Brievenbus met een touwtje

aan een draadje

Er was een tijd, waarin een touwtje uit onze brievenbus hing. Het was trouwens ook nog een gedeelde brievenbus, want de post van de benedenburen kwam op dezelfde deurmat in het halletje te liggen. Hoezo onveilig, hoezo privacy? Toen was dat heel gewoon.
Hier weten we hoe laat de post komt. Als het zo uitkomt kijken we even wat er op de mat gevallen is. Soms verstrijkt er veel tijd voordat we de post zien liggen, omdat we ook veel andere dingen te doen hebben. Dan zie ik de post pas als ik Fenna uitlaat of de voordeur op slot ga doen.
Ik heb ook een e-mail adres. Dus dagelijks kijk ik of er iets zinnigs in de mailbox terechtgekomen is. Soms kijk ik vaker. Bij voorbeeld wanneer ik met iemand via mail aan het communiceren ben of wanneer ik iets via het www te koop heb staan.
Nee, ik zit dus niet op een stoel bij de brievenbus of achter (of voor?) mijn laptop naar mijn mailbox te staren. Daar heb ik het te druk voor.
Toch is het zo, dat veel mensen denken dat iedereen op een berichtje van hen zit te wachten. Want als er niet direct gereageerd wordt, is men boos. Misschien grijpen daarom veel mensen haastig naar hun smartphone als ze een piepje horen of een trilling voelen. Alsof de doodstraf staat op niet of later kijken. Velen reageren zelfs op zo'n signaal alsof ze een onheils- of een geluksbericht (een miljoen gewonnen) verwachten. Maar dan hoor ik heel vaak de vraag : "Hoi, waar ben je?"
Er was een tijd waarin de telefoon aan een draadje vastzat en de mens vrij was. Tegenwoordig zit een mens met een lijntje vast gebakken aan het apparaat. Ik ben blij dat ik vrij ben.