Uit onderzoek is gebleken, dat de verantwoordelijke commandant onder wiens commando een paar Nederlandse militairen in Afghanistan gesneuveld en gewond raakten door 'friendly fire', niet op zijn taak berekend was. Te triest voor woorden.
Toen ik het nieuws hoorde, moest ik direct aan onze commandant denken. Die man kwam niet alleen onbekwaam over (was meer een studiepik), maar deed voor mij op militair vlak 'vreemde' dingen. Hij hanteerde een tactiek waaruit bleek dat wij, infanteristen, louter kanonnenvlees waren.
Zo moesten wij in open terrein op linie een heuvel bestormen, waarop zich een mitrailleursnest bevond. Ik had graag met die gasten daar boven willen ruilen. We vonden het allemaal een idiote zelfmoord-aanval.
Later, tijdens een andere grote oefening, begon ie tijdens een onverwacht bezoekje te zeuren over het feit dat niet iedereen zijn schoenen gepoetst had. Stel je voor, lig je al een paar dagen te blauwbekken in de sneeuw vanwege een mogelijke vijandelijke aanval, komt meneer over ongepoetste schoenen zeiken. Zo ook tijdens een overlevingsoefening over het feit, dat we met ongeschoren hoofden rondliepen. In het algemeen was onze commandant vaak afwezig als we oefeningen draaiden. Dan bleek hij met ziekteverlof te zijn achtergebleven in Zuidlaren.
Naar mijn idee moet het legerkader eerst onderaan beginnen en ervaring gaan opdoen in echte oorlogssituaties bij een ander leger. Met theoretici win je geen slag, laat staan een oorlog.
We hadden een sergeant, die in Korea had gevochten. Voor die man had iedereen respect. Maar ja, die wist ook waar ie het over had.