Ik heb me telkens weer verbaasd over de manier, waarop mijn moeder reageerde als mijn vader ons iets zei op zijn (Marine annex mannen-) manier. Zelf had ik er geen moeite mee. Pa's taal was voor mij 'grote mannentaal'. Stoer dus. Niet alleen het taalgebruik stoorde haar. Ik kreeg de indruk dat pa eigenlijk helemaal niets tegen ons mocht zeggen. Althans niet iets wat een correctie of een opdracht inhield. Dat vond moe helemaal niets. "Laat die jongens nou eens met rust!", zei ze dan.
Het onderling meningsverschil tussen pa en moe zag en zie ik nog steeds opduiken in de opvoeding. Als een kind iets doet wat beide ouders niet goed vinden zal pa zeggen : "Hé, laat dat!" Moe is meer van : "Wat doe jij daar? Wat hebben we daarover afgesproken? Wil je dat niet meer doen?" Meestal afgesloten met een aai over de bol. Zie daar het verschil. Ze willen beiden iets niet, maar de benadering is totaal anders. Voor pa lijkt het alsof moe het helemaal niet of veel minder erg vindt dat het kind de regel vertreedt. Geen reden om geërgerd te reageren, zou je denken. Maar niets is minder waar. Pa vindt moe te soft en moe vindt pa te hard. Ik vraag me dan af : Is het doel bereikt? Ik weet zeker dat met pa's manier van communiceren en corrigeren het gemeenschappelijk doel eerder bereikt wordt dan met die van moe. Mannen zijn vaak oplossingsgericht bezig. Zo ook in de opvoeding. Recht op het doel af. In het algemeen is de manier van opvoeden vaak een afspiegeling van de eigen opvoeding.
Wat beiden ook vaak vergeten is, dat een kind haarfijn in de gaten heeft bij wie het veel potjes kan breken of wie te manipuleren is en hoe. In sommige situaties spelen kinderen hun ouders tegen elkaar uit. Een logisch gevolg van onderlinge onenigheid in bijzijn van de kinderen. Ergo, op één lijn blijven en meer de doelstellingen in de gaten houden en minder letten de manier waarop die bereikt worden. Pa wordt er anders moe van.