 |
| van een onzekere timmerman |
Vanmorgen hebben we de loods weer eens opgeruimd. Omdat we niet direct over een aanhangwagen konden beschikken, hebben we de gescheiden metalen en het afval maar alvast klaargezet. Toen we vroeg in de middag de aanhanger konden ophalen, hebben we eerst de restanten van de oude schutting ingeladen. Daar ging het afval uit de loods boven op. We kwamen mooi op tijd bij de Milieustraat aan. Ook die mensen hebben lunchpauze. Dus tussen 12.30 en 13.30 is ie gesloten. We reden keurig de aangegeven route, want de ingang mag van slechts één kant benaderd worden. Maar zoals gebruikelijk in dit land waren er weer twee mensen die maling hebben aan de verkeersregels. Ze kwamen van de tegenovergestelde (en dus verboden) rijrichting aanrijden. Mijn geduld is groot, dus wachtte ik rustig mijn beurt af.
 |
| in de file |
Even later waren ook wij gewogen en niet licht genoeg bevonden om de kar leeg te maken. Tuinhout, karton, een kunststof tuinmeubel en twee zakjes huishoudelijk afval. Weer bij de loods aangekomen hebben we de oude metalen ingeladen. Daarna was het richting de 'oud ijzer boer'. Daar aangekomen moesten we achteraan aansluiten. Voor ons stond een tractor met een flinke hap metaal in de aanhanger. Die zijn niet alleen qua gebruik in het dagelijks verkeer van veel zaken vrijgesteld, hij hoefde ook niet op de weegbrug. Dat schoot dus voor ons flink op.
 |
| een aanhanger vol nieuwe lichtmetalen velgen |
Na de weging reden we voorzichtig het terrein op. Overal ligt metaal of steken lange pijpen uit bakken. Extra opletten dus. Ik moet daar ook elke keer met de aanhanger achteruit rijden om hem op de juiste plek te manoeuvreren. Dus die vaardigheid wordt ook bijgehouden. We hebben de metalen relatief snel uitgeladen, kregen na weer een weging een koperen handdruk en vertrokken naar de loods, om daar de geleegde bakken weer op hun plaats te zetten. Natuurlijk stond de brug weer open, maar dat mocht de pret niet drukken. Telkens weer geeft het een goed gevoel als de rommel ergens achtergelaten is. Dat gevoel kennen de hoofdrolspelers van 'Mijn leven in puin' dus niet. Andersom kennen wij het gevoel tussen rommel te leven wel. Brrr!
