Onlangs zag ik een stukje van een aflevering van de serie Welcome to Plathville. Het gaat over een gezin, waarvan de gelovige ouders hun kinderen nogal strikt in hun greep willen houden. Zolang ze thuis zijn, zijn de kinderen wereldvreemd. Zodra ze uitvliegen proberen de beide ouders, Kim en Barry, hen toch in hun greep te houden. Met alle gevolgen van dien. Hun kinderen zijn niet voorbereid op een zelfstandig leven en als ze de vrijheid ruiken die ook in z'n totale omvang willen grijpen. Hoewel ik maar even de beide ouders aangehoord en gezien heb, kreeg ik een unheimisch Gefühl van die twee. Ze mogen dan weliswaar gelovig zijn, ze kwamen mij ook inconsequent over. En je weet, een gezin is net een hand met zand. Des te harder je knijpt om het vast te houden, des te sneller het tussen de vingers door glipt. In plaats van leiderschap te tonen, verlagen beide ouders zich tot het niveau van boze kinderen. Boze oudere kinderen, die ruzie maken met hun eigen boze kinderen. Ik vond de aflevering een voorbeeld van : wie het over zijn kinderen heeft, heeft het over zichzelf. Ze zijn immers zo opgevoed. Met de kinderen is niets mis.