Als ik na een onderzoek met een aantal concept oplossingen bij mijn opdrachtgever terugkwam, dan waren de mogelijke oplossingen voor zijn probleem voorzien van zowel de voor- als nadelen. Plussen en minnen dus. Op die manier kon de besluitvorming beter plaatsvinden. Verzwijgen van minpunten, zoals veel verkopers dat doen, was uit den boze. Erger, als ik daarop later betrapt zou worden dan zou men bij mij verhaal komen halen. In de zin van : "Waarom heb je dat niet vermeld?" gevolgd door een schop onder mijn kont.
In de hedendaagse politiek is het geheel anders. Ik mag slechts één oplossing zien / horen / uitvoeren. Over mogelijke alternatieven en/of nadelen hoor of zie ik niets. En als ik ernaar vraag, ben ik plots een gevaarlijk sujet. Om toch op een verantwoorde wijze te kunnen wikken en wegen ga ik steevast op zoek naar de ontbrekende informatie. Het gaat immers om mijn leven, mijn gezondheid. Ik volg zelfs niet eens klakkeloos het advies van mijn huisarts op.
Als ik er vervolgens achter kom dat die andere informatie van mij weggehouden wordt, is dat een teken dat er belangrijke minpunten zijn. Als ik die vervolgens weet te achterhalen en openbaar maak, ben ik een complotdenker. Dan is het zelfs zo, dat een basisschoolonderwijzer het beter weet dan een Nobelprijswinnaar op het gebied van virologie.
Er was een tijd waarin iedereen een diploma moest kunnen halen en kunnen afstuderen. Nu het volk slimmer geworden is, is de regering bang voor het opgeleide volk. Dus moet het volk in de hand gehouden worden. De slimsten onder hen zijn als eerste de dupe. Ik mis alleen nog de boekverbranding, maar dat komt omdat het via internet gaat. Opvallend is dan weer wel, dat zowel complotdenkers als Wappies pas na een halfjaar gelijk krijgen. Telkens weer.