Wooly Bully

Dit keer weer een cover(tje) voor de kleintjes :

Welles nietes

Door het nogal wazig beleid rond de bestrijding van het coronavirus, negeren steeds meer mensen de adviezen. Ook de berichtgeving rond het virus is alles behalve consistent. De ene keer dreigend, angst aanpratend, de andere keer alsof het allemaal meevalt. Vooral jongeren trekken hun eigen conclusies, zonder de mogelijke gevolgen voor anderen erbij te betrekken. Dat krijg je ook als er een eerst-ikke maatschappij gecreëerd is. De maatregelen die genomen zijn komen ons halfslachtig en soms zelfs strijdig (ook met wetgeving!) over. Zo mag ik wel thuis met een paar mensen gezellig zijn, maar alleen als het geen verjaardag genoemd wordt. En ja, wie met gezond verstand daarmee geconfronteerd wordt, gaat liever zijn/haar eigen gang.
Wij gebruiken gewoon ons gezonde verstand. Het virus is besmettelijk en gevaarlijk, dus wat doen we? Juist, voorzichtig zijn. Voorkomen is beter dan genezen. Daar hebben wij geen overheid of RIVM voor nodig. Ook niet de NOS, Ned. Onbetrouwbare Staatsomroep en haar satellieten.
Wat wij ook niet nodig hebben is een corona-app. Als zo'n app ons wordt opgedrongen ( de dictatuur groeit immers), dan wordt het tijd voor een 2e telefoon. Eén in de lade met een app en één voor dagelijks gebruik. Misschien een gat in de markt : een Corona-app killer.

Toch huurverhoging

Wat een tegenvaller. De woningbouwvereniging gaat toch de huur van ons huisje verhogen. Voor dit kleine, slecht geïsoleerde 2 kamer-huisje (met zoldertje) betalen we al ruim € 575 per maand! Als er iets gevraagd wordt op het gebied van onderhoud, gaan er enkel zandzakken voor de deur. Oké, dat is misschien het gevolg van het feit dat we hier ook in een polder wonen. Het is inmiddels meer dan een jaar geleden, dat men ons beloofd heeft een klusje af te zullen maken. Maar na herhaaldelijk vragen, is het nog steeds niet gebeurd. Een keer raden wat er gebeurd, wanneer wij het laten afweten. Zoals de huurverhoging niet betalen. Nee beste mensen, hier klopt iets niet.

Mishandeling politiehonden

Het zijn afschuwelijke beelden, waarop te zien is hoe politiehonden in opleiding ernstig mishandeld worden. Ik word niet snel en neit vaak boos, maar dit keer was daar niet veel voor nodig. Wat een ordinaire dierenbeulen zijn die instructeurs! Die hadden niet misstaan in de concentratiekampen. De verenigingen die politiehonden trainen zijn aangesloten bij de KNPV. Die club had moeten toezien op de manier waarop honden getraind worden. De politie zelf zegt slechts afnemer te zijn en verder geen connecties te hebben met de KNPV. Ben je daar dan weer mooi en gemakkelijk van af als eindgebruiker? Nee!
Afgezien van het schrappen van die verenigingen en het flink straffen van de dierenbeulen (mogen van mij nooit meer een hond hebben en/of trainen), zou men het Koninklijke van de NPV ook moeten verwijderen. De politie als afnemer zal ook kritischer moeten worden. De volgende, in het geheim opgenomen, beelden kunnen schokkend zijn :

Een oude bekende

Het was mij al opgevallen, dat ik een bepaald iemand met een hond al een tijd niet gezien had. Soms zag ik op afstand wel haar partner met die hond lopen. Vanmorgen stond ze in eens voor mijn neus, toen Fenna en ik op pad gingen. Ik was net bezig een kliko van oma naar de straatkant te rollen. Ik groette haar en zei dat het lang geleden was, dat we elkaar hadden gezien. Ze vertelde toen, dat ze hier niet meer woont. Haar partner wilde van haar scheiden, maar wilde niet het huis uit. Dus is zij bijna een jaar geleden vertrokken.

De scheiding is een vechtscheiding geworden, omdat haar ex niet wil meewerken. Dus heeft ze een advocaat in de arm genomen. Al pratend blijkt dat haar ex flink aan de alcohol zit. Hij heeft inmiddels spullen van haar verkocht om drank te kopen.
Toen ik haar relaas aanhoorde, begreep ik opeens de scheldpartij die een week of wat geleden plaatsvond voor de woning van haar ex. Iemand, een bezoeker, wilde daar zijn busje parkeren (op een openbare parkeerplaats), maar toen kwam meneer boos scheldend naar buiten en schreeuwde : "Rot op met die bus! Ik wil geen bus voor mijn raam!!" Er staan daar trouwens vaak busjes, want veel mensen hebben hier vanwege hun werk een bus. En nu had hij opeens bezwaren.
Overigens zijn er meer mensen die bewaren hebben tegen auto's op openbare parkeerplaatsen voor hun woning. Toen iemand tegen mij begon te klagen over een bedrijfsbus van een bewoner die hem het uitzicht ontnam, zei ik : "Ik begrijp je niet zo goed. Je hebt toch nooit je gordijnen open en er staan hoge struiken in je tuin. Dus kan je dat busje of andere auto's niet eens zien." Er werd wat zenuwachtig gelachen, gevolgd door een verandering van onderwerp. Of wel : zeurpieten zijn er ook.
Terug naar de ontmoeting, al met al bleek alcohol dus het probleem te zijn. Als er weer met vrienden gedronken was, werd het niet leuk in dat huis. Haar taak bestond al die tijd uit puinruimen, voor het huishouden en inkomen zorgen en de hond uitlaten. Dag in, dag uit. Als hij aan Bacchus geofferd had, ruimde zij de boel op en maakte telkens schoon. De volgende dag was meneer niet te genieten vanwege een kater en in de middag kwam de alcohol weer op tafel. Het is niet leuk om zo telkens thuis te moeten komen van je werk. Haar verhaal kwam mij zeer bekend voor. Alcohol maakt veel kapot. Velen grijpen vanwege problemen naar de alcohol. Het lijkt mij gezonder de problemen op een andere, structurele manier op te lossen.

Met en zonder bescherming

Wat me nou opviel toen ik het fotoalbum ging ophalen, was dat bij de betreffende afdeling het personeel zwarte handschoenen droeg. Geen mondkapjes. Er werd voor de balie keurig afstand gehouden. Het was er weliswaar niet druk, maar toch voeg ik me af, waarom daar een aantal klanten per se een tweede persoon naast zich hadden staan. Ik zou buiten blijven staan wachten. Dat zijn we toch al gewend. Als we met vakantie zijn, gaat Fenna vaak mee. Als we boodschappen gaan doen, blijf ik meestal met Fenna in of bij de bus of fietsen wachten. Als ik per se ook die winkel in wil, dan ruilen wij van taak. Dus apart winkelen is niet nieuw voor ons.
Maar goed, op de fotoafdeling dus handschoenen aan. Aan de buitenkant van de winkel bevindt zich een apart loket, waar men warme snacks kan kopen. Het viel mij op, dat het personeel achter die balie geen handschoenen en geen mondkapjes droeg. Ik zag wel dat ze de snacks heel kunstig met het papieren zakje oppakten en niet met hun gezicht boven de snacks hingen. Maar toch, ik vind het vreemd. Ik ben benieuwd waarop dit beleid gebaseerd is. Ik ben ten slotte geen bacterioloog, maar wel een consument annex potentieel slachtoffer.

Fotoalbum besteld

Laatst heb ik een familielid een fotoalbum cadeau gedaan. Ik noem het boekje gemakshalve maar zo, maar in wezen is het een geschiedenisboekje met veel foto's. Een gewoon fotoalbum zegt mij vaak niet veel, omdat ik er op dat moment of in die periode niet aanwezig ben geweest. Het is dan een plaatje, meer niet.
Ik heb nog zo'n album in de steigers staan. Het gaat over Roemenië, over een oude liefde die in een vriendschap veranderde en nog steeds voortleeft. Helaas zonder oude foto's. Toen we na 15 jaar weer eens gingen verhuizen (begin jaren 90), besloot ik een paar dozen, die al die tijd op zolder achter schotten gestaan hadden, ongeopend weg te gooien. Dat was vanuit een zakelijke benadering besloten : 15 jaar niet naar omgekeken, dus overbodige spullen. Het gevolg was dat ik een paar fotoalbums heb weggegooid. Shit happens. Zonde, want de meeste foto's dateren uit de beginperiode dat ik erg veel fotografeerde, de jaren 60 en 70. Negatieven heb ik ook niet meer. Die zaten blijkbaar ook in die doos. Ik weet nog wel dat ik speciaal voor de reis naar Roemenië fotorolletjes in kleur had gekocht en gebruikt.  Van die reis had ik een apart album gemaakt.
Toen we in 1978 van Zoetermeer naar Schoonhoven verhuisde heb ik een paar fotoalbums in een doos gedaan. Die doos verdween met nog twee dozen naar de zolder van ons nieuwe optrekje. Ik zie ze nog zo onder het afschot van het dak staan. Daar, in het donker, hebben ze al die jaren gestaan. Totdat we in 1992 gingen verhuizen, met eerder beschreven actie als gevolg. Dus wordt het een boekwerkje met weinig foto's uit de jaren 70 en dus van mijn eerste bezoek aan Roemenië in 1972. Het is niet anders. Zoals je ziet, ik vermaak me wel in deze corona-periode.

Coronavirus

Het is duidelijk te merken, dat het gepeupel de lock down (die geen lock down is) zat begint te worden. Niet alleen jongeren, ook ouderen willen zich ontdoen van het corona-juk dat de overheid hen heeft opgelegd. Toto op heden worden de instructies goed opgevolgd. Niet door iedereen, maar wel door de meesten.
Maar ja, nu is het virus niet alleen bij een Belgische kat, maar ook bij Brabantse nertsen aangetroffen. Brabant is voor mij overigens eigenlijk ook België. Ik reageerde primair met de gedachte : "Weer Brabant?" Er komt al zoveel ellende (o.a. drugs, moorden, mishandelingen, carnaval, koffietafels en halfzachte g's) voort uit die provincie en nu besmette nertsen. Mijn tweede gedachte was : "Stop eens met dat nertsen gedoe!" Nertsen houden / fokken is voor mij ook een vorm van mishandeling.
Maar goed, het gaat de goede kant op met het virus. Volgens de cijfers, die onbetrouwbaar zijn met een toekomst die onzeker is. Aan de andere kant hoor ik dat het virus weer kan toeslaan. Eenmaal genezen van Corona schijnt iemand dus niet automatisch immuun te zijn geworden. Dus zullen preventieve maatregelen getroffen moeten worden in de vorm van entingen en het verbieden van het houden en/of fokken van nertsen en Belgische en Brabantse katten.
Zodra we weer mogen uitvliegen, stappen we in de kampeerbus. Weg van hier.

Een kwart kan niet (goed) lezen

Het bericht was onlangs in het nieuws. Het betrof een onderzoek onder tieners van zo'n 15 jaar. Deze groep kan ook niet zo goed schrijven. Om niet te zeggen 'slecht'. Maar ze zijn niet de enige. Ook veel volwassenen kunnen (niet kennen) niet goed lezen en/of schrijven. Zelfs goed opgeleiden onder hen verstaan niet de kunst van begrijpend lezen.
Wat de jeugd betreft heeft het niet alleen met het onderwijs te maken, maar ook met de technologie. Misschien moet ik daarom zeggen, dat ze vaak de verkeerde woorden selecteren. Dus typen ze ik wordt of het licht niet aan mei.  Er zijn er ook die nooit van zinnen gehoord hebben. Het ontbreken van hoofdletters, punten en/of komma's maken het begrijpend lezen lastig. Alsof een robot aan het woord is met een waterval aan woorden. Vaak moet ik erom lachen. Ik vind het alleen storend als ik correspondentie krijg van instanties, waarin dat soort fouten gemaakt zijn. Dan vind ik het een smet op zo'n organisatie.
Het kan ook zijn dat men de officiële taal laat vallen. En dat men gaat voor de Babylonische spraakverwarring. En de gevolgen ervan. De weg van de minste weerstand is al behoorlijk populair geworden.

Vrijwilligerswerk

Dankzij mijn vrijwilligerswerk heb ik me een beeld kunnen vormen van de effecten van werk gedaan door mensen zoals ik. Ik kwam geregeld situaties tegen, waarin vrijwilligers niet of onvoldoende competent waren voor het werk wat ze deden. Zo was er een administratrice, die geen verstand van boekhouden had. Ik trof ook leidinggevenden die niet geschikt waren voor hun functie (de een een soort dictator, de andere een onfatsoenlijke politieagent) en mensen die personeel selecteerden op een wat vreemde manier. Niet zozeer op basis van opleiding en/of ervaring, maar omdat het bekenden zijn. Met eerder genoemde gevolgen, denk ik dan : verkeerde vrijwilliger op de verkeerde plaats.
Van diverse kanten vernam ik dat mensen die klant zijn bij de Voedselbank geen pakket krijgen, dat afgestemd is op hun huishouden c.q. gezinssamenstelling. Zowel alleenstaanden als mensen met kinderen krijgen hetzelfde voedselpakket. Dus de een krijgt te veel, de ander te weinig? Zonde en vooral onnodig. Waarom krijgt een klantnummer geen extra cijfer(s) dat het aantal gezinsleden aangeeft? Op basis van dat cijfer kan er dan een afgemeten hoeveelheid ingepakt worden. Op die manier kunnen meer mensen geholpen worden. Ik heb het gevoel dat door de standaard verpakkingswijze voedsel wordt weggegooid. Maar ik vertrouw erop, dat het overschot ook weggegeven wordt. Helaas ken ik een geval waarin dat niet gebeurt. Het wordt weggegooid. Die persoon schetst zichzelf nog meer door het overschot niet bij het gft, maar bij het restafval te deponeren.

Al is de leugen nog zo snel

Vanmiddag had ik een afspraak met iemand. Meneer wilde iets wat ik had aangeboden eerst zien. Hij beloofde rond 15.00 uur te komen. Dus hield ik daarmee rekening. Om 13.45 uur krijg ik een berichtje, met de vraag : "Niemand aanwezig op het adres?" Ik antwoord : "Ja hoor",  en geef nogmaals het adres door. Rond ons huisje zie ik niemand. Fenna is stil. Meneer beweerd vervolgens een kwartier voor de deur gestaan te hebben. Ja, ja. Toen ik reageerde dat ik in die tijdperiode niemand had gezien of gehoord (bel), werd het een tijdje stil. Anderhalf uur later seint meneer dat hij afziet van de bezichtiging.
Meneer is helemaal niet in de buurt geweest. Hij had natuurlijk van mij ook gewoon mogen berichten, dat het niet door zo gaan. Daar is toch geen leugen voor nodig? Sommige mensen doen wel heel erg moeilijk om heel snel door de mand te vallen.

Mondkapjes gedoe

Achteraf is gebleken, dat de afgelopen maanden voldoende mondkapjes te verkrijgen waren. De bewering van de minister dat er een tekort was, klopte dus niet. Helaas zijn ze vanwege de bureaucratie feitelijk nooit of te laat besteld. De regering ging zelfs zo ver, dat ze tot invordering van voorraden bij o.a. tandartsen en anderen wilde overgaan. Blijkbaar was dat goedkoper(?) dan zelf bestellen. Nu de piek hopelijk voorbij is voor wat betreft het aantal besmettingen, kondigt de regering aan, dat er miljoenen mondkapjes in aantocht zijn. Een bevestiging van het beeld dat ik heb van het crisismanagement van Rutte c.s. : achter de feiten aanhobbelen.
Overigens leidde het tekort aan kapjes ook tot criminele activiteiten in de zin van oplichting en woekeraars. Opvallend was dat Amerika mondkapjes bestemd voor Duitsland in beslag nam. De kapjes waren bestemd voor de Berlijnse politie en zijn in Amerika geproduceerd. Maar de Amerikaanse regering greep in. Mooi voorbeeld van : eigen volk eerst.

Soedah, laat maar

Af en toe heb ik wat last van die typisch Indische cultuur. De meeste ingrediënten bevallen me wel hoor luitjes. Ze horen gewoon bij mij. Ook het soedah, laat maar. Maar er kwam een tijd waarop ik mezelf beloofde niet meer mee te gaan in dat soedah, laat maar gedoe. De verandering duurde jaren.
Het werd me met de paplepel ingegoten; soedah, laat maar. Slikken, slikken en slikken. Zo kwam het bij mij over. Net als de levertraan, maar dat was maar voor 3 maanden in een jaar. Het was gewoon. Maar niet fijn. Soedah, laat maar. Met het verstrijken van de jaren werd ik er enkel opstandig van. Ik ging in verzet tegen het soedah laat maar. Misschien komt het doordat ik hier geboren en getogen ben. Ik wilde van me afbijten. Een wederwoord hebben, verhaal halen. Ik werd er soms boos van. Misschien werd die boosheid ook gevoed, omdat er vaak sprake was van een zekere mate van onrecht. Het plichtmatig slikken is geleidelijk overgegaan in dingen van me af laten glijden. Soedah, laat ze maar. Het is goed zo. Nee, het is geen onverschilligheid. Het is eerder uit zelfbescherming. Zuinig zijn op mezelf en daarmee op mijn dierbaren. Ach ja, wijsheid komt bij mij ook met de jaren.

Als ze maar gelukkig zijn

Als ouders vinden we het heel belangrijk dat onze kids gelukkig zouden worden. We hebben het vaak genoeg gezegd : Het maakt niet uit met wie of wat je thuiskomt, zolang jij maar gelukkig bent. Dus een vriendin, een vriend of misschien een konijn of cavia, we vonden het prima. Komt bij dat we hen de gelegenheid boden zelf ervaringen op te doen in relaties. Dus verbieden daar deden en doen wij niet aan. Het is immers hun leven en ze zijn volwassen. En ze weten dat onze deur altijd open blijft staan. Zelfs als ze voor mij geen kroketten meer zouden meenemen....Eh...

Geluiden van Koningsdag

Zittend in de tuin in het zonnetje luisteren we naar de geluiden van Koningsdag 2020. Wat verderop bevindt zich een wooncomplex voor mensen met een beperking. Daar begon in een feestelijk uitgedoste tuin een dj muziek te draaien. Maar eerst : het Wilhelmus. Het heeft wel wat hoor. Vooral omdat ik een aantal bewoners ken. We begroeten elkaar over en weer en toen de Corona uitbrak kreeg ik zelfs adviezen van hen. Ze klonken erg bezorgd en spraken over afstand houden, niezen en hoesten in de elleboog en het handen wassen. Ik krijg altijd een bijzonder gevoel als ik ze ontmoet en even een praatje maak. Vaak staan ze op de bus te wachten als Fenna en ik 's morgens tegen half negen passeren. Als ze al in het busje zitten, wordt er enthousiast gezwaaid. Vandaag vieren ze uitbundig Koningsdag. Het is hen gegund.

Digi wijsheid

O het www kwam ik een als wijs bedoelde tekst tegen die zei : In het leven moet je 3 dingen leren : 1. Vraag niemand iets, 2. Vertrouw niemand en 3 Verwacht van niemand iets.
Met de laatste kreet kan ik leven. Met de eerste twee dus niet. Niemand iets vragen? Mijn ervaring is, dat ik door veel te vragen en vervolgens dom te kijken en goed te luisteren ik heel veel geleerd heb. Als ik dat niet gedaan zou hebben, dan was ik nog net zo slim geweest als 60 jaar geleden. Haha!
Het andere punt Vertrouw niemand vind ik erg benauwend overkomen. Ik zie me dan als een soort wantrouwige angsthaas door het leven gaan. En dat terwijl het leven juist zo mooi kan zijn.
In het algemeen ben ik goed van vertrouwen. Soms te goed, maar dat ligt aan de mensen die mijn vertrouwen beschaamd hebben. Ik heb ondanks die ervaringen nooit overwogen mensen minder te vertrouwen. Tenzij ik zelf minder leuke ervaringen met hen opgedaan heb. Vertrouwen is wat mij betreft de basis van relaties. Zowel zakelijk als privé. Het huwelijk, samenwonen enz. is daarop gebaseerd. Vertrouwen is ook nodig om anderen iets te kunnen toevertrouwen. Delegeren is ook gebaseerd op vertrouwen. Andersom hebben mensen die niet durven of willen delegeren, weinig of geen vertrouwen. Maar goed, dat zijn mijn ervaringen. Er zullen ook anderen zijn met andere ervaringen.

Fiets op slot

Ik kom nog uit de tijd, de jaren 50, waarin een touwtje uit de brievenbus hing. Mensen waren in het algemeen toen nog eerlijk en betrouwbaar. Een fiets hoefde ook niet op slot. Naarmate de tijd vorderde kwam daar verandering in. Voor mijn bromfiets had ik geen extra slot in de vorm van een kabel of ketting. Ik nog wel, dat mijn eerste auto ook vaak niet afsloot. Niet omdat niemand een Fiat wilde stelen, maar uit gewoonte. Of eh... heb ik het mis? Er was begin jaren 70 nog volop vertrouwen in de medemens. Maar ook dat veranderde. Eind jaren 70 verhuisden wij naar Schoonhoven. Daar viel het bewoners op, dat wij onze fietsen, auto en huisdeuren op slot deden. Maar het duurde niet lang voordat het ook daar beter was dat te doen. Niet veel later bleek een slot niet voldoende te zijn. Het bezit moest zelfs aan de ketting. Letterlijk of via startonderbrekers en/of een alarm.
Opvallend was dat vlak voordat de schoolvakanties uitbraken, het aantal diefstallen een piek had. Tijdens de vakanties was het beduidend rustiger.
We waren ervan overtuigd, dat het met de Vakschool te maken had. Daar kwamen vreemde snoeshanen van buitenaf. Er verdween zelfs wasgoed dat te drogen hing. Met de tijd groeide de criminaliteit.
In de voorliggende periode bevond het criminele tuig zich buitenshuis. Tegenwoordig zijn ze overal, ook binnenshuis. Dagelijks zitten criminelen velen constant op de huid. Door hun smartphone.

Koningsdag 2020

treurig

Heel bijzonder dat ik zo'n dag mag meemaken, al is de reden triest. Ik heb namelijk weinig op met dit soort dagen, omdat ik weinig op heb met ons koningshuis. Ik ben er na mijn jeugd heel anders tegenaan gaan kijken. Wellicht ook vanwege het werk dat ik deed, waarin vaak sprake was van kosten / baten en rendement. Ik weet wel dat ons koningshuis veel bedrijven in haar kielzog meetrekt, wanneer het op staatsbezoek gaat. Helaas merk ik achteraf niet wat daar precies het resultaat ervan was. Nederland is toch al eeuwen een handelsnatie, ook zonder koningshuis. Toch heb ik de vlag uitgehangen. Wat zeg ik? Zelfs twee! Ze hangen wel op half zeven. Aangepast aan de omstandigheden en dus niet aan mijn visie.

Vanmorgen zagen Fenna en ik, ik in ieder geval, een ouder echtpaar dat druk bezig was een vlag in een houder te steken. Meneer hing half uit het raam, terwijl mevrouw op een caravantrapje probeerde de onderkant van de vlaggenstok in de houder te mikken. Helaas was het trapje net te laag. Of mevrouw net te veel gekrompen. Het stel is in de 80 en hoort m.i. geen rare fratsen uit te halen. Veel te gevaarlijk. Dus bood ik hen aan de vlag te plaatsen. Mevrouw kreeg de rolriem met Fenna. Ik ging op het trapje staan en drukte de vlag in de houder. Achter me hoorde ik 'oei!' Fenna had de riem uit de handen van mevrouw getrokken en ging op een paar meter afstand staan kijken. Ze was blijkbaar ergens van geschrokken. Misschien had ze mij onderschat. Haha! Ik kwam weer met beide voeten op de grond terecht en werd vriendelijk bedankt. Ik riep Fenna. De sjokte met de rolriem slepend over de grond naar mij toe, terwijl ze de mevrouw in de gaten hield. Nu maar hopen dat ze die vlag vanavond zonder risico's weer verwijderen. Maar misschien zie ik een van hen vanmiddag nog. Dan zal ik weer mijn diensten aanbieden.

Zakgeld

Als tiener ontving ik 25 gulden per maand zakgeld. Dat was in de periode 1966 - 1969. Tijdens de schoolvakanties werkte ik om wat bij te verdienen. Daar tussen deed ik niets, ook niet studeren. Haha! Ik had niet zoveel geld nodig en het brandde ook niet in mijn hand, waar dus ook geen gat in zat. Ik wist dat als ik het geld binnen no time zou opmaken, ik niet bij mijn ouders hoefde aan te kloppen. Zo leerden ze mij op verantwoorde wijze mijn geld te besteden.
Tegenwoordig hoor ik geregeld, dat kinderen het geld opmaken en weer bij hun ouders aankloppen. Die geven die kids dan weer geld. Meestal als zoethoudertje. Zo leren die kids enkel geld uit te geven. Volgens mij is dat in de zuidelijke EU landen ook zo geleerd : opmaken en dan om meer vragen.
En dan ook nog durven zeggen : jullie zijn rijk! Haha. Ze bedoelen natuurlijk : Jullie kunnen beter met geld omgaan. Ergo, geen geld naar de bon-vivant landen als Italië, Spanje, Portugal enz. Zelfs niet naar Frankrijk, want dat land neigt ook naar een bankroet. Als die landen gaan werken voor hun geld en nadenken voordat ze het uitgeven, dan hoeven ze ook niet te gaan bedelen en lelijk te doen.

Wel of geen toeristen?

Gedurende de afgelopen jaren was de gemeente Amsterdam druk doende toeristen weg te jagen. Niet vanwege de inkomsten, maar vanwege de overlast. Heel vervelend al die vreemde snuiters die daar geld uitgeven. Nu het zover is en er nauwelijks nog toeristen komen, begint de stad te klagen.
De hoofdstad wordt alsmaar meer bezet door mensen met veel geld. Ze drijven de prijzen van huizen dermate hoog op, dat Jan met de pet ze niet meer kunnen betalen. Tenzij Jan een dubbele per op heeft, of wel een kruiwagen tot zijn beschikking krijgt. Zo'n kruiwagen moet uiteraard ook betaald worden.
Amsterdam verdient meer aan de rijke blijvers dan aan het tijdelijk bezoek.

Koken op zondag

Vanmorgen wierp ik een blik in de koelkast. Figuurlijk hoor. Ik zag allerlei restjes, die ik als stukjes van een kookpuzzel ineen schoof. Het resultaat : sajoer! Er lag een paar wortels, een zakje sperzieboontjes, een halve witte kool, een zakje met champignons (zou ook in de gelijknamige soep kunnen verdwijnen), een makreel, een bakje met gehakt en nog wat groen.
Het gehakt verdwijnt samen met een deel van de gekookte en daarna gestampte aardappels naar de afdeling frikadel. Die maakt Sonja zo goed. De rest van de aardappels gebruik ik om makreelkoekjes te maken. Dus al met al wordt het vandaag witte rijst met sajoer, frikadel en viskoekjes. O ja, en wat sambal! Ja, mijn inwendige mens is weer helemaal hersteld van de aanval van de jalapeno. Afgezien van dit alles is het in de koelkast ook weer wat overzichtelijker geworden. Win win.

Crisismanagement

Gisteravond keek ik naar een programma, waarin het werk van de Belgische brandweer centraal staat. Zo zag en hoorde ik hoe men na een zwaar verkeersongeval te werk ging : eerst een diagnose en dan een plan. De uitvoering verliep vloeiend en het slachtoffer kon zodoende snel naar het ziekenhuis overgebracht worden. Tijdens hun werk hoorde ik een bekende uitspraak, waarin gesteld werd dat men uitging van een zogenaamde worst case situatie. Ik moest gelijk aan onze regering denken en de ongeloofwaardige aanpak bij de bestrijding van het coronavirus. Een stelletje amateurs, dat achter de feiten aanholt en constant de koe in de kont loopt te kijken. Met een hausse aan te late of zinloze maatregelen.
In een ander programma All you need is corona love, zag ik aan de ene kant mensen die heel voorzichtig bezig zijn om vooral niet besmet te raken en anderen. Onder die anderen een patatbakker en een mevrouw die haar moeder(?) bezocht. Beiden hingen zonder masker met hun toet boven de etenswaar (patat met kroket), die oma aangeboden werd. Oma zat wel achter een scherm. Arm mens.

Trini Lopez

Ik hoorde hem voor het eerst toen net terug waren gekomen van Curaçao. Dat was in december 1963. We verbleven tijdelijk in de Koningstraat, bij mij opa en tante, in Leiderdorp. Alleen het geluid van die gitaar al, was genoeg om lekker te genieten van zijn nummers. Dit nummer sloot aan bij de opkomende geest van die tijd : love and peace.

Een man een man, een woord

Laat ik nou net weer die meneer met zijn loslopende hond tegenkomen. Ik meende een positief gesprekje met hem gehad te hebben over de aanlijnplicht. Hij toonde begrip voor mijn bezwaar en beloofde mij toen zijn hond voortaan aangelijnd te houden. Helaas is meneer niet van het type een man een man, een woord een woord. Of doen wat je zegt en zeggen wat je doet. Misschien is het helemaal geen man.
Wat ik ook vreemd vind is dat de miljarden steun voor de KLM zo geregeld is. Maar mondkapjes en andere hulpmiddelen nog steeds niet.

O, o, wat glimt ie!

Zelf ben ik vanmorgen geheel conform mijn eerder uitgesproken woorden, verdergegaan met het poetsen van de bus. De andere helft was aan de beurt en de achterportieren. Gelukkig was het wat bewolkt hier, dus hoefde ik me niet in het zweet des aanschijns te werken. Het interessante van poetsen is, dat ik de carrosserie in detail kan controleren. Er is gelukkig niets mis met de carrosserie. Hij blinkt en glimt als nieuw en steekt nu wel erg af bij andere busjes hier in de straat. Hopelijk krijgen die eigenaren niet de pest aan mij en/of het busjes. Haha!
Van al dat poetsen kreeg ik het wel op mijn heupen. Dus ging ik na gedane poetsarbeid in het huisje verder. Stofzuigen, de vaat doen, de wasmachine leeghalen en dus de was ophangen. Een zolderkamer weer op orde gemaakt en nog een was gedraaid en later ook opgehangen. Ach ja, ik vind het allemaal geen straf. Ik bedoel, ik woon hier ook en maak ook de boel rommelig en vies. Ik heb trouwens ook nog een set ruitenwisserbladen vervangen. Toen de zon doorbrak was ik klaar met poetsen. Tijd om even van de zon en een kopje thee te genieten.

Pepertje valt verkeerd

Birds Eye

Mijn ingewanden kunnen niet alle pepers verdragen. En dus ook niet alle sambals. Zo heb ik onlangs geleerd, dat Jalapeno bij mij niet goed valt. Gisteren proefde ik een ietsiepietse op een stuk pizza. De rest van de pizza was niet 'besmet'. Toch is me dat hele kleine beetje heet mij totaal verkeerd bekomen. Met name mijn darmen protesteerden tot diep in de nacht. Dat beetje Jalapeno joeg elke darmbewoner de stuipen op het lijf en dus richting de uitgang. Nu is het 's nachts lekker stil. Iedereen ligt te slapen. Maar dan klinkt elk geluidje wel 10x harder!
Vanmorgen heb ik subiet gecontroleerd om welke pepers het gaat. Om herhaling te voorkomen. Ik kan veel fijn gemalen gedroogde pepertjes van Birds Eye (Afrikaans) verwerken in voedsel, zonder daar enige last van de te hebben. En toch zijn die Afrikaantjes superheet. Terwijl ik met gewone sambal oelek of badjak al voorzichtig moet zijn.

Rood staan

Ik mag dan een klein pensioen hebben, maar aan rood staan doe ik / doen wij niet. Het is eenvoudig : de tering naar de nering zetten. Of wel doen met datgene wat je hebt. Gevolg is dat we zeer bewust met geld omgaan. Dat is iets wat we altijd al gedaan hebben. Zo zijn wij opgevoed.
Dus geen dure Nikes voor de kinderen. Ook al werd er op hun basisschool op gelet. Een slimme zoon tekende op zijn Dutchies van Scapino met viltstift het Nike logo. Klaar. Nooit wat over gehoord. Haha! De nuchterheid zelve. We knipten ook labels werden uit hun kleding. Dat scheelde ook weer aan commentaar.
Onze minister zei vorig jaar nog, dat 's lands overheidsfinanciën op orde zijn. Na het eerste kwartaal van dit jaar staat de overheid voor miljarden in het rood. Als ik voor € 100,= in het rood staat, breekt bij de bank al de pleuris uit. En toch geeft de overheid miljarden aan de KLM. Logisch, want de overheid heeft zelf een groot belang in de KLM. Zelfs zo groot, dat Rutte de vliegmaatschappij boven onze gezondheid plaatste toen de corona uitbrak. Tegenover andere bedrijven is de overheid aanzienlijk minder gul.

Anders tellen

De warrige verhalen over de situaties rond De Regenboog, heeft geleid tot een flinke stijging van het aantal sterfgevallen daar. Zo in de in van : het gepeupel vertrouwt ons niet, dus maar snel even gewoon tellen en de cijfers wat bijstellen. Overigens zijn Drontenaren die in een ziekenhuis of andere instelling elders overlijden, volgens de tellingen geen Drontenaren. Die tellen dus niet mee. In het algemeen hebben we natuurlijk niets aan al dat creatief tellen. Ze veroorzaken enkel nog meer onrust. We kunnen beter aan het eind van het jaar gewoon de cijfers van het CBS erbij halen en er van uitgaan dat de meesten overleden zijn vanwege het virus.
Jammer dat openheid en eerlijkheid ook al aangetast zijn door het virus.

Meten is weten

Tot op heden hoor en lees ik erg weinig over de blijf-thuis effecten op het milieu in ons land. Worden die verzwegen omdat er anders een heel ander beeld zal ontstaan over bijvoorbeeld de oorzaken van fijnstof, stikstof enz.? Gelukkig is er nog het www, dat informatie verschaft hoe het in omliggende landen met de effecten gesteld is. De resultaten :

-Betere luchtkwaliteit door slechts beperkte(!) afname CO2 en stikstof van fabrieken, cruiseschepen en auto's
-Schonere waterwegen door minder scheepvaart
-Minder geluidsoverlast
-Beter milieu voor veel insecten en andere dieren (minder last van de vervuilende en drukke mens).

Een minpunt is dat er meer (plastic) afval is ontstaan. Ik lees echter ook, dat de hoeveelheid fijnstof in de lucht niet lager is geworden. Reden voor bepaalde Duitse steden om dieselverboden ter discussie te stellen. Daar was de hoge concentratie van fijnstof het uitgangspunt voor een dieselverbod. Jammer dat de positieve resultaten niet goedschiks, maar kwaadschiks behaald zijn.
Zou het zo kunnen zijn, dat vanwege de lagere uitstoot er uit de lucht nu meer naar beneden komt? Want niet overal waar aanzienlijk minder uitstoot is, is de neerslag van bijvoorbeeld roet verminderd.

Bus poetsen

als een spiegel

Het begon met het wegwerken van wat resten siliconenkit op de motorkap. Die zijn daar achtergebleven toen ik de extra ventilatie in de kap aanbracht. Van het een kwam het ander, dus deed ik ook maar een spatscherm. Voordat ik het wist was ik de schaduwkant van de bus aan het poetsen. De bus zelf is schoon, maar 'wat zien ik?! Stof!!' Er ligt  een laag stof op de bus. Dus ik heb hem eerst afgestoft. De restanten kit heb ik eerst laten inweken in het poetsmiddel van Turtle wax. Intussen begon ik elders met het poetsen en uitpoetsen. Omdat het mooie resultaat nogal wat verschil vertoonde met de rest, ben ik maar doorgegaan. Het inweken van de plekken met kit was een goed idee. Ik kon de kit zo wegpoetsen. Dat komt ook omdat het veegvlekken waren. Er was kit gemorst en die heb ik toen direct met een doek weggeveegd.

kleurverschil

Zoals gezegd heb ik enkel de schaduwkant van de bus gedaan. Die lijkt nu een spiegel. Morgen doe ik de andere kant, voordat de zon erop staat. Ik ben al bijna op de helft, de achterportieren moeten ook nog gedaan worden, dus dat scheelt.

Een andere vogel

 

Als Marokkanen naar Nederland willen terugvliegen, zijn het in beide landen Nederlanders. Als ons land vraagt criminelen uit te leveren, zijn het Marokkanen. Leuk zo'n dubbel paspoort. Rare vogels hoor, die mensen met een dubbel paspoort.
Eerder schreef ik over een andere rare vogel. Die van de slechte kwaliteit van het hout dat men gebuikt heeft bij de bouw van een insectenhuisje. Ik vind het vreemd dat men geen hout heeft toegepast, dat geschikt is voor buiten. Het multiplex, in de vorm van een vogel begon te bladderen. En dat kwam niet door het fladderen.

nieuw en oud

In het schuurtje had ik nog een restant trespa. Dat ben ik maar gaan gebruiken, om de houten vogel te vervangen. Ik heb het multiplex exemplaar voorzichtig verwijderd en het op het trespa plaatje overgetrokken. He paste net. Niet dus. Maakt niet uit, want nu kreeg het beestje tenminste een wat platter buikje. Daarna heb ik het met de decoupeerzaag, met een zaagje bedoeld voor metaal, uitgezaagd. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar verf. Ik vond een blikje bruine verf

(Sylvana!). Ik heb het witte beest een wat getinte kleur gegeven. De vogel is niet helemaal af, want ik wil nog een andere kleur verf gebruiken. Maar ik heb hem alvast maar weer op z'n plek getimmerd. Ik heb dezelfde spijkergaten gebruikt door in de trespa vogel op dezelfde plekken gaten te boren met behulp van de oude. Die vogel zal nog wel eeuwen goed blijven. Het kastje erachter niet. Dat is ook van hout, maar ziet er nog solide uit.

't Is warm

Al vroeg ben ik begonnen met het legen van Fenna's bak met drinkwater in de tuin. Ze krijgt 3x daags een bak vers drinkwater. De grond is behoorlijk droog, ondanks de natte winter. Zou men het grondwaterpeil niet verhoogd hebben, gezien eerder ervaringen en de verwachtingen op de lange termijn van de weerdeskundigen? Regeren is vooruitzien.
Ik heb het zonnescherm maar weer op de bus gemonteerd. Het werd behoorlijk warm, maar ja met zo'n enorme voorruit gaat het rap. 's Morgens zet ik de luiken open en zet een raam op een kier voor de ventilatie. Zonder die maatregelen kan de temperatuur in de bus oplopen tot boven de 40 graden Celsius.

Corona, wat een chaos!

Hier in Dronten doet men heel erg geheimzinnig over de situatie in De Regenboog. De berichtgeving van officiële zijde is zeer krampachtig en de ene na de andere rectificatie volgt. Het geheel geeft aan, dat de situatie daar ernstig is, al probeert de burgemeester in de laatste rectificatie die indruk weer te temperen. Maar hij wil geen feiten kwijt. Het zal mij niets verbazen indien er om die reden na overlijden selectief getest wordt, zodat het officiële aantal doden / zieken als gevolg van het coronavirus binnen 'redelijke' grenzen blijft. 'Anders tellen' heet dat. Voor mij is het nog steeds frauderen.
De maatregelen van de regering vind ik ook erg warrig. Kinderen zijn niet gevoelig voor het virus, maar mogen niet naar school. Nu mogen ze wel naar school, maar in kleinere aantallen en met 1,5 meter afstand. Dus dat wordt een drukte bij die scholen, wat blijkbaar ook geen probleem is.
De tandarts en mondhygiëniste mogen wel aan het werk, maar de kapper en de horeca niet. Ik snap er geen reet meer van.
Er zijn mensen die verontwaardigd reageren vanwege de kritiek op Rutte c.s.. Die hebben blijkbaar de periode 2012 - 2017 gemist, toen onder bezielende leiding van Rutte de zorg werd gesloopt. Nu moet Rutte zijn eigen rotzooi opruimen. Hij, de PvdA en het knullig optredend RIVM hebben ervoor gezorgd, dat het een moeizame strijd geworden is.
Maar ach, wie tegenwoordig zijn gezonde verstand gebruikt en dat middels feiten laat blijken wordt als negatief en/of vervelend ervaren.
Bij bepaalde ondernemers is de VOC mentaliteit ook weer boven komen drijven. Ze maken ernstig misbruik van de situatie via de inzet van gastarbeiders. Moderne slavernij. Die bedrijven zouden gebrandmerkt en geboycot moeten worden.
Nog even en mensen pakken uit balorigheid het gewone leven weer op.

Een verjaardagscadeau

Als ik iemand een presentje wil geven, probeer ik me voor de geest te halen wat zijn hobby's zijn of wat ik me kan herinneren van bepaalde uitspraken. Ik kan natuurlijk ook iets geven wat ik zelf leuk vind. Maar dat vind ik niet zo geslaagd. De ander is immers de ontvanger en niet ik.
Vandaag is mijn broer jarig. (Dank je wel.) Ik weet welke hobby's hij heeft. Maar ik herinner me nog een uitspraak van hem, toen we over Curaçao spraken. Toen zei hij dat hij zich van die drie jaar weinig kon herinneren. Hij was 6 jaar toen we daar aankwamen.

Vanwege die uitspraak heb ik hem voor zijn verjaardag het fotoalbum van onze vakantie op Curaçao geschonken. Ik heb in dat album namelijk niet alleen een reisverslag gemaakt van onze trip in 2018, maar het ook afgewisseld met terugblikken voorzien van zwart-wit foto's en herinneringen uit de jaren 1961 - 1963. Ik heb het naar hem toegestuurd met een kaartje en een briefje.
Vanmorgen kregen we het bericht dat hij heel erg blij is met het boekwerkje. Vooral de foto's en verhalen van toen, zijn een schot in de roos. Wij ook weer blij. Nu wacht ik op een aanbieding, zodat ik weer voor een aantrekkelijke prijs een exemplaar kan laten afdrukken.

Piepschuim is geen plastic

Vandaag wordt het plastic afval opgehaald. Nu is niet alle plastic gewenst plastic. Dus ook hiervoor gelden regels in de zin van wat wel en wat niet in de kliko mag. Zodra de ophaaldienst geweest is, maak ik de straat weer vrij door de kliko's daar weg te halen. Ik zet ze dan dusdanig neer, zodat ze de straat en de uitgangen niet meer blokkeren.
Vandaag is één kliko van de ongeveer 10 stuks niet geleegd. Er hing een kaartje aan, dat aangaf dat het piepschuim niet in de kliko bij het plastic hoort. Ik zag het piepschuim vanmorgen vroeg al, maar ik heb er niets tegen gedaan. Want zo leren de betreffende bewoners er niets van. Soms haal ik een kop (een zak te veel) eraf en doe de zak dan in onze kliko, die niet zo vol is. Maar ik ga geen afval scheiden voor anderen. Dan kan ik aan de gang blijven.

Corona in Dronten

Hier in Dronten is in een verzorgingstehuis het leger ingezet. Niet om die oudjes daar in bedwang te houden, maar vanwege de corona. Men zegt dat het personeel vermoeid is geraakt. Ik vind wel dat men hier erg geheimzinnig doet over het coronavirus en de gevolgen. Er wordt geteld, maar ook weer niet. Er wordt gepubliceerd, maar liever niet. Ook over aantallen doet men verdacht wazig. Als militaire (geneeskundigen) ingezet worden, dan is er toch wel iets aan de hand. Er gaan geruchten dat in dat tehuis het virus flink huishoudt. Volgens het RIVM zijn hier tot vandaag 6 (geteste) doden te betreuren. Volgens anderen zijn het er meer.
Zelfs krantenberichten hierover geven blijk van strijdigheden. Van 'veel' tot 'het valt erg mee'. Als men zo omgaat met de waarheid, veroorzaakt dat veel geruchten en onnodige angst. Alsof dat beter zou zijn dan de waarheid. We zijn geen kleine kinderen.
Rutte c.s. maakt zich druk over een app, maar de zorg heeft mondkapjes en testen nodig.

Olie verversen

Het was weer zover, de frituurolie moest vervangen worden. Er is de afgelopen maanden aanzienlijk minder gefrituurd, want vrijdag-patatdag staat al een tijd niet meer op de kalender.
Als het zo uitkomt, ga ik soms als laatste vis of iets anders wat qua smaak niet in de patat en/of snackes terecht mag komen in die oude olie frituren. En daarna pas de oude olie wegdoen.
Als ik de olie ga vervangen, maak ik de hele pan eerst schoon. Ja, zo ben ik nu eenmaal. Het is voor mij dus geen kwestie van de oude olie eruit en de nieuwe erin. Zoals bij auto's vaak het geval is. Er zijn er die de oude olie van een auto met een pompje eruit zuigen. Voor een keer handig, maar op den duur blijft er drap onderin het carter zitten. Dus gewoon aftappen op het laagste punt is beter. Even de boel doorspoelen met een speciale vloeistof (flushen) alvorens de nieuwe olie (en dito filter) in te zetten, zou helemaal mooi zijn.

Schone frituurolie in een schone frituurpan dus. De oude olie giet ik in een lege frituuroliefles, meestal waar de olie oorspronkelijk gekocht is. De oude olie gaat naar de supermarkt terug, dus verdwijnt niet in de dieseltank van de Ducato. Of frituurolie of vet oud is controleer ik ook als ik heel toevallig in een snackbar ben. De kleur van de olie vertelt mij veel. En niet te vergeten de geur! Soms krijg ik een weeïg gevoel als ik een snackbar of -kar passeer. Dan heb ik direct gegeten en gedronken.

Een tintje bruiner

Om een tintje bruiner te worden moet Sonja zo'n 4 weken in de zon. Ik heb voor het zelfde resultaat maar 4 kwartier nodig. Dus zit deze Indo niet in de zon. Ik word al bruiner wanneer ik aan de zon denk. Bij wijze van spreken dan. Het mag dan lock down zijn, we hebben wel mooi weer. Wat een lange vakantie voor al die scholieren. Boffers. Toen ik nog werkte braken ook ziektes uit; sars, aids, ebola, vogelpest, veteranenziekte, varkensgriep enz. Maar wij moesten gewoon doorwerken. Wij babyboomers zijn immers bikkels. Haha! Omdat we zoveel meegemaakt hebben, zijn we er nog steeds. Komt bij dat ik aan het begin van mijn militaire dienstplicht tegen van alles en iedereen ben ingeënt. Nou ja, bijna alles en bijna iedereen. Als ik dit nummer hoor, zit ik trouwens weer in de trein naar Zuidlaren. Lodi, Zuidlaren.

Creatief boekhouden

ook meer criminelen

Vanmorgen hoorde ik in het nieuws, dat het aantal asielzoekers dat crimineel gedrag vertoont met een kwart gestegen is. Men wijt de stijging aan een 'andere manier van tellen'. Haha! Creatief boekhouden noemt men dat. Of wel : de boel belazeren, frauderen. Het aantal was dus eerder al veel hoger. Zoals ook hier in Dronten al het geval was/is. Men telt hier ook 'anders'. Men legde ook gedupeerden het zwijgen op, door hen dood te zwijgen. Om de gemoederen nog rustiger te houden, heeft men ook hier met de cijfers gestoeid. Nu moet men enkel nog de niet opgenomen aangiftes aan het resultaat toevoegen. Dan komen we aardig in de buurt van de realiteit.
Weer een voorbeeld van een onbetrouwbare overheid ten koste van nota bene de eigen burgers.
Ik hoorde ook dat het coronavirus op 15 februari 2020 in ons land was aangekomen. Het tijdstip werd niet vermeld. Knap om zoiets tot op de dag nauwkeurig te registreren zonder grenscontrole.
Weer zo'n onzinnig bericht dus. Het kan toch zijn dat iemand die enkel als drager gefungeerd heeft, al begin januari of zelfs vorig jaar onze grens passeerde? Het blijkt maar weer : men roept maar wat. Medio januari was het virus al bij Limburg ontdekt.
De directeur van de KLM wil nog steeds meer geld zien. Minder omzet en toch meer salaris krijgen. Dat zouden wel meer ondernemers willen.

Een gewone corona-dag

Vandaag heb ik toch weer twee mensen kunnen helpen. Een mevrouw was op zoek naar een paar speciale bouten en moeren. Ze waren nodig om een bed in elkaar te zetten; ze kwam een aantal tekort. Laat ik die bouten een weekje geleden nog gezien hebben, toen ik een van mijn bakken met spullen aan het opruimen was. Ik heb ze in een boterhamzakje gedaan en op de regenton gelegd. Daar kon mevrouw de bouten op elk moment van de dag en op veilige afstand pakken. Aldus geschiedde en ze is er blij mee.
's Middags werd er aan de deur gebeld. Door het glas zag ik dat de kleine bezoeker op afstand ging staan. Toen ik de deur opende werd ik begroet (beleefd en met twee woorden!) door een Syrisch jochie, dat hier vlakbij woont. Hij vertelde (in zeer goed Nederlands!) dat hij een opdracht voor school aan het maken was. Nu wilde hij van mij weten hoe de bomen op het pleintje heten. Met zo'n vraag overviel hij mij, maar ik beloofde hem het voor hem uit te zoeken. Hij bedankte mij en vertrok.
Ik heb de naam van de boompjes zo vaak gehoord en toch kon ik er niet meer opkomen. Grrr. Dus even achter de laptop gekropen. En ja hoor, daar kwam de bolacacia voorbij ook bekend als de Robinia en nog wat (latijns). Ik heb de naam even opgeschreven en ben met het briefje naar zijn huis gegaan. Daar heb ik het in de brievenbus gedaan en vervolgens aangebeld en een paar stappen achteruit gedaan. Toen zijn vader had opengedaan, wist hij al waar ik voor kwam. Ik wees naar het briefje in de bus en zei dat het voor zijn zoontje is. Pa bedankte mij en stak zijn duim op.
Weet je nou wat het is? Zie ik dat jochie daar staan, dat heel goed Nederlands spreekt (niet met zo'n accent als menige 2e en 3e generatie Noord Afrikaan) en ook goed bezig is. Dat maakt mij nou zeer blij. Voor zo'n iemand wil ik best wat extra's doen. Motiveren en stimuleren dat joch!

Tegen de Tong van Lucifer

Tong van Lucifer

Op de Knardijk in Lelystad, zichtbaar vanaf de A6, staat al een tijdje een kunstwerk genaamd De Tong van Lucifer. Het kunstwerk is verwijderd omwille van reparaties. Het enorme geval is namelijk nogal gevoelig voor wind (gecreëerd door God?).
Nu is het zo, dat een aantal christelijke mensen een petitie gestart is, met als doel het kunstwerk niet meer terug te laten keren. Men spreekt van een paar zich christelijk noemende politieke partijen en omwonenden. De laatste groep is lastig te plaatsen, want de eerste huizen staan een paar kilometer verderop in landelijk gebied.
Het kunstwerk staat er al sinds 1993. Het stelt een tong voor die de hemel likt. Als uitdaging naar God. Hoe verzint een mens zoiets? Een zwaar gesubsidieerde kunstenmaker dus. Het is diverse keren vernield en weer hersteld van ons belastinggeld (ruim 300.000 euro). Al die tijd ergerden christenen zich aan het kunstwerk.

S(ch)andaal van Petrus

Van mij mag het daar blijven staan. Maak er iets anders van, wat wel geaccepteerd wordt door gelovigen. Een idee van mijn kant  :
Dat ding is met een pot verf om te toveren in De Sandaal van Petrus of van Johannes of desnoods Jezus. Aan beide zijden te doen. En dan maar hopen dat andere gelovigen niet gaan zeuren. Over Mohamed, Brahma, Shiva, Sinterklaas, Rutte enz. Als dat zo zou zijn, maak er dan een kleurrijke surfplank van. We blijven toch niet aan de gang? Bij de bouwmarkt staat een speciale bak met afgeprijsde verf. Een verfroller kost daar nog geen € 5. Lijkt mij beter dan al het belastinggeld nog een keer over de balk te gooien. En ach, what's in a name? Is er trouwens een website waar ik kan tekenen tegen zeurpieten?

Bedankje

Bijlage t.a.v. moderator: “Loud and Clear” Willem!, de instructie van jou, over het plaatsen van een reactie op jouw weblog, op 3 apr. j.l. onder “Reactie’s: bedankt hé?
Sorry, ik ben een beetje laat met dit berichtje want het posten lukte weer eens niet.
Jouw duidelijke uitleg is mogelijk ook voor andere lezers een duwtje in de rug om eens een reactie te plaatsen want het is helemaal niet moeilijk. Hoewel ik het steeds gedaan heb zoals door jou beschreven lukte het de laatste tijd niet meer zo en haakte ik soms af. Waarschijnlijk lag de oorzaak van mijn probleem bij mijn Safari-webbrowser want via Google verloopt tot nog toe alles normaal.

Hartelijke groet!

Fan-tilator

Dream school

Eerder heb ik alle afleveringen van deze tv serie gevolgd. Om kennis te nemen van de manier waarop men 'moeilijke' jeugd weer op het juiste pad probeert te krijgen.
Gisteren zag ik een aflevering, waarin Sylvana Simons de klas toesprak. Ze had zich erg afstandelijk opgesteld tijdens haar eerste optreden. Ze beweerde dat ze zich niets van anderen aantrok. Daar zit je dan als klas. Tegen Sylvana kan je dus beter je mond maar houden. Sylvana begreep dus niet dat de meesten al zo'n afstandelijke houding hadden en daar eigenlijk van af wilden. Ze vonden haar uitspraken maar raar. Sylvana zelf maakt zich in haar dagelijks leven vooral behoorlijk druk over anderen. Dus spreekt ze zichzelf ook nog eens tegen.

voor Sylvana

Tijdens deze sessie had ze erg veel moeite om de klas uit te leggen, dat het goed is om af en toe bij jezelf te raden te gaan. Ze noemde het 'in de spiegel kijken'. Maar de klas vertaalde dit in 'naar je uiterlijk kijken'. Ze begreep de klas niet en verzuimde een voorbeeld te geven. Hoewel Sylvana haar mond vol heeft over te veel wit (zelfs de aanpak van het coronavirus vindt zij te wit), durfde ze van het deels geblondeerde Afro kapsel van een getinte leerlinge niets te zeggen. En wederom viel Sylvana door de mand. Vreemd dat men haar voor zoiets uitnodigt.

Thuis slapen

Tom is merkbaar moe. Meneer slaapt na thuiskomst een gat in de dag. Wat zeg ik? Vele gaten in de dag. Het is toch wat. Als kater moet je na een nachtje stappen (zo noem ik zijn voorjaarsgedrag maar), thuis gaan slapen.
Er was een periode, waarin de seksuele revolutie in ons landje plaatsvond. Men deed de meest vreemde dingen. Ook in het openbaar. In die tijd vielen veel gehuwde mannen na de daad niet pardoes in slaap. Ze moesten na het 'overwerk' eerst naar huis. Net als Tom. Er zijn weer nieuwe briefjes opgehangen met foto's van dakhazen met de oproep een 06 nummer te bellen als hij gespot wordt. Ik weet zeker dat die katers daar niet blij mee zullen zijn. Om de eigenaren toch een kater te bezorgen, kies ik voor de dieren. Miauw!

Ben ik soms dom?

Als ik de maatregelen lees en hoor met betrekking tot het coronavirus, denk ik geregeld : "Huh? Ben ik soms dom?" Volgens het RIVM ondervinden besmette kinderen weinig last van het virus. Dus kunnen ze naar school. Het RIVM beweert ook dat eventueel zieke kinderen thuis geen extra last veroorzaken. Ik denk met mijn domme hoofd : "O, en hoe zit het dan met de besmetting van de leerkrachten, ouders en anderen thuis?" Is dat geen extra last? Misschien zelfs een regelrecht gevaar! Nee, want de leerkrachten worden getest. Oké, als je getest bent, raak je dus niet besmet?
Ik zag ook een horecaondernemer die een creatieve oplossing had bedacht om klanten te bedienen. Hij had een lange grijp arm gemaakt, waarmee hij etenswaar en drankjes aan klanten geeft. "Hoera, wat slim!" werd er geroepen. Meneer vergeet alleen dat hij tijdens het klaarmaken van de drankjes en etenswaar zelf ook een mondkapje en handschoenen moet dragen. Hij hing met zijn hoofd boven het eten en was met zijn blote handen bezig. De presentatrice vond het erg slim. Maar ja, die zal net als het RIVM meer kennis hebben van besmettingen, dan ik.
Zelf weet ik dat als ik griep kreeg, ik altijd besmet was geraakt. In de meeste gevallen door de schoolgaande kinderen.
De regering laat nu wattenstaafjes fabriceren. Heel veel, want men gaat testen. Zodra de bureaucratie klaar is. Het testen begint op mosterd na de maaltijd te lijken.
De minister gaat nu een héééél nieuwe en echt goede corona-app laten maken. Maar eerst gaat meneer een groep echte deskundigen samenstellen. Ik denk : "Al weer??" Dus die vorige 'deskundigen' die betrokken waren bij het beoordelen van al die krakkemikkige apps waren dus niet deskundig genoeg.

Ga nergens heen. Blijf thuis!

Ruim 60 jaar geleden

Op het mooie www zag ik plots een oude foto. Een zeer oude foto mag ik wel zeggen, want hij is ruim 60 jaar geleden gemaakt. Het betrof een klassenfoto van een openbare school in mijn geboortedorp. Op die foto sprong direct een meisje in het oog. Ik herkende haar meteen. Zowel aan haar gezicht als aan haar jasje, waarvan enkel de bovenkant zichtbaar was.
Ik vroeg de eigenaar van de foto of dat meisje soms aan de Hoofdstraat gewoond heeft ter hoogte van het Hubrechtplein. Ik zag haar soms met haar zusje door onze straat lopen, op weg naar school. Omdat hun school verderaf gelegen was en zij dus vroeger op pad moesten, zag ik hen voordat ik zelf naar school ging. 's Middags was ik al thuis als zij weer door de straat liepen. Mijn belangstelling voor het tweetal werd veroorzaakt door hun armtierige kleding. Mijn interesse werd groter, toen mijn moeder mij vertelde dat het kinderen waren uit een erg arm gezin. Van haar kreeg ik ook te horen waar zij woonden. Het was een blokje van 4 zeer oude woningen aan de Hoofdstraat. Als ik sindsdien aan die kant van het dorp kwam, keek ik altijd even naar die huisjes. Het waren regelrechte krotten waar zelfs met borden aan de buitenmuren stond vermeld, dat ze onbewoonbaar verklaard waren. Twee van de vier waren al dichtgespijkerd. Het waren speciale huisjes (van de kerk / diaconie?) ooit bedoeld voor de arme mensen. Elke keer als ik die huisjes of de kinderen zag, kreeg ik medelijden met hen.
Ik begreep uit de reactie van de eigenaar van de foto, dat mijn herinnering klopte. Hij wist meer over de situatie, omdat hij daar vlak in de buurt woonde. Het betrof inderdaad een erg arm gezin, dat onder erbarmelijke omstandigheden in een van de krotten woonde.
Het was weer zo'n typisch moment voor mij, waarop bij mij, dit keer aan de hand van een gezicht, uit het verre verleden allerlei herinneringen bij mij losmaken.
De vier huisjes (krotwoningen werden ze genoemd) zijn eind jaren 50 begin jaren 60 gesloopt om plaats te maken voor nieuwe. Net zoals in de Tuinstraat waar toen twee nieuwe blokken zijn gebouwd.

Creatief zijn -2-

Volgens mij krijg ik last van corona-kilo's. Hoort denk ik ook bij dat virus. Als je tegen een Indo zegt dat ie een dikke buik heeft, dan krijg je meestal als antwoord : "Ik ben net bij oma geweest." Vanwege het vele eten, dus. Als je bij Indo's op bezoek komt is na de begroeting de eerste vraag : "Heb je al gegeten?" Een retorische vraag, want of je nu wel of geen trek hebt, je krijgt toch wat voorgeschoteld.

Vandaag o.a. een hekje geolied. Dankzij een oplettende zoon, hebben wij een fraai hekwerk om ons tuintje. Het waren losse panelen met bijbehorende ronde palen. Alles in het zwart. Mag de protesterende groep tegen alles wat wit is dus blij mee zijn. Zo'n metalen paneel had een mooi formaat om ook als hek dienst te kunnen doen. Dus heb ik er een paar scharnieren (kruishengen) op gemonteerd. Dat kon alleen door aan de andere kant van het hek een metalen strip te gebruiken. Zo kon ik het scharnier met bouten en moeren monteren. Om verzakking van de deur te voorkomen, heb ik hem direct onder een horizontale spijl gemonteerd.
Het hek moest ook nog sluitwerk krijgen in de vorm van een deurkruk en slot. Ik heb daarvoor een gewoon deurslot met cilinderslot gebruikt. Dus niet echt een speciaal voor buiten. Ik heb het met een hardhouten raamwerkje met slotboutjes tussen twee aluminium plaatjes op het hek gemonteerd. Ik moest daarvoor wel twee horizontale spijltjes verwijderen met de haakse slijper. Dat gereedschap had ik ook nodig, om in de paal twee rechthoekige gaten te maken, om de deur te sluiten en hem op slot te kunnen doen. Het is al weer zo'n 6 jaar geleden dat ik het hek / de deur zo gemaakt heb. En hij werkt nog steeds erg goed.

Creatief zijn

platkop schroevendraaier type mamma

In mijn jeugd beschikten wij thuis over zeer weinig gereedschap. En geld. Dus moest ik creatief zijn. Al knutselend zag ik het multifunctionele van huishoudelijke hulpmiddelen in. Met het fijn gekartelde broodmes kon ik ook hout zagen. Dat ging niet gemakkelijke, want de kartelrand werd om en om onderbroken door een snijrand. Dus werd de zaagklus beëindigd met... het breken van het hout.
Een tafelmes met rond uiteinde kon ik ook als schroevendraaier gebruiken. Met een aardappelmesje kon ik hout snijden. Timmeren deed ik vaak met een halve klinker en gevonden, soms weer recht geslagen spijkers. Mijn pa had een boor. Een handboor met een zwengel. In het handvat met schroefdop erop zaten een paar boortjes, met altijd weer de verkeerde maat. Dus na het boren moest er met een schroevendraaier en hamer of steen het gat groter gehakt worden. Mijn opa had een nog ouder model boor. Zo eentje die een grote draaibeweging (omslag) kende. Maar mijn opa was zuinig op zijn gereedschap.
Om visjes en salamanders te vangen gebruikte ik een halve nylonkous.

Als ik er stiekem een had verknipt, bleef er 'zomaar' eentje over!
Mamma's naaidoos en breinaaldenkoker waren ook bronnen voor mijn gereedschap. Zoals naalden (om vishaakjes te maken) en garen als visdraad, breinaalden om een harpoen te maken en de schaar om te knippen en... gaten te steken. De deksels van de vuilnisbak en die van de zinken wasketel gebruikten wij als schilden tijdens ons ridderspel. Pannen waren ook handig. Daar goot ik als tiener Castrol olie in om de ketting van mijn bromfiets uit te koken. Of om tijdelijk oude olie of brandstof in te bewaren. Totdat mijn mamma vroeg : "Waar is die en die pan?!" Soms zei ze ook : "Wat ruikt het hier (in de keuken) raar." Omdat ik twee broers had die naar de technische school gingen, kwam er eindelijk wat gereedschap in huis. Dus hoefde ik niet meer met een nijptang bouten en moeren los te draaien. Een klusje dat ik ooit met een schroevendraaier en een hamer deed. Alle begin is moeilijk. Haha!
Het materiaal dat ik nodig had, hout, spijkers, metaal, zocht ik op bouwplaatsen en/of vond ik ergens langs de weg.
Gebrek aan geld heeft mijn creativiteit goed gedaan. Al was mijn moeder het er vaak helemaal niet gecharmeerd van mijn creativiteit. Ze noemde het soms vandalisme.

Achter de feiten aan

Vanmorgen legde iemand die politiek deskundig is uit, hoe onze regering te werk gaat aangaande de corona. Men raadpleegt een aantal deskundigen en neemt vervolgens een besluit. "Want", zo sprak meneer, "elke deskundige heeft zo zijn eigen mening." Zo'n opmerking geeft aan hoe onzeker de deskundigen zijn en dat de politiek naar eigen politieke voorkeur keuzes kan maken. Zoals met MH17. Alleen al om die reden zou ik verwachten dat de overheid het zekere voor het onzekere kiest. Het gaat immers over onze gezondheid. Dan had men eind januari het carnaval dat een maand(!) later gevierd zou worden verboden. Dan had men ook heel veel kunnen checken op grond van een worst case situatie, zoals voldoende hulpmiddelen, personeel enz. en andere voorzorgsmaatregelen kunnen treffen. Maar er gebeurde niets. Erger, volgens de minister zou het niet zo'n vaart lopen met dat virus. Vanaf dat moment holt de regering achter de feiten aan. Mede omdat ze waarschuwingen van deskundigen in de wind sloegen. We weten nu ook waarom er zo weinig getest wordt. Een politieke zet om ons informatie te onthouden. Want alle voorzieningen om te testen zijn er. De regering heeft het geheel onnodig uit de hand laten lopen. Wij hadden eind januari ook al onze bedenkingen. Maar wij zijn andere deskundigen; ervaringsdeskundigen met een gezond verstand.

Te wit

Er wordt door een bepaalde anders dan wit gekleurde groep steevast geklaagd over te blank en te wit. De sneeuw is te wit, het witbrood is te wit, Nederland is te wit en meer van die ongein. En nu wordt er weer gezeurd. Over de Corona aanpak. Ook die is te wit, volgens deze getinte zeurpieten. Dit keer won mijn sociale instelling het van mijn sarcasme en ik dacht : "Ik heb hier in 't schuurtje nog een emmertje met teer staan." Dit nummer gaat over een wit lijntje. Het is niet anders.

Krakend(-vers) kraakbeen

(vervolg van zo. 5 apr. 2020)

Terwijl ik druk bezig was met het plukken van een paar prachtige, rijpe tomaten, op buurman tuin, zag ik vanuit mijn ooghoeken dat iemand verderop mij gadesloeg en ik dacht meteen aan een belangrijk artikel van ons Huishoudelijk Reglement. Het is n.l. eenieder verboden andermans tuin te betreden zonder toestemming van de eigenaar; tenzij een ‘overtreder’ bestuurslid is. Hoewel ik bestuurslid bén, en toen dus niet in overtreding was, besloot ik de kijker op afstand toch maar even te informeren over mijn bezigheden want ik kende deze man niet persoonlijk. Later bleek dat het nota bene ook nog een straat-buurman van de Bosniër te zijn die mogelijk een oogje in het zeil moest houden! Om wat sneller bij de man te zijn besloot ik een verkorte route naar hem te nemen door via een paar aangrenzende tuinen schuin over te steken. Ik legde mijn tomaten op de grond en stapte wat (té!) haastig over de eerste afrastering en daar sloeg het noodlot toe. De afrastering bestond uit twee, niet eens zo hoog gespannen, gladde ijzeren draden en toen ik daar, na mijn rechtervoet, mijn linkervoet overheen had geplaatst dacht ik gewoon door te kunnen lopen maar kwam bedrogen uit. Mijn linkervoet (bleek later) was blijven haken in een opstaande lus van de slap hangende onderste draad en in een fractie van een seconde lag ik languit in de andere tuin. Maar, ... omdat ik mijn val niet kon opvangen met mijn reuma-vlerken viel ik dus letterlijk ‘op mijn platte bek’, uitgerekend precies op een plateautje van klinkertjes dat de eigenaar van die tuin daar had aangelegd voor een tafeltje en een paar tuinstoelen. Terwijl ik met mijn voorhoofd op de steentjes knalde, ontdekte ik in een flits dat wij mensen inderdaad kraakbeen in ons lijf hebben want ik hoorde heel duidelijk gekraak in mijn ‘bovenkamer’

(brrr!!!). Ik schrok mij te pletter en dacht meteen ,,...als ik nu duizelig wordt ben ik echt de pineut...”. Ik tastte automatisch naar mijn mobieltje in mijn linker broekzak maar gelukkig ‘bleef ik bij de les’ en hoefde voorlopig geen alarm te slaan. Toen ik onder mijn hoofd de stenen rood zag kleuren, door ‘krakend vers’ bloed uit mijn voorhoofd, besefte ik dat ik aardig gewond was geraakt, propte mijn zakdoek in m’n gezicht en kwam heel voorzichtig weer op de been. Ik ging alsnog naar de man op afstand, vertelde hem wat ik aan het doen was op die tuin en wat mij daar was overkomen, en vroeg hem waar precies de wond in mij gezicht was zodat ik de zakdoek op de juiste plek kon drukken. Daarna ging ik terug naar mijn eigen tuin om daar mijn voorgenomen werkzaamheden alsnog uit te voeren maar een inmiddels gearriveerde ándere buurman schrok van mijn gezicht en adviseerde me toch maar zo snel mogelijk naar huis te gaan om mijn wonden te laten verzorgen.

Wordt vervolgd met : “In de lappenmand”

Fan-tilator

In en om ons tuintje

Tijdens een wandeling met Fenna zag ik een briefje hangen aan een boom met een afbeelding van een dakhaas. Ze heet Amber en wordt gemist. Ach ja, het is weer voorjaar. Ik zie een hausse aan berichten waarin men oproept uit te zien naar een kat, die al een tijdje van huis is. Het zijn voornamelijk katers. Deze dame is hoogst waarschijnlijk de mannen aan het plezieren. Je hebt nu eenmaal dames die veroverd willen worden en zij die zich aanbieden.
Volgens het briefje wil Amber heel graag naar huis. Ik durf dat ernstig te betwijfelen.
Toen de zon van de voorgevel van ons huisje was verdwenen, ben ik de ramen gaan zemen. Hé dat is rijmen of dichten, zonder mijn hemd te lichten.
's Middags heb ik mijn hemd, shirt uitgedaan en ben ik in ons tuintje aan de slag gegaan. Niet met geheel ontbloot bovenlijf, want ik wilde de buurtdames niet het hoofd op hol brengen. Voorjaar, weet je wel? Ik heb overigens een keer die houten specht gerepareerd. Daarna heb ik de deur van het schuurtje van een stopper voorzien, zodat ie niet meer dat houten gevederde beest een knal voor de kop kan geven. Ik ben met een stukje speciaal gereedschap de voegen tussen de tegels gaan ontdoen van ongewenst groen. Anderen noemen het onkruid, maar volgens mij bestaat er geen onkruid. Wel gewenst en ongewenst groen. En dat verschil ligt aan de smaak : ga je voor kunst (teelt) of voor echt?
Waar Sonja een maand overdoet is bij mij in een paar uur gepiept. Ik heb het niet over schoonmaken en dergelijke (daar is ze sneller in dan ik), maar over bruin worden. Dus deed ik weer tijdig mijn shirtje aan. Anders denken de mensen dat ik stiekem toch met vakantie geweest ben. Tegen alle adviezen en regels in.

Parkeerperikelen

In de buurt waar wij wonen is een aantal huizen in een halve cirkel naast elkaar gebouwd. Het is toegestaan de auto haaks op de woningen te parkeren. De meest linker en rechter woning hebben extra parkeerruimte voor het huis. De woningen daar tussen hebben minder ruimte. Het in- en uitrijden wordt voor hen ook bemoeilijkt door een rond perkje in het midden van de ruimte. Ze zeggen dat over die inrichting nagedacht is.
Maar goed, de situatie leidt geregeld tot klachten. Sommige bewoners en/of bezoekers nemen het niet zo nauw en parkeren hun auto dusdanig, dan ze andere buren hinderen. Ook na diverse verzoeken dat niet meer te doen. Mij zie je het woord aso hier niet gebruiken; ik houd het maar op gedachteloos parkeren. Sommigen krijgen dagelijks bezoek, omdat ze in hun huis een bepaalde bedrijvigheid uitvoeren. Nee, geen seks of zo. Maar gewoon thuiswerk of oppaswerk. De bezoekers / klanten parkeren hun auto dan ook even op dat kleine stuk, zodat er niemand meer in of uit kan. Er is aan de straatkant voldoende parkeerruimte, maar dan met men nog even 8 meter lopen. Natuurlijk heeft praten geen zin. Gevolg is dat een aantal bewoners een afscheiding heeft geplaatst of gaat plaatsen. Zo'n afscheiding in de vorm van een hekwerk, dwingt de buren de auto in het parkeer-gareel te blijven. In principe is er voldoende ruimte voor een auto voor elke woning. Misschien is wat overleg, rekening houden met de ander en wat zelfdiscipline een betere oplossing. Dat kost verder niets.