Terugkijkend op rechtszaken heb ik alsmaar minder waardering gekregen voor onze rechtspraak in het algemeen en voor advocaten en rechters in het bijzonder. Het aantal van hen dat het moreel kompas kwijt is neemt alsmaar toe.
Het draait steeds minder om recht en steeds meer om 'winnen', 'scoren' bij de advocatuur, waar vooral veel geld (voor een dure, topadvocaat) mee gemoeid is. Opvallend is dan dat het onze rechtsstaat niet uitmaakt waar het geld voor deze topadvocaten vandaan komt. Hoe meer geld, des de groter de kans op een lagere of zelfs geen straf. Hierin speelt zelfs geld dat via criminele activiteiten verkregen een belangrijke rol. Recht is dus te koop en zodoende is er geen recht.
Een ander aspect betreft de uitspraken. Een dronken iemand die twee mensen doodrijdt krijgt in eerste instantie een taakstraf. Zo'n rechter moet subiet ontslagen worden als zijnde ongeschikt. In het algemeen vergeten veel rechters het aspect rechtsgevoel. In het geval van Michael P zou zijn hoger beroep vanuit dat gevoel afgewezen moeten worden. Tenzij vaststaat dat zijn straf zwaarder zal uitvallen. Al was het maar met een maand. Als het hoger beroep van MP toegestaan wordt, neig ik te denken aan lijkschennis. Het is een klap in het gezicht van het slachtoffer en haar nabestaanden. Vrouwe Justitia is weliswaar geblinddoekt, maar bij mij is inmiddels de indruk ontstaan, dat de blinddoek bedoeld is om de slachtoffers te negeren en blind te willen zijn voor het rechtsgevoel. Als het dan toch zo klinisch moet en louter via regels zonder interpretatie, laat dan maar de hele rechtsgang automatiseren.