Ik heb eerst twee palen de grond ingeboord. Buurman gaf de onderlinge afstand en de plek waar de eerste paal moest komen te staan aan. Het was flink zwoegen om door de vette klei te komen. Maar het lukte me om twee gaten van zo'n 70 cm diep te boren.
De palen zijn in doorsnee iets kleiner dan de kop van de grondboor. De extra ruimte heb ik benut om de palen waterpas te krijgen. Tegen de zin van buurman in, want hij zei geregeld : "Is goed zo." Maar ja, ik ben meer een Pietje Precies. Dus stonden niet veel later twee palen waterpas in zijn tuintje. Intussen had buurman zijn pas gekochte en uitgeteste tacker erbij gehaald en een verlengsnoer. Het gaas had hij al op maat geknipt en dat paste keurig tussen de palen met een kleine overlap. Maar voor het tackerwerk begon, pakte meneer eerst de waterpas! Hij hield hem rondom de paal en zei : "Hij moet een ietsepietsie naar rechts, Willem! Ik denk een millimeter of drie." Dus dat 'doe maar, maakt niet uit en is goed' had plaats gemaakt voor precisiewerk. Hahaha! Maar ik heb hem toch zijn zin gegeven.
Trots greep buurman daarna naar zijn splinternieuwe tacker. Terwijl ik het gaas vasthield schoot hij de krammen in het hout. De eerste drie werden naast het gaas, doch op de paal geschoten. Ze zaten er ook maar voor de helft in. Buurman voerde de druk op en schoot nogmaals terwijl ik het gaas bij de paal vasthield. In gedachten zag ik al een paar krammen in mijn vingers zitten, maar dit keer schoot buurman raak : ketak! De kram zat goed maar nog steeds tot de helft in het hout. Buurman besloot de stelknop weer terug te draaien in z'n laagste stand. En gek genoeg schoot de volgende kram er wel helemaal in. En op de goede plek! Ik moedigde buurman gelijk aan tot nog meer van die rake schoten.
Zuchtend en steunend en met veel humoristische opmerkingen werd het groene gaas met succes op de palen geschoten. Daarna heb ik de eerste krammen met een hamer helemaal in het hout geslagen, terwijl buurman de paal vasthield. Hij hield hem weliswaar vast, maar om heel andere redenen. Buurman was bekaf en moe. De paal stond nu zichtbaar scheef. Automatisch dacht ik aan de tekenfilmserie van Buurman en Buurman. Na de klus was buurman helemaal op. Hij viel bijna letterlijk om. Ik heb de paal weer rechtgezet en zijn spullen voor hem opgeruimd. Hij zou bij het oppakken van de rolmaat pardoes omgevallen kunnen zijn. "Ik ga bijna kapot, Willem!", hijgde hij. Ik adviseerde hem naar binnen te gaan en lekker te gaan uitrusten. Zelf ruimde ik de rest op. Toen ik vertrok bedankte hij mij uitbundig. Hij kon nu gaan zaaien, riep hij enthousiast hijgend. Ik kon niet laten bij wijze van afscheid een vrolijk "A-je-to, buurman!" te laten horen. De klus was geklaard. De buurman kan zaaien.