Waarom ben ik hier?

Ik heb het me geregeld afgevraagd : "Waarom ben ik hier beland?" Een aantal jaar geleden had ik een heel ander toekomstbeeld voor ogen. Maar nu zit ik dus hier. Natuurlijk vanwege Sonja, maar voor de rest?
Op de vraag 'wat doe ik hier eigenlijk?' kreeg ik vanmorgen het antwoord.  Vanmorgen werd dat me duidelijk gemaakt door iemand hier uit de buurt. Ik kwam haar tegen toen ik met Fenna terugkeerde van de ochtendwandeling. We kennen elkaar, dus was het na de ochtendgroet even een gesprekje in de toen al warme zon.

Binnen!

Ze gaf me een schouderklopje en zei : "Fijn dat je die mensen hier zo helpt. Ze zijn erg eenzaam en hulpbehoevend." Tja, ik ben nogal dienstverlenend ingesteld en ik klus graag. Als ik die twee zaken bijeen voeg, dan zit ik hier eigenlijk best op mijn plek. Daarom ben ik dus hier.
's Avonds was er enige paniek. Een buurtbewoonster had zichzelf buitengesloten. De voordeur sloeg dicht en ze had geen sleutel bij haar. De overige deuren en ramen had ze ook afgesloten. Alleen het kattenluik was open. Maar haar kater was niet zo intelligent (of welwillend?) om voor haar de deur te openen. Stom beest! Ook haar telefoon lag nog binnen, zodat ze niet haar dochter kon bellen. Het nummer kende ze niet uit het hoofd. Een andere buurtbewoner heeft even contact gezocht met de woningbouwvereniging. Volgens hem moest minimaal 100 euro betaald worden om het slot te laten uitboren. Dat ging haar en ons te ver. Zo'n bedrag slaat een enorm gat in het inkomen.
Een paar mensen, waaronder onze zoon, hebben geprobeerd om via de brievenbus de deur te openen. Maar dat lukte niet vanwege een postzak die aan de binnenkant hing. Uiteindelijk ging een jonge, lenige buurtbewoner het dak op. Het dakvenster stond nog open. Via dat venster kon hij in de woning komen en de deur openen. Om verder geen slapende honden wakker te maken, vertel ik maar niets over andere mogelijkheden die we tevergeefs geprobeerd hebben.