Tja, wat heb ik toch met onze wetsdienaren? Eigenlijk niets. Ik bedoel, het zijn ook maar mensen. De erg trouwe lezers weten via mijn eerdere blogs van mijn zeer teleurstellende ervaringen met het korps hier in Flevoland. De provincie kwam trouwens afgelopen week in beeld toen een onderzoek uitwees dat hier de meeste aangiftes in de prullenbak verdwijnen. Zonder een berichtje of zo naar betrokkenen. Dat is dus ook onze ervaring. Helaas. Maar er zijn meer van die onaangename ervaringen.
Ik heb het niet over de bekeuringen die ik heb gekregen voor (bewust) te snel rijden (3x een bekeuring waarvan de hoogste 45 euro was) een keer (onbewust) door rood en een keer (onbewust) fout parkeren ( Handhaver : "Meneer, het is in dit land niet de gewoonte om..."). De meeste overtredingen waren jeugdzonden, hoor. En de bonnen waren terecht. No problem. O ja, ik heb als klein jochie ook een keer strafregels moeten schrijven op het politiebureau. Ook geheel terecht, want ik was op het dak van een schooltje geklommen en het was niet eens Sinterklaastijd. Dus kreeg deze kleine Zwarte Piet straf : 200 x Ik mag niet op het dak van de school klimmen.
Nee, het gaat mij meer over de momenten waarop ik de politie echt nodig had. En die liet mij toen doodleuk in de kou staan. Bij twee inbraken en twee gevallen van fysieke bedreiging. En een keer toen we een zware kadaverlucht roken en veel vliegen in een pand naast ons zagen.
Ik ben ook een paar keer te kijk gezet door de politie in bijzijn van klanten. Ten tijde van de tweewielerzaak kregen wij en plein publique te horen dat we gestolen tweewielers verkochten. Leuke reclame., maar niet heus. Gelukkig kon ik m.b.v. faxen aantonen dat de betreffende inruilers volgens de politie zelf niet op de lijst van gestolen goed stonden. Ik faxte frame en motornummers naar de politie om zeker te zijn dat het aangeboden spul niet ontvreemd was. Ik hield een complete administratie bij met naam, adres en woonplaats van de verkoper, legitimatienummer en de (inruil)prijs die wij ervoor gaven. Maar ja, de politie bleek met verschillende bestanden te werken en ze hadden de inruilers door de verkeerde database gehaald. Een fout van hen met grote gevolgen voor ons en de klant. Erg vervelend als mensen niet hun huiswerk naar behoren doen. Of was ik te goed van vertrouwen?
Tussendoor werd een akkefietje wel goed afgehandeld. Toen vloog een verdwaalde steen door de ruit. Volgens de dronken dader was ie voor de buren bedoeld.
Toen een klant weigerde te betalen en mij bedreigde, heb ik hem met een honkbalknuppel in de hand doch met zachte drang naar buiten gedirigeerd. Daar scheurde meneer zijn kleding en sloeg met zijn hoofd een paar keer tegen de muur. Vervolgens belde hij.... de politie. Ik werd benaderd alsof ik net iemand ernstig letsel had toegebracht. Gelukkig waren er ook klanten blijven wachten, die getuigden in mijn voordeel. Toen zei die mafketel van een agent : "Ach, die meneer daar buiten is een bekende van ons. Hij doet zoiets wel meer." Kijk, daar zakte mijn broek dus van af.
Ik ben ook een keer in bijzijn van een paar criminelen door de politie gehoord. Ik had van tevoren verzocht om discretie. Maar daar had men maling aan. Ik had de politie gebeld, omdat die gasten (n.b. bekend bij de politie) mij een gestolen scooter wilden verkopen. En dan is er nog een paar keer gezeur over onze bedrijfsaanhanger waarvan beweerd werd dat ie meer dan drie dagen in de week achter ons huis stond (hij werd n.b. dagelijks gebruikt!). Twee keer weigerde men een aangifte op te nemen. Het betrof diefstal en het doen verdwijnen van poststukken. Tot slot, toen we gasten op bij ons gestolen tweewielers zagen rondrijden, zei de man in de Meldkamer dat dat soort zaken geen enkele prioriteit heeft. Dus ja, al met al ben ik dus bevooroordeeld en let ik dus extra op het functioneren van de Hermandad.