Niet zo schrikkerig

Terwijl ik buiten wat aan de schuifdeur van de bus aan het prutsen ben, voel ik iets tegen mijn kuit kriebelen. Ik dacht aan een vlieg en ging gewoon door met mijn gepruts. Toen het gekriebel aanhield, keek ik even naar beneden. Toen zag ik het hondje van een buurtbewoonster, dat aan mijn been snuffelde. En natuurlijk ook haar, want ze heeft haar hondje meestal aan de riem. Na de begroeting zei ze dat ze verbaasd was over het feit, dat ik niet schrok van het gekriebel aan mijn been van haar snuffelend hondje. Ik schrik niet zo snel. Als ik iets  voel kriebelen, kijk ik meestal even. Ik ben geen type dat wild om zich heen begint te slaan, laat staan te gillen. Als ik aftershave gebruikt heb komen soms wespen snuffelen. Die beestjes zijn gewoon nieuwsgierig. Ik heb vaak gezien, dat mensen tamelijk wild worden bij het zien van een wesp en acuut last krijgen van moordneigingen. Om hen tot kalmte te manen, krijgen ze pardoes een prikje. Van de wesp. Wie rustig blijft, heeft in zo'n geval meestal nergens last van. Of, zoals het op een bordje bij een tandarts geschreven stond : Wie zichzelf beheerst, beheerst het allemaal. Nou ja, bijna allemaal. We hebben zo onze grenzen.