Mijn eerste tv kijk ervaring deed ik op bij mensen in de buurt. Ze woonden om de hoek van onze straat. Niet in een duplex woning, maar in een eengezinswoning daar tegenover. We zaten daar op een woensdagmiddag op de grond en keken naar Dappere Dodo. Ik was een jaar of 6. De weerman kon toen ook mooi tekenen.
In die tijd keken we omhoog naar de daken, waar aan schoorstenen geleidelijk meer tv antennes verschenen : "O, kijk! Zij krijgen ook een tv!"
Iemand was op het dak met de antenne bezig, terwijl een ander vanuit de huiskamer aanwijzingen gaf. Dan hoorde ik : "Sneeuw!" en "Nog ietsje!" totdat er klonk "Stop!" Dan werd de antenne definitief vastgezet. Niet iedereen was blij met de komst van de televisie. Het apparaat werd ook aangeduid als duivels tuig. Voornamelijk door behoudend gelovigen. Gereformeerde vriendjes / klasgenootjes vertelden met een wat treurig gezicht, dat zij nooit tv in huis zouden nemen en ook nooit tv zouden mogen kijken. Het was volgens hun ouders en de kerk een doodszonde om naar de tv te kijken. Ze voelden zich wat uitgesloten, wanneer op de donderdag- en maandagochtend andere kinderen vertelden over de programma's die zij gezien hadden.
In de jaren 60 kwam de commerciële tv die vanaf een voormalig boorplatform in de Noordzee werd uitgezonden. Er kwamen ook piratenzenders, die 's nachts, als de nationale zenders stopten, begonnen met uitzenden.
Dit jaar dus 75 jaar televisie. Beweert men. Na aftrek van al het overbodig geleuter, de tijd vullende beelden, flutprogramma's, storingen en alle reclames blijft er wat mij betreft ongeveer 32 jaar televisie over.
Nam de tv vroeger je mee naar diverse situaties, tegenwoordig lijkt het alsof die camera's in een bepaald gezin staan. Telkens weer dezelfde gezichten, dezelfde spelletjes en dezelfde meningen.