Van mannen wordt beweerd, dat ze oplossingsgericht bezig zijn. Wat mij betreft klopt dat. Die instelling zet soms kwaadbloed bij hun partners. "Jullie hebben het erg gemakkelijk!" is dan de klacht. Nee dames, wij maken het ons gemakkelijk door oplossingsgericht te zijn.
Gisteren zag ik een rechtszaak van een meneer tegen zijn buurvrouw. Meneer had namelijk last van de naar zijn zeggen scherpe geuren van de kookkunsten van zijn buurvrouw, een asielzoeker uit Ethiopië of Eritrea.
Het kwam mij bekend voor, want zo werd er soms ook (stilletjes) geklaagd over de geurtjes uit onze keuken. Maar een pannetje nasi of bami werd telkens weer gretig in ontvangst genomen. Maar goed. In plaats van met de buurvrouw in gesprek te gaan, ging meneer klagen bij de woningbouwvereniging. Wat flauw.
Tot ergernis van de buurvrouw beweerde meneer ook dat zij 's avonds laat en voor een kerk kookte. Dat bleek dus niet waar te zijn. In haar keuken zag ik een vreemde situatie. Er was een afzuiginstallatie, maar die draaide op halve kracht (volgens een deskundige). Komt bij dat de afzuigmond nogal laag gemonteerd was. Op manshoogte en niet in het plafond. Eigenlijk was het hele gedoe van een rechtszaak niet nodig geweest, wanneer de buurman zich van een andere kant had laten zien. Die van een oplossingsgerichte hulpverlener. Dan had hij ergens een afzuigkap kunnen ritselen en de ventilatie in de keuken voor de buurvrouw op orde kunnen maken. Daar is helemaal geen woningbouwvereniging voor nodig. Die deed overigens niets dan de buurvrouw een bedenkelijke brief sturen. Geen gesprek of zo, maar klakkeloos overnemen wat de buurman beweert.
Al met al kwam het erop aan, dat de woningbouw het probleem moest oplossen, omdat de ventilatie niet deugde. Ergo, er is verder niets opgelost. Arme buurvrouw. Ze doet haar best met o.a. vrijwilligerswerk en kwam heel bereidwillig over.