Je mag me best lui noemen. Daar heb ik geen moeite mee. Nooit gehad, want alleen ik weet hoe deze vork in zijn steel zit. Ik ben altijd wars geweest van het wiel opnieuw uitvinden. Waarom moeilijk doen? Zonde van de tijd. Vanwege mijn vertrouwen in de medemens heb ik ook nooit moeite gehad werkzaamheden te delegeren. En ik neem graag beslissingen. Ik werkte en werk nog steeds graag op de gemakkelijke manier. Dat kon onder meer omdat ik over het algemeen zeker van mijn zaak was.
Ik herinner me nog de eerste psychologische test die ik maakte. Toen de psycholoog de resultaten met mij doornam, begon hij eerst mij te vertellen wie ik was qua persoonlijkheid. Het was erg (aangenaam) verrassend van een wildvreemde te horen wie ik was. Het meeste klopte. Op één punt na. Een punt waarmee ik later vaker geconfronteerd zou worden. Omdat ik als mensenvriend omschreven werd, hadden de psychologen het idee als zou ik niemand kunnen ontslaan. Zij zaten er volledig naast. Ik geef mensen graag een tweede kans, maar twee keer geel is rood. Dat moet wel als ik met mijn projecten uit woelige baren wilde blijven. Gelukkig is het weinig keren voorgekomen, dat ik mensen heb moeten wegsturen.
Vanwege de doelstellingen van de projecten moest ik ook zakelijk blijven. Dus waren de rapportages kort en krachtig (1 A4 tje) en was de besluitvorming snel. Zonder emotionele toestanden er omheen. Oponthoud vond ik maar niets. Maar een mensgerichte aanpak vormde wel de basis. Ik had weinig moeite met het vinden van de balans tussen die twee werkmethodes waarin zakelijkheid en emoties hand in hand gingen.
Zelf beperkte ik me tot het leiden van het project en het coachen van de medewerkers. Voor de rest deed ik werkzaamheden die ik op mijn niveau interessant en leuk vond. Zo was het voor mij lang vol te houden.