 |
| voor bij de koffie.... |
we zijn te dik! Een nieuw tv programma, waarin honden en eigenaren op dieet gezet worden. Ik stond ook weleens met een hond op de weegschaal. Louter uit psychologische overweging hoor. Als de naald voorbij mijn 'normale'(wat heet) gewicht schoot, dan keek ik bestraffend naar Zorro. Dat gaf mij een beter gevoel, dan naar mezelf te wijzen. Het is net als met eten. Als ik een slagroompunt bij de koffie (nota bene met één zoetje...) neem en Fenna kijkt me bedelend aan, dan zeg ik : "Foei Fenna, dat is niet goed voor jou!" en vervolgens stuur ik haar weg. Erg hè? Het is weer zo'n moment dat ik erg blij ben, dat een hond niet kan praten. Maar dat een mens zichzelf zo kan bedotten. 't Is toch te gek voor woorden. Maar ja, dat bevalt mij vele malen beter dan zoiets tegen mezelf te zeggen en mezelf of dat gebak weg te sturen.
 |
| Grrrr! Daar gaat weer een gehaktbal... |
Samen zijn we dus te dik, maar alleen ben alleen ik te dik. Maar daar til ik niet zo zwaar aan. Ik ga niet geregeld naar de snackbar. Zoals die zeer corpulente (klinkt vriendelijker dan moddervette) mevrouw, die ik daar geregeld met x benen naar binnen zie strompelen. Ik zou haar bijna willen wegsturen. De frituurpan staat 6 van de 7 dagen in de kast. Totdat het vrijdag, patatdag is.
Ik weet van mezelf, dat mijn overgewicht voornamelijk gezocht moet worden in mijn tijd voor de tv. Dat is 's avonds na het eten en dan rond een uur of negen. Dan komt er een soort snoep- en/of snackwens opzetten die nog erger is dan de kinderwens bij menige vrouw. Dan ga ik even in een bepaald kastje kijken. Ik ben niet zo'n liefhebber van chips. Wel van tuc en chocolade. Vooral de laatste. Pure chocolade, daar ben ik aan verslaafd. Dus ik snoep gewoon te veel. Daarom zijn Fenna en ik samen te dik.
