Men zegt vaak, dat een hond in het heden leeft. Voor een groot deel is dat waar. Ik schrijf een groot deel, want Fenna heeft nog steeds last van de momenten waarop ze als jonge hond erg geschrokken is.
Aan de andere kant is het wel zo, dat wanneer ik een hond zie waarvan een poot geamputeerd is ik als eerste denk : "Hij mist een poot!" Terwijl de hond zelf loopt, rent en speelt vanuit de gedachte : "Ik heb er nog drie!" Zo'n beest is een ware positivo.