Nieuwkomers

telkens weer dat rare eten

Ik krijg wel vaker vragen over mijn afkomst en hoe lang ik al in Nederland woon. Soms, als ze mijn familienaam horen, zegt men "dat klinkt wel echt Hollands." Anderen vinden dat ik bijna accentloos Hollands spreek. Ik ga er dan maar van uit dat ze iets van een Leids accent horen.
Vaak zijn het immigranten / vluchtelingen die dat soort vragen stellen.  Ze gaan vaak met mij om alsof ik een van hen ben. Als het contact goed verloopt komen de details aan de orde en maak ik ook wel grapjes. "Bent u soms moslim", vroeg ze beleefd. Ik antwoordde haar : "Nee hoor. Ik ben gewoon slim." Even keek ze alsof ik haar verkeerd heb begrepen, maar toen schoot ze in de lach. En daarmee was het ijs gebroken. Ze vragen mij ook geregeld naar de mentaliteit en gewoontes van Nederlanders. Daar weet ik inmiddels wel iets meer van. Vooral over de schijntolerantie.
Mijn eigen landgenoten, voor de duidelijkheid : Nederlanders dus, stellen mij heel andere vragen. "Zit je op een stoel aan tafel als je eet?" Tja, het komt nogal dom over. Of "Ben je al aan ons weer gewend?" of "Is Willem je echte naam?" waarop ik soms reageer met "Nee, ik heet eigenlijk Nkwomo." Daarop wordt vaak erg instemmend gereageerd. Zo van : dat dacht ik al.
Vaak komen die vragen zonder vooraf eerst mij wat andere vragen gesteld te hebben. Dus komt er een vraag als : "Hoe kan het dat een donker iemand als jij zo'n goede baan heeft?" Reden voor mij om te antwoorden met : "Omdat deze bruine meneer niet 's avonds lui op de bank voor de tv ligt, maar studeert". Zo'n antwoord zet dan weer kwaad bloed, want de vraag werd gevoed door afgunst en niet uit leergierigheid. Want genieten van andermans succes is er niet bij. Erg lastig voor een succesvolle bruine muis tussen al die grijze.
Het is mij drie keer overkomen dat ik weggestuurd ben op grond van vooroordelen. Twee keer bij een autodealer toen ik een nieuwe leasewagen ging uitzoeken en een keer bij een makelaar toen we een andere woning wilden kopen. In alle gevallen ging men er vanuit, dat ik geen geld had. Dat was wel even wat zuur. Maar gelukkig zijn er veel autodealers en makelaars in mijn landje.
Een paar keer heb ik spontaan buurtbewoners aan de deur gehad. De een vond dat na onze komst het niveau in de buurt omlaag gegaan was... De ander vroeg aan Sonja hoe het was om elke dag dat rare eten voor mij klaar te moeten maken.
Kortom, vaak moest ik mijn eigen landgenoten corrigeren op hun vooroordelen. Aan anderen mocht ik gewone vragen beantwoorden.