Onlangs sprak ik iemand die mij vertelde over zijn psychische problemen. Dat deed hij, omdat ik zelf nogal open deed over mijn situatie. Van hem hoorde ik herkenbare zaken. Zoals vooraf een blik werpen in een winkel om te zien hoe druk het is, alvorens te beslissen om wel of niet naar binnen te gaan. Ook het vermijden van andere drukke situaties, zoals feesten. Ik hoorde dat hij bij aanvang van de klachten een aantal keren(!) verkeerd gediagnostiseerd is. Hij kreeg zodoende ook verkeerde medicatie, waardoor zijn klachten toenamen. Zijn minder leuke ervaringen met de contacten met het GAK / UWV in Lelystad en Zwolle kwamen mij ook zeer bekend voor. Zo'n arts of therapeut mag dan veel weten, maar is geen ervaringsdeskundige. En dat is duidelijk te merken over hoe ze over de situatie spreken en oordelen. Hij vond het spreken met mij veel gemakkelijker dan met al die artsen en therapeuten. Hij voelde zich al snel begrepen. Ik trouwens ook bij hem.
Maar het gaat nu vrij goed met hem. Dat is vooral te danken aan de manier waarop hij zich door het dagelijks leven begeeft. Hij vermijdt situaties die stress kunnen opleveren. Net als ik vindt hij het lastig om afspraken in de toekomst te plannen. Je weet immers niet hoe je je die dag zult voelen? Een lastig gegeven is en blijft het onbegrip van anderen. Anderen die blij mogen zijn ons niet goed te kunnen begrijpen. Hopelijk blijven ze nog lang gevrijwaard van de levenservaringen die wij opgedaan hebben.
Vanwege die ervaringen zie ik bijvoorbeeld wanneer iemand verkeerde keuzes maakt en zodoende stress bij zichzelf genereert. Waarom wil je over een afscheiding met prikkeldraad klimmen in plaats van een extra stukje lopen om een hekje te gebruiken? De juiste keuzes maken (ook wat betreft de vriendenkring) is er ook zo een. Voor je het weet word je geleefd.