Gisteravond werd er gebeld. Toen ik opendeed stond er een kennis van vrouwelijke kunnen op de drempel. Ze vroeg me of ik haar een zaag kon lenen. Omdat ik niet wist wat ze wilde zagen, vroeg ik haar dat. Ik ken haar verder niet zo goed, dus misschien zou ze met een houtzaag een stuk staal willen zagen. Of andersom. Je weet het maar nooit. Ze zei me toen, dat ze de poten van haar ezel wilde inkorten en dat ze daarvoor een houtzaag nodig had. Huh?! Je moet je voorstellen, dat ik kort daarvoor even op de bank zat te suffen. Dus mijn grijze massa was was nog in ruste toen ik de deur opendeed. Hoewel ik het spoor bijster was vroeg ik haar toch even binnen te komen en te wachten. Zelfs toen ik naar het schuurtje liep, vroeg ik me af hoe dat met haar ezel zat. Zou ze zo'n beest in haar achtertuin hebben? Het zal toch niet? Maar ja, dit is wel Flevoland, waar mensen zelfs paarden in hun voortuin mogen houden. Dus... Weer teruggekeerd gaf ik haar de houtzaag. "Dank je", zei ze, "mijn ezel staat veel te hoog op z'n poten. Hij staat nu op zolder, want de nok is daar hoger dan 2.40 meter. Dus ik ga een stuk van de poten afzagen, dan kan ie ook beneden en in de slaapkamer staan." Ja, ze is alleenstaand. Ik keek haar nog steeds enigszins verontrust en compleet sprakeloos aan. Waarschijnlijk merkte ze dat. Ze zei : "Die ezel heb ik zelf gemaakt hoor, toen ik met schilderen begon." Pas toen drong het tot me door wat ze aan het doen was. Ze schildert dus in haar vrije tijd. Vandaar. Maar dan nog. Ze is nogal klein van stuk. Zou ze op een laddertje staan om bij het doek te komen? Het zal allemaal wel. Ik vroeg toch nog even of ik haar kon helpen met die ezel. Maar dat hoefde niet. Ik heb haar succes gewenst.
 |
| in de grondverf |
Over schilderen gesproken. "Waar werd oprechter bouw, dan met een man en vrouw, ter wereld ooit gevonden?" In Lelystad dus.
We zijn vanmorgen samen naar de zolder getogen. Daar hebben we de bouwdraad weer opgepakt en zijn naarstig aan de slag gegaan. Terwijl ik een luikje maakte voor de bergruimte onder het dakbeschot, ging Sonja het blanke hout te lijf met een kwast, een roller en een paar potten witte grondverf.
Omdat ik nog wat materiaal over had heb ik een stukje elektriciteit opnieuw aangelegd, zodat het een geheel vormt met de rest. Het oog wil immers nog meer? En we streven naar zo min mogelijk afval.
Tegen het middaguur heb ik wat inkopen gedaan. Onder het schuine dakbeschot heb ik vervolgens een opbergruimte gemaakt met behulp van een aantal planken en plankdragers.
 |
| luikje |
Met een van de planken ging het niet zo goed. Ik had hem krap een paar millimeter korter moeten afzagen. Gevolg was dat de plank klemde toen we hem wilde plaatsen. Dus Sonja en ik gingen liggend op de grond, het was de onderste plank, aan de slag om hem weer los te wrikken. Uiteindelijk lukte het wel, maar om de pas geverfde wanden te ontzien, lagen we daar wat dom te goochelen met die plank. Op een gegeven moment lagen we beiden lachend onder die plank te spartelen! Haha! Gelukkig was er niemand in de buurt. En ach, het is en blijft veel leuker dan achter de geraniums.
 |
| legplanken |
Om de stroken onder de vensterbank te kunnen rollen met grondlak, heeft Sonja de vensterbanken verwijderd en de steunen gedemonteerd. Die zijn na het rollen weer erop geschroefd en vervolgens zijn de vensterbankdelen weer teruggeplaatst. Ja, ja, daar draait Sonja haar hand niet voor om. Daarna hebben we de boel opgeruimd en zijn we via de vuilstort naar huis gereden. Moe, maar zeer voldaan. Het is weer allemaal gelukt! Morgen maar een dagje achter de geraniums.
