Bij een van de bedrijven waar ik voor werkte, kreeg ik als interim manager te maken met een oud gebruik op de ICT afdeling. Zodra ik in de eerste week van januari de jaarplanner opgehangen had, markeerden twee medewerkers subiet met een zwart viltstift al hun vakanties. Het waren nota bene oudere werknemers, waarvan de een kinderloos en de ander geen kinderen meer thuis had. Andere werknemers hadden nog wel kinderen thuis. Die moesten zich naar de twee schikken en mochten daarna met het viltstift aan de gang. Het was een vreemde belevenis mensen te ontmoeten, die primair aan zichzelf dachten en dat de rest zich maar naar hen moest schikken. Niet bepaald een teken van een hechte groep.
Ze stonden even raar te kijken, toen ik dat grote vel papier weer verwijderde en in de papierbak gooide. Ik verwees naar het eerst volgende werkoverleg, waar o.a. vakanties op de agenda zou staan.
Ik moest tijdens dat overleg nog wel even flink aan de bak, om ervoor te zorgen dat vakanties in onderling overleg geregeld zouden worden en niet in een wie-het-eerst-krast modus op basis van anciënniteit. Natuurlijk kreeg ik bijval van de medewerkers met kinderen thuis. Ik was er toen zelf ook een. Wij waren gebonden aan de schoolvakanties. Zelf lette ik primair op de continuïteit van taakstelling van de afdeling, zodat er altijd iemand aanwezig zou zijn voor de werkzaamheden.
Mijn ingreep bleef nog lang nagalmen bij de twee oudere egoïsten. Ik heb dat woord bewust niet gebruikt, want de hakken stonden al in het zand.