Toen ik vanmorgen in de badkamer voor de spiegel stond, schrok ik me een hoedje : "Wat een kop!" Maar ja, ik werd nogal vreemd wakker. Ik schrok wakker en ik weet nog steeds niet waarvan. Het zal wel een geluid geweest zijn, dat op dat moment nog niet opgeslagen was in mijn geheugen. Maar nu zit het er wel in en kan ik een volgende keer gewoon doorslapen. Als ik wakker word van een geluid, weet ik meestal wat het veroorzaakt heeft. Dan hervat ik mijn slaapje. Dat gaat trouwens heel gemakkelijk, want ik ben op zo'n moment niet echt wakker. Het is meer een roes.
In het algemeen ben ik niet zo bezig met mijn uiterlijk. Ik ben er tevreden over. Dus ik heb geen behoefte aan een neuscorrectie om dat platte ding wat op te krikken. Botox heb ik helemaal niet nodig, want mijn lippen en kont zijn dik genoeg. Haha! Een facelift helemaal niet, want dat past niet bij de rest en zal dus extra uit de toon vallen. Zoals ik bij veel vrouwen zie.
Als ik naar mijn armen kijk, moet ik aan mijn vader denken. Die had op latere leeftijd ook zo'n droog ogende opperhuid. Dus daar ben ik ook blij mee. Ik denk vaak aan hem. Ik reken soms snel uit hoe oud hij was op zekere momenten. Hij was 30 jaar toen ik geboren werd. Zelf was ik bijna 29 toen onze oudste ter wereld kwam. Ik maak meer van die vergelijkingen. Mijn vader had veel rimpels in zijn gezicht. Ik heb meer het uiterlijk van mijn moeder. En dat wil ik zo houden.
Nee, geen video van Willeke Alberti.