Afgelopen voorjaar las ik een stukje over Mark Rutte en het geloof. Rutte is als kind ook Hervormd opgevoed en vertelt in een interview over zijn beleving ervan. Rutte vertelt ook dat hij elke avond bidt. Volgens Rutte is God niet de Almachtige. Daar keek ik in eerste instantie van op. Zou Rutte zichzelf soms zo zien? Soms lijkt het er wel op. Rutte gaat niet geregeld naar de kerk. Dat lijkt mij logisch, want dan wordt hij als hypocriet verwelkomd. Ook Rutte is doordeweeks en in het weekend (bezoekt dus geen kerkdiensten) van God los. De kerk en het geloof vormen een spiegel voor zelfreflectie en daar doet Rutte naar mijn gevoel niet aan.
Eerlijk gezegd had ik Rutte meer als RK gezien. Ronduit liegen en besluiten nemen of uitspraken doen die haaks op het geloof staan (zoals uitsluiten, minachten, zwakken niet willen helpen, weinig respect voor anderen enz.)en vervolgens de biecht doen. Daarna weer de goddeloze draad oppakken. Als Rutte het heeft over de armoede in relatie tot zijn geloof, dan spreekt hij daar erg zakelijk en materialistisch over. In al zijn antwoorden op vragen over sociale misstanden, mis ik telkens weer één en hetzelfde uitgangspunt : liefde, naastenliefde. Rutte heeft wat mij betreft weinig van het christelijk geloof meegekregen en/of begrepen.
Rutte beweert ook dat tussen kerk en politiek geen spanning is. Weer een uitspraak die haaks staat op de werkelijkheid. Of wel : ook in dit interview kan Mark Rutte het liegen niet laten. Al met al herkende ik Rutte en zijn VVD ten voeten uit.