Als kind kreeg ik zeer weinig complimentjes. Dat was in die tijd gewoon (denk ik). Ik heb ze wel gemist. Af en toe. Maar dan gaf ik maar mezelf een schouderklopje. Ik heb me later voorgenomen om wel complimentjes te geven. Dat begon op mijn werk. Dat heb ik weer later ook gedaan toen de kinderen kwamen. Maar blijkbaar te weinig, denk ik. Voor mezelf wel veel, vergeleken met de hoeveelheid die ik zelf gekregen heb. Maar waarschijnlijk leggen kinderen de lat hoger. Dus kan het zijn dat onze ouders wat dat betreft ook hun best gedaan hebben en wij dat niet zo hebben ervaren. Dus bij deze : Wij zijn beiden erg trots op onze kinderen, hun partners en onze kleinkinderen. Ook op wat ze bereikt hebben. En.... we houden heel veel van ze. Want het zeggen van 'houden van' is ook zo'n weinig gebruikt stukje kunstmest voor een fijne onderlinge relatie.
Vreemd dat sommige dingen zo ingesleten zijn, dat ze zelfs met veel goede wil niet helemaal weg te poetsen zijn.