Soms kom ik ze tegen, mensen die telkens weer naar anderen wijzen als ze zelf in gebreke zijn gebleven. Hun aantal lijkt te groeien. Altijd weer die rotsmoezen. Altijd ligt het aan anderen. Wat mij betreft is dat met rokers ook het geval. Nog even en de smartphone fabrikanten worden aangeklaagd vanwege verslaving, ongelukken en het psychische problemen wegens een sociaal isolement. Nee, de verantwoordelijkheid ligt nog steeds bij de gebruikers ervan. Zij kiezen ervoor. Er zijn ouders, die de school de schuld geven van de slechte leerprestaties van hun kind(eren). Nee, het zijn de ouders op de eerste plaats zelf die verantwoordelijk zijn.
Anderen de schuld geven, is jezelf vrijpleiten terwijl je schuldig bent. Een bekend fenomeen. Een collega die voor een test voor hoger management onvoldoende scoorde, gaf de schuld aan de vraagstelling en de docent. Met andere woorden : ik ben potentieel een prima leidinggevende, maar jullie opleiding en docenten deugen niet. Veel ouders accepteren geen kritiek op zaken, die hun kinderen betreffen. "Zeg, wij werken allebei hoor!", is dan de reactie. Of anders : Bemoei je met je eigen zaken!" En dus mag je over de door de kids aangerichte schade niet praten. Wie chronisch anderen de schuld geeft van hun ongeluk of miserabel leven, zit dagelijks in de rol van slachtoffer. Zij zijn het die een probleem hebben.
Er zijn er die nogal op ondoordachte manier aan iets beginnen. Zodra iets fout gaat of vastloopt, zijn anderen of anders omstandigheden daar schuldig aan. Vooraf zaken goed overdenken en risico's afwegen lijkt me een betere aanpak. Er zijn instanties, specialisten of informatiebronnen om zelf wat wijzer te worden. Dan leer je over je zwakke punten, wat je eraan kunt doen en zie daar : je gaat bij problemen eerst bij jezelf te rade. Ik weet dat naar anderen wijzen gemakkelijker is en vergt verder geen energie en/of tijd van jezelf en hoef je ook jezelf niet te veranderen.