Soms is het lastig mezelf te blijven. Er was een tijd waarin ik het gewoon vond me anders voor te moeten doen. Dat werd door anderen van mij verwacht en dit gehoorzaam ventje deed dat toen maar. Want wie niet luisterde, moest maar voelen. Dus ging ik van linkshandig naar rechtshandig, vocht ik om ruzies te beslechten en vertelde thuis niet wat mij overkomen was.
Naarmate de jaren verstreken ben ik steeds meer authentieker geworden. Ik moet bekennen, dat mijn levenservaringen en mijn fysieke en psychische knelpuntjes daartoe hebben bijgedragen. Soms neem ik toch even een andere houding aan, zonder verraad aan mezelf te willen plegen. Dan ben ik naast gewoon ook Oost-Indisch doof. Haha! Of ik vertel een leugentje om bestwil, door te zeggen : "Nee hoor je bent helemaal niet dik."
Gedurende mijn loopbaan heb ik mezelf menigmaal 'verkocht' vanwege het binnenhalen van een opdracht. Dat wilde mijn leidinggevende graag. Dan deed ik alsof ik voldeed aan de eisen die anderen aan mij stelden. Maar eenmaal binnen pakte ik de draad weer op en was ik mezelf en geen stereotype van leidinggevende, zoals menig werkgever en/of opdrachtgever toen zou willen zien. Ja, ik acteerde dus ook geregeld. Maar niet van dien aard, dat ik mijn heil moest zoeken in alcohol en/of drugs om nare gevoelens weg te drukken.
Niet iedereen vindt dat ik mezelf mag zijn. Ze willen graag een andere Willem zien. Een voor hen onveranderd persoon van toen. Als ik probeer ze uit te leggen dat die persoon er door de gebeurtenissen niet meer is, dan nemen ze daar geen genoegen mee. Dan nemen ze afstand. Dat is dan maar zo. Net als op werk vind ik niet dat iedereen mij aardig moet vinden. Daar zijn we te verschillend voor.