Familie van ons is op dit moment in Indonesië. Ze bezoeken daar de familieleden van hun moeders kant. Ze hebben ook het dorp en het graf van hun (over)grootouders bezocht. Heel bijzonder dus, vooral omdat ze met drie generaties op pad zijn.
Zoals je weet heb ik helemaal niets met het geboorteland van mijn ouders. Indonesië zegt mij weinig. Ons werd weinig verteld over de gordel van smaragd. Zo'n anderhalf jaar na hun aankomst in Nederland, ben ik hier alsnog tussen wal en schip terechtgekomen. Ik voel me nergens thuis; niet hier en niet in Indonesië. Ik heb altijd het onrustige gevoel gehad om te willen verkassen. Al zou ik niet weten waarheen. Nee, ondanks alles ook niet naar Curaçao.
Mijn terugkeer op Curaçao heb ik wel als een thuiskomen ervaren. Maar misschien werd het gevoel veroorzaakt, doordat het een lang gekoesterde wens van mij was eens terug te keren naar dat mooie eiland.