Een adoptiemoeder?

Ik kan nog steeds niet wennen aan het feit dat ik een wees ben geworden. Een kind van niemand. Niet alleen op de verjaardagen van mijn ouders, maar ook tijdens de feestdagen, Moeder- en Vaderdag en al die andere dagen mis ik mijn ouders. Sinds kort overweeg ik een adoptieaanvraag te doen bij iemand bij wie ik me weer wat thuis voel. De vraag is : hoe zal zij reageren? Ze had mijn moeder kunnen zijn. Sommigen denken ook dat het zo is. Ik herken veel bij haar die mij aan mijn lieve moeder doen denken. Maar ja, om een vrouw van in de 80 te gaan vragen of ze mij wil adopteren lijkt me wat vreemd. Misschien krijgt ze een acute hartstilstand. Ik bedoel ze denken allemaal dat ik een volwassen mens ben. Maar in mijn ogen wordt niemand volwassen. Daar is het leven veel te kort en de geest veel te bekrompen voor. We blijven eigenlijk kinderen. Misschien is dat het. Het kind in mij, dat een moeder nodig heeft.