt het gevoel van een verplicht bezoek weg. Op bezoek gaan is erg leuk, net als bezoek krijgen.

Mijn plekkie!!

past gemakkelijk in een parkeervak

Hier in Dronten ben ik me vrij snel na de verhuizing eerst op de hoogte gaan stellen van de parkeermentaliteit. Het is namelijk zo, dat er altijd weer mensen zijn die menen recht te hebben op een eigen parkeerplaats op (let wel) de openbare weg. Wie door omstandigheden daar zijn of haar auto parkeert is de sigaar. Vaak volgen pesterijen als reactie. En dat allemaal om een openbaar stukje straat.
Gelukkig werd hier in Dronten heel normaal gereageerd. We mogen de auto daar parkeren, waar een vrije plek was. Voor welke woning dan ook. Zonder gezeur te krijgen.
Met de aanschaf van de camper heb ik voor alle zekerheid (de bus is groter dan een gemiddelde auto) die vraag maar herhaald. Het enige nieuwe wat ik te horen kreeg was : "Als ie maar netjes aan de kant staat en niet half op straat. Gelukkig past de bus in een parkeervak. Dat was trouwens een eis van ons voor de aanschaf.
Vanmorgen trof ik een buurtbewoner, die ik niet zo vaak spreek. Hij ging zijn restafval-kliko buitenzetten. Vanwege zijn werk zie ik hem niet zo vaak. De bus staat dit keer bij hem voor de deur. De woningen hebben de keuken aan de voorzijde. Zijn keukenramen zijn meestal afgesloten met een rolgordijn, dus van het beperktere uitzicht zal hij geen last hebben. Trouwens, de achterkant van de bus is nog altijd mooier dan de huizen van de overkant van de straat. Toch? Ook hij vond het geen enkel probleem. Hier in de buurt is ook een pleintje met relatief veel lege parkeervakken. Daar heb ik de bus ook al een paar keer geparkeerd, nadat ik vooraf een aantal bewoners geraadpleegd had. Mocht dat ding onverhoopt toch een keer in de weg staan, dan weet men bij wie men moet zijn.

Buurtbemiddeling

De gemeente Dronten wil dat de woningbouwvereniging OFW (Oost Flevoland Wonen) meebetaalt aan bemiddelingssituaties als sprake is van burenruzies. De OFW ziet dat niet zitten. Dat is jammer. Ik ben het met de gemeente eens, dat ook de OFW in dit geval haar verantwoordelijkheid moet nemen. De OFW is mede verantwoordelijk voor het woongenot van haar huurders. Bij het selecteren van huurders gaat het soms mis. In onze vorige woonplaats bevonden zich concentraties van (ex)criminelen en/of andere notoire lastposten. Bijna allemaal huurders. Enig onderzoek vooraf had de verhuurder niet misstaan. Nu werden andere huurders opgezadeld met lastposten. Veel geluidsoverlast, vandalisme, diefstal en zelfs brandstichtingen waren het gevolg.
Voor klachten wordt men verwezen naar de wijkagent, Niet naar de verhuurder, die nog zo nadrukkelijk de nieuwe huurder veel plezier in zijn pas verworven woning heeft toegewenst. Van mij zou men van huurders een 'staat van dienst' mogen bijhouden. Bij (weer) klachten de woning uitzetten en naar een aso-wijk met containerwoningen deporteren. Daar mogen ze een bijscholing krijgen om hun gedrag aan te passen. Wie (als compleet gezin)slaagt mag weer terugkeren.

Ontgroening met sadisten

Weer is de Groningse studentenvereniging Vindicat Atque Polit negatief in het nieuws met een wrede vorm van ontgroening.  Ik krijg sterk de indruk dat we hier te maken hebben met louter sadisten. Die moeten niet alleen door de rechter gestraft, maar ook van universiteiten verbannen worden. Ik moet er niet aan denken, dat dat soort mensen later een collega of misschien zelfs leidinggevende wordt. Om over een vaderschap maar te zwijgen. Er zijn meer studentenkorpsen die zich wat dat betreft ernstig misdragen.
Eerder is een student in brand gestoken, een ander volgegoten met water, idem met jenever, een goudvis en bruistabletten doorslikken, poep in de haren, door rottend slachtafval kruipen, bloeddrinken, seks met dieren enz. De ideeën zouden zomaar uit een willekeurig concentratiekamp afkomstig kunnen zijn. Bepaalde verenigingen hebben een fascistische sfeer. Het ergste (of lafste?) is wel dat veel studentenslachtoffers geen aangifte willen doen. Ze zijn 'solidair' met het sadistische korps, dat in de meeste gevallen de wreedheden ontkent.

Een vluggertje

Vanmorgen heb ik eerst weer een paar ramen gezeemd. Daar was ik zo mee klaar, want drie van de zes adresjes zijn niet meer. En dus kon ik na dat vluggertje snel weer lekker thuis aan de slag met mijn eigen bezigheden. Ik ben bezig wat leuke camperplaatsen te noteren. Gelukkig zijn er sites waar ze op vermeld staan. Vaak met een beschrijving en een beoordeling erbij. De plaatsen zijn soms gratis. Op andere vraagt men zo'n 10 á 12 euro per nacht. Maar er zijn er ook die meer dan 30 euro voor een nachtje vragen! Misschien bedoeld voor de kouwe kak onder de camperaars, want onderscheid moet er zijn en zal altijd wel blijven. Sommige eigenaren van die enorme luxe campers zien het niet zitten om naast zo'n ordinair rood busje te moeten staan. Haha! Die mensen zien er ook niet uit als vakantiegangers. Ze zijn gekleed alsof ze naar een of andere receptie gaan.
 In Duitsland zagen we een camper die veel weg had van een stadsbus. De beide bewoners zaten wat verloren in dat ding. Het is een vreemd gezicht wanneer de bestuurder en de bijrijder een paar meter van de voorruit vandaan zitten. Maar misschien is meneer buschauffeur geweest en wil hij niet anders. Het mag allemaal hoor. Ons interesseert het helemaal niets. We komen voor de omgeving en het plezier en niet voor het uiterlijk vertoon. Komende periode gaan we er zeker weer op uit. Gewoon even een paar dagen weg. Zeg maar ook een vluggertje.
Een vluggertje over de stijgende zorgkosten. De premie voor de zorgverzekering stijgt weer. Met weer de bekende drogredenen. Duurdere medicijnen? Ja, maar niet op mijn verzoek! Louter spielerei van de farmaceutische industrie in combinatie met 'gevoelige' huisartsen, apothekers enz. Hogere zorgkosten? Tja, wat wil je als je verplicht van de ene naar de andere specialist wordt gestuurd. Laatst wilde Sonja nieuwe braces kopen voor haar polsen. Gewoon dezelfde. Die lagen normaal in de vitrine in het ziekenhuis. Maar nu niet. "Eerst naar de reumatoloog, dan naar de orthopeed en dan weer naar de orthopeed", zei men in het ziekenhuis. Ze heeft ze toch maar gewoon in een zorgwinkel gekocht. Er is binnen de zorg nog heel veel te bezuinigen door vooral te kijken naar de werkwijze van verzekeringsmaatschappijen, declaraties van ziekenhuizen en andere zorginstellingen en specialisten en het gesjoemel in de farmaceutische industrie.

De camper wegen

als een huis

Vanmorgen, na het ochtendritueel, heb ik een campingtafel een paar flinke klappen verkocht. Van dat onding klapten de poten telkens spontaan in. Niet leuk als we zitten te eten. Op zich is het een handige tafel, die opgevouwen in een koffertje compleet met handvat verandert. Maar de scharniertjes of hoe die dingen ook mogen heten, waren veel te slap. Ze horen eenmaal uitgeklapt zichzelf te zekeren. Maar dat gebeurde niet. De scharnierpunten waren met popnagels gemaakt. Ik heb ze alle vier een paar klappen met de hamer verkocht. En zie : die handige tafel met evenzo handig verstelbare poten staat weer zo stevig als een huis! Zo, dat was dat.
Vandaag besloot ik twee vliegen in één klap te slaan. Een buurtbewoner heeft nieuw meubilair gekocht en het oude stond al een paar maanden buiten. Geen gezicht. Hem was door anderen beloofd dat ze weggebracht zouden worden, maar ik denk dat degene die de toezegging gedaan heeft of ziek of dood is. En al die tijd stonden die stoelen in de tuin. Afgelopen weekend bood ik hem aan de oude stoelen voor hem naar de vuilstort te brengen. Meneer sprong geen gat in de lucht (slecht ter been,) maar was wel erg blij met mijn aanbod.
Toen ik de vier stoelen in de camper aan het laden was, schoot me opeens te binnen dat ik nog de wagen wilde wegen. Dat kon ik dan gelijk doen. We hebben nogal wat veranderd (voornamelijk vervangen) en zelf had ik het idee, dat het qua gewicht weinig zou moeten verschillen. Ik nam me voor om vooraf bij het inwegen even melding te maken van mijn verzoek, zodat ik bij het verlaten van het terrein het 'lege' gewicht kon horen. Het zou een brutogewicht worden, want normaal wordt zo'n kampeerwagen rijklaar (inclusief reservewiel en boordgereedschap) gewogen. Maar ik kan met dat brutogewicht tot een acceptabele benadering van het netto komen. Een kwestie van het geladen gewicht (kampeeruitrusting enz.) aftrekken van het bruto.
Op de weegbrug vroeg ik of ik het 'leeg' gewicht mocht weten als ik het terrein zou verlaten. "Geen enkel probleem, meneer", zei de weger.
Toen ik de zware stoelen in de restafvalcontainer had gegooid, reed ik naar de uitgang. Na de weging met automatische bijwerken van het tegoed, ben ik even naar binnen gegaan. De wagen woog inclusief bestuurder, de uitrusting en volle tank 2.390 kilo. Op het kenteken staat Massa rijklaar 2.260 kilo. Als ik van die waarde het gewicht van de bagage, de kampeeruitrusting, trekhaak enz. aftrek, kom ik op.......2.263 kilo. Dat is slechts 3 kilo meer dan op het kenteken staat vermeld. Dat zou best kunnen kloppen, want we hebben nogal wat oud en overbodig inventaris eruit gegooid toen we de wagen gingen herinrichten. Dat spul was gemaakt van triplex en het nieuwe interieur van spaanplaat. De aangebrachte aluminium peesrails (totaal ruim 7 meter) zal daar geen grote invloed op hebben. Lijkt mij. Ik heb ook niet alles uit de bagagebakken gehaald om te wegen. Kleinspul (servies, bestek, brandblusser, kaarten, boekjes, ventilatieroosters, gordijnen met rails enz.) heb ik gelaten voor wat het was. Ik ben tevreden.
Het Massa rijklaar gewicht is belastingtechnisch gezien 100 kilo meer dan het Ledig gewicht. Hoe dan ook, het extra gewicht dat de camper nu weegt wordt gezien als lading. Dus een hoger gewicht is niet echt belangrijk. De wagen mocht bijna 1.000 kg lading vervoeren. Dat is dus nu wat minder. En dan komen de kleding en het beddengoed er nog bij......

MH17 en Rusland

Wat een rare toestanden! Nu heeft Rusland opeens wel radarbeelden. Het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat de beelden zoekgeraakt zouden zijn. Het is immers cruciale informatie van die rampdag? Het zelfde geldt overigens ook voor de Amerikaanse satellietbeelden. Die waren er volgens minister Kerry wel en vervolgens hielden de Amerikanen (altijd voorop om Rusland zwart te maken!) opeens hun mond dicht.

Rusland heeft alle tijd gehad om de beelden te manipuleren. Als dat in hun ogen nodig geweest zou zijn. Of spelen er soms ook voor dat land zware politieke argumenten op de achtergrond? Daar riekt het geheel, inclusief ons eigen onderzoek, wel naar. Ik bedoel : waarom horen we zo weinig uit Oekraïne?  Oké, er komt af en toe wat gestolen goed terug. Opstandelingen of niet, het waren wel Oekraïense staatsburgers of militairen die verantwoordelijk waren voor het neerschieten van het toestel. Ik bedoel maar, als Limburgers iets uitvreten zijn het toch niet opeens Belgen, omdat de wapens en auto's wel uit dat land afkomstig zijn? En laten we wel zijn : als Oekraïne Rusland zwart kan maken, dan doet het dat heel graag. Tenzij het land niet zonder gas wil komen te zitten. Het feit dat zowel Amerika als Oekraïne zich koest houden, wekt veel argwaan. Was het toch Oekraïne zelf die de MH17 neerhaalde? Waarom is veel informatie van de Oekraïense geheime dienst gebruikt? En was het wel een BUK raket? Er zijn ook erg veel verhalen, die over een Oekraïens jachtvliegtuig gaan. Maar ja, men heeft zich op voorhand op de BUK en Rusland vastgepind en alleen die informatie heeft men ingezet.

Dit voorjaar gaf Rutte nog te kennen per se niet de onderste MH17-steen boven te willen halen voor de nabestaanden. Waarom niet? Omdat Oekraïne het toestel heeft neergeschoten? Of omdat Oekraïne van strategisch belang is voor de NAVO? En omdat Oekraïne bij de EU wil? En waarom wil Rusland zijn buurman geen oor aannaaien?  Vanwege de gasleveranties? En hoe staat het met die inval bij de Duitse onderzoeker (Josef Resch) die zegt miljoenen betaald te hebben gekregen? Daar werd veel ophef overgemaakt. Afleidingsmanoeuvres? Men spreekt telkens over een internationaal onderzoek. Enkel westerse (lees NAVO en EU) landen en Maleisië zijn erbij betrokken, die alle belang hebben bij het onderzoek en anti Rusland zijn. Nederland, Maleisië en Oekraïne zijn alle als verdachte bij de ramp betrokken. De handelwijze van Nederland, Maleisië en Oekraïne met betrekking tot de vlucht zelf, maakt beide landen al tot zeer verdachten in deze ramp. De vlucht week sterk af van de gangbare route, het toestel moest lager vliegen en het vloog boven zeer gevaarlijk gebied. De vragen waarom, zijn nimmer beantwoord. Slagers die hun eigen vlees keuren en vervolgens trots hun rapport presenteren. Van een onafhankelijk onderzoek is m.i. totaal geen sprake. Onze regering liegt en fantaseert erop los.

Er zijn nog erg veel vragen, de rapporten ten spijt. Voor mij wijzen ze naar Oekraïne. Onze regering met de laffe Rutte voorop laat de nabestaanden voor hun eigen politieke loopbaan en westerse doofpot in de kou staan. Bah!

Geen krediet

Achteraf gezien is het een bijzondere ervaring. Ik doel op het feit, dat ik ondanks mijn inspanningen en goede resultaten toch geen enkel krediet had opgebouwd bij de bepaalde werkgevers en opdrachtgevers. Ik weet nog steeds niet wat ik daarvan moet denken.
In twee gevallen ben ik als hoofd ITC binnengehaald. In die functie heb ik eerst de informatievoorziening op orde gemaakt. Niet alleen organisatorisch, maar ook en vooral om het management te ondersteunen in hun taken. In beide gevallen heb ik zodoende voor gemiddeld 40.000 gulden per jaar kostenbesparingen weten door te voeren.
En wat denk je? Toen de klus geklaard was, kreeg ik ontslag aangezegd. Met een rotsmoes. Volkomen onterecht vond ik. Gelukkig was de rechter het in beide gevallen met mij eens. Er was in beide gevallen sprake van een stille reorganisatie. Ik was behandeld als een soort hulpmiddel, een stuk gereedschap dat blijkbaar overbodig was geworden. Misbruikt voor een hoger organisatiedoel.
Ik ben ook een keer een paar dagen voor het aflopen van mijn opdracht de tent uitgeschopt. Ik had het project binnen budget en planning opgeleverd. Tot ieders verrassing, want men ging er bij aanvang vanuit dat het project gedoemd was te mislukken. Daarnaast had ik ook nog twee andere projecten succesvol afgerond. Een mooi resultaat zou je denken. Maar nee. Ik werd op staande voet weggestuurd vanwege een..... verkeerd woordje in een voortgangsverslag! Ik vond de benoeming van een nieuw hoofd Automatisering een promotie voor de hele afdeling. Ik bedoelde daarmee een verbetering. In mijn eerste gesprekje met de Algemeen directeur kreeg ik de zak. Op uitleg van mijn kant zat meneer niet te wachten. Ik was gewaarschuwd, want meneer kikte op het spontaan ontslaan van personeelsleden. Iedereen was bang voor meneer Van Osch.
Ik ben ook een keer na een succesvol miljoenenproject te hebben afgerond, vertrokken zonder een bedankje of zo. Ik had gewoon mijn werk gedaan, dus ik zat er niet zo mee.
De laatste keer dat ik merkte geen krediet te hebben opgebouwd overkwam mij hier in Dronten. Met die ondankbare oudjes, waarvan een van hen mij een mes in de rug stak en een ander (opgejut door de eerste) mij bedreigde en de deur voor mijn neus dichtgooide. Al met al heeft het al die keren mij nauwelijks geraakt. Als mensen zo graag misbruik willen maken van mijn inzet, dan doen ze dat maar. Blijkbaar geeft het hen een gelukzalig gevoel. Dat laat ik dan maar zo. Heb ik toch nog iets extra's voor hen betekend. Terugkijkend heb ik nooit een officiële waarschuwing ('gele kaart') gekregen. Laat staan twee. Wel spontaan rood dus, terwijl er in mijn ogen geen sprake was van een grove overtreding. Maar ach, wie een Indo-hond wil slaan.....

Koffie tussen de oren

Zonder koffie, geen werk. Tja, 's morgens eerst langs de automaat en dan paas naar je bureau. Want zonder koffie kan de werkdag niet beginnen. Tussendoor werd ook veel van dat bruinzwarte vocht gedronken. Soms zoveel, dat tijdens het weekend mensen last kregen van ontwenningsverschijnselen. Klagen over de koffie gebeurt ook. Bij een organisatie klaagden veel medewerkers over de koffie. Om aan al dat gezeur (vond ik) een eind te maken, stelde ik een proefperiode voor. Gedurende die periode zou de automaat om de twee dagen met koffie van verschillende merken gevuld worden.
Bij de automaat hing een scorelijst, waarop men kon aangeven hoe de koffie van die dagen smaakte. Op de kast van de koffie-jukebox werd middels een kaartje geregeld melding gemaakt van 'Nieuwe koffie!'.
Helaas was de werkdruk bij die organisatie dermate hoog, dat het geregeld veranderen van de soort koffie nauwelijks nog gebeurde. Er werd ook niet meer koffie van verschillende merken besteld. Gewoon weer die oude koffie dus. Het kaartje op de koffieautomaat werd nog wel gebruikt : "Nieuwe koffie!". De scorelijst werd nog behoorlijk goed bijgehouden. En wat bleek? De oorspronkelijke, 'slechte' koffie beviel het personeel het beste.

Even pas op de plaats

flits vergeten...

We zijn er afgelopen maanden flink op uit geweest met de camper en evenzo genoten. Ja, de camper voldoet nog meer aan onze verwachtingen dan we zelf gedacht hadden. Soms is het ook wel lastig. Zoals laatst toen we een ouder iemand wilden ophalen. Die mevrouw was pas aan haar knieën geopereerd en dan kan je haar niet in de bus laten klimmen. Gelukkig zijn er nog anderen in de buurt die dan even inspringen.
De komende weken is het even pas op de plaats. Er staat ons een aantal verjaardagen te wachten en we willen weer eens met de kids gaan eten. De klusjes thuis, die al die tijd zijn blijven liggen zijn inmiddels ook gedaan. De vliering is zo goed als klaar. Alleen een afwerklijstje aan de voorkant moet er nog opgeschroefd worden. Er ligt nog wat ander werk, maar ik wil komende winter ook nog wat te doen hebben.
En dan de camper. Een anti-roestbehandeling. Ik heb al een afspraak gemaakt met iemand waar ik hem op de brug kan zetten. Misschien kan ik dan ook gelijk de remmen eens zelf bekijken. Volgens de garage waren ze nog prima. Afhankelijk van de omgeving en het gebruik van de remmen zou op z'n vroegst volgend jaar nieuwe blokken gemonteerd moeten worden.
Aan de achterzijde wil ik een soort rolgordijn maken / plaatsen van horrengaas. Dan kunnen de achterportieren wagenwijd openstaan zonder dat muggen zich gaan verstoppen onder het bed en/of in de bagagebakken links en rechts. Afgelopen week heb ik een klamboe opgehangen. Dat ding kan heel gemakkelijk opgeruimd worden in een speciale opbergvak van geplastificeerd gaas boven het hoofdeinde. Vooral Sonja is er erg blij mee, want ze heeft een gruwelijke hekel aan die prik- en zoembeesten. Als ik 's nachts een mug hoor, dan denk ik hooguit : "O gut, een mug. Dat wordt morgen krabben." Vervolgens slaap ik verder. Soms hang ik een been uit bed, in de hoop dat ie daaraan genoeg zal hebben. Dan heeft dat beest zijn zin en hoor ik dat gezoem tenminste niet meer. Een win-win situatie dus.
Ik heb extra spiegels geplaatst op de buitenspiegels. In de wagen wil ik ook nog een brandblusser monteren, net als een beker- en een bidonhouder. De beide laatste voor tijdens het rijden.
De rest van de aanpassingen betreft make-up, zoals het uitdeuken van de schade aan het dak. De vorige eigenaar lette even niet op. Ik heb zo'n klusje nooit eerder gedaan, dus weer een nieuwe uitdaging!
Aan de binnenkant moeten wat panelen verwijderd worden. Pas dan kan ik bij de achterkant komen om te proberen die deuken terug te tikken of te ploppen. Ik ben bang dat het laatste niet zal lukken gezien de aard van de deuken. Ik heb ook een keer gezien dat men zo'n buts eruit trekt. Zelfs met een soort zuignap of een ontstopper! Of met een schroef. Men boort een gaatje in de deuk waar een schroef ingedraaid wordt. Vervolgens trekt men aan die schroef de deuk eruit. Het gaat er mij om, dat het ergste hersteld is. Daarna is het een kwestie van schuren, plamuren en lakken. Lijkt mij. Eerst maar eens goed snuffelen op het www. Of heeft een lezer of lezeres ervaring? Ik hoor het graag, want ik ben en blijf maar een kantoorpikkie. Hier heb ik dus niet aan gedacht :

Een andere camera

foto nummer twee

Het is me gelukt hier in de buurt een vervanger voor mijn verloren compact camera te kopen. Een jongedame bood haar camera aan, omdat ze veel meer met haar spiegelreflex fotografeert. Ik zag wel een aantal roze exemplaren voorbijkomen. maar ik zag het niet zitten om die zwart te spuiten. Haha! Ik heb eerst de specificaties van de aangeboden Panasonic camera opgezocht. Ik vond relatief weinig klachten over het toestelletje en besloot toen een bod te doen. Omdat het bijbehorend usb kabeltje ontbrak vroeg mevrouw slechts 25 euro voor de set. En dus stapte ik op de fiets en trapte zo'n 2 km richting de opgegeven locatie. Geen parkeerplaats of sinistere plek, maar gewoon een woning. Een fraai appartement.
Op het adres aangekomen stond de verkoopster me al op te wachten in de voordeur. Ze had de spullen in haar hand, inclusief....het verloren gewaande kabeltje! Ze liet zien dat het toestel nog prima werkte en zei lachend : "Mocht er toch nog iets aan mankeren, dan weet je waar ik woon. Ik ben erg zuinig op dat ding geweest." Kijk, daar houd ik wel van. Ik bedoel, zo'n uitspraak bevestigt voor mij haar oprechtheid. Ondanks het gevonden kabeltje bleef de prijs bij 25 euro.
Ik heb inmiddels al aardig wat foto's gemaakt en ik ben zeer tevreden met dit toestelletje. De camera oogt als nieuw. Neemt niet weg dat ik op termijn een nieuwe compact ga kopen. De huidige, goedkope, zet ik in voor dagelijks gebruik. Een eventuele nieuwe voor vakanties enz. De grote Fuji gebruik ik ook steeds minder. Hoofdzakelijk omdat de kwaliteit en mogelijkheden van compactcamera's net zo goed of zelfs beter zijn geworden. En de Fuji is een stuk groter van formaat.

Een kort ritje en een rijsttafel

Zondag, rond het middaguur, kreeg ik het idee om na zeer lange tijd weer even op de motor te stappen. De grote vraag was hoe lang ik het op de buddy zou uithouden in verband met mijn blessure.
Nou, dat viel dus zwaar tegen. Ik had deze week al even geoefend met op- en afstappen. Dat ging vrij goed. Ook het van het (midden)standaard halen en er weer opzetten ging goed.
Toen ik goed en wel op weg was, begon mijn blessure op te spelen. De zithouding is toch heel anders dan gewoonlijk. Bij de eerste de beste rotonde ben ik maar weer teruggekeerd. Toen ik die rotonde nam, merkte ik dat het blok opeens niet meer ontkoppelde. Oei! Wat is dit? Ik heb maar extra rustig gereden en ben weer heelhuids thuisgekomen. Stoppen deed ik door op tijd de versnelling in zijn vrije stand te drukken. Klevende koppelingsplaten? Gebroken platen? Er zat voldoende olie in de hydraulische koppeling en die oogde schoon. Ik heb geen lekkage gezien. Weer een klusje dus.
We hebben ook nog even over een kofferbakmarkt gewandeld. Dat vinden we beiden altijd weer leuk om te doen. Vooral wanneer we iets zien waar we wat aan hebben. Dit keer hadden we nergens iets aan. Behalve aan het mooie weer.
In de namiddag ben ik saté gaan roosteren voor de rijsttafel. Sonja was druk bezig met het voorbereiden van een gezellig etentje met buurtgenoten en anderen.
De eettafel was twee keer zo groot uitgetrokken en gedekt. Tegen zes uur stond die tafel vol met heerlijke gerechten : witte en gele rijst, sajoer, rendang, ajam ketjap, viskoekjes, saté met saus, kroepoek, emping, atjar tjampoer en een potje sambal. Met een drankje erbij en koffie met spekkoek toe was het een zeer geslaagd geheel. Zelfs de afwas werd niet vergeten!  Een aantal gasten ging met een paar bakjes naar huis, om ook vandaag nog even na te genieten van die heerlijke en gezellige rijsttafel.

Klaassen versus Ziyech

Ajax speler Davy Klaassen ontving dit jaar de Gouden Schoen. Ik vind het niet terecht. Hakym Ziyech maakte ondanks een slechte ambiance rond FC Twente veel meer indruk op mij. En dan is er nog Vincent Janssen, nota bene topscorer van het afgelopen seizoen.
 Klaassen is de afgelopen jaren in mijn beleving nauwelijks gegroeid. Zijn spel tijdens de laatste interland liet dat weer duidelijk zien : legio kansen, niets benut. En relatief veel slechte ballen afgeven en balverlies lijden. Voor Klaassen was ook nauwelijks belangstelling van andere (grote) clubs. En toch kreeg hij de Gouden Schoen. Maar ja, De Telegraaf , een Amsterdamse krant, organiseerde het feestje. Zelfs topscorer Janssen was zodoende kansloos, net als de indrukwekkend spelende, mentaal sterke Ziyech.
Klaassen is geen dragende kracht binnen de Ajax elf. Hij kon ook niet het verschil maken in veel competitiewedstrijden waaronder de cruciale tegen De Graafschap. Dat kostte Ajax het kampioenschap. Ziyech maakte in zijn eerste wedstrijd voor de Amsterdammers al het verschil. Ook gisteren weer.
In het algemeen is Ajax onder trainer De Boer nauwelijks gegroeid. Er zijn de afgelopen jaren wagons spelers binnengehaald en weer vertrokken. Wat dat betreft lijkt het aankoopbeleid ook nergens naar. Maar.....financieel ging het erg goed met de club, maar de club zakt nu weg in het rood. Net zoals het voetbal dat al veel eerder deed. Dat krijg je als je louter naar cijfertjes zit te koekeloeren.  Nu nog de aandacht verleggen naar het voetbal zelf. Daar komt namelijk het geld vandaan. Iets wat in de Arena blijkbaar vergeten is.
Zelf ben ik ook niet onder de indruk van menige loopbaanontwikkeling van ex-voetballers. De meesten van hen beschikken immers niet over een goede (reguliere) opleiding. En toch worden ze in menige vereniging naar voren geschoven tot in managementfuncties toe. Gullit, Van Basten, Rijkaard, De Boer, Blind enz. waren stuk voor stuk goede tot uitstekende voetballers. Maar het trainerschap vraagt meer dan louter een cursus. Je moet er aanleg, potentie, voor hebben en een zeker charisma. En dat ontbreekt. Laten we eerlijk zijn, wat heeft Danny Blind als trainer gepresteerd voordat hij bij Oranje kwam? Roept u maar. De Boer zal in Italië door de mand vallen.

Fenna in de camper

Vanmorgen vroeg waren we weer op pad. Het was lekker rustig, totdat iemand in de rode Panda besloot flink toeterend weg te rijden; zondagochtend 08.15 uur.
Fenna is een ontzettende snuffeltante. Overal moet ze per se haar geurtje achterlaten.  Zorro en Hannes waren vergeleken met haar aanzienlijk minder bezig met het afbakenen. Maar ja, jammer voor de Friezin maar zolang ze aangelijnd is bepaal ik waar en wanneer ze haar gang mag gaan. Het is prachtig weer en we genieten er beide van.
Zo'n hond vraagt wel om zelfdiscipline. Het beest heeft geen benul van weekends en/of uitslapen. Dus handhaven we de regelmaat en laten we haar op gezette tijden uit. Er zijn mensen die daar anders mee omgaan. Opvallend genoeg zijn het telkens mensen die louter aan zichzelf denken. Op die manier is ook dat hondje aangeschaft : om te hebben. Die hondjes zien ook vaak niet een dierenarts.
Fenna is wat dat betreft een bofkont. Ze is inmiddels ook goed gewend geraakt aan de camper. In het begin gedroeg ze zich erg onrustig, omdat ze niet naar buiten kon kijken. Ze ging tijdens de ritten tegen de schuifdeur opstaan om zo de wereld te kunnen zien voorbijgaan. Later heb ik een mooie (vind ik) kist gemaakt, die keurig tussen onze stoelen past. Daar wordt haar kussen opgelegd en de kist is dan haar plekje tijdens het rijden. En zie, madame is rustig en tevreden. Zo rustig zelfs, dat ze vaak gaat liggen slapen.
Soms gaat ze achterstevoren zitten en kijkt door de ramen van de achterportieren. Ze mag van ons niet op het vaste bed komen. Dat is onze plek. Ik bedoel, we zitten ook niet op haar kist of in haar mand. Fenna beschouwt de camper inmiddels als haar tweede huis. Ze waakt erover en kan zich ook goed ontspannen in de wagen. Wat extra leuk is voor Fenna, zijn de ritten met de fiets en haar kar. Zo'n beest viert dan echt vakantie.

Antiroest : rauwe lijnolie!

Oké, het is natuurlijk wel een Italiaanse auto. En Italiaans is niet alleen spaghetti (softwareprogramma's) maar ook roest. En alles inhalen wat voor je rijdt. Roestduivels en snelheidsduivels. Haha! Mijn eerste Fiat, een 128, roestte vooral bij de ramen. In die jaren 70 beperkte ik me tot het wegschrapen van het bruine metaal en het behandelen met een antiroestmiddel. Dat zat in een klein potje, waarvan het dopje een kwastje bevatte. Daarna plamuren en schuren en een likje lak erover. Omdat ik van plan ben binnenkort de onderkant van de Fiat Ducato camper aan te pakken, heb ik wat onderzoek gedaan.  Ook in dit geval ga ik niet onbeslagen ten Italiaans ijs. Ik herinner me nog de jaren waarin men de auto tectyleerde. De behandelde delen dropen van het lichtbruine kleverige spul. Ik deed dat zelf ook met de binnenkant van de spatborden van de motoren, die ik in mijn bezit gehad heb. Dat werkte prima.

't ziet er wat bruin uit....

Toch lees ik relatief veel over een ander middel : rauwe lijn(zaad)olie! De olie kruipt overal tussen in tegenstelling tot de bekende doch vaak stroperige antiroest-vloeistoffen. Voor een nog hogere vloeibaarheid wordt de olie verdund met terpentine. Veel gebruikers hanteren een plantenspuit om de olie in de kleinste gaatjes te krijgen. De olie is niet duur. Wat zeg ik? Hij is veel goedkoper dan menig ander beschermings- / conserveringsmiddel. Niet alleen metaal, ook hout kan men met de olie behandelen.
Er is ook gekookte lijnolie, maar die vinden de ervaringsdeskundigen (waaronder veel liefhebbers van klassiekers) minder geschikt. Rauwe lijnolie dus. De olie dient bij voorkeur bij hogere buitentemperaturen (20+) verwerkt te worden. De olie is verkrijgbaar bij bouwmarkten en de Welkoop. Het goedkoopst is de olie verkrijgbaar bij de bron : daar waar men lijnzaadolie perst. Schijnt ook een leuk uitstapje te zijn.
O ja, dat spul wordt ook verkocht door drogisterijen. Maar dan natuurlijk speciaal geproduceerd om op je lijf te smeren. Of je daar langer van blijft leven weet ik niet. Maar ach je bent toch langer dood dan je leeft, dus....

Ik haat dat mens!

made in Holland

Toen iemand zei : "Ik haat dat mens!" reageerde ik sussend. Met het woord 'mens' wordt trouwens vaak aan een vrouwspersoon gerefereerd. Vraag me niet waarom. Zal wel door een vrouw bedacht zijn, die mannen niet als mensen beschouwt. Maar dit ter zijde.
Vanwege mijn sussende reactie kreeg ik de vraag : "Ik mag toch zeker iemand haten?" Dat mag. Zelf doe ik dat niet. Ik heb de ervaring (van anderen) dat uit die emotie soms iets ergers volgt. Vandaar dat ik het woord haat een negatieve lading heb toegekend. Haat en nijd hebben tot de ergste situaties geleid. Tot oorlogen toe. Terugkijkend op mijn nog korte leven heb ik volgens mij nooit echt iemand gehaat. Ik had / heb wel soms een hekel aan mensen. Vaak aan aso's. Maar dat gevoel ontstaat pas na een paar mislukte pogingen tot een normaal gesprek te komen over de overlast die ze veroorzaken. Die situaties (met veel overlast) beschouw ik nog steeds als een bepaald aangeleerd of niet aangepast gedrag van die mensen. Ik zou die hekel kunnen omzetten in haat. Maar van beide emoties hebben de aso's geen last. Ik wel. Dus ik probeer daar niet in mee te gaan. Zo begon ik ook de pestkoppen en racisten te zien. En de leidinggevenden die mij op straat hebben gezet met een rotsmoes. Allemaal mensen met gedragsproblemen. Sommige mensen worden nog bozer als ik rustig blijf.
Ik probeer te voorkomen dat dat soort emoties mij niet al te lang bezighouden.
Iemand die ik persoonlijk ken, laat zijn leven al vele jaren bepalen en beheersen door mensen die hem iets hebben aangedaan. Meneer, bijna 80, heeft het er dagelijks druk mee. De verhalen heeft hij al vele malen verteld. En net zoveel keren werd ie weer ontzettend boos. Sommige gebeurtenissen dateren van meer dan zestig jaar geleden! Van vergeven wil hij niets weten. Hij denkt dat vergeven 'de anderen weer omarmen' inhoudt. Maar vergeven doe je voor jezelf om je eigen leventje leuk te blijven houden.

Verzamelwoede

verzamelaar op vakantie

Wat niet iedereen is, is verzamelaar. Niet de gewone verzamelaar, maar de mensen die hun huis volstouwen met spullen, die volgens mij onder de noemer 'maakt niet uit wat' vallen. Ze willen niets wegdoen en zien in alles een bepaald nut. Er worden tv programma's over die mensen gemaakt.
Iets bewaren voor het geval dat, herken ik zelfs bij mezelf. Helaas blijft het bij bewaren. Pas als ik het heb weggedaan, doet zich zo'n situatie voor waarin ik het had kunnen gebruiken. Een reden om spullen nog langer te bewaren, zou je denken. Maar daarmee wordt de termijn gedurende welke ik het niet nodig heb ook verlengd. Zo zit dat.
Ik stel een aanschaf al te vaak uit. Ik schaf geen spullen aan puur voor het hebben ervan. Die mensen zijn er wel. Ze zijn de hele dag in de weer om spullen te 'veroveren'. Die slaan ze dan thuis op. Vaak zonder er verder naar om te zien. Er zijn erbij die zelfs spullen kopen of gratis afhalen, die onzichtbaar voor het oog in zo'n grijze vuilniszak verpakt zijn! Nou, dan moet je toch wel heel erg veel last hebben van een verzamelwoede. Er zijn ook mensen die dieren verzamelen. Het begint vaak met de zorg voor een of meer dieren. Maar na verloop van tijd komt er een omslag. Er zijn dan zoveel dieren, dat ze verwaarloosd worden.
Ik heb ook mensen ontmoet die bepaalde dingen per se willen bewaren. Zo had iemand een flinke stapel dozen in de schuur staan. Toen ik aanbood al die dozen naar de papiercontainer te brengen, mocht dat niet. Die dozen waren veel te mooi om weg te gooien, aldus de eigenaar. Voor het overige bewaarde meneer niets. Maar het kan ook anders.
Een tijd geleden hebben we een paar(!) aanhangwagens vol 'spullen' uit een kleine woning van zo'n verzamelaar weggebracht naar de Milieustraat. Opgeruimd staat netjes, zou je denken. Maar de bewoner ging na een korte adempauze weer vrolijk verder met verzamelen. Dagelijks vindt de aanvoer van allerlei overbodige rommel plaats. Het geeft aan, dat het een ziekte is.

Een data-lek bij Yahoo

In het algemeen genomen is niets op het internet veilig. Men beweert van wel, maar neem maar van mij aan dat het niet zo is. Zelfs niet op zogenaamd beveiligde websites. En dan heb ik het niet eens over alle oplichterij achter menige website en het misbruiken van gegevens. Dit keer is Yahoo de klos en daarmee zo'n 500 miljoen gebruikers.
De hack doet me denken aan het fokken van dieren voor de consumptie. Als in die branche een brand uitbreekt kost het gelijk duizenden dieren het leven. Nogal dom en wreed, vind ik. Grote bedrijven splitsen hun activiteiten en brengen die onder in aparte bv's. Voor de (financiële) veiligheid. Dat zou men ook met die dieren moeten doen, dus geen megastallen maar meerdere kleinere stallen. En uiteraard een fatsoenlijke brandbeveiliging, want daar schort het ook vaak aan.
Vanuit die optiek gezien is het krankzinnig dat men zoveel data van zoveel klanten kan stelen. Men opent één deur en zie, daar ligt alles? Ik hoop dat de getroffen gebruikers op z'n Amerikaans een flinke schadeclaim gaan indienen. Maar of dat zal helpen? Er zijn nog altijd die kleine letters.

Koele Ducato

In de Ducato is het vrij snel koel te krijgen. Een kwestie van de schuifdeur en de achterportieren openzetten. De wagen koelt zodoende sneller af dan onze caravan.
In het begin maakte ik me wel wat zorgen over de bedrijfstemperatuur van het koelsysteem van de Ducato. De temperatuur van de 2.5 D komt niet hoger dan zo'n 75 graden Celsius. Als we in de file terechtkomen, loopt de temperatuur op tot zo'n 90 graden. De wagen heeft twee radiateurs, een kleine die naast een grote gemonteerd is. Beide hebben een eigen ventilator. Het viel mij op dat ik tot op heden nimmer de ventilatoren gehoord heb. Vaak hoorde ik die als ik de Hyundai na een zeer warme rit parkeerde. Maar de Ducato blijft stil. Met de kanttekening dat de temperatuur ook nog niet echt hoog geweest is.
Na wat gepraat met Ducato bezitters en gezoek op diverse fora op het www, schijnt de relatief lage bedrijfstemperatuur normaal te zijn. De ventilatoren slaan op verschillende momenten aan. De kleine pas als de temperatuur van de betreffende radiateur boven de 90 graden komt, de grote pas boven de 100. Op het motorblok zit ook een temperatuurvoeler. Die sensor is verbonden met de temperatuurmeter op het dashboard.
Ik ga het temperatuurcontact op de radiateur toch maar even testen en het bijbehorende relais controleren. Voor het geval dat. Een nieuw contact kost ongeveer 15 euro. Dat bedrag leg ik liever neer dan straks langs de weg te moeten staan met een kokende motor. Vooralsnog ga ik er vanuit dat het systeem goed werkt.

Help, een scootmobiel!

De scootmobiel is een mooie uitvinding. Veel mensen zijn dankzij dat ding mobiel, kunnen hun zelfstandigheid behouden en sociale contacten onderhouden. Er zijn helaas ook mensen die misbruik maken van de situatie en zo'n ding geheel onnodig dagelijks gebruiken. Er zijn gezonde mensen die gemakshalve de scootmobiel gebruiken. Er zijn er ook die de kluit belazeren. Ze mankeren niets, maar doen alsof. Als ze denken dat niemand hen ziet, lopen ze als een kievit! Ik zie soms zo'n quasi gehandicapte met allerlei zware spullen sjouwen en zelfs stukjes in draf lopen. Maar zodra er volk in de buurt is, loopt zo'n iemand opeens erg moeilijk. Zo erg, dat je hem bijna op je rug zou willen nemen om hem thuis te brengen. Haha! Nou ja, ik lach wel, maar dat misbruik kost de maatschappij wel klauwen met geld. Het kan zelfs zijn dat andere, echt hulpbehoevenden, al een tijd op zo'n scootmobiel zitten te wachten.
Er zijn ook scootmobielgebruikers die erg chagrijnig kijken. Laat ik het zo zeggen : het zijn er erg veel! Men zou toch blij moeten kijken met zo'n handig ding? Opvallend genoeg rijden die chagrijnen vaak veel te snel. Zelfs in winkelcentra en/of winkels. Erg vervelend. Sommigen gaan zo snel, dat ze zelfs een zuurstofmasker nodig hebben! Of vergis ik me nu? Er zijn erbij die hun karretje pontificaal voor de deur van een winkel parkeren, afstappen en naar binnengaan. Hoe andere klanten de winkel in of uit kunnen is niet belangrijk. Dat zal wel weer met de ikke eerst maatschappij te maken hebben.
Neemt niet weg dat een scootmobiel in principe een prima hulpmiddel is en dat veel oprechte mensen terecht dankbaar zijn. Ik hoop dat ding nooit nodig te zullen hebben.

Hond poept in speeltuin

Vanmiddag zag ik een mevrouw, die haar hond in een speeltuin liet poepen. Ik zat (wat scheef vanwege mijn kont) op de fiets en kon niet laten tijdens het passeren daar iets van te zeggen : "Dat is een speeltuin, mevrouw." En ja hoor ik kreeg direct een grote mond : "Bemoei je er niet mee jôh!" Ik ben geen discussie aangegaan, want dat heeft al decennia geen zin. Veel mensen zijn niet meer voor rede vatbaar en wensen niet op hun misdragingen te worden aangesproken. Mevrouw ruimde de flinke hoop ook niet op.

Zo'n tien meter verderop is een groenstrook.  Als ze het daar had laten liggen was het al erg genoeg, want hier in Dronten geldt een opruimplicht. Behalve in het Dorpsbos. Maar je hond nota bene in een speeltuin laten poepen. Kom op zeg! Niet alleen slecht voor de kinderen, ook voor de naam van de correcte hondenbezitters. Dat slag mensen leert er alleen van wanneer iemand hen met hun neus in zo'n hoop drukt. Praten heeft geen enkele zin.
Op campings worden honden soms achtergelaten in de caravan of camper. De eigenaren gaan dan even op stap. Geen probleem wanneer de honden geleerd hebben even alleen te zijn. Maar helaas klinkt er dan geblaf en/of gejank uit de vakantiebehuizing. Onder die vakantiegangers zijn er ook die niet aangesproken willen worden over de overlast. Sommigen verlaten na een opgewonden standje subiet de camping. Ze zijn dan erg boos op de beheerder. Wat is dat toch tegenwoordig? Niet aangesproken willen worden. Bang voor de confrontatie? Geen verantwoordelijkheid willen nemen? Als kind altijd je zin gekregen soms? Ik weet het niet hoor. Maar ik vind het helemaal niets.

Weerzien met Max

Weer zo'n heel bijzondere dag! Gisteren zijn we naar Harderwijk gereden. Een paar maanden eerder werden we door de zus van Max, Trees, op de hoogte gesteld van zijn komst. Ik heb die dag direct gereserveerd, want ik had mijn voormalige buurjongen / klasgenoot voor het laatst eind jaren 70 gezien en gesproken. Trees trouwens ook. Max verkeerde toen nog in de fase, waarin hij twijfelde wel of niet definitief naar Australië te zullen emigreren. Uiteindelijk koos hij in die tijd toch voor Down under, waar zijn zus Yvonne inmiddels al woonde.

Toen wij in mei 1964 het huis aan de Splinterlaan in Leiderdorp betrokken raakten we al snel bevriend. Mijn moeder kreeg een nauwe band met zijn moeder, die we tante Loek noemden. Max heeft drie zusters en een broer, die we allen kennen. Het gezin is begin jaren 50 vanuit het voormalig Nederlands Indië in Leiderdorp neergestreken. En wel in de Pinksterbloem, waar Sonja een paar jaar later is geboren. Later verhuisde Max naar de Dijkgravenlaan.

In 'the wild sixties' maakten we gezamenlijk (met mijn broer Joop) kennis met de popmuziek. We bezochten de Ulo in de Van Geerstraat en later de HBS in Leiden. Met Max heb ik ook in De Vette Os gewerkt in Katwijk aan Zee. 

Ik mag wel zeggen dat ik wat zenuwachtig was, toen we in Harderwijk aankwamen.

Trees ontving ons zeer hartelijk. Ze is nog net zo spontaan als vroeger. En dan was er natuurlijk Max en zijn lieve vrouw Zoila! Ik vond het zelf een emotioneel weerzien. Maar binnen een uur was het alsof die periode van 30 jaar van gescheiden leven er nooit geweest was. Het was allemaal zo vertrouwd. Een vreemde gewaarwording.

Misschien komt het ook, omdat we veel dezelfde herinneringen delen. Ook met Trees. Alsof we gewoon familie van elkaar zijn. Ik moest wel even lachen toen ze tegen mij zeiden, dat mijn geheugen zo bijzonder goed is. Dat hoor ik wel meer.

Zo herinner ik me nog de dag, waarop mamma in paniek vertelde dat tante Loek op de fiets onwel was geworden. Al die jaren heb ik me afgevraagd, waarom ik op die doordeweekse dag op de Splinterlaan 117 was en niet op mijn werk op het computercentrum van het ASB uitzendbureau. De dag dat tante Loek onwel werd, bleek een Hemelvaartsdag te zijn geweest. Helaas overleed ze een week later.

Toen Max het had over een schilderij van John Lennon, vertelde ik hem dat Joop die van hem had gekregen of gekocht. Max wist dat niet meer en had zich al een tijd lang afgevraagd wat er met dat doek was gebeurd. En zo waren er meer verhalen uit het verleden, die over en weer werden aangevuld of tot o ja reacties leidden. Trees vroeg ons te blijven eten. Het was zo gezellig en het eten smaakte uitstekend. De uren vlogen voorbij. De dag bleek veel te kort, maar het was inmiddels al bijna 11 uur 's avonds. Tijd om afscheid te nemen. Het was een heel bijzondere dag geworden. Zo bijzonder zelfs, dat ik er in bed nog lang aan teruggedacht heb. Normaal val ik binnen 5 minuten in slaap. Dus.... Als we dan toch in die sfeer verkeren : 

Net Donald Duck

moderne doelstelling

Tijdens een selectietraject voor een kant en klaar geautomatiseerd systeem, zei een van de kanshebbers dat zijn bedrijf een flinke Helpdesk had. Meneer dacht daarmee een gegarandeerde ondersteuning aan te bieden. Voor mij was die flinke Helpdesk meer een gevolg van een blijkbaar wankel systeem dat veel fouten bevatte en/of vragen opriep. Het is maar net hoe je zo'n desk ziet.
Gezien de enorme opkomst van telefonische ondersteuning, kan het niet anders zijn dan dat de kwaliteit op allerlei gebied naar beneden is gedonderd. Zenuwachtige huisvrouwen en studenten mogen op parttime basis die situatie als quasi deskundigen proberen op te vangen. Vaak doen ze dat met zo'n standaard vragenlijstje.
De constante wisseling van de wacht heeft ook gevolgen. De een weet niet wat de ander gedaan heeft en dus mag je bij elk contact alles weer oplepelen. Net als bij het UWV. Van werkoverdracht en/of ondersteunende systemen heeft men op menige Helpdesk nog niet gehoord. Zo'n vraag wordt na een bepaalde tijd ook niet geactiveerd om het personeel eraan te herinneren dat ie nog openstaat. Escaleren naar managementniveau ontbreekt ook.
Het geheel van producten en diensten in combinatie met Helpdesks doet me denken aan Donald Duck. Oom Donald reed soms met een grote magneet achter zijn auto. Dat ding moest alle onderdelen opvangen, die van zijn auto vielen. Maar ja, die eend had geen cent te makken en kon dus geen goede auto kopen.

Met de vliering aan de slag

De klus heeft een tijd stilgelegen. Zeg maar : vanwege de bouwvak. En de camper. En het zeer warme weer. En onze uitstapjes. En niet te vergeten mijn blessure, die overigens tergend langzaam herstelt. Voor de maandag had ik twee klussen staan : een tuin van onkruid ontdoen en de vliering (af)maken.
Vanmiddag ben ik naar de zolder gegaan. Het was gelukkig niet warm. De tv hadden we al eerder een andere plek gegeven tegen het dakbeschot. Ook de balken waren al geschilderd en uitgezet op de beide bestaande gordingen. Er zit zes keer 35 centimeter ruimte tussen de zeven balken. De laatste balk, tegen de zijmuur, ligt zo'n acht centimeter van die muur af vanwege de constructie van het dak. De vloerplaten had ik er los opgelegd. Die ben ik aan de onderkant ( plafondkant dus) gaan schilderen. De vloer zelf (de bovenkant dus) laat ik onbehandeld. Ik heb de plaat op de balken eerst omgedraaid en toen met een roller gewit. Daarna heb ik hem weer omgedraaid en op z'n plaats gelegd. Zo heb ik alle platen gedaan.
Toen alle platen goed en wel lagen heb ik ze op de balken vastgeschroefd, zodat de balken niet meer kunnen verschuiven.  Dus de vliering ligt er nu echt. Rest nog de verlichting met ventilator. Ik wil zowel op de (open) vliering als in de zolderkamer eronder licht hebben. Ik denk dat ik de bestaande leiding aan de nokbalk loodrecht naar beneden doortrek door het vloertje. Gewoon rechttoe rechtaan. Op de nokbalk maak ik een verdeeldoos en een aparte lamp. Tussen de nokbalk en de vloer van de vliering plaats ik nog loodrecht een balkje, waarop ik de pvc leiding met het installatie draad monteer. Er komt ook een doos voor de ventilator met lamp aan het nieuwe plafond. Ik installeer de boel zoveel als mogelijk volgens de voorschriften, om gezeur en vooral gevaarlijke situaties te voorkomen. Helaas is mijn camera (nog) niet gevonden, dus een 'oude' foto.

Burendag 2016

zondag a.s.

Komend weekend is het weer zover. We organiseren dit keer op de zondag een Burendag. Vanwege de weersverwachting. En nu maar hopen dat de weerluitjes er een keer niet naast zitten. De uitnodigingen gaan vandaag de deur uit.
We gaan gewoon weer gezellig eten. Een aantal mensen heeft zich gemeld om iets te maken / doen. Dit keer wordt het een kleine rijsttafel met een voorafje en een toetje. En uiteraard koffie.
Naar mijn bescheiden mening wordt het een leuke middag/avond.

Nathan Bell - Names

Ooit bestempeld als de nieuwe C&W ster. Maar Bell koos zo'n 25 jaar geleden voor het bedrijfsleven. Totdat...

Ondankbaar, vies volk

Het is een ondankbaar fenomeen : van de natuur genieten en hem vervolgens vervuild achter te laten. Of onderweg afval van je afgooien in andermans omgeving.
Soms zijn afvalcontainers vol. Sommige mensen plaatsen dan een tasje gevuld met afval naast zo'n volle container. Ik heb daar minder moeite mee, dan wanneer men het afval helemaal niet opruimt. Wat ik ook frappant vind, is dat men zich erg druk maakt over hondenpoep maar een leeg blikje of andere verpakkingen blijkbaar als normaal zwerfvuil beschouwt. Hondenpoep is organisch en verdwijnt. Het kan zelfs voedzaam zijn voor de grond en/of het groen. Maar ja, poep stinkt. En dus wordt er in tegenstelling tot het zwerfvuil veel geklaagd over hondenpoep. Misschien ligt daar de oplossing voor het zwerfvuil : er zou een nare lucht aan moeten zitten. Misschien dat meer mensen zich dan druk gaan maken om al die viezigheid. Wie in een onbekende omgeving een supermarkt of snackbar zoekt, kan het beste gewoon het vuilspoor volgen. Zelfs vanuit de auto. Een kwestie van op de bermen letten.

Camera verloren!

Ach ja, als je zo'n ding altijd bij je hebt beloop je de kans dat je hem een keer ergens vergeet of gewoon verliest. We hebben al een keer een camera in België vergeten toen we ergens pauzeerden. Dat was in 2009. Vanmorgen ging ik op weg richting de Landmaten en had de camera in een tasje bij me. In een van de zakken van mijn vest. Normaal hangt dat ding aan mijn broekriem, maar ik had dit keer geen riem om. Waarschijnlijk ben ik weer wat aangekomen. Haha! Na aankomst bleek de camera foetsie te zijn. Gelukkig had ik gisteren al de foto's eraf gehaald. Dat die ik geregeld. Onlangs las ik over verdwenen smartphone waarop veel bijzondere foto's stonden. "Een beetje dom", zou Maxima zeggen. Bijzondere foto's moet je gelijk veiligstellen en op een backup zetten. Ik heb op de terugweg nog goed rondgekeken, maar niets gevonden.
Ik heb mijn verlies bij de gemeente gemeld. Nu maar wachten op een eerlijke vinder.

Slechte ondertiteling

...geintje...

Het valt mij op, dat de Nederlandse ondertiteling van tv programma's steeds meer fouten bevat. Ik herken ook direct wanneer een Vlaamse vertaler aan het werk is geweest. Hier en daar andere woorden (schuif, verwonden enz.) en ook behoorlijk zuiver in het taalgebruik.
De Nederlandse vertalers zijn duidelijk minder kritisch wat hun werk betreft. Ik zie vaak 'straattaal'. Zoals het meisje die (i.p.v. het meisje dat), hij heeft een auto gehad (i.p.v. gekregen) en meer van dergelijke fouten. Ook de vervoeging van werkwoorden waarvan de stam op een d eindigt gaat soms mis. Ik zag ook een keer een vertaalde tekst met 'hun hebben dat niet goed beoordeeld'. Ook op teletekstpagina's zie ik steeds meer fouten. Behalve op die van Omroep Friesland. Daar wemelt het van fouten. Hahaha! Ook politici tot en met de minister president toe gaan in de fout. De 'mooiste' fout maakte Ruud Lubbers. Sprekend over de Israëlische politiek had Lubbers het opeens over de Israëlieten. Ik lees ook geregeld een aantal mensen hebben i.p.v. heeft. Het aantal mensen dat de combinatie van aantal en die gebruiken is ook erg hoog. 
Maar zonder gekheid, ik zie ook op de tv onze Nederlandse taal alsmaar aftakelen. Leve de Mammoetwet. Maar niet heus.

Naar Brabant -1-

Vanwege het prachtige weer besloten we deze week naar Brabant te rijden. De camper stond vrij snel gebruiksklaar te wachten.
Via de N- en A50 reden we naar het zuiden. De zon scheen volop en het was druk op de weg. Niet op de A73 die we na zo’n 110 km opdraaiden. We volgden die daarna opdraaiden. Deze snelweg volgden we maar kort, want bij Cuijk namen we de afrit.
Doel van onze trip was dit keer de Kraaijenbergse Plassen. Aan die plassen staat een minicamping. We mochten zelf een plekje uitzoeken. Het was weliswaar druk, maar toch ook weer erg rustig. Op de (verplichte) parkeerplaats telde ik 12 personenauto's. Op het terrein stonden evenveel campers. Vanwege het grote veld leek het erg rustig. Maar op dat grote veld waren geen standplaatsen. En ook geen bomen.
Er was een strook bij een vrij groot strand. Daar stond een aantal campers. Die plaatsen aan het water kostten 2 euro per nacht meer. Om te voorkomen dat waterrat Fenna al op voorhand vervelend zou gaan doen, kozen we voor een plekje ‘ver’ van het strand. Het is een unieke camping. In die zin : Fenna mocht gewoon net als wij lekker zwemmen!
De temperatuur was inmiddels flink opgelopen. We beperkten ons tot het installeren van de Ducato en gingen daarna naar het water.
De Kraaijenbergse Plassen zijn ontstaan na zandafgravingen. De plassen zijn met elkaar verbonden en hebben ook een verbinding met de Maas. Samen met Fenna zijn we te water gegaan. Wat een heerlijke verkoeling!
We hebben ‘s avonds tot zo’n elf uur buiten gezeten. Vorige week was het rond dat tijdstip al behoorlijk koud en mistig. Wat een verschil!

Naar Brabant -2-

Na een goede nachtrust hebben we ‘s morgens buiten het ontbijt gebruikt. Het was enigszins bewolkt, maar de temperatuur erg aangenaam.
Na het ontbijt zijn we op de fiets gestapt om de omgeving te verkennen. We reden in een omgeving met veel water. En strandjes. Helaas zagen we behalve al dat moois ook erg veel zwerfvuil! Gelukkig had ik geen grijper bij me, want ik kreeg van al dat vuil wel even de kriebels. De grijper ligt in de camper, voor het geval dat.

Voor Fenna is het te warm om naast de fiets te lopen. Ze zat dus in haar karretje. Ze kwam er wel uit om even een frisse duik te nemen. Het werd alsmaar warmer. We besloten er een eind aan te maken. Aan de fietstocht, bedoel ik. Maar eerst even wat boodschappen doen. Terwijl ik buiten in de schaduw met Fenna op het vrouwtje stond te wachten, werd ik aangenaam verrast. Een jonge vrouw met kindje kwam naar mij toe en vroeg of ze mij een ijsje mocht aanbieden. Ze was echt blond en het kindje echt donkerbruin.
“Heeft het kind soms nieuwe schoentjes nodig?“, schoot als eerste door mijn hoofd, “Of een bruine opa?” Ik vroeg toch maar even haar naar de reden van het aantrekkelijke aanbod. Ze zei dat ze een pakje met drie ijsjes had gekocht en dat ze met z’n tweetjes waren. “Tegen de tijd dat ons ijsje op is, is het derde gesmolten en dat zou zonde zijn”, legde ze lachend uit. Ik nam het ijsje dankbaar aan.
Op de terugweg heeft Fenna nog twee keer een duik genomen. Een ongewilde en een geplande. De eerste kwam door een abrupte stuurmanoeuvre in combinatie met een hangende hond (geen zijspanervaring) en een oneffenheid in het fietspad, waardoor haar karretje omsloeg! De Friezin reageerde nauwelijks op de onverwachte koprol. Ze kroop uit de kar en keek met een blik van : “Wat krijgen we nou?“ Toen we haar wagentje weer op de wielen hadden gezet, ging Fenna er net zo gemakkelijk weer in zitten. That’s my girl! Haar volgende duik was weer in het water. We waren inmiddels vlak bij de camping.
Op de camping hebben we eerst een koude douche genomen. Heerlijk!
De rest van de dag hebben we in alle rust doorgebracht in de schaduw van de camper.
‘s Avonds keken we vanuit de tent naar het zuiden. Daar speelde zich aan de horizon een indrukwekkend schouwspel af. Donkere wolken en een niet aflatende stroom van bliksemschichten. Net voordat de dag officieel voorbij was, barstte het boven de camping los. Een flinke regenbui met onweer. Er deden zich geen bijzonderheden voor. Alles functioneerde naar behoren en dus hebben we goed geslapen.

Gelijkgestemden

door het oog van de grondpen

Ik had hem al eerder gespot hier op de camping : een mooie pikzwarte Ierse setter! De manier waarop haar baas met haar omging maakte mij leergierig. Vanmorgen stapte ik op de man af. De setter kwam enthousiast naar me toe. Ik negeerde haar en haar interesse in mij stopte. Ze kuierde achter mij aan richting het baasje. Na een wederzijdse begroeting vroeg ik meneer of hij soms hondentrainer is. Meneer trok zijn wenkbrauwen op en knikte bevestigend. “Hebben wij elkaar al eens eerder ontmoet?”, vroeg hij nieuwsgierig (hij wel). Toen ik hem zei dat de omgang met de hond mij dat deed vermoeden, liet hij een ‘Aha’ horen.
Meneer is inderdaad instructeur op een hondenschool. Hij begon vrij snel te vertellen over zijn werkervaring met honden en vooral hondeneigenaren. Zo vertelde hij mij uitgebreid (in bijzijn van zijn vrouw) over zijn afkeer van vrouwen met kleine honden. “Ze komen pas naar de cursus als het kwaad is geschied”, bromde hij. “Het eerste half jaar tot jaar worden die beesten in de watten gelegd. Daarna is ie lastig en moet ie gecorrigeerd gaan worden. Ze hebben niet door dat niet het hondje, maar zijzelf aangepakt worden. Komt bij dat velen het na één les al voor gezien houden. Ze kunnen niet tegen het feit dat hun hondje gecorrigeerd wordt. De tranen springen ze dan in de ogen. Ze vinden dat zo zielig. Anderen worden zelfs boos; ze vinden de instructeurs veel te streng doen tegen hun lieverd.

Kraaijenbergse Plassen

Er zijn erbij die niet eens in staat zijn een commando te geven. Ze blijven in de vragende en onzekere modus hangen. Ze zijn stuk voor stuk helemaal niet geschikt voor een hond. Gelukkig zijn het honden en geen kinderen”, sluit hij zijn verhaal af.
Meneer heeft meer verhalen. Ik houd het bij luisteren en vaak lachen. Het is allemaal heel herkenbaar.

Naar Brabant -3-

Het weer is merkbaar omgeslagen en we vinden het helemaal niet erg. ‘s Morgens zijn vier campers vertrokken. Het uitzicht over het water is nu vrij.
Na het middaguur zijn we op de fiets gestapt. Er stond een aardige bries en de temperatuur was zeer aangenaam. We zijn naar Cuijk gereden. Vanuit de verte zagen we twee kerktorens boven alles uitsteken. We hebben de fietsen en de kar op een plein geparkeerd en zijn te voet door het centrum gewandeld. De deuren van de grote RK kerk stonden open en dus.... Tja, weer zo’n mooie kerk.
Na het kerkbezoek zijn we naar de Maas gewandeld. Wat een prachtige vergezichten! En dat allemaal op nog geen 140 km afstand van Dronten.
Weer terug op de camping zagen we een oldtimer bus staan naast een andere oldtimer. Beide van het merk Opel. Ik nam een paar foto’s en startte een praatje met een van de eigenaren. De bus was een voormalige brandweerbus de andere, een personenauto / cabrio bleek een Opel Super 6 te zijn! De auto dateer uit 1938, van vlak voor de oorlog dus. De bus is veranderd in een camper, zij het dat het geen officieel geregistreerde kampeerauto is. “Dat maakt niets uit, want het is een klassieker waar ik geen wegenbelasting voor hoef te betalen”, aldus eigenaar Rudy.  Opvallend genoeg staat de wagen op banden van Michelin die bedoeld zijn voor klassieke racewagens. Die hebben nog als enige de bandenmaat van de Opel Blitz.
De cabrio Super 6 is de sportieve versie van de 6. Er werden in de periode van het bouwjaar Autobahnen aangelegd en dus moest de wagen sneller worden.
Er wordt dit weekend een Opel treffen gehouden, hier in de buurt.

Naar Brabant -4-

Vrijdagochtend was het heerlijk weer. Een zonnetje en een aangename temperatuur zetten ons op de fiets richting Grave. Niet rechtstreeks maar via een knooppuntenrouten, die ons door een waterrijke omgeving leidde.
Na zo’n 12 km kwamen we in Grave aan. Daar hebben we in het centrum de fietsen gestald en zijn te voet verdergegaan. Grave is een leuk, gezellig stadje aan de Maas. We hielden het kort, want we moesten nog wat kilometers vreten. Vanwege mijn blessure besloten we een stuk van de route af te snijden, door via het dorp Escharen een doorsteek te maken. In dat dorpje kwamen we een legerdumpzaak tegen. Tja, dat is net als met die kerken, dan moet ik even een kijkje nemen. We wilden toch ook een kompas kopen, om te gebruiken wanneer we de camper installeren. Ik waande me even weer bij de foerier, hahaha! Het rook er ook bekend. Men had diverse soorten kompassen (geen morele), maar de keus was zo gemaakt.
Weer buiten zag ik een mij onbekende motor staan. Hoewel, het blok deed me direct aan een Harley denken. Het was een Victory, ook een Amerikaan. Toch maar even vlug een foto, daarna reden we door het Brabantse boerenland, waar de koeien, varkensmesterijen en de maïs de boventoon voerden. Nogmaals : het weer was schitterend!
Fenna heeft een groot stuk losgelopen. Dat is minder vermoeiend voor haar dan naast de fiets aan de riem. Via het dorpje Beers kwamen we in Cuijk terecht, waar Sonja nog even wat boodschappen deed.

Op de camping aangekomen viel mij direct een blauwe camper op. Het was een Peugeot Boxer op basis van hetzelfde chassis en dezelfde carrosserie als onze Fiat Ducato. De Peugeot was van meet af aan een camper. Weliswaar met een  kleinere motor (1.7 turbo diesel) en drie jaar jonger dan de Ducato, maar wel met een groot dakluik, vier openslaande ramen en geïsoleerde achterramen. Het stel had een fietsendrager aan het achterportier hangen. Ze waren daar niet tevreden over. Mevrouw wilde graag een trekhaak, want dan konden de beide e-bikes mee. Ik vertelde hen over de trekhaak die ik in Emmeloord heb laten monteren. “Nou, dat is dan ook toevallig”, reageerde mevrouw blij, “wij

wonen in Emmeloord! Daar gaan we dan wel even achteraan!” Na onze ervaringen te hebben uitgewisseld ben ik extra blij dat we voor een 2,5 diesel hebben gekozen. De 1.9 TDS van de Peugeot Boxer moet flink sjouwen. “We rijden rustig, op heel houden”, lichtte meneer toe. Het gemiddeld verbruik is hoger dan dat van ons. Ik heb het nog steeds over de dieselbrandstof.