Luik - Amsterdam

In het Belgische Luik is een drietal mensen doodgeschoten door een veroordeelde, die even op vrije voeten was. De man wilde een auto stelen en schoot daarbij de vrouwelijke bestuurder dood. Ook twee politiemannen werden doodgeschoten. Het gerucht gaat, dat de dader Allah Akbar heeft geroepen, maar de lokale autoriteiten houden het vooralsnog op "Waar is de hakkenbar".
Maar het is toch een terreurdaad. Zoals ik al eerder verwachtte, zullen dit soort acties vooral in België en Frankrijk enkel toenemen.
In Amsterdam wordt door het linkse stadsbestuur naarstig gewerkt aan nog meer criminaliteit en verkwisting van belastinggelden. In die stad worden illegaal Afrikaans boeventuig gehuisvest en van al het nodige te voorzien om daar een leuk leventje te gaan leiden. Men noemt deze criminelen tegenwoordig 'niet-gedocumenteerden'. In de meeste gevallen hebben zij hun papieren weggegooid of vernietigd, zodat hun verhalen over hun herkomst niet gecontroleerd kunnen worden. Het zijn vooral jonge mensen, die gretig ingaan op het linkse gepamper. Dat die illegalen een direct risico vormen voor andere stadbewoners is blijkbaar van geen belang. De stad jaagt blijkbaar liever fatsoenlijke mensen weg, om zo plaats te maken voor gespuis en illegalen.

Arabische hangjongeren

Het was ooit een tamelijk stil pleintje hier. Er werd af en toe gespeeld door kleine kinderen, soms begeleid door een ouder. Ze spelen meestal op en rond de betonbielzen. Sinds de komst van de vluchtelingen is het pleintje steeds vaker een plek voor grotere kinderen. Van Arabisch komaf. Het maakt ons niet uit waar die mensen vandaan komen, hoor. Het blijft wel jammer dat ze telkens weer rommel achterlaten. Sinds hun komst. Ik heb er diverse keren over gesproken, maar zonder veel effect. Ik geef toe, dat de buitenlandse kinderen hier direct in de buurt zich wel houden aan de 'schone' afspraak. Maar hun vriendjes daarentegen niet. Ken je die pakjes met

bamisoep? Je weet wel, die met zo'n blokje mie en twee zakjes met kruiden en vaak peper. De mie moet je zo'n 3 minuten in kokend water leggen en vervolgens afgieten en die zakjes er doorheen tjampoeren. Nou, er is een Arabische jongeman, die de mie zo rauw opeet. De grote en kleine zakjes gooide hij hier op het pleintje. Ik heb hem gevraagd dat niet meer te doen. Ik vroeg hem eens goed te kijken en te zien hoe schoon het hier is. Hij mocht de verpakkingen in onze kliko gooien, die onder handbereik in ons voortuintje staat. Hij beloofde dat te doen.
Een paar dagen later zie ik hem die zakjes in de struiken op het pleintje wegstoppen. Ook weer wat van gezegd, op vriendelijke toon. Weer later lieten ze lege frisdrank blikjes en zakjes achter. "O, mag dat ook niet?", was de reactie. Ik ben er sindsdien mee gestopt. We ruimen de boel zelf maar op. De milieukwesties mag men ook beter onder de aandacht van de vreemdelingen brengen. Ze maken er soms een smeerboel van. Maar ja, als je niet anders gewend bent.... Voor het overige gedragen ze zich probleemloos.
Wat mij ook niet zint, is de manier waarop bepaalde grotere jongens (13-16 jaar) mij aankijken en/of aanhoren. Soms lijkt het alsof ik bij hen op bezoek ben of zo. Maar wellicht ligt dat aan mij.

Vertrek klaar

Omdat we heel geleidelijk ons voorbereid hebben, valt er zo vlak voor het begin van de vakantie nog maar weinig te doen. Gelukkig maar, want het is behoorlijk warm. 's Morgens vroeg zetten we de deuren en ramen tegenover elkaar open, om de koele ochtendwind door het huisje te laten blazen. De plafondventilatoren draaien, zodat ook de warme lucht bovenin verdreven wordt.
Tegen 10.00 uur gaat de boel weer dicht. Zo proberen we het wat koel te houden. Maar ja, dit huisje is niet zo goed geïsoleerd, dus loopt langzaamaan de temperatuur toch weer op.
De koffers zijn bijna gepakt. Ik moet enkel nog mijn slippers en s(ch)andalen inpakken. Tijdens de vlucht draag ik een lange broek en t-shirt met lange mouwen vanwege de airco.
Uiteraard vindt ook nog de laatste schoonmaak plaats, zodat onze student ook wat dat betreft in een gespreid bedje terechtkomt.
Als anderen op ons huisje passen, kan het zijn dat er iets mis gaat. Dat kan nu eenmaal gebeuren. Een paar plantjes meer of minder of een lege kanariekooi is echt geen ramp. Oké, het is wel sneu als een huisdier overlijdt wanneer je op dat beest past. Of dat de kat weggelopen is. Sneu vooral voor degene die oppast. Maar ja, dat is nu eenmaal het risico.
We nemen overigens geen laptop mee, anders wordt het zo'n gesjouw. Er zal best wel hier of daar op dat eiland een computer staan, die aangesloten is op het internet. En anders is het gewoon hier wat stil op het blog.
Terugkomend op de algehele voorbereiding inclusief het boeken van deze reis, ben ik Sonja erg dankbaar. Ze heeft erg veel voor mij geregeld, want deze grijze kop kan het allemaal niet meer zo goed bevatten. Te veel informatie en prikkels.

Max Maakt Mogelijk

Soms zie ik bij toeval een aflevering of een stukje ervan. Het betreft hulpbehoevende mensen in oost Europa. Vaak zijn het oude, alleenstaande vrouwen en/of weduwen, die in barre omstandigheden het laatste deel van hun leven slijten. Ze zijn arm en ontberen de primaire levensbehoeften.
Er is veel ellende op de wereld, maar wat deze arme en vaak zieke mensen zo bijzonder voor mij maakt, is dat ze hun kruis dragen en desondanks zonder klagen proberen te overleven. Deze mensen verdienen het om geholpen te worden. Als ik hen vergelijk met de jongelui die naar hier komen als 'vluchteling' en hoe vaak er op een gemakkelijke manier voor hen gezorgd wordt, dan vind ik die zorg aan hen onterecht. Ze waren blijkbaar sterk, rijk en gezond genoeg om naar hier te komen. De oude vrouwen in oost Europa kunnen vaak nauwelijks lopen en/of vervoer betalen. Noodzakelijke zorg ontbreekt hen ook.
De meesten hebben geen familie meer. Dus er wordt geen geld doorgesluisd naar anderen. Naast de zorg voor deze ouderen, worden hun bouwvallige huisjes weer bewoonbaar gemaakt en voorzien van belangrijke voorzieningen. Tja, en dan ben ik bezig met wat roest op een camper. Lekker belangrijk. Niet dus.
De werkwijze van MMM doet me denken aan de manier waarop wij onze familie in Indonesië hebben geholpen. Het geld, de hulp komt controleerbaar daar waar het nodig is. Soms zien we ook wat het resultaat is van de verstrekte hulp. Mooi werk, dus steun ik MMM. Dit keer voor Moldavië.

Aftellen

Met mijn broers en neef Jacques bij Hato

We zijn ons heel rustig aan het voorbereiden op de reis naar Curaçao. Elke vakantie begint voor ons met de voorbereidingen. Veel hebben we dit keer niet nodig : een paar t-shirts, korte broeken, een zwembroek, ondergoed slippers en sandalen en toiletartikelen. Voor de vorm, we gaan per slot met vakantie, doen we dat spul toch maar in een koffer. Haha.

Emmabrug 1962

Zonder gekheid, veel nemen we dus niet mee. De warmere kleding doen we aan voor de vlucht. In het vliegtuig is het een stuk koeler.  We kijken er erg naar uit. De bankpassen moesten ook even bijgewerkt worden, zodat ze ook daar op dat eiland te gebruiken zijn. Met het vliegen boffen we ook. Zowel de heen- als de terugvlucht vertrekken we op aangename tijdstippen. We hoeven dus niet 's nachts op pad. Dan slapen liever. Kortom, we zijn aan het aftellen.
Neemt niet weg, dat ik vanmorgen toch weer even in de loods was. Tja, ik probeer de tijd die ik heb aan de bus te besteden. Alles wat ik zelf kan doen, bespaart ons geld. Vandaag zijn de nieuwe veerpoten afgeleverd. Dus Mike hoeft niet per se thuis te blijven als ie het fort bewaakt. Kinderen hebben is wat dat betreft ook wel handig. Ze staan altijd voor ons klaar en daar zijn we hen dankbaar voor.

St. Michielsbaai

Ik heb een checklistje (ja, daar gaan we weer) gemaakt voor Mike, zodat de boel hier blijft draaien, terwijl wij ons opladen op Curaçao. Wat een leven heeft deze AOW'er toch. Ik ben me daar goed van bewust. Voor elke dag die ik krijg ben ik zeer dankbaar.

Pietje Precies 2

deuk in de bumper

binnenkant van de bumper

Vanmorgen was het zover. Bij de bouwmarkt heb ik twee metaalzaagjes gekocht voor de reciprozaag van Ben. Met die zaagjes hoopte ik de bumper van de Ducato te zagen, omdat de bevestigingsbouten en moeren zo goed als kapot geroest zijn. Ik heb nog eerst een poging gewaagd, maar die liep op niets uit. Om een goede kijk te krijgen op de klus, heb ik eerst onder de wagen een lamp geplaatst. Dankzij die lamp had ik goed zicht op de steun. De zaag paste keurig tussen de bumper en de carrosserie. Tussen beide had ik nog geen 2 millimeter ruimte. Maar genoeg om te zagen. Ik liet het toerental geleidelijk oplopen en de zaag het werk doen. Dat laatste houdt in : niet drukken op de zaag. Ik zag dat de zaag geleidelijk en gemakkelijk al zagend door de steun zakken; als een heet mes door de boter. De bumper lag binnen 5 minuten aan mijn voeten. Toen ik weer opkeek, riep ik spontaan : "Holy cow!" Ik zag links in de hoek een enorme roestkrater over een lengte van zo'n 30 cm en ongeveer 4 cm breed (foto mislukt). Al die jaren verscholen achter de bumper. De tik tegen de bumper heeft flinke gevolgen gehad. Daar heb ik me volledig op verkeken. Ik werd misleid door de relatief kleine deuk in de bumper. Zo te zien is het geen tik, maar een flinke dreun geweest.
Maar niet getreurd, want ik was deze ellende mooi voor. Tijdens mijn eerdere inspectie had ik al meer zwakke plekken op die strook gezien.

plaatwerk op maat

Met name boven de trekhaak. Het is met roest net als met muizen : als je er een gezien hebt, is er meer van. Vanwege die constatering heb ik afgelopen dagen een nieuw paneel besteld en ontvangen. Zo'n paneel is een kopie van het origineel en ik hoef niet per se het hele paneel te gebruiken. Ik kan er ook stukken van knippen / zagen / slijpen. Ik hoef dan niet het metaal in vorm te kloppen, want de juiste vorm heeft het al. Wat nu nog resteert is het roestige stuk uit de carrosserie zagen en een nieuw stuk erin lassen. Daarvoor moet ik dus een dito stuk van het paneel af zagen. En ook een middenstuk voor boven de trekhaak. Dat zou zonde zijn van het paneel. Ik ga toch maar voor het hele stuk. Het paneel loopt vanaf de onderkant tot aan de vloer in de camper. Om na het herstel de bumper weer te monteren heb ik al een oplossing voor handen. Het laswerk doe ik niet zelf. We hebben een ervaren Mig lasser in de familie, dus...

Als een gatenkaas

Veel mensen weten niet, dat je  vanwege een depressie in een heel andere wereld terechtkomt. Ik vond het een lege wereld. Er was in mijn beleving niets. Het enige wat mij bijstaat uit de periode, is wat voor werk ik toen deed. Misschien komt dat omdat ik het bijna dagelijks deed, gedurende een langere periode en me tijdens dat werk wat beter voelde. Vandaar dat ik het dan enkel heb over post en/of folders bezorgen en zwerfvuil opruimen. Elke dag grote drempels nemen om te herstellen en mezelf terug te vinden.
Gelukkig heb ik in de periode ook foto's gemaakt. Voor mij zijn ze allemaal fragmenten, losse stukjes. Zelfs die van vakanties. Net een gatenkaas. Op sommige foto's zie ik er niet uit. Alsof ik in geen dagen geslapen heb. Of dat ik net uit mijn bed ben gerold, terwijl het tijdstip anders aangeeft. Vreemd hoor, om ze nu zo te zien.
Ik heb de fotomappen van die jaren bij de hand. Ze staan op een externe schijf, die gekoppeld is aan mijn laptop. Waarvoor ik ze zo voor het grijpen heb, weet ik niet precies. Misschien omdat ik me nogal hulpeloos of buitengesloten voel, wanneer er iets besproken wordt waar ik me niets van kan herinneren. Daar word ik nog steeds nogal rusteloos van, totdat ik via een of meer foto's me een beeld kan vormen van toen. Soms doen die situaties me denken aan de herinneringen, die met name mijn moeder over mij had als kind. Daarvan wist ik toen ook niets, ondanks dat ze leuk waren.

In het zuiden

rommelt het. In België verwacht men meer terreuraanslagen. Zo ook in Frankrijk. Ja mensen, blijf maar aardig doen tegen hen die tegen ons (westerse cultuur) zijn. En haal er vooral nog meer binnen. Zelfs terroristen die met de IS gevochten hebben. "Want die kunnen we met een goed gesprek genezen van hun denkbeelden" , hahaha!
In Italië is een politieke ommezwaai gaande. In Brussel wordt men behoorlijk zenuwachtig. De nieuwe, 'populistische' regering (zo noemt men de echte volksvertegenwoordigers heden ten dage) is nogal wars van de EU en de euro. Natuurlijk begint men vanuit Brussel weer te roepen, dat wanneer Italië overgaat op een eigen valuta de euro zal ontploffen. Haha! Die sprookjes, bedoeld als bangmakerij, kennen we inmiddels wel. De Brexit toont aan, dat het wegvallen van lidstaten helemaal geen grote ramp is. Als een armtierig Griekenland zou afhaken zou er zich ook al een ramp voltrekken. Ja, ja, we worden aardig in het ootje genomen door Brussel.
Over Spanje : dat land heeft erg veel moeite met de democratie. Maar daar hoor je vanuit Brussel niets over. Vanuit die stad hoor je alleen geklaag over lastige Marokkanen en de democratie in landen als Polen, Tsjechië, Oostenrijk en Hongarije. Want die democratie luistert niet zo goed naar de regelgeving vanuit Brussel. Gelijk hebben die landen, wanneer ze zich sterk maken om hun eigen have en goed en cultuur te beschermen.

Eiland in de zon

We zijn aan het aftellen begonnen. De koffers moeten gepakt en de paperassen verzameld worden. We kijken ernaar uit. Sonja heeft een interessant boekje gekregen, dat door een toeriste geschreven is naar aanleiding van haar verblijf op Curaçao. Niet alleen interessant vanwege de bezienswaardigheden van het eiland, maar ook over de bereikbaarheid en/of  rekening gehouden moet worden met bijvoorbeeld stevige schoenen of andere outfit.
Er is sinds 20 oktober 1963 toen ik het eiland met de Oranje Nassau verliet natuurlijk erg veel veranderd. Via familieleden die het eiland nadien bezocht hebben hoorden we er al over. We vliegen niet rechtstreeks. We maken een tussenlanding op Aruba. Maar eerst alles goed voorbereiden voor de reis. We hoeven niet extra vroeg op of heel laat opblijven. We vertrekken in de middag, dus dat scheelt ook weer. We komen steeds meer in de stemming.

Dagboek van een zieke

Niet alleen voor mijn werk hield ik een (project)dagboek bij. Ook privé, gedurende de periode dat ik niet meer helemaal mezelf meer was. Bijna dagelijks schreef ik in korte bewoording op, hoe het met mij gesteld was en wat ik gedaan had om aan mijn genezingsproces te werken.
Dat dagboek had ik dus wel nodig. Niet alleen omdat mijn korte termijn geheugen mij in de steek liet. Ook voor de gesprekken bij het UWV. Zo had ik mijn eigen dossier. Dat was niet compleet, want ik heb van de gesprekken bij het UWV niet alles kunnen onthouden. Ik heb ter plekke ook geen aantekeningen gemaakt. Dat was voor mijn grijze massa te veel en te lastig. Vaak kon ik me niet echt veel herinneren van zo'n gesprek. Ik hield er wel telkens een wat unheimisch gefühl aan over. En dus wist ik dat het niet goed zat. We zaten niet op één lijn. Er werd aan mij gesjord om me weer aan het werk te krijgen. Daar ging het vooral over. Ik kreeg van het UWV niet de tijd en gelegenheid om te herstellen. Ik zou en moest aan de slag, terwijl ik na een herkeuring voor 80% afgekeurd was. Die herkeuring was trouwens niet goed verlopen (fout UWV), dus kreeg ik met een sollicitatieplicht te maken. Daar ging men vrij coulant mee om, wat de spanning / druk bij mij deed afnemen.
Het dagboekje liet zien dat ik o.a. hoe vaak ik therapie kreeg en wanneer, wat ik met de uitgebrachte adviezen gedaan heb, zoals in de buitenlucht met de handen bezig zijn (zoals zwerfvuil opruimen, folders / post bezorgen, fruit plukken enz.). Ze gaven ook een beeld van hoe ik me toen voelde.
Mijn privé dagboekje was opgebouwd in tabelvorm met vier kolommen, beginnend met een oplopende nummering, de datum / tijdstip, de activiteiten van die dag /periode en een kolom met eventuele opmerkingen. De laatste gingen vaak over hoe ik me voelde.
Afgelopen weken hebben we weer zo'n dagboekje opgezet naar aanleiding van de aanrijding van achteren.

Pietje Precies

In afwachting van de vervanging van de kapotte veerpoot, ben ik met de tips van de keuring en een kritisch oog weer onder de bus gedoken. Aan de achterzijde, achter en parallel aan de bumper, bevindt zich een paneel dat aan de linker kant nogal roestig is. Omdat op dat punt de bumper wat lichte schade heeft, denk ik dat de wagen daar een tik heeft gehad. Die toestand had ik al eerder gezien, toen de wagen laatst op de brug stond. Om echter gemakkelijk bij die hoekrand te komen, moet de bumper eraf. De bumper zelf is meer een kaarsrecht sierstuk in de vorm van een U-profiel van zo'n anderhalve meter. Hij zit op twee punten met twee bouten en moeren met steunen aan elke kant vast op de carrosserie.  Ik heb toen deze vier bevestigingsbouten en moeren in de WD40 gezet. Later heb ik dat nog een keer gedaan.
Gisteren merkte ik dat die bouten en moeren dermate geroest zijn, dat de dopsleutel de kanten van de moeren en boutkoppen gewoon rondtrekt. Ik heb gisteravond de situatie nog eens bekeken en overdacht en heb toen besloten de beide beugels door te zagen. Tja, soms moet je rigoureus te werk gaan.
Tussen de carrosserie en de bumper is genoeg ruimte voor een zaagblad van een reciprozaag. Als de bumper op die manier verwijderd is, kan ik niet enkel bij dat hoekje maar ook bij het hele achterpaneel komen.
Natuurlijk wordt de bumper na de antiroest exercitie weer gemonteerd. Het kan ook zijn, dat na verwijdering van de bumper ik de oude steunen wel kan verwijderen. Desnoods door de slijpschijf in te zetten. Zo niet, dan maak ik op de carrosserie naast de bestaande (afgezaagde) steunen nieuwe steunen, waar ik de bumper aan bevestig.
Wat de constructie van de wagen betreft ben ik blij dat ik nog te maken heb, dat het chassis niet samen met de opbouw de sterkte bepaalt. Het chassis zelf is nog vrij goed. Het is meer de beplating en dan aan de onderzijde. Ik verwacht dat ik gedurende de komende jaren meer preventief bezig moet zijn met de bestrijding van roest. Wat dat betreft ben ik wat jaloers op mensen wier auto helemaal gestript wordt, om hem vervolgens weer als nieuw op te bouwen. Als ik zoiets met deze bus zou kunnen (laten) doen, dan kunnen we nog jaren plezier hebben van de Ducato.

Zuckerberg versus de rest

Ergens interessant maar ook gênant te zien hoe men Zuckerberg vragen stelt over met name de privacy van gebruikers van zijn software. Gênant omdat Zuckerberg slimmer is dan alle EP bij elkaar. Hij is er met zijn praktijken weer gemakkelijk vanaf gekomen. Maar wat wil je? Veel EP'ers willen louter vanwege Zuckerberg aanwezig zijn. Kennis ontbreekt en een echte deskundige erbij halen doen ze liever niet, want dan is hun uitje niet exclusief meer.
De zogenaamde data-lek is volgens mij een stiekeme actie geweest van beide partijen, met instemming van Zuckerberg. Alles draait immers om geld.
De EU als vertegenwoordiger van veel gebruikers kan beter een audit op die software en wat zich back-office afspeelt laten uitvoeren. Desnoods door een paar bureaus uit verschillende lidstaten. Met een 'ja' of  'nee' of zwijgen van Zuckerberg komt men er niet. Alleen uit de software en het intern gebruik van de data blijkt wat zich feitelijk afspeelt.
In Amerika wordt de situatie weergegeven met een cartoon, waarop een jongen gebruiker tegen Mark Zuckerberg zegt : "Volgens mijn vader bent u niet eerlijk bezig met Facebook", waarop Zuckerberg fluisterend antwoordt : "Je vader is niet je echte vader..."

Irritant chatten

Handig hoor, winkelen via het www. Ik heb enkel geen zin in al die registraties, dus doe ik het lekker zonder. Telkens als nieuwe klant. Wat ik niet handig vind is de manier waarop men ondersteuning biedt, tijdens het bezoek en/of winkelen op een website.
Het is me al een paar keer overkomen, dat een pop-up schermpje mij vraagt of ik soms vragen heb. Ik geef toe, ik heb dan de neiging te typen : "Nee, jij dus wel". Maar tot nu toe lukt het me aardig gewoon te reageren met "Nee, dank u. Ik kijk wat rond." Net zoals in menige winkel, waar een medewerker subiet mij op de nek springt, zodra ik binnen ben.
Met zo'n pop-up Chat heb ik geen goede ervaringen opgedaan. Het lijkt of je in gesprek bent met iemand, maar dat is dus niet zo. Het is net alsof ik iemand spreek, die in het voorbijgaan even reageert of niet. Heel irritant. Dus ik druk die schermpjes meestal weg.
Maar afgelopen keer had ik toch wat vragen. Over de prijs en het verpakkingsaantal. Dus klik ik op Chat gesprek. Ik stel vervolgens mijn vraag, beleefd beginnend met "Hallo". Het duurt behoorlijk lang voordat ene Alex mij antwoord geeft. Als ik n.a.v. zijn reactie nog een vraag stel, zie ik na bijna 20 minuten nog steeds geen reactie. Dus ik type in : "Zijn wij nog in gesprek of niet meer?" Na enige tijd gewacht te hebben, besluit ik een andere site te bezoeken. Na ruim een uur kom ik terug op de eerste site. Als ik daar weer rondsnuffel, verschijnt van Alex weer het chat scherm. Met de vraag of ik soms wat te vragen heb. Als ik antwoord : dat heb ik al gedaan blijft het lange tijd stil. Dan komt opeens het antwoord op mijn voorlaatste vraag. Op de laatste Zijn we nog in gesprek of niet meer?, hoor ik niets meer. Geen "Sorry ik had het druk of "Sorry ik zat weer op de wc, want mijn vriendin heeft gisteravond weer gekookt" of "Sorry, ik moest buiten even een pakje sigaretten oproken of wat coke snuiven." Hoe dan ook, dat chatten vind ik helemaal niets. Ik kan beter tegen Fenna kletsen. Die doet tenminste nog alsof ze luister.  Als ik de chat afsluit, stuurt Alex mij na enige tijd wel weer een berichtje. Hij wenst mij een goede voortzetting van de dag. Ja, ja.

Kenteken geschorst

In afwachting van de reparatie en de herkansing voor de APK, heb ik na inwinning van wat advies de camper bij de RDW geschorst. De bus mag toch niet meer de openbare weg op vanwege die kapotte veerpoot. Door die poot is zelfs de oude nog lopende APK niet meer geldig. Logisch. Ik wil verder ook geen onnodige risico's nemen, dus de bus staat in de loods. Door de schorsing is er ook geen druk meer om haastje repje de reparatie uit te laten voeren. Ik heb een afspraak gemaakt voor medio juni, dus na onze vakantie. De demper is inderdaad lek. Ik zag langs de pijp vettigheid van olie.
Ik heb inmiddels twee nieuwe dempers voor de voorzijde besteld. Ik heb eerst verder gekeken dan mijn neus plat is en dat bracht aardig wat prijsverschillen aan het licht. Ik zag op een website een set veren voor 108 euro. De set is per twee verpakt stond erbij vermeld, maar de prijs bleek per stuk te zijn. Dat merkte ik toen ik de set in een winkelwagentje gooide : 216 euro, kassa! Op een andere site zag ik nota bene dezelfde set die bijna 40% minder kost; bijna twee voor de prijs van één! Omdat ik toch geen haast hoef te maken, heb ik ze maar in Duitsland besteld. Als ze er niet voor onze vakantie zijn, mag Mike ze in ontvangst nemen.
Gedurende de wachttijd ga ik de achterbumper eraf halen, om achter dat stootding aan de carrosserie te werken. En anders is er nog de voorziening onder de wagen voor de beide oprijblokken, die gemaakt moet worden. We maken van de nood weer een deugd.

Wolven in schaapskleren

Afgelopen dagen hoorde ik voorstanders preken over het toenemend aantal wolven, dat ons land binnenkomt. Laten het nou heel toevallig allemaal mensen van Staatsbosbeheer zijn, boswachters. Schapen- en/of andere veehouders kwamen niet aan het woord. Ik kreeg te horen, dat wolven helemaal niet gevaarlijk zijn voor mensen. Dat die wilde beesten je hond en/of je vee kunnen aanvallen en jij voor de kosten zelf maar moet opdraaien, wordt gemakshalve door de boswachters maar weggelaten. Stel je wandelt met je hond ergens in een gebied, dat een wolf als zijn een territorium gekraakt heeft. Dat beest gaat subiet tot de aanval over, want het beschouwt jouw hond als indringer. Maar ja, je wilt je hond beschermen, dus wat gebeurt er? Volgens een deskundige zal de wolf op de vlucht slaan, want hij is bang voor de mens. Ik weet niet wanneer of waar dat overleg tussen wolven en mensen heeft plaatsgevonden, toen dat met de wolventroep afgesproken werd. Ach ja, deskundigen denken dat ze zoveel weten. Ik vind het veel belangrijker te weten, dat de wolf dat ook weet. En dat weet ik dus niet. Dus ga ik er maar van uit, dat wolven dat niet weten. De voorstanders zijn voor mij ook wolven, maar dan in schaapskleren.

APK : het zit tegen

Vanmorgen reed ik de bus naar de garage voor de APK keuring. Zoals gezegd heb ik vooraf de wagen gecontroleerd op zaken, die ik zelf zou kunnen herstellen. Zoals kapotte lampjes en dergelijke.
Bij de garage aangekomen, bleek de overheaddeur niet open te kunnen. Met een vorkheftruck werd de deur omhooggeduwd en vervolgens provisorisch vastgezet. Ik heb dit keer voor een garage gekozen, waarvan ik weet dat men daar erg kritisch te werk gaat. Dat heb ik gedaan, omdat ik nu eenmaal alles wil weten over de bus.
Ik ben daarna naar de loods gegaan, om daar weer wat te doen, zoals een cv ketel demonteren en een bodemplaat van een VW bus ontroesten, in de grondverf zetten en aflakken.
In de middag kreeg ik slecht nieuws van de garage. De rechter schokdemper aan de voorzijde is lek! Toen ik dat nieuws hoorde, moest ik gelijk denken aan het licht schommelen van de bak op weg naar de garage. Ik rij altijd erg rustig en helemaal bij het nemen van verkeersdrempels. Maar ach, de wagen is al 24 jaar oud en dan weet je dat slijtage delen het kunnen begeven. Bij aankoop waren alle dempers nog originele exemplaren. De achterste heb ik direct na aanschaf tijdens de xxl servicebeurt laten vervangen. Ik laat ook dit keer gelijk maar beide voorpoten vervangen. Als dat nou alles is, ben ik toch tevreden. Dit keer ben ik vroeg met de keuring, dus we hebben nog wat tijd. Hij zal pas na onze tropische vakantie herkeurd gaan worden.

Fietsvakanties

Wij fietsen graag. De beide tweewielers gaan daarom vaak mee, achterop de drager. Als de fietsen meegaan, gaat de kar van Fenna natuurlijk ook mee. Er zijn erg veel leuke plekken om te fietsen. Maar wie niet het wiel opnieuw wil uitvinden, ik dus, maakt gebruik van bestaande beschrijvingen. Met behulp van folders, gidsen en websites vol met informatie over fietsvakanties kan ik lui zittend in mijn stoel lezen over omgevingen waar wij eventueel veel en leuk zouden kunnen fietsen. Gemak dient de mens.
Zo'n fietsvakantie via zo'n reisorganisatie kost veel geld. Wat dacht je van 5 dagen fietsen ergens in ons landje voor bijna 370 euro per persoon?! Voor dat geld moet je eerst op eigen kosten met eigen vervoer naar de plaats van bestemming, een hotel. Daar krijgt men logies en dagelijks ontbijt en de fietsroutes. De laatste kan je vaak ter plekke gratis krijgen. Expliciet vermeldt men, dat je de rest van de kosten zelf moet betalen, waaronder de huur van de fietsen of e-bikes, kosten voor veerponten, parkeergelden voor de auto, de lunch en het avondeten, verzekeringen enz. Kortom, een erg kaal arrangement voor erg veel geld. Men zou ook kunnen spreken van een verblijf in een hotel met enkel ontbijt. De rest mag men voor eigen rekening zelf invullen : wandelen, fietsen, autorijden, zwemmen enz.
Nee, dan liever op een camping op een centraal gelegen plek, om van daaruit te gaan fietsen. Dat kost voor verblijf aanzienlijk minder, gemiddeld 18 euro / nacht met allerlei voorzieningen. Die twee croissants uit de lokale bakkerij of supermarkt en kopjes koffie 's morgens kosten dan ook geen vermogen. Maar dankzij dat soort documentatie hoef ik niet lang hoef te zoeken naar leuke fietsomgevingen. En voor de rest : ieder zijn / haar meug.

Isolatie doet z'n werk

Toen ik die twee extra luikjes op het dak aanbracht, heb ik de ruimte tussen de plafondplaat en het dak van de camper (foto) met isolatieschuim volgespoten. Dat was in het voorste deel van de voormalige laadruimte. Men heeft namelijk tegen het dakbeschot een multiplex plaat geschroefd met daarop een isolatieplaat. Een isolatiedeken zou beter geweest zijn, omdat zo'n deken zich vormt naar de structuur van het dak. De loze ruimte die er toen was gaf bij warm weer veel warmte door en bij koud weer dus kou. De ruimte is vrij smal en diep. Om die hele ruimte te kunnen bereiken heb ik een langere slang op de spuitbus gemonteerd, waarmee ik zover als mogelijk in die holle ruimte kan geraken. Ik heb gewoon een stuk slang gekocht, dat ik over het standaard spuitstuk heb geschoven en met tape luchtdicht gemaakt heb, zodat halverwege geen schuim kan gaan lekken. Al spuitend heb ik de slang van links naar rechts en met een terugtrekkende beweging bewogen. Ik heb niet kwistig met dat spul gespoten, want het zet tijdens echt drogen uit en zou misschien de plafondplaat naar beneden kunnen drukken.
Tijdens zonnige dagen heb ik het plafond gecontroleerd op temperatuursverschillen. Wat denk je? Ja hoor, de extra isolatie werkt. En hoe! Het verschil is wel erg groot. Reden genoeg om de achterste helft van het plafond, waar hetzelfde euvel zich voordoet, op dito wijze aan te pakken. Zo'spuitbus met isolatieschuim haal ik hier bij een Outlet voor nog geen 7 euro. Het achterste deel kan ik via een uitsparing in het plafond, waar nu een (buiten werking gestelde) interieurlamp gemonteerd is, bereiken. Om te voorkomen dat schuimdruppels het interieur verpesten, leg ik weer een groot stuk afdekzeil neer. Leuk spul dat isolatieschuim, maar je moet het niet op ongewenste plekken krijgen. Ik heb de vorige keer een paar druppels laten vallen. Naast het zeil natuurlijk. Ik heb ze laten drogen en toen pas verwijderd. Als ze nog niet droog zijn en je gaat ze verwijderen, wordt het een janboel.

Goed voorbereid

Da's het halve werk. Zoals je weet ben ik nogal een schrijver. Zo ook als ik me op iets voorbereid. Voor een verbouwing, een (dure) aankoop en zelfs voor een gesprek schrijf ik puntsgewijs belangrijke zaken op. Aandachtspunten of eisen / wensen.
Ik heb vaak te doen met mensen die iets hebben laten doen of iets hebben aangeschaft en een of meer belangrijke zaken vergeten zijn. Zonde! Een checklist is een handig hulpmiddel. Tijdens een aankoopgesprek kan je zo enthousiast worden, dat je de helft van je eisen / wensen vergeet. Met gevolg dat je na aanschaf zit met iets waar je veel minder of misschien bijna niets aan hebt. Zo las ik op een forum van een bepaald automerk (ik noem de naar Fiat niet, want dan maak ik reclame...) het volgende :

".....Ik heb onlangs een andere auto gekocht, een veel zuiniger versie. Er is alleen geen automaat. Die heb ik wel nodig omdat ik maar 1 gezond been tot mijn beschikking heb. Kan ik alsnog zo'n versnellingsbak laten monteren?? Weet iemand hoe dit werkt??? Het moet mogelijk zijn, weten jullie ook misschien wat ongeveer de kosten zullen zijn....?...."

Technisch kan alles. Maar de kosten van de aanpassing bleken hoger te zijn dan de aanschafprijs van de auto. Meneer kreeg het advies de auto in te ruilen voor een met automatische versnellingsbak. Ergens vind ik zo'n aankoop onbegrijpelijk. Hallo, je hebt maar één been / voet! Zo'n aantekening zou bovenaan een checklist moeten staan. Dat lijkt me belangrijker dan het verbruik. Nu heb je een superzuinige auto, want je kunt er niet in rijden. Jammer. Had nou maar een checklist gemaakt en de punten een voor een afgevinkt. Zoals gezegd maakte ik dergelijke lijstjes ook voor te voeren gesprekken. Vooral tijdens functionerings- en beoordelingsgesprekken waren ze erg handig. Daar konden de emoties nogal oplopen en ik heb leidinggevenden gehad, die maar wat riepen of belangrijke aspecten (opeens) vergeten waren. Checklists dus. Ze worden ook in auto- en motorraces gebruikt.

Volgevreten leiders en poen

De Noord Koreaanse dictator is niet de enige leider, die opvalt vanwege zijn omvang. De dikkerd komt, in tegenstelling tot zijn onderdanen, niets tekort. Een dergelijke situatie doet zich ook voor in Venezuela, waar de dikke Maduro de scepter zwaait. Hij beweert een socialist te zijn, maar het volk heeft het slecht. Een typisch linkse salonsocialist. De economie is ineengestort en veel mensen verlaten het miserabele land, op zoek naar meer welvaart en welzijn.
Ik begrijp niet dat zo'n leider toch weer herkozen wordt. Ergens weer wel, want hij heeft helaas volgers, mensen die net zo zijn als hij. Het zal wel hetzelfde liedje zijn als hier : men is ontevreden en toch maar weer op dezelfde partijen stemmen. Hier gaat het volgens het cijferwerk erg goed met de economie, maar met veel mensen helaas niet. Logisch, want de kosten (vooral belastingen) zijn flink gestegen, terwijl de lonen ver achtergebleven zijn. Het gaat goed betekent dus, dat het goed gaat met de poen en hen die het geld hebben.

Naar Curaçao!

Nog even, dan vertrekken we naar Curaçao! Het is er dan eindelijk van gekomen. Na 55 jaar volgt hopelijk een weerzien met dat mooie eiland in de Caraïbische Zee. Zoals eerder gemeld, wordt de reis voor mij een soort pelgrimstocht. Een tocht die moet leiden langs plekken van toen en nieuwe plekken. Die van toen zijn voor de hand liggend : de adressen waar we gewoond hebben en de plekken die we toentertijd bezocht hebben. Helaas waren mijn ouder geen mensen die ons het hele eiland hebben laten zien. Mijn broers en ik waren toen nog jonge tieners (12-16 jaar) en konden daar enkel te voet op pad. Dus hebben wij nooit de grotten bij Hato bezocht (te dicht bij Campo Alegre?), de St. Christoffelberg beklommen, de Tafelberg van dichtbij bekeken, Sheta Boca bezocht enzovoort. De vaste verbinding via de Julianabrug was er toen nog niet.
Dus er is wat mij betreft nog aardig wat (terug) te zien en te laten zien, want Sonja gaat natuurlijk ook mee. Het zal voor haar ook leuker worden, want zonder mijn herinneringen en wensen zou zo'n bezoek misschien wat saaier zijn. Ik hoop ook mijn voormalige buurjongen Royce terug te zien. Er is sinds ons vertrek in 1963 erg veel veranderd daar. Althans, dat hebben we van familie begrepen, die daar al geweest is.

Mijn plekkie!

In Amsterdam wil men van de stad geen bunker maken, om terreuraanslagen te voorkomen. Tja, wie had nou zo'n situatie verwacht : jezelf beschermen tegen mensen die je zelf vanwege misplaatst medelijden binnengehaald hebt? Ons plekkie, is ons plekkie al lang niet meer.
Er zijn mensen, die menen ook hun eigen plekkie te hebben. Het gaat dan vaak over parkeerruimte voor hun deuren. Die is van hen, zo beweren zij. Maar bij de gemeente en/of het Kadaster is daar niets over geregistreerd. Een paal met bord met kenteken ontbreekt ook. Maar o wee als iemand zijn auto op hun plekkie parkeert. Dan zijn de rapen gaar. Andersom is het voor hen natuurlijk heel gewoon om hun auto's bij anderen voor de deur te parkeren. Want die anderen hebben natuurlijk geen eigen plekkie zoals zij. Tja, er zijn ook gewone mensen. En dan parkeren zij het liefst zo, dat in plaats van twee of drie auto's er maar één kan staan. Of wel : asociaal parkeren. Iemand vond het in een straat met zeer beperkte parkeerruimte nodig om zowel zijn auto, als zijn aanhanger en caravan voor zijn deur te parkeren. Weken lang. Even vooraf nadenken voor het doen is hen vreemd. En als tegen dat ongewenst parkeergedrag gereageerd wordt, nou berg je dan maar. Dan volgt vaak een scheldpartij. Gewoon praten is hen ook vreemd. Jammer dat het zo gaat.
Er zijn ook situaties waarin men de auto direct voor de woning kan parkeren. Of niet. In het tv programma van de rondreizende rechters komen dat soort situaties geregeld ter sprake. Soms zijn huizen zo gebouwd, dat iemand alleen over het erf van de buren naar en van zijn plekkie kan. Het is dan verwonderlijk, dat iemand die afhankelijk is van de flexibiliteit van zijn buren ruzie gaat maken met die buren. Want ook onder hen zijn mensen die niet genoeg hebben aan een vinger. Als hun buren uit ellende bij de erfgrens vervolgens een hek of haag neerzetten, is het parkeren voor de woning voor hen verleden tijd. Het is blijkbaar zeer lastig eerst goed na te denken en blij / dankbaar te zijn, dat de buurman je de gelegenheid biedt dat jij je auto toch voor je eigen voordeur te kunnen zetten.
Ik wil best rekening houden met mensen die een dringende reden hebben om hun auto per se voor de deur te parkeren. Mensen met een handicap, die geen eigen parkeervak kunnen betalen. Of met een beroep dat veel gesjouw tussen auto en huis vergt. Een beetje rekening houden met elkaar schijnt erg moeilijk te zijn. Het draait allemaal om ik, ik, ik.

1e Pinksterdag 2018

begraafplaats achter de NH kerk in Leiderdorp

Het is zondag en ik ga niet naar de kerk. Ik ben dan weliswaar kerkelijk opgevoed, maar zoals je weet ben ik rond mijn 18e gestopt met kerkbezoek en de catechismus. Uit onvrede. In die tijd verzette ik me tegen alles wat enigszins autoritair was. Het keurslijf van de kerk en de manier waarop het geloof in die tijd werd uitgedragen (een soort indoctrinatie) kwamen mij zeer benauwend over.
Mijn gelovige, lieve moeder vond dat natuurlijk heel erg. Maar haar liefde voor ons ging zover, dat ze ons ook daarin losliet. Maar het zaad was gezaaid, de basis was gelegd en die heeft veel in mijn leven bepaald.
Soms ging ik met haar naar de kerk. Dat stelde ze zeer op prijs. Ik reed daarvoor speciaal naar Leiderdorp. Ik kon aan haar zien, dat ze het erg fijn vond. En eerlijk gezegd ik ook. De dienst zelf deed me niets. Die was al die tijd onveranderd gebleven. De bezoekers waren gemakkelijker gekleed dan toen. Geen echte zondagse, terug-in-de-tijd kledij met de geur van mottenballen, maar jeans en een mooi overhemd of shirt of hesje. Dus ik viel niet op.
Ik kan me niet heugen dat ik ooit een kerkdienst verlaten heb met een beter gevoel dan toen ik binnenkwam. Oké, ik was telkens opgelucht weer buiten te zijn. Dat dus wel. De dienst zelf deed mij niets. Het gebouw daarentegen doet mij veel meer. En dan heb ik het met name over de oude kerkgebouwen. Wanneer ik die ruimten buiten de diensten om betreed. De serene stilte, de uitstraling en het gevoel alsof er een warme deken over mij heen gelegd wordt. Als ik dan na enige momenten van overpeinzing en het branden van vier kaarsjes weer naar buiten stap, voel ik me alsof ik van een zware last verlost ben. Daar kan geen dominee tegenop.

Linkse Democraten

Onlangs noemde president Trump de leden van de MS13 bendes 'animals', of wel beesten. Gevolg van die uitspraak was, dat een grote groep Democraten hem daarop aanviel. "Want", zo werd geroepen, "die bendeleden zijn ook mensen!"
Wie enigszins bekend is met de MS13 beweging kan niet anders dan toegeven, dat Trump zich nog voorzichtig heeft uitgedrukt. De bendes bestaan voornamelijk uit illegalen en gedragen zich als niets en niemand ontziende  monsters. Maar ach, als Trump iets zegt, moet er altijd een reactie komen. Hoe idioot zo'n reactie ook zijn mag. In hun reacties omarmen zij zelfs de MS13. De Democraten zijn niet meer de Democraten van toen. Ze neigen steeds meer naar vervelend, inconsequent links gedrag. JF Kennedy draait zich geregeld in zijn graf om.

Gemakzuchtig

 

Wandelend en fietsend kwam ik vanmorgen weer wat gevolgen van gemakzuchtig gedrag tegen. Zoals iemand die zijn/haar hond voor andermans deur laat poepen en het niet opruimt. Een drinker die een half lege fles bij een ondergronds restafvalstation achterlaat, een omgevallen(?) oud papier kliko. Afgezien daarvan het bekende afval van de rokers onder ons.
Vanmorgen is het plastic afval opgehaald. Als er drie volle zakken in een kliko zitten, weegt zo'n bak nog bijna niets. Dus viel een zware kliko direct op bij de ophaaldienst. Daar bleek de gebruiker ervan voornamelijk restafval ingegooid te hebben. Oké, da's gemakkelijker dan zo'n 75 meter lopen naar zo'n ondergrondse container. Maar in dit geval uitstel en extra werk.

Solidair met mezelf

Over het algemeen ben ik bereid solidair te zijn met anderen. In de meeste gevallen gaat het dan om positieve zaken. Er zijn mensen die geen onderscheid maken. Als een familielid of vriend of kennis iets illegaals of onfatsoenlijks heeft uitgehaald, blijven ze solidair met zo'n iemand. Ik heb dan eerder de neiging hen erop aan te spreken of zelfs aangifte te doen. Ja, zo'n eigenheimer ben ik dan. Als ik in dergelijke situaties achter hen zou blijven staan, dan vind ik dat ik me tot dat niveau verlaag en mededader ben.
Het is erg lastig met mensen, die te allen tijde een solidaire houding aannemen, bepaalde kwesties te bespreken. Bijvoorbeeld wanneer een familielid of kennis van hen mij iets geflikt heeft, kan ik dat beter niet met hen bespreken. Ze voelen zich dan persoonlijk aangesproken onder het mom van wie aan mijn vrienden komt, komt aan mij. Soms worden ze dan ook nog boos op mij. Ik vind dat een enge houding.
Als iemand zich terecht zou beklagen over een familielid of kennis van mij, dan ben ik iemand die bijvoorbeeld zegt dat zoiets niet had mogen gebeuren. Of woorden van gelijke strekking. Ik heb zelf zo mijn ideeën over wat goed en fout is en daar houd ik me aan.
Een collega vroeg mij een keer te zwijgen over het feit dat ie vreemdging. Ik moest hem teleurstellen. Ik zei : "Als jouw vrouw mij daarover op de man af zou vragen, dan krijgt ze een eerlijk antwoord. Liegen tegen je vrouw doe je maar zelf." Daar was ie eerst niet blij mee. Later zei ie dat ie wel begrip voor mijn antwoord had. Ik kan dus niet altijd met iedereen solidair zijn. Alleen met mezelf.

Gedroogde groenten

Omdat de vestiging van Xenos hier gaat sluiten, wordt de tent leeggemaakt. Alles weg met 50% korting! Ik ben door wat miezerig weer op de fiets naar die winkel gereden. Het was behoorlijk druk in de winkel, maar ik ben toch maar naar binnengegaan. Ik ging speciaal voor de gedroogde groenten. Tussen al die graaiende vrouwen door, ben ik tot vlakbij de kassa naar de etenswaren gezwoegd. Ik zag enkel een schap met één bak waarin zakjes met gedroogde bamigroenten lagen. Bamigroenten hier zijn niet de bamigroenten, dus las ik even op de verpakking wat er wel in dat zakje gedaan is. De inhoud van 100 gram is volgens de beschrijving (en dat zal ik dan maar geloven) blanke ui, prei, wortel en rode paprika. Dus geen kool en geen taugé, kortom geen echte bami groenten wat mij betreft, maar zodoende wel geschikt om in andere gerechten te gebruiken. Zoals in de pastasaus, de nasi goreng en misschien zelfs in de sajoer of een omelet. Ik weet nog niet hoe het na weken in lauw water eruitziet. Dat spul is dus meer een algemeen inzetbaar; multifunctionele groenten. Als we met vakantie zijn, doen we niet zo moeilijk en gedragen we ons op het gebied van koken soms schaamteloos creatief. Haha! Met zo'n zakje en desnoods balletjes uit een blikje kan ik ook iets lekkers op tafel toveren, hoor. Dat gedroogde spul is dus handig om erbij te hebben. En... het scheelt weer aan ruimte en gewicht. Ik hoefde nu slechts 70 eurocent per pakje te betalen. De helft dus.
Ik heb er vier van gekocht, omdat ze maar tot in oktober van dit jaar te gebruiken zijn.

Een vroege vogel

op een Hongaarse parkeerplaats

Vanmorgen was ik rond half zeven opeens uitgeslapen. Niet verkeerd voor een zaterdagochtend. Er slopen direct allerlei plannetjes door mijn hoofd. Met die hersenactiviteit ben ik tegenwoordig erg blij. Ik hem een aantal jaren gemist. Maar gelukkig heb ik die functie weer teruggewonnen. Door eraan te werken : Hoera, weer een dag! Ik ga weer leuke dingen doen!
Dus stond ik al vroeg in de badkamer. Mijn enthousiasme ging zelfs zo ver, dat ik besloot de douchecel even aan te pakken. Dus stond ik in mijn blote niksie voor 7 uur 's morgens die ruimte schoon te maken. Haha! Gelukkig kon niemand mij zien. Het zal een raar, misschien lachwekkend gezicht geweest zijn, toen ik daar al gymmend bezig was. In de regel maken we na het douchen de ruimte schoon. We drogen de boel keurig af. Op veel campings wordt dat ook gevraagd : na het douchen de cel even met een wisser droog trekken en/of de wanden en doucheset afnemen. No problem voor ons. Er zijn natuurlijk ook sneue campinggasten de vinden, dat ze daarvoor betalen. Misschien zijn zij het die het toilet na gebruik niet doorspoelen.
Het leuke van mijn ochtendgymnastiek was, dat ik erna gewoon de kranen kon opendraaien om me zelf even lekker af te spoelen en kort te genieten van de warme, schone en zeer lokale regenbui. Heerlijk zo'n douche. Het geeft een gevoel alsof ik met een zeer schone lei en vol energie de dag weer begin. Ik kom niet juichend de badkamer uit, want Sonja ligt nog op een oor. Als ik straks met Fenna in het bos ben, ga ik even staan juichen. Als ik niemand zie. Ook vandaag begin ik met het buitenzetten van de kliko's. Het zijn er dit keer net als voorgaande dagen weer 5. Deze week worden op drie opvolgende dagen de kliko's voor gft, papier en vandaag plastic geleegd. Vanwege Pinksteren. Omdat er mensen op vakantie zijn, hebben ze ons gevraagd hun kliko-honneurs waar te nemen. Vandaar.

Geen neus voor transport

mooi en gestroomlijnd

In België gaat men de vrachtwagens aanpakken vanwege het milieu. Niet op een botte wijze door investeringen van transporteurs van tafel te vegen, maar met enig verstand. Men wil vrachtwagens schoner maken en zuiniger. Dat laatste door meer aandacht te besteden aan  aerodynamische aspecten.
Onze vrachtwagens hebben geen neus, zoals de Amerikaanse. Dus onze wegreuzen moeten een aardige hoeveelheid lucht opzij duwen om vooruit te kunnen. Iemand vroeg zich af, waarom onze vrachtwagens geen neus hebben. Volgens mij omdat ons land in het algemeen geen neus heeft voor transport. Vroeger wel, ik heb die wagens met neuzen nog zien rijden. Maar sinds de DAF gepromoot werd niet meer. De HSL is er ook een voorbeeld van. Dat vervoersmiddel trekt zelfs een hele lange neus naar transport.

Susan Jacks

Terug naar de vroege jaren 70. Een van de 45 toeren plaatjes die ik had gekocht. Dat is voor mij ook terug naar Amsterdam en later Amstelveen. Muziek van de Canadese Poppy Family met Terry en Susan Jacks (Which way you're goin' Billy). Knap om een stuk te zingen met een stem, die het gekwetst zijn zo goed weergeeft. Of kon Susan al in de nabije toekomst kijken? Ze scheidde namelijk niet veel later van echtgenoot Terry. De B kant van WWYGB :

The Blue Diamonds - Little ship

Opeens waren ze er, The Blue Diamonds. Met covers van o.a. The Everly Brosthers. Er kwam ook een LP uit. Eind 1960 vertrokken we met de boot naar Curaçao. Laat nu net in het eerste jaar dat we op Curaçao waren dit nummer uitkomen. Frappant, want de tekst sloot aan op een ongemakkelijke situatie bij ons thuis.

Odin is weg

En Tom weet van niets. Er hangen hier in de buurt posters met een foto en oproepje. De foto toont een zwarte kop van een kater, Odin genaamd. Het beestje is al een tijdje niet meer naar huis gekomen. Tja, kater, voorjaar, niet-thuis, voor menig kattenliefhebber een bekend fenomeen. Na verloop van tijd keert zo'n kater wat vermoeid maar vooral met een zeer bevredigd gevoel en platzak weer thuis.
Ik heb voor de zekerheid onze Tom als pleinhoofd gevraagd naar Odin. Er loopt hier ook een aantal zwarte pantertjes rond. Een magere en een dikke. Vandaar. Ik heb Tom niet zien thuiskomen met bloed aan en/of een dot zwarte haren in zijn bek. Op de vraag of ie Odin soms gezien heeft, reageert ie stoïcijns. Veel moordenaars kennen geen emoties. Maar eerlijk gezegd zie ik onze Tom daar niet voor aan. Tom is geen kannibaal; hij is meer van de muizen en vogels. En van slapen. Veel slapen. Zwarte kater Odin is dus zoek. Hij schijnt wat raar te lopen met een van zijn achterpoten. Misschien zien we hem een keer op het plein.

Wolf slaat weer toe?

In de provincie Groningen heeft naar alle waarschijnlijkheid een wolf weer toegeslagen. Het wildebeest heeft dit keer 5 schapen doodgebeten. Het totaal doodgebeten schapen komt nu op 11. De eigenaresse bericht :

"....vanmorgen liep ik mijn vaste rondje met de honden. Dan loop ik ook langs onze schapen. De honden reageerden ineens op een luchtje, ik keek en zag een schaap vreemd liggen met een bloedspoor. Ze was dood en aangevreten, hierna zag ik er nog enkele, vreselijk. Allemaal de keel doorgebeten en aangevreten. Politie gebeld en de dierenarts, deze heeft nog een lam verlost uit zijn lijden. Ik dacht meteen aan een wolf, een hond kan dit niet op deze manier. Het toeval wil dat er vanochtend een melding is gemaakt dat een jongen een wolf heeft zien lopen! 1 km bij ons vandaan dus......er wordt vandaag DNA verzameld en dan weten we meer. De rust is weer wat terug in de koppel maar er zijn nu lammeren die hun moeder kwijt zijn, zo erg allemaal."

Er zijn vreemde snuiters die staan te juichen bij de komst van de wolf naar ons land. Ze selecteren op dezelfde manier zoals zij die quasi vluchtelingen naar hier halen. Die beesten kennen ook geen grenzen, vreten ook je hebben en houden op, veroorzaken ook veel overlast en schade en zijn ook nog beschermd. Ze ervaren ons leefmilieu als een omgeving, waarin alles voor het grijpen ligt. Hun nut hebben ze in ons land nooit bewezen en dat zal ook niet gebeuren. Er zijn zelfs onder hen, die wolven in de Oostvaardersplassen wilden loslaten. Alsof de ellende daar nog niet groot genoeg is. Als ik met zo'n beest te maken zou hebben, dan ging de boze wolf eraan. Stiekem. Nee, geen stenen in de buik en dan het water in, maar in zeer besloten kring begraven. Het zijn zeer fraaie beesten. Maar dan wel in een omgeving waar ze thuishoren.

DHZ opleiding

... door een lerares Frans opgesteld...

Deze week heb ik wat bijles gegeven in de Franse taal. Ooit was dit heerschap een bijna kampioen in Frans. Maar dat is inmiddels bijna een halve eeuw geleden! Tussentijds heb ik wel geregeld in het Frans geschreven en die taal wat gebrabbeld. Neemt niet weg, dat het leuk was op herhaling te gaan. De jonge student moest woordjes leren. Daar had ik vroeger een boekje voor. Idioom heette dat, geloof ik. Zo'n boekje had ik voor elke vreemde taal. Deze student moest woordjes leren via zijn tablet. Ik kwam er al lesgevend achter, dat hij niets wist van het le, la en l' gebeuren. Dus dat heb ik hem uitgelegd. Toen ik liet zien dat bepaalde woorden verdacht veel op die van ons en die uit het Engels lijken, kreeg hij er meer zin in.
Ik kreeg de indruk dat de leerlingen in het voortgezet onderwijs (brugklas) aan hun lot worden overgelaten. Zo van : "Hier heb je een tablet en zoek de rest maar zelf uit. Hij zit op een school, waar men in principe geen huiswerk meekrijgt. Wie na vijf dagen achter is, moet die achterstand op de vrijdagmiddag op school wegwerken. Dat lijkt leuk. Maar helaas doen de docenten daar niet veel of niets aan, want deze student heeft net als veel klasgenoten een behoorlijke achterstand. Hij moet die thuis en op de vrijdagmiddagen zien weg te werken. Helemaal zelfstandig, zo lijkt het.
Vergeleken met een andere klas, loopt zijn klas gemiddeld 3 niveaus(!) achter. Dat ligt volgens mij aan de manier van lesgeven / coachen. De leerlingen van rond de 12 - 13 jaar worden nauwelijks begeleid. Die leraren zouden een flinke schop onder de kont moeten krijgen. Maar ze zullen het wel weer erg druk hebben. Met vergaderen en beppen over hun salaris.

Rutte jammert

Nu Amerika uit de deal met Iran gestapt is, is het in Europa hommeles. Ik hoorde niet alleen vanuit Brussel gejammer klinken, ook premier Rutte jankt erom. Ja, ja, dat is even schrikken als het grote Amerika zijn eigen gang gaat. Dat is iets wat ik Trump moet nageven : hij doet wat ie voor de verkiezingen beloofd heeft. Daar kan menig politicus nog van leren. Al ben ik het niet met al zijn besluiten eens. Zoals dit besluit rond de afspraken met Iran en de verhuizing van de ambassade naar Jeruzalem.
Westerse politici spreken nog steeds over Amerika als bondgenoot. Die tijd is toch allang voorbij? Amerika is een westers land, dat op veel punten gelijk gestemd is met onze denkwijze. Een bevriende natie.
Het besluit van Trump heeft ook zo zijn voordelen. We kunnen ons wat losmaken van de Amerikanen en een eigen koers gaan varen. Tja, het is flink schrikken wanneer de stoere grote jongen de kar niet meer wil trekken en de kleine angsthazen niet meer uit de wind houdt. Haha! We moeten op eigen benen gaan staan! 't Is toch wat, ruim 70 jaar na WO2 op eigen benen staan. Dat zijn we helemaal niet gewend. Staan we er alleen voor met onze slappe slijmballen cultuur. Trump heeft gezegd, dat andere landen de Amerikaanse boycot van Iran moeten volgen, want anders.... Laat Rutte c.s. zich weer chanteren of toont Rutte eindelijk eens zijn ballen? Ik ben bang dat Rutte zich weer laat chanteren. Waarom? Omdat een vent met ballen nooit met zijn benen over elkaar zit.

Gaza geweld

Het is in dat gebied altijd al erg onrustig geweest. Na de verhuizing van de ambassade van Amerika, is het geweld weer opgelaaid. Er zijn daarbij slachtoffers gevallen. Wie wind zaait, zal storm oogsten. Ik lees hier en daar reacties, die blijk geven van weinig objectiviteit. Velen geven de Palestijnen de schuld, anderen de Israëli's. Zelf ben ik van mening dat de stichting van de staat Israël een blunder van de hoogste orde is geweest. Daar komt bij dat het land zich niet helemaal aan de afspraken heeft gehouden over bijvoorbeeld de grenzen, het bouwen van nieuwe nederzettingen enzovoort. Dat gedrag zet kwaad bloed bij de Arabische bevolking. Al eerder schreef ik over de dagelijkse pesterijen van Israëli's tegen Palestijnen. Sommigen vinden dat het gooien van stenen minder erg is dan het gebruik van vuurwapens. Die mensen moeten eens zo'n steen tegen hun hoofd geslingerd krijgen. De reus Goliath weet er alles van, toen David hem met zo'n steen in een slinger wist te raken. Die reus ging toch even door zo'n steen naar de Filistijnen. Huh? O, was ie er zelf ook één?
Ik blijf erbij, dat Israël als nieuwkomer in die regio zich niet heeft weten aan te passen. Veel landen hebben vanwege de 'wiedergutmachung' ten opzichte van de Joden Israël decennia het hand boven het hoofd gehouden. Mede daardoor is het daar flink uit de hand gelopen.
Men verhaalt over hoe Palestijnse kinderen de haat tegen de Joden met de paplepel ingegoten krijgen. Ik durf te stellen, dat het andersom ook het geval is. Zeker bij de orthodoxe Joden. Waar twee ruziën hebben twee schuld.

Vliegengordijn en camper

We staan ook weleens in omgevingen waar veel vliegende insecten zijn. Geen grote hoor, die het bloed uit je hals willen zuigen. Gewone, kleine soms zeer irritante beestjes. Voor het dakluik zit al een hor. De ventilatieroosters zijn ook voorzien van horrengaas. Maar voor de schuifdeur hadden we nog niets. En dat is een vrij groot gat. Dan is het toch ook handig om zo'n gapende opening voor die beestje af te kunnen sluiten. Sonja heeft toen een vliegengordijn gekocht en dat omgebouwd tot een bruikbare voor de camper.
Het is een stroken gordijn, die ze op maat gemaakt heeft. Daarna heeft ze er een peesstuk opgenaaid. Met behulp van de pees, kan het gordijn in de rail boven de schuifdeur worden geschoven. De deur kan geopend en gesloten worden, zonder dat het gordijn verwijderd hoeft te worden. Het gordijn is na het eerste gebruik wat ingekort. Een of andere teef, Fenna genaamd, had moeite met het in- en uitlopen.....

Voor (een) paal

hij staat (voor paal)

Vanmorgen heb ik een klusje gedaan, dat al langere tijd op het lijstje stond. Vanwege het warme weer, heb ik het gelaten voor wat het was. Ik ben wel goed (toch?) maar niet gek. Het ging om een verrot paaltje van een hekje. Eerder heb ik samen met Sonja bij de bewoonster een compleet hekwerk vervangen, inclusief een schutting. Van die klus hielden we een paal over van 1,50 m lang. Die heb ik vanmorgen gebruikt om de oude rotte, afgebroken paal te vervangen.
De oude was net boven de grond afgebroken. Ik heb eerst de vier planken verwijderd. Daarna heb ik deels met een schop, deels met een grondboor het gat gemaakt. Daarbij kwam veel oud hout van de oude paal naar boven. Het hekje zelf staat 90 cm boven de grond, dus moest ik 60 cm diep gaan. Het was wel het zwaarste deel van de klus, maar uiteindelijk lukte het.

Bijna klaar

Met een paar flinke klappen met de hakbijl met zeer lange steel en de hamer-kant naar onder (!), stampte ik de paal de laatste centimeter op zijn plaats. Mooi waterpas. Daarna gingen de oude planken met nieuwe schroeven erop en de sluiting van het hekje. Omdat in de oude situatie het hekje aan de sluitkant doorsloeg naar binnen, heb ik op de paal een lat geschroefd, die dat moet voorkomen. Het hekje kan nu niet meer naar binnen doorslaan. Nu nog een likje verf en mevrouw kan weer blij zijn.

De ontspannen boog

projectmanagement met bbq in een boomgaard

Soms was ik geheel gereserveerd voor één project, soms voor meer. Ik trad dan op als respectievelijk projectleider of projectmanager. Een van mijn taken als projectmanager /-leider was ervoor te zorgen, dat de projectmedewerkers op een plezierige manier het werk konden uitvoeren. Daarom faciliteerde ik hen dagelijks, zodat het hen aan niets ontbrak om een goede prestatie neer te zetten. Dat hield in, dat ze alle hulpmiddelen kregen en dat die hulpmiddelen goed functioneerden. Ik ging zelfs zover, dat ik voor de koffie zorgde. Haha! Dure koffie! Ik had ook de gewoonte om schrijfgerei dat niet deugde, subiet in de prullenbak te gooien. Niets is vervelender dan een balpen te pakken die leeg is of iets te willen afdrukken als het papier op is.
Om de goede sfeer erin te houden presenteerde ik af en toe wat lekkers voor bij de koffie of thee, organiseerde ik spontaan een gezamenlijke lunch of zelfs een bbq! Ik beschikte daartoe over een maandelijks budget van mijn werkgever. Ik liet de medewerkers dan het werk opzij leggen en samen brachten wij de rest van de dag elders door. Ter plekke bespraken we dan onder het eten en drinken in informele sfeer de werkzaamheden en zaken die daarmee direct of indirect te maken hadden. Elke eerste keer dat ik zoiets organiseerde, keken de medewerkers mij ongelovig aan. Alsof ik een grapje maakte. Haha. Die aanpak waren ze niet gewend. Maar ja, de boog kan niet altijd gespannen staan. Motiveren, stimuleren en enthousiasmeren.

Bouten en moeren bladveren

brug open

Van geen van de bedrijven die Ducato's slopen demonteren die ik telefonisch benaderde, heb ik gehoord dat de M16 bouten soms vastgeroest zaten in de bussen van de bladveren. Dat zou betekenen, dat de moeren te strak aangedraaid zijn of ...... dat hier sprake is van de uitzondering die de regel bevestigt.
Uit voorzorg heb ik toch maar twee M16 bouten met gekocht bij het demontagebedrijf in Kampen. Op weg daarheen kwam ik voor een geopende brug tot stilstand. Het is nog steeds onbegrijpelijk dat rond de middagspits een brug opengaat om een paar recreanten te laten passeren. En maar roepen over het milieu.
Ook in Kampen werd mij verteld dat men nooit vastgeroeste bouten in bussen van bladveren heeft aangetroffen. Het kan zijn dat de garage ze wel los kan maken. Mijn gasbrander kreeg de moeren niet echt roodgloeiend. Dan kan het nog zijn dat men de moeren gaat splijten met als resultaat een nog goede bout. Of men slijpt de moer eraf en tikt de bout eruit. En anders, als de bout inderdaad in de bus vastgeroest zit, moet de hele mikmak door geslepen worden. Ik houd me voorlopig maar aan het 'worst case' scenario, dan kan het enkel meevallen. In het uiterste geval zou men of ik de bladveer met montagebeugels van de carrosserie kunnen verwijderen. Dan zou ik het geheel op de werkbank kunnen leggen, om zodoende met alle ruimte en gemakken om me heen een succesvolle aanval op die bouten te doen.

een lange en een korte

De beide bouten die ik nu gekocht heb, zien er hetzelfde uit als die ik van de wagen los kreeg : onbeschadigd en met een schone schacht. De een is een halve centimeter langer dan de ander. Dat had ik dus eerder moeten weten....
De dinsdag na Pinksteren gaat de bus voor de APK. Dan wordt na de keuring geprobeerd de beide moeren los te draaien. Ik ben benieuwd!
Mocht het lukken, dan is het feest in de loods. Voor deze bladveer ga ik de schokdemper dus wel losmaken. Als dat lukt en hij niet vastgeroe.. Nee, dat gaat gewoon lukken.

Google helpt Pentagon

Binnen het Google bedrijf is grote onrust ontstaan nu gebleken is dat het bedrijf het Pentagon helpt met het ontwikkelen en leveren van kunstmatige intelligentie bedoeld voor gebruik met drones. De vraag is vooral of het ethisch verantwoord is het Pentagon op die manier te helpen. Drones worden o.a. ingezet om mensen te herkennen, te bespioneren en/of om te brengen. De IT omgeving in de VS staat bekend als een links (Democratisch) bolwerk.
De reactie van de Google medewerkers is een logische, wat mij betreft. Directies kunnen soms te ver gaan in het beleid. De reactie van het Google personeel staat haaks op die van bijvoorbeeld Staatsbosbeheer en de boswachters ten aanzien van de Oostvaardersplassen. Dieren moedwillig laten lijden, omdat 'de baas' dat goed / nodig vindt. Van protesten van boswachters heb ik niets vernomen, terwijl algemeen bekend is dat er een wet is op het gebied van zorg voor dieren en dierenmishandeling.
Omdat ons gestrest landje alsmaar agressiever wordt, willen boswachters uitgerust worden met o.a. handboeien en een wapenstok. Een busje pepperspray lijkt mij handiger. Hoe je het wendt of keert, het mishandelen / aanvallen van boswachters en anderen (.o.a. personeel van het openbaar vervoer, politieagenten enz.) is uit den boze. Al zijn er soms situaties die daar bijna om schreeuwen, zoals laatst bij de Oostvaardersplassen, toen boswachters in bijzijn van demonstranten nogal knullig een dier uit zijn lijden probeerden te verlossen.
Terug naar de drone. Als de handhaving rond het gebruik van de vliegende camera's op niets uitloopt, dan zijn er nog altijd andere oplossingen voorhanden.

Mariniers willen niet verhuizen

De mariniers in Doorn verzetten zich tegen een verhuizing naar Vlissingen. Er gaan zelfs geruchten dat een groot aantal onder hen ontslag zal nemen als de verhuizing doorgaat. Wat voor een leger hebben we toch?
Mijn vader heeft gedurende zijn hele loopbaan bij de Marine telkens weer een andere werkplek gekend. Op de maandagochtend tegen kwart voor zes vertrok hij op zijn fiets naar het station in Leiden, waar hij op de trein stapte. Die bracht hem (zelfs in ouderwets winters weer!) probleemloos naar Den Helder. Daar bleef hij een week, om op de vrijdagavond weer thuis te komen. Hij verbleef ook geregeld in Vlissingen (foto's) en in Rotterdam. Op dezelfde manier. Telkens 5 dagen van huis. Mijn ouder hadden lange tijd een weekend-huwelijk. Mijn vader was vaak nog langer van huis. Weken achtereen varen. En hij heeft anderhalf jaar op Nieuw Guinea gewerkt. Anderhalf jaar zonder zijn gezin en zijn gezin zonder hem. Dat was toen heel gewoon. Ons leger had toen nog echte kerels. Mannen van stavast en gezinnen die hen steunden. Die tijd is niet meer.
Ik zeg : gewoon doorgaan met de verhuizing van de mariniers. Wordt die club ook wat opgeschoond; dan vertrekken de watjes uit zichzelf. Die schijten Michiel toch enkel op zijn kop.

De koekjes zijn geteld!

Als mijn moeder even het huis verliet en wij kinderen thuis moesten blijven, dan waarschuwde ze ons tegen eventueel wangedrag. Daarbij zei ze vaak : "...en denk erom, de koekjes zijn geteld!" Bij overtreding volgde straf. Ik leerde op die manier mijn zelfdiscipline te trainen. Al geef ik toe, dat ik toch vaak dingen deed, die anders niet mochten. Zoals van het balkon klimmen en op de dakkapel zitten.
Zelfdiscipline, daarmee heb ik nog vaak te maken. Vooral op het gebied van eten en bewegen. Lekker eten natuurlijk en niet snel de bromfiets of de auto pakken, maar fietsen. Deze slager mag over zijn eigen vlees zeggen, dat zelfbeheersing mij behoorlijk goed af gaat. Ik heb ook geen moeite me aan regels te houden. Het aantal bekeuringen is op een hand te tellen. Daarbij is er ook één die geheel onterecht was. Als kind en tiener had ik erg veel moeite met het huiswerk maken. Ik speelde liever. Toen was ik nog niet zover wat mijn zelfdiscipline betreft. In die tijd had ik nog de overtuiging, dat ik voor de leraren en mijn ouders werkte en niet voor mijn eigen toekomst. Dat was het gevolg van alles van boven opgelegd krijgen.
Ik vind het voor mezelf gemakkelijker me aan regels te houden, dan telkens over mijn schouder te moeten kijken of iemand ziet dat ik in overtreding ben. Dat laatste is veel te vermoeiend voor mij.

Projectleiding

Veel projecten lopen financieel en/of qua tijd uit de hand. Meestal heeft dat te maken met zwak projectmanagement. Ik heb als projectmanager geen enkel project geleid, dat niet binnen de afgesproken tijd en het budget afgerond werd. Mooi hè? En het waren geen kleine projecten. De kleinste was bijna 400.000 en de grootste bijna 5 miljoen gulden.
Ik hanteerde de basisregel, dat de opdrachtgever betaalt. Dus alleen hij kon wijzigingen / aanvullingen doorgeven tegen een bepaalde prijs en extra tijd uiteraard. In veel situaties kwamen anderen met aanvullingen en/of wijzigingen aankakken. Jammer dan, daar deed ik niets mee. Ik verwees hen naar de opdrachtgever en vaak hoorde ik er niets meer van. Het viel me ook op, dat wanneer er een prijskaartje door mij aangehangen werd, de aanpassing ook opeens niet meer nodig was. Zelfs als ik akkoord ging met een aanpassing, kon het zijn dat die geparkeerd werd voor na het project. Gewoon omdat het in mijn beleving make-up was een geen noodzakelijkheid. Naast het project groeide zodoende een onderhoudsproject, dat na oplevering uitgevoerd werd.
Het was natuurlijk ook zaak het contract constant erbij te houden, om zaken te controleren. Het is ook belangrijk de einddatum te handhaven. Een (deel-) oplevering is altijd beter dan een project dat als een gebed zonder eind voortkabbelt.
In het algemeen denkt men dat de projectleider verantwoordelijk is. In werkelijkheid draagt iedereen die bij het project betrokken is verantwoordlijkheid.
Ik deed bijna alles op papier. Mondelingen afspraken bevestigen enz. Ik ging soms zo ver, dat ik deadlines / ultimatums instelde. Als voor een bepaalde datum niet gereageerd werd, dan ging ik er vanuit dat iets wel of niet ging gebeuren. Dat deed ik om vertragingen te voorkomen. Natuurlijk controleerde ik altijd of men mijn correspondentie gelezen had. Ergo, allemaal een kwestie van het gezonde verstand gebruiken. Helemaal in organisaties waar politieke spelletjes werden gespeeld. Dara stond ik boven. Gewoon je werk doen. Basta.

Ruimte benutten

geschikte ruimte

Ons huisje mag dan klein zijn, het huisje op wielen is nog kleiner. Dus ook daar wordt met de ruimte gewoekerd. Op een forum las ik dat iemand onder zijn bus een plaatsje had gevonden voor de onhandig grote oprijblokken. In wezen waren het twee plekken, waar hij op elke plek een blok kwijt kon. Ze zaten geklemd (de blokken hebben de vorm van een wig) en waren gezekerd met een bagage-elastiek. Met name dat laatste riep nogal wat kritische geluiden op met veel doemscenario's waarin blokken door voorruiten vlogen, motorrijders de dood injaagden en andere gevallen van ongevallen.
Zelf heb ik al eerder overwogen die onhandige blokken een andere plek te geven. Ze nemen in de zitbank erg veel ruimte in beslag en ik heb ze geregeld nodig. De beide blokken heb ik op elkaar gelegd, zodat het een rechthoekig pakket werd. Onder de bus, aan de kant van de schuifdeur bevindt zit een rechthoekige ruimte, waar de beide blokken (op elkaar gelegd) zouden kunnen passen. Voor alle zekerheid heb ik het blokkenpakket in de ruimte geplaatst. Het paste wonderwel precies, zonder ergens te klemmen! Onder de bus en toch voor het grijpen. Dat gaat hem dus worden.

overslagslotje

Ik heb de boel geïnventariseerd en ben vervolgens naar de bouwmarkt gefietst om een 60 cm lang scharnier te kopen. Dat was het enige dat ik niet in de schuur had liggen. Ik ben toen weer op die fijne fiets van mij gesprongen. Onderweg kwam ik geregeld mensen op scootmobielen tegen. Ondanks het fraaie weer en het feit dat ze ondanks hun handicap mobiel zijn, keken ze stuk voor stuk tamelijk chagrijnig. Wat is dat toch met die mensen? Is het dan nooit goed? Of lezen ze soms mijn blog? Haha! Het zal allemaal wel.

...nog te buigen...

 Om het pakket oprijblokken op die plek te houden ga ik een scharnier / hengsel gebruiken, dat ik in een aangepast overslagslot verander. Ja, ja, ons bent slim. Ik ga dat hengsel dusdanig verbuigen, dat ze strak om de blokken past. De bevestigingskant van het scharnier maak ik met bouten op de chassisbalk vast, door er eerst een paar moeren in te klinken. Aan he tuiteinde maak ik in het scharnier een gleuf. Twee gaten boeren op plm
4 cm afstand en dan de ijzerzaag of de slijptol erin. Het uiteinde moet namelijk over een oog vallen, zodat ik er een hangslotje op kan doen. Dat oog bevestig ik op de onderkant van de dorpel van de schuifdeur. Daarna is het een kwestie van in de tectyl zetten, laten drogen en in gebruik nemen. Zo, dat is dan de theorie. Nu de klus nog.